Deola səhəri kafedə keçirdir
və heç kim ona baxmır. Bu vaxtlar şəhərdə hamı qaçır
sübh günəşinin altında. Deola da heç kimi axtarmır,
sakit-sakit siqaretini tüstülədib səhərini keçirdir.
Pansionda olanda bu saatları yatmaq məcburiyyətində qalırdı
gücünü bərpa etmək üçün. Yatağın üstündəki həsiri
batırırdı çirkli ayaqqabılarıyla əsgərlər və fəhlələr,
onu yoran müştərilər. Amma tək olanda fərqlidi hər şey:
Daha az yorulub daha yaxşı iş görə bilər insan.
Dünənki kişi onu tezdən oyadıb
öpmüş, özüylə stansiyaya gətirmişdi
(İmkanım olsaydı, səninlə Turində qalardım, həyatım)
ona xoş yolçuluq diləməsi üçün.
Çaşqındı, amma həm də canlıdı,
xoşu gəlir Deolanın sərbəst olmaqdan, südünü içməkdən
və şirnisini yeməkdən. Bu səhər yarı xanımdı
və keçmiş günlərə baxanda, bunu darıxmamaq üçün edir.
Bu saatlarda pansionda hamı yatır və içəridən qapalı otaq iyi gəlir.
Pansion sahibəsi gəzməyə çıxır - burda qalmaq axmaqlıq olardı.
Axşam klublara getmək üçün gözəl olmalıdır insan
və pansionda, otuz yaşında olan-qalan gözəllik də itib gedib.
Deola güzgüyə yanakı söykənib oturub
və güzgünün sərinliyində əksinə baxır. Üzü bir az solğundur:
Havanı bürüyən ağır dumana görə deyil bu solğunluq.
Qaşlarını düyünləyir.
Maridəki kimi iradə lazımdır
pansionda yaşamağa davam etmək üçün (çünki əziz xanım,
Kişilər arvadlarını və sevgililərini atmadan, sıfr arzularını
Təmin etmək üçün gəlirlər bura) və özünü yormamağa çalışırdı Mari,
sevinc doluydu və həyatdan ləzzət alırdı.
Kafenin qabağından keçənlər Deolanın fikrini dağıtmır,
ancaq axşamlar işləyir o, onları yavaş-yavaş fəth etməyə çalışır
klubun musiqisi altında. Bir müştəriyə göz süzdürməklə
və ya stolun altından ayağını basmaqla.
Bir müştəri bəs edir ona hər axşam və
həyatını qazanır belə. (Bəlkə dünənki müştəri məni
doğrudan da özüylə aparardı). Bu bəs edir
ürəyi istəyəndə tək qalmağa, səhərlər kafeyə gəlməyə.
Və heç kimi axtarmamağa.
***
Qan tökülən təpələri
tanımırsan sən.
Hamımız qaçdıq,
atdıq silahlarımızı və adlarımızı.
Qaçırdıq və bir qadın
baxırdı dalımızca.
Aramızdan təkcə biri
fikrini dəyişib dayandı
yumruğunu sıxaraq.
Bomboş göy üzünə baxdı
və öldü divarın dibində.
Bir adı qaldı, bir də qanlı köynəyi.
Bir qadın bizi gözləyir təpələrdə.
9 noyabr 1945
***
Ölüm gələcək və gözləri sənin gözlərin olacaq.
Vicdan əzabı və ya pis vərdiş kimi
səhərdən-axşamacan gözünü qırpmadan bizi
addımbaaddım izləyən kar ölüm. Gözləri sənin gözlərin.
Gözlərin boş söz kimidir, səssizlik,
susdurulmuş hayqırtı kimi.
Belə görürsən onları hər səhər,
təkbaşına əksinə tərəf əyiləndə güzgüdə.
Ey əziz ümid, həmin gün öyrənəcəyik
sənin həm həyat, həm də boşluq olduğunu.
Ölüm hər kəsə başqa cür baxır.
Mənim ölümüm sənin gözlərinlə baxacaq mənə.
Nəsə olacaq - pis vərdişi tərgitmək kimi,
güzgüdə ölmüş bir simanın canlandığını görmək kimi,
kip sıxılmış dodaqlara qulaq asmaq kimi.
Heçliyin susqunluğuna enəcəyik.
22 mart 1950
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
