Çezare Paveze ...Deolanın düşüncələri - Tərcümə etdi: Həmid PİRİYEV

 

Deola səhəri kafedə keçirdir

və heç kim ona baxmır. Bu vaxtlar şəhərdə hamı qaçır

sübh günəşinin altında. Deola da heç kimi axtarmır,

sakit-sakit siqaretini tüstülədib səhərini keçirdir.

Pansionda olanda bu saatları yatmaq məcburiyyətində qalırdı

gücünü bərpa etmək üçün. Yatağın üstündəki həsiri

batırırdı çirkli ayaqqabılarıyla əsgərlər və fəhlələr,

onu yoran müştərilər. Amma tək olanda fərqlidi hər şey:

Daha az yorulub daha yaxşı iş görə bilər insan.

Dünənki kişi onu tezdən oyadıb

öpmüş, özüylə stansiyaya gətirmişdi

(İmkanım olsaydı, səninlə Turində qalardım, həyatım)

ona xoş yolçuluq diləməsi üçün.

 

Çaşqındı, amma həm də canlıdı,

xoşu gəlir Deolanın sərbəst olmaqdan, südünü içməkdən

və şirnisini yeməkdən. Bu səhər yarı xanımdı

və keçmiş günlərə baxanda, bunu darıxmamaq üçün edir.

Bu saatlarda pansionda hamı yatır və içəridən qapalı otaq iyi gəlir.

Pansion sahibəsi gəzməyə çıxır - burda qalmaq axmaqlıq olardı.

Axşam klublara getmək üçün gözəl olmalıdır insan

və pansionda, otuz yaşında olan-qalan gözəllik də itib gedib.

 

Deola güzgüyə yanakı söykənib oturub

və güzgünün sərinliyində əksinə baxır. Üzü bir az solğundur:

Havanı bürüyən ağır dumana görə deyil bu solğunluq.

                                                Qaşlarını düyünləyir.

Maridəki kimi iradə lazımdır

pansionda yaşamağa davam etmək üçün (çünki əziz xanım,

Kişilər arvadlarını və sevgililərini atmadan, sıfr arzularını

Təmin etmək üçün gəlirlər bura) və özünü yormamağa çalışırdı Mari,

sevinc doluydu və həyatdan ləzzət alırdı.

Kafenin qabağından keçənlər Deolanın fikrini dağıtmır,

ancaq axşamlar işləyir o, onları yavaş-yavaş fəth etməyə çalışır

klubun musiqisi altında. Bir müştəriyə göz süzdürməklə

və ya stolun altından ayağını basmaqla.

Bir müştəri bəs edir ona hər axşam və

həyatını qazanır belə. (Bəlkə dünənki müştəri məni

doğrudan da özüylə aparardı). Bu bəs edir

ürəyi istəyəndə tək qalmağa, səhərlər kafeyə gəlməyə.

Və heç kimi axtarmamağa.

 

 

***

Qan tökülən təpələri

tanımırsan sən.

Hamımız qaçdıq,

atdıq silahlarımızı və adlarımızı.

Qaçırdıq və bir qadın

baxırdı dalımızca.

Aramızdan təkcə biri

fikrini dəyişib dayandı

yumruğunu sıxaraq.

Bomboş göy üzünə baxdı

və öldü divarın dibində.

Bir adı qaldı, bir də qanlı köynəyi.

Bir qadın bizi gözləyir təpələrdə.

 

9 noyabr 1945

 

 

***

Ölüm gələcək və gözləri sənin gözlərin olacaq.

Vicdan əzabı və ya pis vərdiş kimi

səhərdən-axşamacan gözünü qırpmadan bizi

addımbaaddım izləyən kar ölüm. Gözləri sənin gözlərin.

Gözlərin boş söz kimidir, səssizlik,

susdurulmuş hayqırtı kimi.

Belə görürsən onları hər səhər,

təkbaşına əksinə tərəf əyiləndə güzgüdə.

Ey əziz ümid, həmin gün öyrənəcəyik

sənin həm həyat, həm də boşluq olduğunu.

 

Ölüm hər kəsə başqa cür baxır.

Mənim ölümüm sənin gözlərinlə baxacaq mənə.

Nəsə olacaq - pis vərdişi tərgitmək kimi,

güzgüdə ölmüş bir simanın canlandığını görmək kimi,

kip sıxılmış dodaqlara qulaq asmaq kimi.

Heçliyin susqunluğuna enəcəyik.

 

22 mart 1950


© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!