Fernanda Melchor müasir Meksika ədəbiyyatının fərqli tərzə sahib müəlliflərindən biridir. 1982-ci ildə Veracruzda anadan olub. Jurnalistika təhsili alıb və uzun illər reportaj janrında çalışıb. Ədəbi yaradıcılığında sosial zorakılıq, yoxsulluq, qadın bədəni və günah anlayışı kimi mövzuları qaranlıq, sərt və poetik dillə işləyir. Onun ən məşhur əsəri olan "Temporada de huracanes" (Qasırğa mövsümü) romanı bir çox beynəlxalq mükafatlara layiq görülmüş və bir neçə dilə tərcümə olunmuşdur. Melchor həm roman, həm də qısa hekayə və xronika janrlarında yazaraq müasir Latın Amerikası ədəbiyyatında özünəməxsus yer qazanmışdır.
Tramvaydan düşmək istəyirəm, amma cəsarət etmirəm. Qayalıq dərələri görməyə başladığıma görə yaxınlaşdığımızı hiss edirəm. Adelfanın məhəlləsindəki evlər palçıqdan və qayadan tikilmiş kimi görünür. Pəncərələrdə şüşə yoxdur, damların yarısı açıqdır. Bizi təqib edən itlərin dilləri çöldə, dişləri qırıq, ağızları torpaq parçaları ilə doludur.
Başım sınsa da, beynim relslərdə palçığa qarışsa da, ölsəm belə, indi düşmək istəyirəm. Çünki ölsəm, nə sirr saxlamalı, nə də kiməsə söz verməli olacağam. Adelfa dəli olsa və atam kədərdən ölsə də, mən azad olacağam. Əgər tramvaydan düşüb, qan itirib ölsəm, Adelfa körpəsi olmadan xəstəxanadan qayıtdığı gün kimi saçını keçəlləşənə qədər yolacaq. Atam isə heç kimin fərqinə varmadan qocalacaq, xəyallar və tozlu mebellər arasında unudulacaq.
Bəs ölməsəm? Tutulub özümə qəsd etsəm, sadəcə əyriüzlü bir axmaq olarammı? Məni arxa otağa salıb stula bağlasalar, bütün bədənimə elektrik cərəyanı vura bilsələr? Atam and içir ki, anam əziyyət çəkmir, elektrik müalicəsi onun beyninin sağalmasına kömək edir. Amma məni sinəsinə sıxan, mahnı oxuyan və qışqırıqlarımı eşitməmək üçün barmaqlarını qulağıma basan Adelfa idi.
İstəyirəm ki, Adelfa əlimi buraxsın, ovucumu salfetlə qurudum. Tər yanaqlarımdan, alnımdan, saçımın arasından süzülərək çənəmə qədər axır. Kaş döşlərim büstqalterimin altında bu qədər ağır və iyrənc yellənməsəydi; kaş ayaqlarım və qarnım düz olsaydı, əyriliklərim görünməyənə qədər bədənim kiçilsəydi. Kaş ki, məni bu qədər qızdıran, topuqlarımın cizgilərini iyrənc şəkildə önə çıxaran o corabları geyinməyə məcbur olmasaydım. Adelfa barmaqlarımı sıxır, təbəssümünü boynuma yaxınlaşdırır. O, sürücünün bütün bu müddət ərzində ayaqlarıma baxdığını düşünür. Gülümsədim, amma boğazımda bir boşluq hiss etdim, sanki nəfəsim dəlikdən süzülürdü.
Adelfa əsəblərimi o qədər yaxşı tanıyır ki, bircə anlığa diqqətini çəksəydim, düşünmədən tramvayın arxa qapısından qaçardım. Onun möhkəm əlləri çənəmi sığallayır; mənə "şahzadəm", "gözəl qızım" deyir. Hər şeyin yaxşı olacağını, tezliklə onun məhəlləsinə çatacağımızı, xəyalpərəst hindlini tapmağın çətin olmayacağını söyləyir.
Başımı qucağında gizlətmək, üzümü onun qarnına basdırmaq istəyirəm. O gecələr ki, yuxumun tellərini xəyalların iniltiləri açır və titrəməni dayandırmaq üçün Adelfanın çarpayısına sürünmək məcburiyyətində qalıram. Atam deyir ki, pişiklər miyoldayır, çirkli işlərini görmək üçün zirzəmiyə enirlər. Amma Adelfa ilə mən bilirik ki, bu dəhşətli qışqırıqlar nə pişiyə, nə də başqa bir heyvana aiddir. Hər yerə tələlər qurduq, zəhər səpdik, amma bir dənə də olsun həşərat tutmadıq. Adelfa deyir ki, bu qışqırıqlar Allahın günahlarımızı yumaq üçün göndərdiyi təmiz ruhlardandır. Ona görə də ikimiz də ucadan dua edirik - Məryəmdən, Məsihdən, Tanrı Atadan, Müqəddəs Martin de Porresdən, Müqəddəs Yəhudadan və Müqəddəs Raymond Nonnatusdan bağışlanma və mərhəmət diləyirik. Biz müqəddəs kartları düzərək qarşılarında diz çökürük, dua edirik, amma şeytani qalmaqal səngimir. Adelfa deyir ki, bizim günahlarımız o qədər böyüyüb ki, üç min novea belə, bu buludları dəlib keçə və cənnətdəki müqəddəslərin qulağına çata bilməz.
Adelfa mənə həmişə mehriban davranır. O, mənə çarşafının altında sürünməyə və özümü tamamilə onun qollarına bürüməyə icazə verir. Onun dərisi köhnə meyvələrdəki karamel, ilıq çörək və yağ kimi qoxur. Adelfa saçlarımı sığallayır, dırnaqları ilə dairələr çəkir - bu spirallar qəfil qoltuqlarıma, ya da qarnımın altına qaçaraq nadinc qarışqalara çevrilir, məni, ya qıdıqlayır, ya da qorxu ilə dolmuş nəfəsimi, sirrin dəhşətli ağırlığını unutdurur.
Tramvay sürücüsü zəngi çalır, lakin dayanmır və artıq sərnişin götürmür. Adelfa ilə mən tək irəliləyirik. Onun əyilmiş bədəninə, polad maska kimi sərt üzünə baxıram və onu öpmək istəyirəm. Amma bilirəm ki, mənə icazə verməyəcək - heç olmasa, cadugərlə danışana qədər yox. Onların dediyinə görə, o arzuları yerinə yetirmək gücünə malikdir.
Sirrimi heç kimə demək istəmirəm, nə Adelfaya, nə atama, nə anamın həkiminə, nə də o ruhları görən, ilahi yuxularla yaşayan hindlilərə. Elə buna görə tramvaydan tullanmaq istəyirəm. Adelfa əlimi sıxır, gülümsəyir, gözlərini sakit şəkildə mənə dikir. Onun gözəl saçları qızılı buruqlarda baş geyimindən süzülür. Kaş ki, uşaq olaydım, onun boynunu qucaqlayıb dodaqlarını yalaya, barmaqlarımı onun bədənində gəzdirə biləydim. Kaş özümü onun içində basdıra biləydim, qan selində boğulan o kiçik oğlunu ona geri qaytara biləydim.
Tramvay dayanır. Oleander əlimi buraxır. Günəş işıqları qaşlarını işıqlandırır. Ulamalar sonsuza qədər yuxumu pozsa da, təkcə onun yanında olmaq üçün canımı şeytana satmağa hazıram.
Tərcümə etdi: Malik Atilay
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
