Səlim Babullaoğlunun tərcüməsində
İon Deakonesku
(Rumıniya)
Müsahibə
- Kimsiz?
- Polisə, Tanrıya və özünə yad biri.
Emil Çoran
- Kimsiz?
- Yad biri.
- Uşaqlarınız varmı?
- Milyonlarla sözlər, köklər,
qanadlar və qorxularım.
- Nəyə inanırsız?
- Heçliyə.
- Dostlarınız varmı?
- Məni unutmamış bir neçə insan.
- Ən çox nəyi sevirsiz?
- Söylənməmiş sözləri.
- Hara səyahət etmək istərdiz?
- Anın boşluğuna.
- Heç düşmənləriniz varmı?
- Qəlbim.
- Nifrət etdinizmi heç?
- Doğulduğum gün qeydə alınanda.
- Kimi bir daha görmək istərdiz?
- Məni dünyaya gətirdiyi gün anamı.
- Rahib olmaq istərdizmi?
- Əgər kilsənin üst mərtəbəsində Tanrıdırsa.
- Ən böyük diləyiniz?
- İsanın yaşında olmaq.
- İndi nəyin üzərində işləyirsiz?
- Tozlu hərflərdən göz yaşı yaratmağın.
- Müsahibəmizi necə bitirək?
- İçimizdəki düşməni əhliləşdirərək.
Böyük gün
Küçənin küncündəki
Masqa satan adını çəkib
donuq və yupyumru
turşumuş bir üz hədiyyə etdi sənə.
Xain, gülümsər,
hüznlü, ya da sevincli,
xorla çıxan
şirin səslər
qüruba qarışırdı.
Hüznü qovmaq üçün
gözyaşlarını selab edən,
kölgəsinin ağrısından
qıvrılan masqalardı bunlar.
Böyük günə hazırlıqdı,
hər kəsə və hər növdən.
Antanas A.Yoninas
(Litva)
Tənha adamın şərabı
Unutdular sözləri, nitqi, görüş yerini,
o axşam çəkildilər sakitcə bir vadiyə:
birinin arxasına düşdü itin kölgəsi,
yavaşıyan küləkdi o birinin həmdəmi.
Enirdilər şimaldan üzü cənuba doğru,
sanki külək qovurdu xəzan yarpaqlarını.
Yalnız otlar belini düzəldib oğrun-oğrun,
xışıldayıb dururdu hiyləsiylə küləyin.
Nəvazişlə, qorxacaq gecə onları qucdu,
sonra ürəklənərək uddu, onları uddu,
bu ecazkar şərabdan aşiqtək meyxoş oldu.
Başlarını arxaya atıb mürgülədilər,
suçsuzdular, yuxuda gördülər göy üzünü,
bir də dirilmədilər, bir də dirilmədilər.
Bayquş və kabus
Gecədə görünmür şəhərin sonu,
sınıq pəncərədə gözlər deyil ki...
Hardasa kiçicik damcılar kimi
işıq əks olunur indi şüşədə.
Hər bir həyət-baca zülmət doludu,
mən də dalın-dalın çəkilirəm, bax:
şüşələr, pəncərə uzaqlaşdıqca,
cavablar yaxına gəlir bir azca.
Boş otaq səs-küylü, addımlar durmur,
təklik dalanında dolaşır kabus.
Bayquş uçub keçir, qanadlar səssiz,
nəfəsim diridi, dualar susqun.
Zülmətə qarışıb itə bilmirəm,
Kandardan tonqaltək o ardıc kolu
elə bil otağa hücum edəcək.
Növbəti saatın öpüşü ki var -
Duyuram dadını, qüssəylə, dərin.
Gözümü bağlayır, tutur, sanki son,
bir əl toz-torpağı soyuq mərmərin;
bu da elə bil ki, yeni Parfenon.
Qalıram, qalıram, qalıram yenə...
İsti qanadıyla gəzir alnımda...
Coşqun şəlaləsi birdən çağlayır
sükutda gizlənən dəli sözlərin.
Yuxuya bənzəyir bütün olanlar,
yuxuya bənzəyir, yuxuya, vallah.
Bayquşa zillənib bax, indi kabus,
qadına deyil ha, baxır bayquşa.
Attila Balaş
(Macarıstan)
Şeir məni yazır
Otaq qrotek vəziyyətdə donur,
qıc olan adamı görmüsüz,
ona oxşayır bu.
Nəfəsim getdikcə ağırlaşır,
şüurum təzədən işə düşür,
mən onu təsadüfün
cənginə buraxıram.
Vəziyyət aydındı,
mənimçün
diriliyimdən başqa
heç nə fərq eləmir.
Pəncərə
küçənin tutqun işığındakı
hərəkətsiz kilsənin boz qüllələrini göstərən
tozlu ekrana oxşayır.
Şeir noutbuku açır,
ürəklə işə salır,
ekranda ağ səhifə görünənədək
barmaqlarını döyəcləyir masada.
Klavişlərə toxunur, düzəliş edir, pozur,
yenə yazmağa girişir:
pulemyot atəşi...
Şeirin başı üstündən
qırış-qırış mətnə baxıram,
məni təsvir edir - anlayıram.
Şeir məni yazır...
Çoxdandı yazmırdım,
hərçənd hər necəsə
klavişlərdəki hərflər
silinir...
Məktublar, ərizələr, hesablar,
bütün bu işlər məni müflis edir
hər gün
və hər gün şeir məni boş-boşuna gözləyir
sözləşdiyimiz həmin o oturacaqda.
Məyusluqla...
Kim bilir harda,
əynini dəyişib
hansı ürəyin döyüntülərini
dinləyir indi?!
İstisna deyil ki, nə vaxtsa
klavişlərdən bütün hərflər silinənədək
ədəbsiz hərfləri,
həyasız xəyalları
bütün ağ vərəq boyu səpələyəcəm.
Daha yorulmayacaq gözlərim,
ecazkar obrazlara çevrilən
bütün bu şeyləri görməyəcək.
İş yerindəki kətildən qalxar,
gülümsəməyə məcbur edərdim özümü,
heç kim də
dodaqlarımın küncündə gizlənən
kədərimi görməzdi...
Nə yaxşı olardı...
Amma yox,
hələ ki televizordan xəbərləri izləyirəm -
şeir məni yazanacan.
Qriqore Kiper
(Moldova)
Sən
Həyat yoldaşım
bazar günləri gözəl görünürdü -
gec oyananda.
Ovcumla
barmaqlar arasından sürüşən
ipək misalı dərisini
sığallardım.
Sonra şənbələri də
gözəl oldu,
birdən başa düşdüm -
iş otağıma daxil olanda.
İndi o hər gün gözəldi.
Bütün hisslərimlə
salxmış qırışlara
baxıram,
sevinirəm ki,
o gün nə yaxşı hələ gəlməyib.
Çox yaxşı ki
həyat yoldaşım
bütün həqiqi qadınlar kimi gözəldi.
Birnəfərlik nömrədən
laureat
Zala girəndə görürsən ki,
doludur.
Özünə yer axtarır,
ya da ayaq üstə qalırsan.
Qalibi elan edirlər,
hamı zalı tərk edir,
bir nəfər kimi.
Oteldə ümidsizləşirsən,
qeydiyyat masasındakı
hamı üçün olan
"So large Martell"
romanını tapmırsan.
Təkcə yatağa uzanırsan,
ya da səhnədə
dayanmağa davam edirsən.
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
