Esse
Gecədir. Səssizlik, ətrafda hamı yatır. İnsanlar da, hətta əşyalar da... Gecənin qaranlığına bürünərək görünməz olmuşlar, sanki heç yox kimi.
Mən də yatmaq istəyirəm. Beynim yorğun, dumanlı, göz qapaqlarım ağır. Amma ürəyim mənə düşmən kəsilmişdir, məni yatmağa qoymur. Elə bərk vurur ki, sanki bu saat yerindən qopacaq. Köksümdə vurur, gicgahlarımda vurur, döyüntüsü qulaqlarımda əks-səda verir. Ürəyim mənə düşmən kəsilmişdir, sanki qəsdən məni yatmağa qoymur. Azacıq uyuyan kimi həşir salır, coşub-daşır, çırpınır. Dik atılıram. Yerimdə qurcalanır, o tərəf-bu tərəfə çevrilirəm. Yox, sol böyrüm üstə dönə bilmirəm, ürəyim sıxılır. Sağ tərəfim üstə dönüb onu dinləyirəm. Nə istəyir? Yoxsa onu çox incitmişəm? Dözə bilmir? Sakitləşdiricilər də təsir eləmir. Düşünürəm ki, belə olmaz, həkimə getmək lazımdır, günü sabah. Amma yox, sabah işim çoxdur. Səhər tezdən günortaya qədər dərslərim var, bütün qruplarda yoxlama işi aparmalıyam. Axı semestrin sonudur, tələbələrin bilik səviyyəsini qiymətləndirmək lazımdır. Diqqətli olmalıyam. Hər yazılan qiymət tələbənin taleyində müəyyən rol oynaya bilər, səhv etməməliyəm. İndi isə yatıb yuxumu almalıyam ki, sabah diqqətlə işləyə bilim.
Heç nə düşünməyərək yuxuya getməyə çalışıram. Amma fikirlər elə bil özləri məni axtarıb tapır, qəsdən beynimə girir. Günortadan sonrakı işlərimi planlaşdırıram. Yarımçıq qalmış məqalənin üzərində işləmək lazımdır. Onu vaxtında bitirib təhvil verməliyəm, yoxsa çəkdiyim əziyyət hədər gedər. Elektron poçtuma da mütləq baxmalıyam. İki gündür vaxt eləyib baxa bilməmişəm, yəqin məktublar yığılıb qalıb. Günorta saat üçdə kafedranın iclası var, amma mən getməyəcəyəm. İncimişəm, xətrimə dəyiblər. Neçə vaxtdan bəri baş müəllim keçmək üçün çalışdım, dəfələrlə rektorun qəbuluna düşdüm, sonda isə həmin ştata kafedra müdirinin qohumunu götürdülər. Heç olmasa əvvəldən deyəydilər, əbəs yerə get-gələ salmayaydılar...
Sol köksümdəki kəskin ağrı məni fikirdən ayırdı. Ağrı kürəyimə vurub bütün sol tərəfimi keyitdi. Qorxdum. Ürəklə zarafat eləmək olmaz, dayanar, məni yarı yolda qoyar. Düşündüm ki, yazıq ürək neyləsin, bu qədər gərginliyə necə dözsün? Qalxıb dərman içdim.
Saatlar keçir, səhərə az qalır, amma hələ yatmamışam. Səssizlik, ətrafda hamı yatır. İnsanlar da, hətta əşyalar da... Mənsə gecə ilə baş-başa qalmışam. Gecənin qaranlığı üstümə çökmüşdür, onun ağırlığı altında əzilir, əriyir, qaranlığa qarışır, həll olub itirəm. Bütün yatanlara həsəd aparıram. Yatağımı görməyə gözüm yoxdur artıq. Yataq sanki məni yeyib didişdirir.
Küçədən keçən maşının mühərrikinin səsi gecənin sükutunu pozmağa çalışır. Faralardan düşən işıq otağımın divarlarından sürünüb keçir. Maşının səsini dinləyirəm. Yox, sən də bacarmadın, daş sükutu poza bilmədin, bitib getdin. Ətrafımda qaranlığa bürünmüş əşyaları nəzərdən keçirirəm. Mənə elə gəlir ki, bu əşyalardan fərqlənmirəm, o qədər taqətsizəm ki, bədənim o qədər ağırlaşıb ki, daş kimi yerimdən tərpənə bilmirəm. Ürəyimə qulaq asıram, sakitləşib. O da artıq yorulub, amma beynim heç cür sakitləşmir. Düşünürəm. Reallıqla xəyali dünyam arasında çabalayıram.
...Açar səsi eşidilir, mənzilin qapısı ehmalca açılır. Ərimdir, gecənin bu vaxtında "iş"dən qayıdlr. İçəri səssiz daxil olur, ruh kimi əşyaların arasından kecib yerinə uzanır. Ondan gələn yad qoxu məni əsəbiləşdirir, gözlərimi açmadan soruşuram: "Kimdir o qadın?" "Nə? Sən yatmırsan?" "Kimdir o qadın?" - təkrar soruşuram. "Hansı qadın?" "Özün yaxşı bilirsən..." "Qadın-zad yoxdur", - sakitcə çavab verir, - "Özündən şey çıxarma, gözlərini yum, yat". Onun sakitliyi, biganəliyi məni yandırıb-tökür: "Hər gün sənə zəng vuran, mesaj yazan qadını deyirəm". "Jurnalistə ərə gedəndə bilmirdin? Mənə hər gün onlarla adam zəng vurur". "Amma eyni bir qadının hər gün zəng vurmağı..." "Fikir vermə". "Mənə də eyni bir kişi hər gün zəng vursa, sən fikir verməzsən?" "Boş-boş danışma, elə bircə bu çatmırdı!" "Demək, sənə olar, mənə yox". "Hə!" "Gender bərabərliyi haqqında odlu-alovlu bir məqalə yazmışdın, orda belə demirdin..." "Mənim işimi bura qatma, reallıq başqadır", - yavaş-yavaş hövsələsinin daraldığı hiss olunur. Səsimi qaldırıram: "Məni aldadırsan!" "Qışqırma, uşağı oyadarsan!" "Mənə düzünü de! Kimdir o qadın?" "Sən xəstəsən! Sənə müalicə olunmaq lazımdır!" "Kimdir?! Kim?!" Əllərimi uzadıb onun boğazından yapışmaq istəyirəm, amma... yanımda heç kim yoxdur. Yataqda tək olduğumu görürəm. Zaman və məkanı qarışdırdığım aydın olur.
Bir il əvvəl qızımla birlikdə ayrı yaşayacağıma qərar verəndə belə çətin olacağını bilmirdim. İndi hər ikimizin həyatına mən cavabdehəm, bütün qayğıları özüm çəkirəm, evin yükünü özüm tək daşıyıram. Yaşayışımızı düzənləmək, lazım olan hər şeylə təmin eləmək mənim boynuma düşür. Nə qədər kömək eləsələr də, elə an gəlib çatır ki, problemlərlə baş-başa qalıram. Bundan daha ağır olan isə mənəvi yükdür. Allah qadını tək yaşamaq üçün yaratmayıb. Gecələr səhərə qədər ağladığım vaxtlar ötüb keçmiş olsa da, taleyimlə barışa bilmirəm.
Fikirləri özümdən qovmağa çalışıram, amma onlar hey qayıdır, beynimə dolub məni rahat buraxmır. Qızımı düşünürəm. Hələ balacadır, mənə ehtiyacı var. Bağçada, nənəsinin yanında, atası ilə olanda nə qədər maraqlı vaxt keçirsə də, hey məni istəyir. İşlərim çox olanda, ona az diqqət göstərəndə darıxır, cürbəcür bəhanələrlə məni yanına çağırır. Dünən axşam sadə bir məsələni həll edə bilmədiyini bəhanə edib məni çağıranda ona acıqlandım. Gözləri doldu, dodaqları büzüldü. Qızımın məsum üzü, totuq yanaqlarını isladan göz yaşları yadıma düşür. Pis oluram. Uşağa az vaxt ayırdığım bəs deyil, hələ bir üstünə qışqırıram da. Özümü danlayıram. Axı niyə ona acıqlandım? Niyə onu ağlatdım? Uşağın nə günahı vardı? O, təbii bir instinktlə anasını istəyirdi. Mənim işlərimin çox olmağı onun bu istəyini azaltmır ki. Peşmançılıq hissi insanda ən mənasız hissdir. Bir iş ki, artıq baş verib, olub-keçib, zamanı geri qaytarmaq və onu dəyişmək olmaz, ondan ötrü peşman olmağın, yanıb-tökülməyin nə mənası var? Nə qədər özünü danlasan da, özünə əzab versən də, heç nə dəyişməyəcək. Yatagımda qovrularaq bu mənasız hiss ilə mübarizə aparıram. Hətta... Gözlərim dolur. Sizə kiçik bir sirrin üstünü açmaq istəyirəm. Mən heç də göründüyüm kimi güclü deyiləm. Daha doğrusu zəifəm. Göz yaşlarım nəzarətim xaricindədir. Onlar kiçik bir səbəbdən bir-birinin arxasınca düzülüb axır. Məndən iznsiz, məni əsəbiləşdirərək, xaincəsinə axır. İndi də, beləcə, ağlayıram. Göz yaşlarım dığırlanıb balışa tökülür. Axı mən uşağın ürəyini niyə sındırdım?
Özümə acığım tutur. Mən niyə ağlayıram? Ağladıqca daha çox ağlamaq istəyirəm. Ürəyimi boşaltmaq, yüngülləşmək istəyirəm. Gecənin sükutunu hönkürtüm pozur. Elə ürəkdən ağlayıram ki, sanki bütün problemləri beləcə, ağlayaraq həll etmək olar. Səsimi eşidən olmasın deyə, yorğanı başıma çəkir, ağzımı tıxayıram. Hıçqırtılarım yavaş-yavaş seyrəlir, içimi çəkirəm. Göz yaşlarımdan islanmış balışımı çevirirəm. Əsəblərim lap korlanıb. Bəlkə mən, doğrudan da, xəstəyəm, mənə müalicə olunmaq lazımdır... Yox, mən adi bir qadınam - gənc, zərif, kövrək, sevgiyə ehtiyacı olan bir qadın. Həyatın çiyinlərimə qoyduğu yükə - təbiətin qadın üçün nəzərdə tutduğundan qat-qat ağır olan yükə tab gətirməyərək bəzən inildəsəm, ağlasam da, dözürəm. Yox, mən zəif deyiləm, mən güclüyəm. Balamı da qucağıma alaraq heç kəsə sığınmadan addımlayıram bu həyatda. Bəzən büdrəsəm də, yıxılsam da, qalxıram, dikəlirəm. Qızımı lazım olan yerə qədər aparıb çatdırmalıyam. Mən analıq borcumu yerinə yetirməliyəm. Düşünürəm ki, sabah səhvimi duzəldərəm. Dərsdən çıxan kimi evə gəlib qızımı şəhərə, gəzməyə apararam. Bütün axşamı onunla keçirərəm. Bu qərarım əhvalımı bir qədər düzəldir, sakitləşirəm. Pəncərəyə tərəf baxıram. Artıq işıqlaşır. Yatmaq lazımdır, səhərə az qalır. Şəhər oyanır, mənsə hələ yatmamışam...
25 aprel 2010
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
