Hərdən elə fikirləşirəm ki, belə səksən olmaz... ya da heç özü də bilmir hansı yaşdadı... Bəlkə də, səkkiz yüz yaşı var. Bəlkə də, on dəfə "gedib-qayıdıb"... Bəlkə, üç dəfə Yusiflə, beş dəfə Vaqiflə dərdləşib... Ziyayla öpüşüb, qucaqlaşıb... Rasimlə çay içib, yeriylə-yurduyla maraqlanıb, rahatlığından əmin olub... atasına, anasına sarılıb bərk-bərk... buraxmaq istəməyib o Anı, o Anları... "An dayan, sən nə gözəlsən!".
Uşaqlıqda nə vaxtsa otuz-qırx yaşımızın olacağı ilə bağlı elə heyrətlənirdik, elə həvəslənirdik, elə darıxırdıq, əlli il sonraya elə uzun baxırdıq ki, elə bil böyük bir əlli il lazım olacaqdı bu yaşa çatmaq üçün... sən demə, burnumuzun dibindəymiş... "gizlənqaç" oyunlarında gözümüzü yumub-açana kimi qırxı haqladıq. İndi səksənə elə baxmıram, bilirəm ki, budu buradı, təxminən "İçərişəhər" metrostansiyası ilə "Qız qalası" məsafəsində. Hərçənd səksən yaşa ucalmaq hər adamın işi deyil. Mənimlə bu səksənin arasında yenə də böyük bir qırx il dayanır... Yaşadığım qədər də yaşamalıyam hələ, gücüm çatsa. Hələ özümü bu qırx yaşda yüz səksən yaşlı adam kimi hiss etməyimdən danışmıram. Yəqin, elə buna görə rəhmətlik Viktor Hüqo "qırx yaş, gəncliyin yaşlılığı, əlli yaş, yaşlılığın gəncliyidir" fikrini kəşf edib.
Dostlarım qırx yaşıma qədər saçlarımın ağarmamasına çoxlu zarafatlar edirdilər. Biri deyirdi, yəqin, xına qoyursan, o biri deyirdi, rəngləyirsən. Özlərinin saçları tez ağarmışdı deyə, mənim paxıllığımı çəkirdilər. Mən də hər dəfə bu zarafatlara elə zarafatla cavab verirdim, deyirdim, mənim nə yaşım var ki, saçlarım ağarsın. Vicdansızlar, deyə-deyə saçlarımı ağartdılar. Bir dəfə güzgüyə baxanda gördüm bir dənə ağ tük var qulağımın dibində. Bu təxminən anamın ağır xəstəlikdən əziyyət çəkdiyi vaxta təsadüf edirdi. Başladım onu əzizləməyə, qoruyub saxlamağa. Hələ özümü nümunə də göstərirdim ürəyimdə, deyirdim dostlarımın başında bir tük ağarmış olsaydı, dartıb qoparardılar bəlkə də, halaldı mənə. Sonra bir dəfə də baxanda gördüm hər qulağımın dibində üç-dörd tük ağarıb. Bu da təxminən anamın dünyasını dəyişdiyi vaxt idi... Anladım ki, hər ağaran tükün bir mənası var və bu "mənalılar" hərəsi bir əzabdan, əziyyətdən, itkidən ilhamlanırlar. Lap elə qanla qidalanan həşəratlar kimi. Bizi sümürdükcə, kökəlirlər, uzanırlar, ağarırlar... arada istədim başımdakı tükləri sayım. Görüm məni nələr gözləyir, görüm bu saçları rəngləyib bitirmək üçün nələr çəkməliyəm, nə qədər yol qət etməliyəm. İki min, üç min, beş min... məlum oldu ki, başımızda iki yüz əlli, üç yüz min tükümüz var. Bircə düşünməyin ki, həqiqətən saçlarımı sayıb, belə bir rəqəm əldə etmişəm. İnformasiya texnologiyalarının səxavətindən yararlandım. Belə yerdə, bəlkə də, keçəllərə həsəd aparmaq da olar, ən azından, hər gün ağarmış saçlarıyla üz-üzə qalmırlar.
Səksən yaş və ondan daha çox... Əminliklə deyə bilərəm ki, çox qurbanlar, çox fədakarlıqlar tələb edən yaşdır. Bütöv bir saçı ağartmaq... necə böyük ürək tələb edir, ilahi. Səksən il millətin dərdini çəkməkmi olar... Adamın ürəyi partlayar. Bəlkə, elə buna görə o ürəyi yardırmaq da varmış qismətində?.. elmi araşdırmalar sübut edib ki, saç ürəkdən qidalanır... deməli, əzablarla, əziyyətlərlə, itkilərlə ağarmış saçların ürəkdə izləri var. Görən həkimlər bildilərmi kimin ürəyini yardıqlarını, görən bildilərmi onlara hansı ürəyi etibar etmişdik, görən gördülərmi o ürəkdə nələr yatır, kimlər yatır...
Bir dəfə əlinə bir kaset düşüb... əlli illik yubileyinin kaseti imiş, sən demə... deyir, baxanda gördüm kimlər varmış orda, indi bir-iki nəfərdən başqa heç biri yoxdur... bu sözləri deyəndə cam çərçivələrin arxasındakı gözləri ələ vermişdi saçlarının sirlərini...
Onu yaxşı tanıyan bir dostum demişdi ki, guya saçlarını heç vaxt daramır... elə səhərlər bir tumar, bir sığal çəkir, vəssəlam. Deyirəm, bəlkə, qorxur aynaya baxmaqdan?.. itirdiyi doğmalarını, itirdiyi dostlarını görməmək üçün baxmır saçlarına? Bəlkə, elə tumar çəkmək də bir sirdir... belə bir salamlama - əzizləmə edir, bəlkə, itirdiklərinə... bəlkə də...
Hərdən elə fikirləşirəm ki, belə səksən olmaz... ya da heç özü də bilmir hansı yaşdadı... Bəlkə də, səkkiz yüz yaşı var. Bəlkə də, on dəfə "gedib-qayıdıb"... Bəlkə, üç dəfə Yusiflə, beş dəfə Vaqiflə dərdləşib... Ziyayla öpüşüb, qucaqlaşıb... Rasimlə çay içib, yeriylə-yurduyla maraqlanıb, rahatlığından əmin olub... atasına, anasına sarılıb bərk-bərk... buraxmaq istəməyib o Anı, o Anları... "An dayan, sən nə gözəlsən!".
Yox, əfəndim! Ya mən özümü təkzib etmək məcburiyyətindəyəm ki, səksən yaş burnumuzun dibində deyilmiş, dünyanın o başında və yaxud Mauna Kea zirvəsindəymiş, ya da onun həqiqətən səkkiz yüz yaşı var. Və biz heç vaxt o yaşa çata bilməyəcəyik.
Bir dəfə xarici səfərlərin birində, səfərin sonuncu günü, axşam yeməyində səfər yoldaşlarımız arasında 21 rəqəmiylə bağlı şirin bir mübahisə yarandı... dostların bu şirin mübahisəsinə kənardan maraqlı təbəssümlə tamaşa edirdi... gördü ki, mübahisə qızışır, dedi, yaxşı, qaldırın bu sonuncu qədəhləri də o sağlığa içək ki, 21 il sonra, yenə bu məkanda, bu heyətlə oturaq... hamımız gülüşdük... mübahisə gözəl bir sonluğa vardı.
Ürəyimdən möhkəm bir "amin" sədası yüksəlir hər gün... Biz nə qədər tez-tez görüşsək, nə qədər uzun illər sonra yenidən və yenidən görüşsək, bizim xeyrimizədir. Ruhumuz ağ saçların simfoniyasından qidalanar, tarixə, dəyərə toxunmuş olarıq. O zaman, özü yazdığı kimi, "Mütləq görüşərik"!
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
