Romandan hissə
(Əvvəli ötən sayımızda)
Müəllif -
Gülçin - 32 yaşında, istedadlı rəssam
Böyükkişi - 35 yaşında, Gülçinin əri
Yalçın - 34 yaşında, Böyükkişinin müdiri
Nemət - 45 yaşında, tanınmış psixiatr
Nemət
Psixologiyaya hələ ilk gənclikdən marağım vardı. İnsan beyninin nələrə qadir olması ilə bağlı jurnal və kitablardan çoxlu yazılar oxuyurdum. Bir dəftər tutmuşdum, psixologiyaya aid öyrəndiyim məlumatları ora qeyd edirdim. O dəftər illərlə mənim şəxsi laboratoriyam oldu. Hər sətrində bir sirr vardı, insanın öz-özünə güzgüdə baxması kimi, vaxtaşırı bu dəftərə nəzər salardım. Sonralar bu marağım peşəyə çevrildi. Psixiatr olmaq və insan ruhunun görünməyən, dərinlərdə gizlənən yaralarını sağaltmaq istəyirdim. Çünki bilirdim - ruhun ağrısı bədən ağrısından qat-qat dərində gizlənir. Heç bir dərman vicdanın, itkin sevginin, kədərli yaddaşın sızıltısını tamamilə sağalda bilmir, bunun üçün həkim həm də sözlə, yeri gələndə təbəssümlə, gülər üzlə də sağaltmağı bacarmalıdır.
Sonralar Azərbaycan Tibb Universitetində təhsil aldığım illərdə bir daha əmin oldum ki, mən həyatımda ən doğru qərarı vermişəm. Hər dərs, hər praktik məşğələ, xəstələrlə ilk ünsiyyət anlarım - bütün bunlar mənə göstərdi ki, bu peşə yalnız seçimim deyil, həm də taleyimdir. Mən həkim olmaq üçün doğulmuşam; insanlara yardım etmək, onların həyatına şəfa gətirmək mənim üçün sadəcə peşə deyil, bu bir missiyadır.
Tibbi fəaliyyətim dövründə saysız-hesabsız pasiyentlərim olub - müxtəlif yaşlarda, müxtəlif xarakterlərdə, fərqli dünyagörüşlərində və bənzərsiz talelərdə insanlar... Hər biri qəbuluma ağrısını, ümidini, qorxusunu və gözləntilərini özü ilə gətirirdi. Bəziləri dayanmadan danışır, ürəyinin sirrini anlatmağa çalışırdı. Bəziləri isə içindəki qasırğanı susaraq gizlədirdi - bəlkə də, danışmaqdan çox yorulmuşdu, bəlkə də heç kimə etibar etməyi öyrənməmişdi. Onların hər biri mənim üçün sadəcə, tibbi hadisə deyil, bir insan hekayəsi, bir sınaq və həyat dərsi idi. Hər görüş, hər müalicə prosesi mənə yalnız həkimlik bacarıqlarımı deyil, eyni zamanda səbri, dinləməyi, empatiya qurmağı və insan ruhuna toxunmağı öyrətdi. Bu insanlar mənə göstərdi ki, həkim olmaq sadəcə, diaqnoz qoymaq deyil - həkim olmaq, eyni zamanda ümid bəxş etməkdir.
...Amma Gülçin tamam başqaydı. Onun qəbuluma ilk gəlişi yaddaşıma bir iz kimi həkk olundu. İlk seansa onu həyat yoldaşı Böyükkişi gətirmişdi. Təkcə qadının duruşu, baxışı, özünü aparmağı kifayət edirdi ki, anlayım - bu qadın sıradan biri deyil. İçində böyük bir yanğın daşıyır, amma onu gizlətmək üçün üzünə qalın bir səbir maskası taxıb. Qara, qıvrım saçları, incə əlləri, titrək baxışlarıyla sanki susaraq da danışırdı. Onun sükutunda bir fəryad, bir qarşısıalınmaz ehtiras dalğası vardı. Mən onun gözlərində ilk baxışda iki insan gördüm - biri sevgiylə yanır, digəri ağrıyla sönürdü.
Hər peşəkar psixiatr bilir ki, bəzi travmalar dildə deyil, bədəndə danışar. Gülçinin dayanmadan ovuşdurduğu əlləri, oturduğu kresloda yüngülcə yellətdiyi ayaqları, gah süfrə üzərindəki əşyalara ilişən laübalı baxışları mənə onun içində qopan dəhşətli fırtına haqqında çox şey deyirdi. Nəhayət, danışmağa başlayanda dilindən çıxan sözlər sanki illərlə içində saxlanılan göz yaşının səsi idi. Sevməkdən, unutmaqdan, ağrını bədənindən deyil, ruhundan çıxarıb söküb-atmaq istəyindən danışdı. Sözlərinin arasında "gəzişən" Yalçın adı sanki Gülçinin bütün ruhi xəritəsinin mərkəzinə sancılmış bir ox idi.
Mən həkim idim. Emosiyalarımı içimdə saxlamalı, obyektiv davranmalı idim. Amma bəzi insanlar var ki, sənə özlərini bir xəstə kimi yox, bir güzgü kimi təqdim edirlər. Gülçin mənim üçün o güzgülərdən biri oldu - içində özünü itirmiş, amma yenə də hiss etməyə çalışan bir ruh vardı. O sevirdi... Elə sevirdi ki, o sevgidə öz ağlını, sağlamlığını, hətta qadınlığını belə itirməkdən qorxmurdu.
Mən çox qadınlar görmüşdüm - sevən, aldanan, unudan... Amma Gülçin həm sevmiş, həm aldanmış, həm də unuda bilməmişdi. Onun vəziyyəti - sevginin artıq xəstəliyə, "eşq mərəzi"nə çevrilmiş halı idi.
Bu hal - tibb dilində "obsessiv sevgi sindromu" adlanır. Amma kitablar bu ağrının yalnız adını yazır, gerçək hissini yox... Gülçin bu ağrının canlı təsviriydi. Onun yaşla dolu gözlərinə baxanda, insan ruhunun necə incə, necə kövrək və nə qədər dərin olduğunu bir daha anladım. O baxışlarda illərin yorğunluğu və yaşanmış acılar vardı. Sözsüz danışan o gözlər mənə göstərdi ki, bəzən insanın içində qırılan məqamları heç bir tibbi cihaz ölçə bilməz. O an anladım ki, bir həkimin işi yalnız fiziki yaraları sağaltmaq deyil - o, həm də qırılmış ruhlara toxunmağı, yaşla dolu gözlərin arxasındakı hekayəni hiss etməyi bacarmalıdır. Çünki insan bədəni müalicə ilə sağala bilər, amma ruh ancaq anlayışla, mərhəmətlə dirçələ bilər. Söhbətimiz bitdikdən sonra resept yazmağa başladım... Amma bilirdim ki, dərman nə qədər faydalı olursa-olsun, insanı ağrıdan xatirələrdən tam sağalda bilmir. Xatirələrin içində yaşamaq bəzən sağ qalmaqdan daha çətindir. Amma Gülçin bunu seçmişdi - sevməkdən keçə bilməyəcək qədər çox sevmişdi.
Psixiatr kimi onu sağaltmağa çalışacağam, amma insan kimi - sevgisini anlayışla və hörmətlə qarşılayıram. Çünki gerçək sevgi özündə həmişə bir az da dəlilik daşıyır...
Böyükkişi
...İndi deyəcəklər ki, bu kişi daşürəklidir, sevgidən başı çıxmır, arvadı dəli olur, bu isə hələ də sərin-sərin çay içir. Amma mən bu həyat deyilən oyunun içində çox şey görmüşəm. İnsan bir nöqtədən sonra ağlamamağı, sadəcə, susub baxmağı öyrənir. Bu sakitlik soyuqluq deyil - bu, öyrənilmiş dözümdür.
Gülçin məni sevmir, bunu mən çoxdan bilirəm. İndi özünü məhv eləməsi, dəlilik həddinə çatması, psixiatra getməsi - bunların heç biri mənə yenilik deyil. Mən çoxdan bilirəm ki, biz bir evin içində ayrı yaşayırıq, birgə yox. O rənglərin, kətanların içində tapır özünü, mən də rəqəmlərin içində. Onun gözü fırçada, mənimkisə hesabatda.
Əvvəllər az-çox cəhd edirdim. Cavan idik, həyatdan gözləntimiz vardı. Amma sonra... Sonra heç nə qalmadı. Uşağı itirdikdən sonra - həkimlərin "ana ola bilməz" hökmündən sonra Gülçin sanki sahib olduğu nə varsa, itirdi. Qadınlıq duyğusunu da, yaşam şövqünü də, hətta mənə olan hörməti də.
Mən də kişiyəm, get-gedə soyudum. Bilmirəm, bəlkə əvvəl də heç ona qəlbən isinişməmişdim. Sadəcə alışdığım bir qadınla evlənmişdim. Bəlkə də bu, elə bizim kimi adamlar üçün normaldır - sevgi deyilən şey filmlərdə olur. Bizdə isə hesablama - sakitlik, sabitlik, yemək vaxtında, ev təmiz, səs-küy yox - vəssalam.
Mənim üçün ev - qapısı örtülü, pəncərəsi bağlı, içi-çölü mənlik olmayan bir yerdir. Evin içindəki insanlar nə hiss edir, nə düşünür - bu mənim işim deyil. Qarnım tox olsun, sabah işimə rahat gedim, kimsə əsəblərimi pozmasın - bu mənə bəsdir.
Gülçin rəssamdır, dərin düşüncəli qadındır, özü demişkən, "zəngin daxili aləmi" var. Mən isə zavodda maaş hesablamağa çalışan, məzuniyyətləri bölən biriyəm. Bəlkə də, nə vaxtsa sevdiyi kişi olmuşamsa da, indi sadəcə bir "ev yoldaşıyam". O da əvəzində mənə ev, məişət rahatlığı bəxş edir. Mən də sakit-sakit divanda uzanıb axşam xəbərlərinə baxıram.
Müdirim Yalçın arvadıma olan marağını gizlətmir, mən də bu "marağ"ın bəhrəsini görürəm - işdə sərbəstlik, yüksək maaş, iznsiz günlər. Kim idi qabaqlar icazəsiz işə gəlməyə cürət edən?! İndi elə bil iş yerində toxunulmazam. Bu da mənim "kişilik kartım".
Arada anam zəng edib deyir: "O arvadı boşasan, yaxşı olar, yazıqlar olsun sənə, başqa qadın tap, uşaq sahibi ol..." Mən də sakitcə "Ana, vaxtı deyil" - deyib söhbəti ötüşdürürəm. Anam haradan bilsin ki, mən özüm bu rahatlığı seçmişəm. Əgər bir gün Gülçin getsə, arxasınca getmərəm. Sadəcə, qapını örtər, divana qayıdaram, zamanla buna alışaram. Çünki mən belə öyrəşmişəm - hiss etmədən yaşamağa, insanı qiymətləndirməyə yox, istifadə etməyə. Bu mənim həyat tərzimdir və mənə belə rahatdır. Ailə mənim üçün bir düzəndir. Rənglərlə, sözlərlə yox, cədvəllərlə işləyən, saat kimi işləməli olan bir sistemdir. Qadın o sistemin, sabitliyin qoruyucusudur, kişi isə nizamın, dolanışığın təminatçısı. Əgər qadın səni sevirsə, o sevgini bişirdiyi yeməyi ilə, evin təmizliyi ilə, sakitliyi ilə göstərməlidir...
Gülçin rəssamdır, tanınır, haqqında yazılır. Amma gecələr otağında lal sükut var. Onun palitrasında qırmızı çox olsa da, həyatı boz rəngdə donub qalıb. O rəssamdır, amma öz ruhunun rəsmini çəkə bilmir. Ən çox da bu ona acı gəlir. Mənə isə belə ağrılar yad deyil. Mən atamdan belə görmüşəm - kişi danışmaz, hisslərini göstərməz. Ana isə evdə, bişirər, yığışdırar, ağlayar, amma sabah yenə ocağını qalayar. Həyat budur. Cəmiyyət bizdən sevgi yox, möhkəmlik istəyir. Kişinin zəif yeri olmamalıdır. Qadının göz yaşına aşiq olan kişi, əvvəl-axır, ya evini, ya da özünü itirər. Mən özümü itirməmişəm. Öz içimdə, bəlkə də boşam, amma lazımi yerdəyəm. Qadınların göz yaşları da, gülüşləri də mənim üçün gəlib keçici hisslərdir. Bəlkə də bu duyğusuzluq məni həyatın ağrı-acılarından qoruyur. Bəlkə də bu düşündüklərimi bilsəniz, mənə yazığınız gələcək. Amma mən belə yaşamağı seçmişəm. Gülçin fırçaya sarılıb qurtuluş axtarır, mən isə bir stəkan çayın və divanın verdiyi rahatlığa. Aramızdakı fərq budur. Ailə dediyin iki nəfərin bir-biri ilə danışmadan belə, hər şeyi yola verməyi bacarmasıdır. Hər şeyin adını eşq qoymaqla olmur. Bəzən ailə, sadəcə, vərdişdir, vəssalam...
Yalçın
...Sonralar düşündüm, bəlkə də Böyükkişinin məni arvadının fərdi sərgisinə dəvət etməsinin arxasında nə isə gizli bir məna vardı?! Arvadını mənimlə tanış etmək istəyirmiş kimi qəribə bir rahatlıqla danışırdı. Əvvəlcə bu fikri ciddiyə almadım. Amma yenə də sərgiyə getmək qərarına gəldim. Birincisi, maraq. İkincisi isə... bilmirəm, bəlkə də təkəbbürümə xoş gəlirdi ki, bir qadın - özü də gözəl, istedadlı qadın məni öz dünyasına dəvət edir.
Sərgi şəhərin mərkəzində, tanınmış qalereyalardan birində keçirilirdi. İçəri daxil olanda bir başqa aləmdə olduğumu hiss etdim. Sanki zamanın və məkanın sərhədləri silinmişdi. Divarlar mavi boz rənglərlə örtülmüşdü, sanki sükut içində öz hekayələrini danışırdılar. Kətan üzərində qırıq-qırıq fırça izləri vardı; hər bir rəsmdə bir duyğu, bir səs, bir iz vardı. Sərginin havası bambaşqaydı - səssizlik içində pıçıltılar eşidilirdi. Hər küncdə bir ziyalı tipli adamlar - sənətşünaslar, kolleksiyaçılar, tanınmış publisistlər toplaşıb söhbət edirdilər... Amma bütün bunlar - o qədər də vacib deyildi. Həqiqətən, bütün diqqətimi çəkən bir şey var idi - o da əsərlərin ruhu, içindəki gözəllik idi. Və O! Gülçin sərginin içində, bütün bu rənglərin, işıqların və kölgələrin arasında işıqlı bir halə kimi dayanmışdı! Onun varlığı ilə hər şey bir anlıq dəyişmişdi. O, sadəcə bir qadın deyildi, rəngli bir dünyanın təcəssümü idi. Geyimi çox sadə, amma zövqlü idi. Qara ipək paltarında onun vücudunun incə quruluşu, bədəninin hər hərəkəti nəzərə çarpırdı. Yanında dayanan qonaqların suallarına cavab verir, əsərlərini izah edirdi, amma yüksək səslə yox, nəzakətlə, sakitcə. Bu, çox şey bildiyini göstərməyə çalışan bir qadın yox, çox hiss etdiyini bölüşmək istəyən biri idi. Ən çox diqqətimi çəkən bir rəsmə yaxınlaşdım. Burada rənglərin sərhədləri bir-birinə qarışmışdı - göy rəng qəfildən al qırmızıya keçirdi, sanki bir duyğudan digərinə keçid kəskin və qeyri-müəyyən idi. Tablodakı rənglərə baxdıqca, ürəyimdə qəribə bir titrəmə yarandı. Rəsm sanki gözəllik və kədər arasında, tamamlanmışlıq və yarımçıq qalma arasında olan bir canlı varlıq i-di.
- Mənası nədir bu rəng dağılmalarının? - deyə öz-özümə pıçıldayanda sanki onun nəfəsini lap yaxınımda hiss elədim.
- "Qırıq göy qurşağı" - belədir tablonun adı...- arxadan məlahətli səs eşitdim. Dönəndə Gülçin gözəl gözlərindəki inanılmaz parıltı ilə qarşımda dayanmışdı.
- Hər şeyin gözəl başlayıb, tamamlanmayan halı. Bəzən göy qurşağı da tam olmur, deyilmi? - baxışlarını tabloya zilləyərək gülümsədi.
Həyəcanlandım, duyğularımı gizlətməyə çalışaraq:
- Məncə, tamamlanmayan şeylər daha çox iz qoyur, - dedim, gülümsədim.
- Bəli... - deyə başını tərpətdi. - Bax, belə izlər qaldığı üçün insanlar sənətə qaçır. Deyə bilmədiklərini rənglərlə, səslərlə, hərəkətlərlə ifadə edirlər. Bəzən ən gözəl sözlər heç söylənməyənlərdir...
Gülçinin sadə, amma dərindən gələn sözləri elə bil içimdəki mənəvi boşluğu doldururdu. Mən artıq təkcə bir sənət əsərinə deyil, bir insanın gözünün bəbəyindən ürəyinin dərinliyinə baxırdım. O sadəcə gözəl deyildi, onda fövqəladə bir incəlik, zəriflik var idi. Əllərimizi bir-birinə uzatmadan belə bir tanışlıq yaranmışdı. Bu qadın məni düşünməyə vadar edirdi. Deyəsən, dediyim o "ağlı və xarakteri ilə heyran edən qadın" obrazı ilk dəfə olaraq canlı qarşıma çıxmışdı.
- Rəsmləriniz dil açıb danışır, Gülçin xanım. Sanki içində gizlənmiş səssiz fəryad var. Çox təsirlidir...
Gülümsədi. Qadının gülümsəməsi bəzən saatlarla çəkilmiş tablodan daha çox mənaya malik olur.
- Bəzən insanlar rəssamdan deyil, öz içindəki duyğulardan təsirlənir...
O anda "Bu qadının həyatında mənim yerim ola bilərmi?" - sualı beynimdən ildırım kimi keçdi. Əlbəttə, bu, hələ başlanğıc idi. Amma başlanğıcın enerjisi güclü olarsa, çox şeyə bəs edər, - deyə düşündüm.
- İcazə verin, telefon nömrənizi qeyd edim... Əsərləriniz haqqında daha geniş söhbət etmək istərdim, - dedim. Səsimin titrədiyini gizləməyə çalışdım.
Telefon nömrəsini pıçıldadı, telefonuma qeyd etdim...
Sərgidən çıxanda hiss etdim ki, Gülçin sadəcə, rəsmləri ilə yox, həm də varlığı ilə də yadımda qalıb. Onun varlığında həm cazibə, həm sirr, həm sevgi, həm də ehtiras gizlənmişdi. O sərgidən qəlbimdə Gülçin adlı bir heyranlıqla ayrıldım. Bu tanışlığın ardının gələcəyinə əmin idim...
Gülçin
...Sərgidə Yalçını ilk dəfə gördüyüm anı heç vaxt unutmayacağam. O an, sanki zaman bir anlıq dondu, hər şey öz axışını itirdi və yalnız onun baxışı qaldı. Bütün qalereya birdən-birə boşaldı, sanki oradakı hər şey yalnız mənə və ona aid oldu. O anın içində Yalçın var idi, sanki onun varlığı bütün atmosferi dəyişdi. Baxışlarımız bir anda kəsişdi. Mən elə bil zamanın tək bir anında bu dünyadan başqa paralel bir aləmə keçdim. Həmin o an sanki qəlbimdə bir şey qırıldı və nəsə yeni bir duyğu doğuldu. Sanki Yalçınla bizim aramızda sözsüz, kəlməsiz, amma aydın bir razılaşma imzalandı.
Mənim həyatımda hər şey çox qarışıqdı - evliliyim, öhdəliklərim... Amma o an, o baxış, o həyəcan mənim içimdə hər şeyi dəyişdi. Yalçının varlığında, heç vaxt hiss etmədiyim bir dərinlik vardı. Bir yanda evliliyimin yükü, digər yanda isə bu qeyri-adi, yeni, qəribə duyğular... Bir tərəfdən, hər şeydən qaçmaq istəyirdim, digər tərəfdən isə Yalçının varlığı, mənim həyatımda çox şeyə bəs edərdi - başdan yazılmış yeni bir həyatın başlanğıcı kimi... Onunla baxışlarımız öpüşdükcə ürəyim titrəyirdi. Yalçının gözləri məni özünə çəkirdi, onun hər gülümsəməsi, hər kəlməsi mənim içimdə yeni dünya yaratmağa başlamışdı. O sərgidə hər şey başqa bir təbiətə bürünmüşdü. Mən o an, öz fərdi sərgimdə yox, elə bil Yalçının iç dünyasında idim. Yeni bir eşq doğulurdu - dəlicəsinə, bəlkə də qeyri-real. "Heç vaxt baş verməz", deyə düşündüyüm şeylər baş verirdi deyəsən. Mən heç düşünməzdim ki, həyatımda belə bir dəyişikliyi, belə bir enerjini hiss edərəm.
Sərgi salonunda hər şey sanki Yalçının ətrafında dönür, rənglər onun varlığına bürünürdü. Yalçının mənə baxarkən gülümsəməsi o qədər təbii, o qədər dürüst idi ki, heç bir sözə ehtiyac yox idi. Həmin o an, həyatımda artıq bir şeyin mənasız olduğunu hiss etdim - evlilik, öhdəliklər, razılaşmalar... Bütün bunlar birdən-birə mənim üçün əhəmiyyətsizləşdi. Mən artıq sadəcə bir qadın deyil, içində yeni eşqin, yeni arzunun doğulduğu ölməz varlıq idim. Həyatımda indiyədək heç vaxt olmasına ehtiyacım olmadığı bir duyğunun, bir insanın, bu anın nə qədər əhəmiyyətli olduğunu artıq başa düşmüşdüm. Bir anlıq içimdəki bu yeni başlanğıcın qarşısında qorxu ilə dayandım. Yalçının baxışları içimdəki bütün sirlərimi açmağa başlamışdı. Yalçınla tanışlığımın içində böyüyən duyğular, bir tərəfdən, mənə yeni bir həyatın qapılarını açarkən, digər tərəfdən, mənim iç dünyamda əvvəlki boşluqları, yaraları da dərindən oyadırdı.
Böyükkişi mənim duyğularıma həmişə laqeyd qalırdı, ürəyimdəki, gözlərimdəki dərinliyi heç vaxt görə bilmirdi. Elə bilirdim ki, Böyükkişinin bu laqeydliyi içimdə ən incə hissləri, ən kiçik arzuları öldürüb. Sən demə, belə deyilmiş. Gülçin olaraq illərdən bəri qəlbimdə hiss etmədiyim bir vəziyyətin içində idim. Yalçın sanki mənim gözlərimdən hər şeyi oxuyur, hər hissi duyurdu.
Böyükkişinin sevgi anlayışı heç vaxt mənim gözlədiyim kimi olmamışdı. Mənim varlığım onun həyatının, sadəcə, bir hissəsi idi, amma o hissə heç vaxt onun üçün tam bir önəm daşımırdı. Onun üçün mən, sadəcə, evdə yaşayan və onun məişət rahatlığını təmin edən insan idim.
Yalçın isə gülüşü, baxışları ilə mənə həyatın gözəlliyini yenidən hiss etməyi öyrədirdi. Yalçınla qarşılaşmağımız mənim iç dünyamda elə bir iz buraxmışdı ki, artıq heç nə əvvəlki kimi davam edə bilməzdi. Hər şey dəyişmişdi - hisslərim, gələcəyə baxışım... Həmin andan illərlə içində yaşadığım, dondurulmuş duyğularla dolu köhnə dünyanın daşlaşmış soyuqluğu məni boğmağa başladı. Artıq seçimim vardı: ya bu duyğusuz həyatıma davam edəcəkdim, ya da qorxuları, tərəddüdləri bir kənara qoyub, Yalçının varlığında yanan alovlu, canlı bir eşq dünyasına qədəm qoyacaqdım. Mən ilk dəfə idi ki, bu qədər sarsılır, eyni zamanda ruhən bu qədər dirildiyimi hiss edirdim...
Müəllif
Doktor Nemətin danışdığı hekayə əvvəlcə bir sevgi nağılını xatırladırdı - sanki sadə, alışılmış bir məhəbbət hekayəsi idi. Amma bu hekayənin altında tədricən yayılan, görünməz şəkildə ürəyə işləyən dözülməz ağrı vardı. Hər sözdə, hər təfərrüatda o sevginin necə yavaş-yavaş insanın içini yandırdığını, bütün varlığını sükutla sarsıtdığını hiss edirdim. Bu sevgi, adını eşq qoyduğumuz o yanar duyğu, əslində bir zəhər idi - sakit, lakin öldürücü.
Gülçinin qəlbində bir zamanlar çiçək kimi açılmış o duyğu indi onun nəfəsini daraldan, ruhunu sıxan bir əzaba çevrilmişdi. Nemət danışdıqca, mən sanki kimsənin baxmadığı, səssiz bir bədii film izləyirdim - o filmin ortasında isə eşqin ağırlığını təkbaşına daşıyan, sarsılsa da, sınmayan bir qadın dayanırdı.
Gözlərində günəşli sabahlara həsrət qalan bir uşaq vardı - saf, təmiz və hələ də ümidli. Amma ürəyinin dərinliyinə qışın sərt şaxtası çökmüşdü. Məni heyrətə salan Gülçinin sevməsi deyildi - onun bu sevgidə əriməsi, yanması və buna baxmayaraq geri çəkilməməsi idi. O, sevərkən öz varlığını itirmişdi - lakin buna heç peşman deyildi.
Eşq belədir, insan sevəndə və ayrılanda sevdiyini deyil, ilk növbədə, özünü itirir. Gülçin də Yalçını sevərkən özünü unutmuşdu. Amma onu qınamaq olmazdı - çünki sevgi qarşısında ən güclü insanlar belə zamanla aciz qalırlar. Bu, həyatın yazılmamış qanunudur: sevgi gələndə məntiq susar, ağıl geri çəkilər və insan sadəcə hisslərlə yaşamağa başlayar.
Nemət danışırdı, mən isə qəribə bir səssizliklə onu dinləyirdim. O hekayədə hər şey vardı: Gülçinin hönkürtüsü, Yalçının verdiyi iztirablar, Böyükkişinin vecsiz, laqeyd duruşu... Hər biri bütöv faciənin müxtəlif tərəfləri idi. O faciənin mərkəzində isə tükənə-tükənə sevən bir qadın dayanırdı.
Bəlkə də hər qadının içində bir Gülçin yaşayır - sevilmək istəyən, unudulmamaq üçün bütün varlığı ilə savaşan, içindəki eşqi gizlətmədən yaşayan bir qadın... Bəziləri ağlayır, bəziləri içində fəryad qoparır. Kimisi sevilmədiyi evdə qəlbinin rəsmini çəkir, kimisi isə bir ömrü xatirələrə büküb susur. Gülçin kimi...
Həqiqi eşq, sadəcə, romantik filmlərdəki kimi şirin deyil - o, göz yaşı ilə suvarılır, tənhalıqla qidalanır, anlayışla böyüyür və bəzən də gözlənilmədən öz içində məhv olur.
Gülçin gözümün önündə rəngli bir kətan kimi canlanırdı - mavi, qırmızı, narıncı rənglər üst-üstə axırdı, amma hər şeyin fonundan sanki qara boya süzülürdü. Sevgi onun fırçasında rəngini tapmışdı, amma həyatında yerini tapa bilməmişdi.
O an anladım ki, eşq - insan ruhunu sarsıdan, amma eyni zamanda ona həyat verən bir mərəzdir. Nə dərmanı var, nə də əlacı. O, bir fırtına kimi gəlir və insan istəsə belə, müqavimət göstərə bilmir. Çünki bu hiss gələndə ürək artıq çoxdan təslim olmuş olur...
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
