“Hisslər və macəralar” silsiləsindən
“Tanımadız məni?” – çatan kimi töyşüyərək soruşdu. Diqqətlə ucaboylu, mavi gözlü, yaşıl hicablı xanıma baxdım. Yaddaş dalğalarım sürətlə keçmişə, beynəlxalq elmi konfansda iştirak etməkçün dünən gəldiyim Sankt-Peterburqda hərəkət etməyə başladı. Vasiliostrovski metro stansiyasında qatara minib Yelizarovskda çıxıram, tramvaya minib üç dayanacaq sonra düşürəm, buzlu yolda sürüşüb yıxılmamaqçün ayaqlarımı asta-asta yerə qoyaraq məktəbə tərəf yeriyirəm...
Onda Sankt-Peterburq Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsinin aspiranturasına təzəcə qəbul olmuşdum. Atam daha mənə Bakıdan hər ay pul göndərə bilmirdi. Stipendiya ümidinə qalsam, gərək yarıtox, yarıac yaşayaydım. Hardasa gecə gözətçisi işi tapmaq belə müşkülə çevrilmişdi. Yataqxanamızda qonşu otaqda qalan Anya məsələdən xəbər tutanda, “Mən işlədiyim məktəbdə ingilis dili müəlliminə ehtiyac var” dedi. Maaşla, dərs yüküylə bağlı suallar vermədən “Mən hazır” dedim.
8b-də oxuyan, 10-cu sinif qızları kimi görünən İrina (İra) Perova ilk dərsdə partaya dirsəklənib diqqətlə mənə baxanda, içimdə yüngül zəlzələ baş verdi...
O biri siniflərdə səbirsizliklə zəngin çölə vurulmasını gözləyirdim ki, 302-ci otağa özümü yetirim. Amma elə ki həmin sinfə girib uşaqları salamlayırdım, çalışırdım, sol cərgəyə tərəf baxmayım, guya ciddi müəllim kimi İrayla pərdə saxlayırdım. Üç-dörd dəqiqə çəkirdi dözməyim: ona tərəf çönəndə, tez dərsə aid sual verirdim, elə bilməsin, bundan xoşum gəlir.
İlk dəfə İra mənə göz vuranda, xəyalımda belə bir səhnə yaranmışdı: onun baxışları otaqdır, göz vuranda, məni zorla içəri salır, qapını bağlayıb, – göz qapaqları bir növ, qapı idi – çölə buraxmır, şərt qoyur: onu rahatlamayana qədər çölə çıxmaq yoxdu.
“Zaur İsayeviç, son vaxtlar məndən dərs soruşmursuz. Belə olmaz axı”. Oxumaqla arası yox idi. Dərhal barmağımı kitabda ilk cümlənin üstünə qoyub demişdim: “Bunu oxu, tərcümə elə”. Barmağını barmağıma toxundurub saxlamışdı. Əlimi geri çəkəndə, işarət barmağımı əlinin içinə alaraq, – istiliyi bir anda canıma yayılmışdı. – ucunu həmin sətrin üstünə qoyaraq, cümləni oxuyub tərcümə etmişdi, üstəlik, mən demədən o biri abzasa keçmişdi, iki-üç dəqiqə barmağımı, həm də tam olaraq məni içində saxlamışdı. Uşaqlar xısın-xısın gülmüşdü. Mənsə sus-pus...
* * *
Biz artıq kafedə oturub pirojnayla qəhvə içə-içə söhbət edirdik. Yaşıl hicablı İra bildi ki, Bakı Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində müəllim işləyirəm, ailəliyəm, yoldaşım azərbaycanlıdır, iki qızım var. “Yəqin xatırlayırsız, o vaxt 8b-dəki qızların yarısı sizə vurulmuşdu”, – deyib güldü. Yalandan gülümsədim, bilə-bilə yalan deyirdi...
* * *
“Mən səni bağışladım. Bəs Allah səni bağışlayacaqmı?!!!” (Ya tebya prostila, a prostit li tebya Allax?!!!). Yataqxanamızda dostum, aspirant geoloq, suriyalı Xalidin qaldığı otağın divarında qırmızı flamasterlə, iri hərflərlə yazılmış bu sözləri görəndə, “Nə məsələdi?” soruşdum. Məlum oldu ki, on gün əvvəl bu otaqda Olqa adlı məktəbli qıza repetitor kimi ərəb dilindən dərs deyən dostum növbəti dəfə onunla öpüşəndə, hər ikisi ehtirasın pik həddinə çatıb bir anda çarpayıya yıxılıbmış və dostum qızın bakirəliyini pozubmuş. Xülasə, Olqa dostumu dəlicəsinə sevirmiş, gələcəkdə ona ərə getmək fikrindəymiş. Xalid onunla heç vaxt evlənməyəcəyini üzünə deyəndə, qız o sözləri divara yazıbmış. Bu şeylərə qulaq asanda, İra gəlib gözümün qarşısında durdu.
Ertəsi gün axşamüstü cumdum Qostinıy Dvor univermağının parfüm şöbəsinə. Satıcının başı müştəriyə qarışanda, məktəb maaşımın yarısı qiymətinə satılan, çox sevdiyim “Boss” ətrini iki dəfə üstümə fısıldatdım, şüşəni yerinə qoyub əkildim.
Səhərisi yenə barmağımı kitabdakı cümlənin üstünə qoyub “Oxu, tərcümə et bunu” deyəndə, umurdum ki, İra məndən gələn ətirdən bihuş olub bu dəfə barmağımı tək qucaqlamacayaq, həm də sığallayacaq. “Ahh, necə bildiz ki, bu ətirdən xoşum gəlir?” – ətri içinə çəkib dedi. “Oxu, tərcümə et”, – saxta ciddiliklə dedim. O isə barmağımı heç ağuşuna almadı. İçimdə isə sevinirdim: ətri bəyənmişdi, elə hey havanı qoxulayırdı. Verdiyim tapşırığı qulaqardına vurması mənə sərf edirdi, yanından tərpənmirdim ki, doyunca həzz alsın ətirdən. Saymazyana əliylə kitabı itələdi, yəni, mən sizə kompliment deyirəm, sizsə yapışmısız ki, oxu, tərcümə elə. Kitabı önünə çəkdim, otağa pıçapıç yayıldı: “İraya görə ikinci dəfədi ətirlənir”, “Dəqiq ona vurulub”. Özümü eşitməməzliyə vurdum. “Ətrin adını deməsəz, oxumayacam”, – İra dedi. “Deyim, deməyim?”, qaldım belə. Desəm, sinifdə ona uduzmuş kimi görünəcəkdim. Deməsəm, verdiyim tapşırığı etməyəcəkdi – eyni nəticə. Başımı bulayıb ondan aralandım.
* * *
Sankt-Peterburq Hüquq Akademiyasının üçüncü kursunda oxuyan İra yay günü Neva prospektində gəzərkən, reklam agentliyinin işçisi buna yaxınlaşır, yaxşı pul qarşılığında “L’Oreal” şampununun reklamına çəkilməyi təklif edir. “Bilmirəm, o vaxt bilirdiz, ya yox, atam Sennaya ploşadda milis rəisi işləyirdi. Elə orda ticarət köşkləri işlədən biznesmen yerlilərinizin hesabına əla yaşayırdıq. Pensiya yaşına çatmamış atamı işdən çıxartdılar...” Xülasə, iş təklifiylə bağlı atası əvvəlcə nəm-nüm edir: “Reklam, model biznesində işləyən qızların çoxu pis yola düşür”. Ortaya anası girir, ana-bala işsiz ailə başçısını dilə gətirirlər. Üçüncü kursda İra universiteti atır.
* * *
“...Zaur İsayeviç, seduce me, please”. (Zaur İsayeviç, xahiş edirəm, məni yoldan çıxarın). Dərsin ortasında, dizdən yuxarı don geyinmiş, saçlarını tünd qarayla rənglədib alnına tökmüş İranın iyirmi beş şagirdin yanında, birbaşa efirdə bu sözləri qəfildən, please-də i-ni (ea) uzadaraq iniltiylə üzümə deyib ayaqlarını aralaması kişnərtili gülüşlərin səpələnməsinə səbəb oldu. O gün mən maaşımdan, stipendiyamdan yığdığım pulla aldığım XS ətrindən üstümə vurmuşdum. Şokdaydım, İranın abırsızlığına öyrəşsəm də, bu dərəcəsini heç gözləmirdim. O, ayaqlarını aralayanda, tez üzümü yana çevirdim, bu dəfə doğrudan utanırdım. Sinifdəki səs-küy qulağıma dəyib çiling-çiling olur, içimdəki uğultuya qarışırdı. Güman ki, İra “to seduce” (yoldan çıxarmaq) sözünü kimdənsə soruşub öyrənmişdi, məktəbdə bu cür sözləri keçmirdilər. Uşaqlarsa mənə gözlərini zilləyib cavab gözləyirdi. Axırı, dillənəsi oldum: “Ayıb deyil sənə?” – “Yox, ayıb deyil”, – deyib tez-tez ayaqlarını aralayıb birləşdirməyə başladı. Qəhqəhələrin ikinci dalğası gəldi. Yenə başımı yana çevirdim, oğlanlardan biri “Zaur İsayeviç, ayıb niyə? Xoşunuza gəldi axı eşitdikləriniz. Cəsarətli olun, İraya vurulduğunuzu nəhayət etiraf edin. Buna görə hələ ətirlənib dərsə gəlmisiz”, – dedi.
Növbəti dərs İra ingilis dilindən repetitor kimi dərs keçib-keçmədiyimi soruşanda, sevincək yalandan “Hə, keçirəm” dedim... O gündən hər dərsdə baxışlarımla ona “Nə oldu repetitorluq məsələsi?” sualı verirdim.
İra özünü açıq-saçıq aparsa da, çox güman, qız uşağıydı. Rus qızlarıçün yeniyetməlik illərində bakirəlikləriylə vidalaşmaq adi şey idi. Adətən, qızlı, oğlanlı onuncu sinifdə, – onda orta məktəblərdə tam təhsil on il idi. – birinci, ikinci kursda seksual həyatlarına baş vururdular.
Xaliddən qızlığını pozduğu şagirdin neçənci sinifdə oxuduğunu soruşdum. “Onuncuda. Bəs səninki?” – “Hələ mənimki deyil. Səkkizdə oxuyur. Amma aramızda heç nə olmayıb”. Deyəsən, dediyimə inanmadı.
* * *
“...Müxtəlif reklam agentliklərində işləyirdim. Çoxlu pul qazanırdım. Sizdən gizlətməyəcəm, haram əməllərim də olurdu. Bilirəm, müsəlman kimi bunu sizə deməyim düz deyil. Atamın bahalı dərmanlarını mən Almaniyadan sifarişlə alıb gətizdirirdim. Anam artıq işləmirdi, mühasib işlədiyi şirkət bankrot olmuşdu. O vaxt evdəki vəziyyəti izah etməkçün bunları danışıram. İki min birinci ildə atam şəkərdən öldü, bir reklam agentliyinin dəvətiylə Parisə köçdüm, anamı da özümlə ora aparası oldum. Orda üçotaqlı ev aldım. Feysbukda tanış olduğum Manuel adlı ispana ərə getdim. Parisdə turizm şirkəti varıydı. Ondan qızım oldu, Marinadı adı. İndi Londonda kollecdə oxuyur...”
* * *
Ehtiras o həddə çatmışdı ki, son dərslərin birində, zəng çölə vurulandan sonra, “Sənə sözüm var, otur, gözlə” demək, biz tək qalanda, yaxınlaşıb yazıq sifətlə “İra, mənə əzab verirsən, başa düşürsən? Belə olmaz. Hə, səndən xoşum gəlir, bəlkə də vurulmuşam, amma mənə əzab verməyə haqqın yoxdu” kimi etiraflar etmək, söhbətin gedişatına uyğun, ona toxunmaq, qucaqlayıb öpüşməyə qərar vermək ağlımdan keçmişdi. Kiminsə qapını açıb bizi görə biləcəyini göz altına almışdım. O biri tərəfdənsə, tutaq ki, onunla lap qucaqlaşıb bircə dəfə rahatlansaydım və bu işdən heç kim xəbər tutmasaydı belə, bir müddət sonra ehtiras yenə baş qaldıracaqdı, pik həzzin təkrar olmasını istəyəcəkdim. Və məlum fiziki ağrılar günlərimi qara edəcəkdi. Ən pisi, Xalid kimi açarımı itirib, İranı yataqxanaya, otağıma gətirib münasibətlərimizin tammetrajlı çarpayı, eyni zamanda riskli mərhələsinə girə bilərdik.
8b-dəki qızlarsa alovun üstünə benzin tökməkdəydi: “Zaur İsayeviç, son günlər İra gecələr pis yatır”, “Bəlkə bu axşam İranı axşam kinoteatra dəvət edəsiniz? Arxa cərgədə oturub sevgi filminə baxarsız”. İra eləcə mənə baxıb gülürdü. Deyilənlərə reaksiya verməsəm də, xəyalən onun uzun ayaqlarını, çiyinlərini, qollarını öpürdüm.
Xalid də bir yandan, məni qızışdırırdı. “O qız yenə səninlə flirt edir? Heç olmasa bir dəfə öpüşmüsüz?” “Heç olmasa”lardan boğaza yığılanda, “Sən onuncu sinif şagirdinin bəkarətini pozub ömürlük lənət qazanmısan, istiyirsən eyni şey mənim də başıma gəlsin? Öpüşməkdən danışırsan, elə hər şey ondan başlayır də” deyəsi oldum. Dostum bir daha bu mövzuya qayıtmadı.
İra repetitorluqdan söz salmır, məni intizarda saxlayırdı. İstənilən məbləğə, istənilən gündə, yerdə repetitorluq etməyə hazırıydım. Hətta şərt qoysaydı, öpüşməyin əvəzində keçdiyim dərslərə görə atasının mənə verəcəyi aylıq pulu gizlicə ona verəcəm, buna da razı olardım.
Bir gün zəng çölə vurulanda, ona yaxınlaşıb pıçıltıyla soruşdum: “Axı sən ingilis diliylə bağlı fərdi dərs almaq istəyirdin?” – “Mən nə vaxt elə şey demişəm?” Matım qurudu, susdum.
* * *
Manueldən boşanan İra Parisdə zinyət əşyaları satılan butik mağazası işlətməyə başlayır. Bir gün mağazasına gələn ortayaşlı hicablı qadın, İranın telefonla rəfiqəsiylə rus dilində danışdığını görəndə orda ləngiyir, telefon söhbəti bitən kimi “Parisdə rus dilində danışan xanımla tanış olmaq çox xoş olardı” deyir. Tanış olurlar, məlum olur ki, xanımın adı Mədinədir, Dağıstandan olan dargindir, əri avar Mahmud bizneslə məşğul olur deyə, beş ildir Parisdə yaşayırlar. Mədinə İranın mağazasından qızıl üzük alır. Bir-birinə isnişirlər, əvvəlcə kafelərdə görüşürlər, sonra evlərə get-gəl başlayır.
Yeni tanışları sayəsində Quran, hədislər oxuyan, Məhəmməd peyğəmbərin həyatını öyrənən, Xədicənin dini ilk qəbul etməsindən, bu yolda ərinə dəstəyindən təsirlənən İra İslamı qəbul edir, hicab taxıb namaz qılmağa başlayır. Dində o qədər dərinliklərə baş vurur ki, bir gün Mədinənin “Bəlkə ərimin ikinci zövcəsi olasan?” təklifinə öncə təəccüblə yanaşsa da, bir müddət sonra razılaşır. “Mahmud mənimçün ayrıca ev tutmaq istəyəndə razılaşmadım. Dedim, öz evimdə qalacam. Razılaşdı şərtimlə, həftədə iki-üç dəfə mənim evimə gəlirdi. Qızıma necə lazımdı atalıq edirdi”. “Əvvəldən bir-birinizdən kəsirmişsiz, ona görə tezcə evlənmisiz” fikirləşdim.
Bir gün İra xəbər tutur ki, Mahmudla arvadı Suriyaya gedib İŞİD-ə qoşulublar. “Əlhəmdülullah, bilirdim bu nə təşkilatdı. Mədinə yoxa çıxandan iki ay sonra mənə teleqrama salam aleykum yazdı, kefimi-halımı soruşdu. Mən də buna ancaq cavablar yazdım, soruşmadım, sən necəsən, ərin, daha doğrusu, ərimiz necədi”. İkimiz də eyni vaxtda güldük. “Sonra yazdı ki, ümmətə xidmət etmək istəyirsən? Dərhal blokladım onu. Bilirdim axı hardadılar, məqsədləri nədi”. – “Məqsədlərini deyim də sənə. Beyninə yeridəcəkdilər ki, get Parisdə içi dolu adam olan kilsəyə od vur, kafirləri öldürdüyünə görə Allah səni cənnətə göndərəcək. Mədinən də sənin butikindən ona görə üzük alıbmış səni İŞİDə cəlb etsin”.
İndi danışdıqlarıyla o vaxtkı hərəkətləri arasında olan zaman uçurumu, kəskin kontrast mənə çox qəribə gəlirdi. İngiliscə “Xahiş edirəm, məni yoldan çıxarın” deyib ayaqlarını aralayan, küknarlıqda mənə zülm yaşadan İranın (bu barədə az sonra) o vaxt on dörd-on beş yaşı olardı. İndisə İslamla bağlı suallar verən qırx dörd-qırx beş yaşlı İranın əynindəki yaşıl hicab, bir vaxt xəyalımda öpdüyüm bədəninin bütün əzalarını örtmüşdü. İndi onun ağ əllərini öpməyi belə xəyalımın qapısına yaxın buraxmırdım.
İrayla danışa-danışa birdən yadıma düşdü ki... Adamın deməyə dili də çönmür. Arada etibarlı mənbələrdən hicablıların zina etmələri gəlib qulağıma çatırdı. Bir dostumun danışdığına görə, özəl şirkətdə işləyən tanıdığı işvəli qız müxtəlif oğlanlarla gəzirmiş ki, onlardan birini “qarmağına salıb” (özü belə deyirmiş.) ərə getsin. İstədiyi alınmayanda, hicabını açıbmış. İstanbulda bir kişinin hicablı arvadını zina üstündə tutub oynaşıyla bir yerdə öldürdüyünü saytdan oxuyanda şok olmuşdum. Bunlar fraqmentar yadıma düşəndə, fikirləşmişdim, birdən İra da elələrindən olar. O vaxtkı hoqqalarından xəbərim varıydı axı. Bəlkə, əksinə, İslamı qəbul edəndən sonra qəhbəlik etməmişdi? O vaxt İra göz vuranda, məni içində həbs edib onunla sevişməyənə qədər çölə buraxmadığını xəyalıma gətirmişdim. İndisə dəhşətli dərəcədə onun qəlbinə səyahət edib fikirlər, təsəvvürlər dünyasına bələd olmaq istəyirdim.
* * *
Məktəbə çathaçatda, küknarlıqda yuxarı sinifdə oxuyan, dərs demədiyim, üzdən tanıdığım oğlanın İranı ağaca sıxıb dəli ehtirasla öpdüyünü görəndə, tez mənə ən yaxın ağacın arxasında gizlənib başladım bunları güdməyə. Ətrafda kimsə gözə dəymirdi. Dayanmadan, nəfəslərini dərmədən biri-birilərinin dodaqlarını, yanaqlarını öpürdülər, yalayırdılar, ayaqlarıyla bir-birinə sarmaşırdılar. Oğlan dilini qızın üst düymələri açılmış köynəyinin içinə soxanda, İra inildədi. Boğazım qurumuşdu, oksigenin bol olduğu bu şəhərdə havam çatmırdı, tez-tez dərindən nəfəs alırdım. Bunların ehtirası elə bir həddə çatdı ki, oğlan dişləriylə qızın köynəyinin iki-üç yuxarı düyməsini qırıb yerə tüpürdü, köynəyin içində üzü görünməz oldu. İra “Andrey, bəlkə bəsdi?” deyəndə, qeyri-ixtiyari tez “Yox, yox, bəs deyil” pıçıldadım. Oğlan məni eşidirmiş kimi, öz işinə davam etdi.
Ayaqüstü seksdən doydu, nədisə, İra qəfil əliylə Andreyi özündən itələdi, “Bəsdi” deyib “sağ qalan” düymələrini bağlamağa başladı, şalvarının sağ cibindən balaca güzgü çıxardıb özünə baxdı, saçlarını tumarladı. Sol cibindən dəsmal çıxardıb dodaqlarının qırağına yayılmış çəhrayı boyanı sildi, dodaqlarını büzdü. Ətrafına baxanda tez başımı geri çəkdim, bir anlıq məni gördü. “Gedək, Andrey”, – təşvişlə dedi. Ağacın arxasında tərpənməz halda, onlar uzaqlaşanadək nəfəsimi saxladım.
* * *
“...Zaur İsayeviç, namaz qılırsız?” – “Hə”. – “Bəs Ramazanda oruc tutursuz?” – “Əlbəttə”. – “Yoldaşınız da...” – “Hə, o da namaz qılır, oruc tutur”. – “Siz sələfisiz?” – “Yox, şafii məzhəbiylə gedirəm. Hə, bildim niyə bu sualı verirsən. Sələfilər işidçiləri sələfi saymır, onlara xəvaric deyirlər. Sənin dostların sələfi yox, xəvaric olub”. – “Bəs yoldaşınız hansı məzhəbdəndi?” – “Hənəfidi. İra, məzhəb məsələlərində çox da dərinə getmə, başın şişəcək. İbadətinə diqqət etsən bəsdi. Yaxşı, Mahmudla Mədinənin axırı nə oldu?” – “Bilmirəm. Maraqlı da deyil”.
* * *
Ard-arda iki dəfə dərsimə gəlmədi. Üçüncü dərs sinif otağına girəndə, heç nə olmamış kimi salamlaşdıq, keçib öz yerində oturdu. Dərs boyu özümü elə apardım, guya bir həftə qabaq bunu küknarlıqda güdən mən olmamışam. O isə heç üzümə baxmadı, tapşırıq verəndə, çiyinlərini çəkib “Bilmirəm” dedi. Güman ki, sevgi macəralarını gördüyümlə barışammırdı. Elə mən də ikibaşlı oyun oynadığıçün ona acıqlıydım. O biri tərəfdənsə sevinirdim ki, vaxtında bunun hansı yuvanın quşu olduğunu bilmişəm.
Bir gün tənəffüsdə, o sinifdə İranın hərəkətlərinə, sinifdəki gülüş, lağlağı xoruna heç vaxt reaksiya verməyən əlaçı Vika dəhliz boyu qaça-qaça təngnəfəs özünü mənə çatdırdı, təşvişlə ora-bura baxıb əlində sıxdığı kağız parçasını ovcuma basaraq pıçıldadı: “Bunu evdə oxuyarsız, amma çox xahiş edirəm, bu barədə heç kimə heç nə deməyin”, tezcə də məndən aralandı.
“Hörmətli Zaur İsayeviç
İra eyni zamanda bir neçə oğlanla, 10a-dan Oleq, 9b-dən Serqey və 9v-dən Andreylə görüşür. O əxlaqsızdır, tərbiyəsizdir. Müəllimlər də ondan bezib, direktorumuz onu məktəbdən çıxartmaq istəyir. Atası polkovnikdi deyə qorxur. Bu qızdan uzaq durun, o, çox təhlükəlidir”.
Nə təhlükə, nə qorxu, ehtiras məni necə ağuşuna aldısa, ertəsi gündən başladım dərsdən sonra küknarlıqda, məktəbin həndəvərində gəzməyə. Bəzənsə tənəffüslərdə hər mərtəbədə, gözdən pərdə asmaqçün qoltuğumda jurnal dəhliz boyu o baş, bu başa gedir, sinif otaqlarına boylanırdım, guya kimisə axtarırdım. İranı o biri sevgililəriylə öpüşən, qucaqlaşan yerdə görməyə təşnəydim. Elə bilirdim, bu dəfə onu kiminləsə qucaqlaşan, öpüşən yerdə tutsam, mənə yazığı gələcək, heç olmasa, bir dəfə görüş yeri təyin edəcək, ya hər ikimizə sərf edən repetitorluq məsələsinə qayıdacaq. Sonda bu cəhdlərim özümə yersiz, düşüklük kimi gəldi, İranı orda-burda axtarmağıma son qoydum.
Martın əvvəliydi. Zəng çölə vurulanda, oturub ləngiməyindən anladım ki, mənə sözü var. Dərsə qısa donda gəlməyindən, makiyaj vurmağından şübhələnmişdim. Yerimdən durmadım, vaxt öldürməkçün jurnalı vərəqləməyə başladım. Gah mənə, gah da ona şübhəylə, maraqla baxan şagirdlər otaqdan çıxandan sonra, İra ayağa durub qapıya tərəf getdi, qapını örtüb podiumda dəb göstərən modellərə xas yerişlə mənə tərəf addımladı, dayanıb mənə baxaraq gülümsədi. Həyəcandan əl barmaqlarım üşüdü, hazırlaşırdım deyəm, narahat olma, o günkü hadisəylə bağlı heç kimə heç nə deməmişəm. Ağzımı açmamış başını əyib boynumu qucaqladı, “Gözlərinizi yumun”, – əmrlə pıçıldadı, tez yumdum. Dodaqlarını dodaqlarıma yapışdırdı, əlimi belinə doladım, istədim qucağıma oturdam, öpüşə-öpüşə Andrey kimi dərinliklərə baş vuram, risk etmədim: kimsə qapını aça bilərdi. O, yarı əyilmiş, mən oturan halda beş-altı saniyə çəkdi dodaqlarımızın, dillərimizin həzin, ilıq, yumşaq qovuşması. Hardasa təyyarənin yüngül, turbulentsiz enişi zaman baş verən hissləri keçirdim. O, dodaqlarını mənimkindən ayıranda, “Sən möcüzəsən, İra” dedim. Göz vurub əl edərək, baxışlarıyla sanki “Elədi. Amma bəsindi, bir də bu olmayacaq” deyib model yerişiylə məni tərk etdi. Bu dəfə pomadası dodaqlarının qırağına yayılmamışdı, amma çiyələk dadı ağzımda qalmışdı.
İki gün sonra direktor məni yanına çağırıb, işdən çıxmaq barədə ərizə yazmalı olduğumu dedi. Utandığımdan başımı aşağı saldım. Biləndə ki, səbəb 9, 10-da oxuyan şagirdlərin valideynlərinin keçdiyim dərslərin keyfiyyətindən şikayət etmələridir, sevincək ərizəmi yazdım.
* * *
Şaxtalı fevral günü isti kapuçinodan içə-içə, doğmalar kimi söhbət edə-edə, on illər öncə baş verənlərə toxunmadıq. Küknarlıq, həzin öpüş baxışlarımızın pəncərəsindən boylansa da, onları beynimizin bir küncünə sıxdıq ki, üzə çıxmasınlar.
“Yoldaşınız hicab taxır?” – “Hə”. – “Bir sual verim... O, sizin ikinci arvad almanıza necə baxır?” – “Düzü, onunla bu məsələni heç vaxt müzakirə etməmişəm”, – gözlərinin içinə baxdım, yəni, təzə mövzun əladı, davam elə. “Neçə ildi evlisiz?” – “İyirmi ildən çoxdu”. Gördü, içim qaynayır, balaca ağ çantasından vizit kartını çıxardıb uzadaraq sakit səslə dedi: “Əlaqədə olarıq”. – “Əlbəttə”, – kartı götürdüm. Sanki yenə boynumu qucaqlayıb “Gözlərinizi yumun” pıçıldadı, yüngül eniş baş verdi...
Yoldaşımla kəbin kəsəndə, şərt qoymuşdu qarşımda: “Nə qədər biz evliyik, nə qədər mən sağam, ikinci arvad almağından söhbət gedə bilməz”. “Əlbəttə” demişdim.
Konfrans materialları dolu çantanı məktəblilər kimi yelləyə-yelləyə, qarı xırçıldada-xırçıldada hotelə tərəf elə şəstlə addımlayırdım, elə bil, işidçi Mahmudu çoxdan Suriya müharibəsində öldürmüşdülər. Ərsizliyə dözən “dul” İra isə ondan sonra bir dəfə də olsun zina etməmişdi, günahlarına görə tövbə etmişdi, mən də əvvəlki sevgi macəralarını unutmuşdum. Sanki az öncə elə kafedəcə kəbinimiz kəsilmişdi, yoldaşımsa iyirmi üç illik evliliyimizdən sonra vatsapla ikinci nikahıma rahatca halallıq verib yazmışdı: “Kef elə orda ☺”. Qalırdı İrayla baş tutacaq ilk isti, turbulentli gecəmiz.
10 sentyabr 2024, – 10 yanvar 2025
Bakı
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
