Hər kəs özü qəlbinin ümmanından xəbərsiz... - Şeirlər. Əhməd QƏŞƏMOĞLU

Qəlbin ümmanı

...Alinin ən alisi

yaradanda insanı,

insanın sirri oldu

sonsuz, ulduzlar sanı.

Hər kəs özü qəlbinin

ümmanından xəbərsiz,

hər qəlbdə tellər var ki,

ilahidən, bənzərsiz.

Nə qədər olsa dərin,

zəkanın sərhədi var,

qəlbinsə sərhədi yox,

kim bilir kainatda

tutur o hansı qərar?..

Qəlb ləngər eyləyəndə,

üzə çıxır batili -

bir yanda nur mələyi,

bir yanda nur qatili.

İnsanı öyrənməyin

keçilməz bir həddi var,

o həddi keçənlərin

dərd içində dərdi var.

Haqq aşığı Ələsgər

Kainatın ruhu bayram edəndə,

Nurlardan doğulub endi Ələsgər,

Üzündən, gözündən bəşər övladı,

Qeybin nəfəsiylə dindi Ələsgər.

Boy verdi qəlblərin zirvələrindən,

Göründü tarixin hər bir yerindən,

Hikmət qüdrət alır kəlmələrindən

Haqqın dərgahından ündü Ələsgər.

Tanındı dünyada bir haqq aşığı,

Hər bir əməlində türkün işığı,

Öz boyu-buxunu, şux yaraşığı,

Şanı-şöhrətiylə gündü Ələsgər.

Böyük ustadları Məhəmməd, Əli,

Mürşid, müəllimi müdrik Şeyx Alı,

Allahın yolunda ağlı, kamalı,

Müqəddəs ərkandı, yöndü Ələsgər.

Hiylələr içində çırpınır dövran,

Qəvi burulğanlar, bəlalar hər yan,

Qəşəmoğlu, əgər tapılsa həyan

Görər xilaskara döndü Ələsgər.

Türk ruhu

Fırtınalar kükrəyir

dövranın dəryasında,

yer üzü

yeni bir aləmin astanasında...

Qərq olub getmədə gəmilər bir-bir...

göy üzündə bulud-bulud

ağlayır nalələr...

bomba kimi yağır hər yandan

iblis qəhqəhəli yeni hiylələr...

Çalxanır tarix... calxanır dünya...

batıb gedir aləmlər,

üzə çıxır bir vədə

sular altda qalmış aləmlər...

...Məzarlarda torpaq olan sümüklərdi,

ruhların özünün kəhkəşanı var...

üzə çıxır

tilsimə düşmüş ruhlar,

silkinirlər dünyanın sirri-sehrindən...

Ey dünya!

ruhun qüdrətindən xəbərin varmı?

Türkün ruhunda nurlanır indi

babalarımızın ruhu...

sərkərdələrimizin, alimlərimizin,

şairlərimizin, müdriklərimizin ruhu...

Türkdü yer üzünün ulu memarı,

türk olacaq bu bəlalardan

yer üzünün xilaskarı...

Kəlağayı

Gömgöy göy üzündə ağ lələk bulud,

Əlvan, titrək, ürkək, çox kövrək bulud,

Bizim kəlağayı sənə bənzəyir

Sanki yer üzündə gül, çiçək, bulud.

Doğma elin qız-gəlini, gözəli,

Hər biri göy üzü, gözün süzəli,

Bəlkə kəlağayı qeybdən, göylərdən

Bir bəlgə gəlibdi, eşqin əzəli?...

Qəlbi gözəllərə nur, yaraşıqdı,

Onları vəsf edən sirli işıqdı,

Ulu tarixlərdən bizə yadigar,

Yurdumun qüdrəti ona aşiqdi.

Dahi Ələsgər də tərif eylədi,

İlham aldı, məclislərdə söylədi,

Başında kəlağayı olan hər gözəl,

Sanki məlakədi, sözsüz, öylədi.

Vardır bu örpəyin öz fəlsəfəsi -

Onda müqəddəslik, saflıq nəfəsi,

Qəşəmoğlu, xalqımın sabahının

Uğurlu yolunun müqəddiməsi.

Ay qara zurna

Səsin nə az gəlir, ay qara zurna?!

Düşmüsən dolanbac düşmən toruna,

Qəvi oyunlarla susdurulmusan,

Dillən, qüdrət gətir sabahlarıma.

Türkün tarixi var, ruhu var səndə,

Min illər hay verir səsin gələndə,

Ümid, hünər dinir, qeyrət boy verir

Sənin harayınla el köklənəndə...

Səsin kainatın sehrindən gəlir,

Safdı, xainlərin beynini dəlir.

Dar gündə savaşa səsləyir eli,

Şənlikdə qəlblərin eşqiylə gülür.

Səsin nə az gəlir, ay qara zurna?!

Düşmüsən dolanbac düşmən toruna.

Qorxma "bəy" sözündən

Sən ay "bəy" sözünə tərs baxan ellim,

Əslindən, nəslindən xəbərin varmı?

Kimsən, nə karəsən bilirsən bunu?

Dərin düşünməyə təpərin varmı?

"Bəy" sözü qədimdən bu günə qədər

Ulu türk sözüdür, zəngin deməkdir,

Sənə bəy deyənin gözündə, yerin,

Qüdrətli, münəvvər, gülgün deməkdir.

Sən niyə hürkürsən bu sözdən belə?

Bu sözün türk ruhu qorxudur səni?

Özündə bilmirsən bu təlaşların

Hansı qaranlığa axıdır səni.

Deyək türk deyilsən, bunun nə fərqi?

Sənə bəy deyən kəs, alisən deyir,

Sənin hikkələrin, bu qorxun, hürkün

Yox, ali deyiləm, demə, söyləyir?

Bu söz müqəddəs söz, ruhu dindirir,

Bu söz səksəkəyə salır düşməni,

Bu sözü hər dəfə eşidən vədə

Xəbislik ilantək çalır düşməni.

Sən ay "bəy" sözünə tərs baxan ellim,

Yadlara qoşulub ürkmə bu sözdən,

Bu sözün mənasın hər dəfə soruş

Qəlbinin səsindən, ocaqda közdən.

İşığın gül sevdası

İşıqdan yaranır hamı,

amma

hərənin öz işığı var...

Səni sübh işığı

yaz vədəsı yaradıb,

təbəssümü çəhrayı

bir ağ qızılgülə

aşiq olduğu vədə yaradıb...

Ağ buludlar göy səmada

gün işığına boyana-boyana

seviniblər

sənin dünyaya gəldiyinə...

Bəlkə də min-min

çiçəyə xəbər aparıb küləklər...

Bəlkə o vədə

mənim də üz-gözümə

toxunan mehlər

səndən xəbər gətirib...

Mən heç bilməmişəm

nədən əhvalım...

çəhrayı təbəssümlü

ağ qızılgülün

ətrinə bələnib birdən...

Qızılgül qurudu

Sənə saxladığım,

sənə həsrət qalan qızılgül

qurudu...

Toz oldu ləçəkləri,

qəlbim qəmli-qəmli

sorğu-suala tutdu

gerçəkləri.

Dünyadan soruşdum ki,

dərd dolu sevginin mənası nədi?

üstümə yağdı, yer üzündən

nakam məhəbbətlə köçənlərin

kədəri...

Yeri ruhumun ruhu... yeri...

bilməm ki,

ölüyəm, yoxsa diri?

Xəbərim yox, bu aləm

indi hansı gündədi...

Aldanıb yar bildiyim gözəl!

mən heç vədə demədim

çəkdiyim müsibətin

günahı tək səndədi!..

Sübh üzünün bir üzü

şəfəq-şəfəq ağlayır,

əlindən tutammadın,

əlim matəm saxlayır.

Bunu sənə deməzdim,

qəlbim sözə baxmayır!

Gülüm! ruhum!

ömrüm ağrıyır...

İncə xətlər

İncəlik hər vədə bir gözəllikdir,

Yar öldürür məni çox incə-incə,

Deyir incə xətlər var aramızda,

Əlinə bir xəncər alır çox incə.

Yolunu gözlədim illər uzunu,

Şükür, bu dünyada gördüm üzünü.

Bəxtimin bu doğma, ya tərs üzümü?

Tilsimə düşürəm onu görüncə.

Şeirin diliylə danışır dünya,

Onun hər hökmüylə barışır dünya,

Sevgilimsən desəm, qarışır dünya

Hirslənir, sözümüz ora gəlincə...

Bu incə xətləri kim çəkib belə?

Sevda boy göstərir kövrək qəm ilə.

Ümid mənə deyir, yar gülə-gülə

Silər o xətləri bir gün gizlincə.

Vədəsində

Nə gözəl gəlmisən ömrümə mənim?!

Sanki bir pöhrəsən yaz vədəsində,

Ögeylik ömrümə olmuşdu qənim

Yaxşı ki, gəldin sən öz vədəsində.

Xəyallara gedib, duruxma belə,

Üstünə nur yağır, karıxma belə,

Bu qəfil sevgidən qarıxma belə

Allah qismət edir, düz vədəsində.

Sən haqqa aşiqsən, mən sənə lələ,

Sübhdə bal arısı qonmaz hər gülə,

Üzündən birçəyi tez ol, dəstələ

Ömrümə gülümsə tez, vədəsində.