"...yaz, qızım, yaz"
Yanvar ayı idi, tətilə getmişdim. Mətbəxdə süfrə arxasında söhbət edirdik atamla. Mən, nədənsə, "yağış bütün izləri yuyur" cümləsini işlətdim. Özündən qeyri-ixtiyari, sanki nəyisə xatırlamış kimi bu cümləni iki dəfə təkrarladı. Sonra dedi ki, "Bu adda film var, 79-cu ildə (1979, tələbəlik illərində - C.S.) "Azərbaycan" kinoteatrına gəlmişdi, festival filmi idi".
Süjetini danışdı. O illərə qayıtdı sanki. Dedim, "Ata, istəsən tapa bilərik o filmi. Tez filmin adını yazıb çətinliklə də olsa rus dilində bir dublyajını tapa bildim. Təəccüb dolu sevinci hələ də gözümün önündədir.
Oturub izlədi, sonra da təşəkkür etdi mənə. 30 ildən sonra, bir zamanlar gənc kimi baxdığı filmə yenidən baxdı. Kim bilir, nələri xatırladı, hansı xatirələrinə döndü. Beləcə, mənə də xatirə qoymuş oldu, həm də sanki son nəsihətini verdi: "Yağış bütün izləri yuyur".
Yağış bütün izləri yumurmuş, Ata!
əksinə yaddaşın dərinliklərindəki
bütün izləri,
yaraları üzə çıxarırmış...
İnsan yağışlar yağanda
bütün olub-keçənləri xatırlayıb
son bir şans üçün
Allaha yalvarıb-yaxarırmış...
Qaranlıq divarlar arasında
əllərinçün, səsinçün
ağladığım çox olur.
Sonra hər şey,
sonra hər şey,
sonra hər şey,
bir-bir yox olur...
Anlayıram ki,
"mən hər yerdə sənin təkrarınam...".
Düşün ki, səhranın ortasındayam,
üzərimə əliqılınclı,ürəyi işıqsız insanlar gəlir
mənsə əliyalın,
səhranın susuz qumluğuna zorla əkdiyim
toxumu sulayıram gözyaşlarımla
istəyirəm ölsəm də, onun yolunda ölüm...
Öz həyatıma görə yox,
yeni bir həyat uğrunda...
***
Ən xoşbəxt günlərimizin şahidi pişiklər
Görəsən, indi
Bakının hansı küçəsinin yalnızlığını paylaşır...
Heç xəbərləri də yoxdur ki,
Ətrafımızda heç vaxt
anlaya bilmədiyimiz və bizi anlamayan
insanlar qaynaşır.
Və biz indi
ancaq o insanların xatirələrində yanaşı gələ bilərik...
Bakının qala divarlarıdır sənin yoxluğun
Bu boyda şəhərə heç kəsi buraxmır.
Yalnız və tənha dolaşıram
Heç bilmirəm özümlə nə vaxt vidalaşdım,
Hansı ağacın kölgəsində,
Hansı cümlənin bəlkəsində,
Hansı yadın səsində...
***
Sahildəyəm,
Dörd bir yanında günahkar ruhların pıçıltıları dolaşan
bir adada sıxışıb qalmışam.
Məni aparmağa gəlmiş gəmi isə
Yükünü boşaldıb, xeyli qənimətlə
Aram-aram uzaqlaşmaqda.
Nə aparır o gəmi
Bu soyuq və kimsəsiz ada(m)dan?!
Əlləri olurmuş
gəmilərin
çiyinləri
günahları
və qanadları...
Uçurmuş gəmilər yelkənləriylə
yer üzünün səmasında.
Bilirsən, hərdən adalar da aşiq olur
gəmilərə,
quşlara,
hərdən inanır ada(m)lar
dənizdə yolunu azmışlara...
***
Bura haradır, ey can?!
Sənin diyarın hardadır,
Haradır?
Kimdir səni istəməyən,
səni öz yurdundan didərgin salan?
Nədir səbəb bu ayrılığa?
Nəyin həsrətini daşıyırsan, ey can?
Niyə başını qatırsan dünyəvi olanla
Niyə unudursan özünü?
Səni yaradan harda
Sənin Yaradanın harada
Məgər sən də inanırsanmı
O səni öz cənnətindən sürgün edib?
O?
o...
Sənə yer üzünün cənnət bağçalarını açan
suyu,
odu,
havanı,
torpağı bəxş edən,
bəxşiş edən.
Yaşılı,
bəyazı,
mavini
yaradan.
Sənin üçün olmazlara
"ol" deyən!
Səni necə sürgün edə bilər, ey can?
Sənə necə "get" deyə bilər?
Düşün, ey can!
Bəlkə sən özün özünü sürgün etmisən
sevgilinin cənnətindən.
Sən ki onun süfrəsində bardaş qurub,
onun nemətlərinə qonaq olmusan.
Çörəyindən yeyib,
Suyundan içib,
Havasından udub,
Torpağında özünə yer-yurd salmısan
Sən ki sevgilinin misafirisən,ey can?
Sevgili süfrəsindən qovmaz heç kimi...
Sən özün uzaqlaşmısan onun ətəyindən
Sən ac qoymusan ÖZ`ünü...
Ruhumda pərvaz edən səmazən
Döndükcə dünyamı da döndürür
Bil və agah ol!
Sağ əliylə Sevgilidən aldıqlarını
Sol əliylə ruhuma səpir...
Qoru məni, ey Sevgili!
Məni səndən uzaqlaşdıra biləcək hər şeydən,
Hər kəsdən
Qoru!..
***
Zivədəki ipəzorlar
Yeni məhkumlarını gözləyir
Ağızlarını açacaq
Və udacaq uclarından geyimləri...
Kim bilir, neçə əsrdir biz də
Beləcə başıaşağı asılmışıq
Yer üzündən
Gözümüzün suyu o qədərdir ki,
Qurumaq bilmirik ki
Bilmirik...
***
Mən odla söndürdüm
Ürəyimin yanğınını
Bilirsən?
əllərimlə səpirdim
atəş dalğalarını
ciyərlərimin üstünə.
O qadından başqa
kimsə kövrəlmirdi ciyərlərimin tüstüsünə...
və mən yalnız belə təsəlli tapırdım:
"El gölündəki ördəklər
Çoxdan uçublar uzaqlara
İndi El gölü də
ən az mənim qədər tənhadır...".
***
Gəl, əzizim, gəl
Qağayılar indicə qayıdıb
Dəniz gəzintisindən
Ah, o balaca, əzizim,
Uçmağa çətinlik çəkir.
Ona da verərsənmi
qanadlarını?
Gəl, əzizim, gəl
Körpələr indicə oyanıb
Səhər yuxusundan
Ah, o balaca, əzizim,
Dayanmadan ağlayır.
Onu da kiridərsənmi
yalanlarınla?
Toxumlar ölmədilər,
Yenidən cücərdilər
itdikləri yerdən...
Ah bəs sən, sən, əzizim,
bu torpaqda
bitərsənmi yenidən?
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
