Fərzəliyev Cavid Vaqif oğlu - 1987-ci ilin 11 dekabrında Salyan rayonunda doğulmuşdur.
Gənc yaşlarından bədii yaradıcılıqla məşğuldur.
***
Ayrılığım, saatın neçədi?..
Əqrəblərin sevgi üstündə
duran vaxtıdımı?..
...səni vaxtsız gözləyimmi
Saatı çarəsizlər kimi.
...gözünün ucundan itimmi
Çantanda axtardığın bəhanələr kimi.
Baxışların saniyələrdi,
Bir dəqiqəmə gözlərin tamammı...
Dilindən, saatın
şirin vaxtın eşidəcəmmi...
Əqrəblər zamanın ayaqlarıdı...
...bir anın gəlişin gözləyimmi.
Qolundakı saat zamanın qandalıdı,
Bu ömrü dustaq yaşayımmı?..
***
Ölsəm,
sevgimizi yetim böyüdərsən...
Yolmazsan saçlarını,
əllərimin körpə izin böyüdərsən.
Ağlama,
bir kimsənin üzünə.
Qoy, gözlərində gün üşüməsin.
Axı,
Tanrı sonsuzluğundan
sevgi bətni viranədir...
Bağışla, yaşaya bilmədim sevgini,
Bir də ölmərəm.
***
Gedirsən get... Onsuz da,
Darıxmağın gələcək.
Həsrətin ağrısından
Ürəyin gizlənəcək.
Ayrılıqda nə var ki.
Nə var darıxmaqdadı.
Sənli xatirələrdə,
Fikrim dağılmaqdadı.
Daha gələ bilmirəm,
Ta uzanıbdı yolum.
Ya sən xatirəyə dön,
Ya mən xəyalın olum.
***
Toz basmış şəkillərin
tozunu gözümlə aldım.
Diləndim əllərini
Yoxsulluğum
ayrılıq idi.
səndən qalan sonuncu
əşyanı da satdım,
bağışla, sənsizlik
bir parça çörək aclığı oldu...
Qucaq açdığın yolların
intiharı
Adam, həmişə əllərini məğlub
bildiyi yerdən tutarmış.
Qorxuyla qazandığı hər şey üçün,
İçinə uduzarmış.
Eh dostum,
Hər kəsin ürəyində
günahsız bir dustağı var,
Heç vaxt üstünə gələ bilmədiyi,
öldüyü bir yeri var,
Barışdığı göz yaşlarında.
Beləcə,
taleyi qarımış bəxtəvər yollarda
Tanrısız ölə bilmirsən.
Çünki tərk edilmiş ürəklər yenilməzdir.
Çünki günəşdən sonra barmaqlarımız
Doğulmur, sadəcə ölür...
Və bütün yollara ayaqlarını
bağışlamaqdısa qələbə...
Hardasa bir ana ürəyi ölür,
Hardasa vətənsiz bir ürək özgür yaşayır,
Hardasa küçələr yetim inqilab böyüdür.
Daha sonra dönmək istədiyin hər
addımında göy üzünə yağış düşməz.
Qollarına qədər olar
qucaq açdığın yolların intiharı...
Azadlıqsa tək bir divar dalında
üç divarçün üşümək...
***
Sənə doğru
ürəyimdə bütün güllə yerləri sağ qaldı,
ölmədim qumruların nəğməsində,
çiçəklərin dilində...
Sevda susandan bəri
ürəyim daha çox arxanca atılır sənin
qanadlarına tərəf yüyürən uçurumda
havaya sarılan yarasa gözlü dumanda...
Sənəcən qollarımın üstündə yaxın durdum
qıvrım qaranlıqdan asılan pəncərəyə,
eynəkli masalara...
Ürəyim yenə eyni tərəfə axır
durğun dənizlərdə, lal səmalarda...
Heyif bilməmişəm,
çiçəklərin doğulduğu gün ölürmüş bahar...
Günəşin əynindəsə
əlləri üşüyürmüş qışın.
...Və bir də bu payızda
bütün yollar ölü daşımaqdan yorulub artıq...
Bağışla, ayrılığın əlindən
ala bilmədim səni...
Axı buludlar ölüm ayağında qalıb
yağışların əlində...
Axı bütün sabahlar
aydınlıqdan qıraq qalıb gecələrin əlində...
***
Şəklindən asılan
bir yarpaq ömrü can atır payıza,
bir pişik təkliyə sürüyür ömrünü,
bir ayrılıq can verir gözlərinin əlində...
Burda günəşin də üzü soyuqdu,
içində sən olan günün də!
Duyuram ki, uğrunda ölmək yox,
silahlı əllərə sahib olmaqdır səni sevmək.
Heyif, küçələrin xəyanətini
bağışlayan bir kişi yaşayır
ömrünü sənin indi.
Bu şəklin əlində
dili söz kəsmir ayrılığın,
ürəyi yanır yağışların.
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
