Keçib gedirəm
gecələrin yanından...
Sabahların ortasından
tozlanır ömür yolları.
Gözəl getmək var,
gözəl dönüşə inanaraq
amma sonda zərrəcə mutluluq yox.
Xırda quş balasıdır ümid
çırpınır axşamdan sabaha
uçmaq üçün.
Gün gələr
ya uçub azadlıq bulur,
ya qurda-quşa yem olur.
Onun təşvişi
mənim tənhalığıma bənzər
axşamla gündüzün qovuşuğunda.
Yağmura düşüb
çətir axtarmaq var.
Günəşdə isinib
çovğunu unutmaq var.
Can sağ ikən
acı bir sonluğa inanmaq
insanın heç ağlına gəlməz.
Barmaqlar soyuqda donmadan
əldəki qələm qırılmadan
bir-iki xatirə yazmağa
fürsət tapmışam:
mən də yaşadım
günləri saya-saya
və mən də keçinərəm
gecələrin birində.
Keçir soyuq qış günütək
yaşamanın vədəsi.
Buzlu çaylar kimi
axıb-axıb quruyur
bu dünyada
mənə ayrılan zaman.
Susuz qalan bozqurd kimi
ulayır ruhum...
Yağış yağar,
sonra gün doğar
ömrün üstünə.
Sonra yollar buz bağlayar
bir daha buzum açılmaz.
Və qış yaman sərt keçdi deyə
ölümü etiraf etməmək
bəhanə olmaz...
Saat tələsir gələcəyə
keçmişi döyə-döyə...
Boşuna keçirdiyim günlər,
üzümə baxıb deyinir:
Nəyin var sənin
gizlədim tarixin bir küncündə...
və qürur duymaq üçün
hərdənbir qaldırıb baxasan.
Həyatdan təsəlli bir-iki xatirə
bəs olmaz
bu qədər uzun-uzadı
anılarda yaşamağa.
Sabah açılır maneəsiz
və baş verən
gözlənilməz olaylar
ömrün ortasında
döyükən taleyə
ümid vermədən istehza edir:
ey yolcu
hara aparım səni
bir cüt qocalmış
təngnəfəs ayağın var
zamana ilişib qalar.
Bir də qanla dolu
ufacıq ürəyin var
qəfil xəbərdən çatlaya bilər.
Elə heey ağrıyanda
ölümün rəhmsizliyində
səbr axtarar.
Bir də xeyir-şər üçün
alıb sandıqda saxladığın
bir cüt qara tuflin var
gor yoluna tab gətirməz.
Yaşamaq çətindir,
ölmək arzuolunmaz...
dünyadan doyub gözlərim
sevgisi tükənib qəlbimin.
Məni çox yordun fələk
artıq-əskik söyləmə
bir keçmişi bəlli qürurum var
bir kimsədən
haqsız söz götürməz.
Saat yatıb,
inildəyir qaranlıq...
və yuxuda bir itiyimin izindən
əliboş
kor-peşman
qayıdan kimiyəm.
Qara bayraq yelindən qorxan tək
sarsılır sabahkı gün.
Yaxınlaşır səs-küylə otağıma
tənhalıqlar izdihamla
nəfəsi üzümə vurur
keçmiş və məsum günahların.
Qaranlığın ulduzlu üzü
ulduzlu budaqları ağacların
ölü nəğmələr tək
sükut etməyində
gecikir sabah
kimsə can üstədir deyəsən...
Belə olurmuş
qorxu adamı təkləyəndə
kar gecələrin ağuşunda
qorxunc məzarlıqdı dəniz...
Saat yatıb
laap uzaqdan qatar keçir
dənizin qaranlığı tüğyan edir
qulağımın dibində.
Budur, hirsindən
ulduzları sahilə çırpdı Xəzər,
qanlı gölməçələrdə
böyüdü balıqlar.
Qoy sabah açılsın deyirəm
geçikir sabah
inildəyir qaranlıq
yavaş
asta tərpən
kimsə can üstədir deyəsən
cəmi həsrətlər qovuşur yavaş.
İnildəyir qaranlıq
daha tələsik döyünür gecə
belə olurmuş qeybə çəkilmək
hər şeyi duydum
sevginin başı üstə tabutlar sıralanıb
laylalarla ağılar bir-birinə sarılıb
başdaşına yazılıb istəkli sözlər
sən məni məhv etdin könül.
Ulduzlara vətən həsrətilə baxdım
cəmi həsrətlər qovuşan gün
və gecənin gözlərini ovur ruhum
deyirəm
vaxt gələr
əcəl yetirər
mən can üstə olanda
sən də təsəlli vermədən
izdiham kimi uzaqlaşarsan.
Anamdan məktub
gəldi
göz yaşı qoxuyur vərəq...
Yazır ki,
başına dönüm
deyəsən ağrılarım azalır
səni düşünürkən
gecələrin sonunda yuxuma
özün gəl imkan olsa...
Yuxumdan üzüm bağları keçir,
payızın içində
sıra-sıra
gilə-gilə aydınlıq
qocalığım ölüb itənlərə acıyır.
Sonradan xatirələr
çəkilib gedəndə
ağrıların ürəyimdəki yerində
ruhumun necə
sevindiyinin şahidiyəm.
Sən gedən yollar
çoxlarını apardı
yolçular qaralıb kömürə döndü
amma kimsə götürə bilmədi
Tanrının üzündəki niqabı.
Pəncərəmi qar dənələri döyür
diksinib baxıram həyətə
səni görmək umudum olmasa da.
Qışı gözləməkdən solan
qocaman payızın son nəfəsində
kimsənin sevgisindən yarımadan
əriyib hopacaqsan
əllərimin qabarına...
İl ildən qəzəbli gəlir,
tut ağacıtək silkələyir
istəkliləri
dostları
tökülür sevinc və kədər
xəzəl kimi
tərk etdiyimiz yerlərdəki izimizə.
Başına dönüm
özünü sevgidən qoru
amansız və səbirsizdi
sənsə cansız-cəsədsiz.
Amma axır itirəcəksən
sənin olan hər şeyi
heç bilməyəcəksən
özünəmi ağlayasan
yoxsa doğma itkilərəmi...
Uşaqkən kölgəsində
evcik-evcik
oynadığımız...
dartışıb barışdığımız
ağaclar yaddaşımda
yağmura düşdü.
O yerlərdən
ayrı-ayrı insanlar kimi uzaqlaşanda
uzaqlaşıb bir-birimizə yadlaşanda
kölgələrimiz nə çəkdi
bildinmi...
Orda səni
ürəyimdən salıb itirdim
özüm istəmədən
qəlbimin qanında boğuldun
əcəl köməyin olmadı.
Ömür boyu
zorla çəkdiyim xiffətsən
nə deyim ki, keçmişə toxunmasın
ulu göyün yağmurları
islatdı sənə ithaf etdiyim sözləri.
Gün işığı
qurudunca o sözləri
ömür də bitdi.
Mən öz qəzama
mübarək ağı borcluyam
özümdən savayı
kim eşitsə üzülməsin.
Bizi ölümə
hazırlayan...
yetənəkli və soyuqqanlı
bir usta təlimçidir həyat.
İnsan nə üçün
var olduğunu anlamadan
özündən ömürlük küsən
nadinc bir öyrəncidir.
Ölüm ucuz
zəfər baha...
Tanrı səbrli öyrətmənimiz...
dostların diliylə
möminlərin dəngəsər səbriylə
ümid bəkçilərinə
sonda hər şey
gözəl olacaq deyə
təsəlli verir Tanrı.
O son və gözəl qəza
ölümlə görüş anıdır
hər kəs qaçar
qaçar nəfəsi kəsilincə.
Və yenə də hər olaya
şükür deməkdən savayı
havayı bir şans bulamaz.
İrəli can atırkən
əzab çəkməsin deyə
ayaqlarımı ustufca basdım
torpağın sağ üzünə.
Sürpriz həvəskarıyam
sürprizlər üçün
hətta hər şeydən keçərəm
acımadan-ağlamadan.
Bir addım geridə
sözləri qaxac olmuş
bir neçə xatirə
bir də yazısı islanmış
duruşu hüznlü baş daşı
arxamca gileylənər...
Şər qarışıq...
qab bulaşıq
it havlayar
ip dartınar
dalıyca sahibin sürütlər.
Bəzən də it ipli-zadlı
qəlblərə girmək istər.
Getdiyin yerdə
hətta son mənzildə
səni gözlər.
Kimliyini
məsləyini
içindən gəmirmək istər.
Burda başyeyənlər
dost-tanışın yasında
bir süfrə arxasında
amansız kədərə şükr edər.
Və səbəbsiz qəmlənib
diz üstə çörək kəsər.
Cənab molla,
dünənki ehsandan sonra
məscidin qapısı açıq qalıb.
İki dünya arasında
zəvvarların yaddaşında
cənnətin yolu dolaşıb.
Burası son məkandır
deyib əbədi dayanmaq...
məskən salmaq üçün
özümə bir yer tapmıram.
Yüyrək atım
özümdən də həsrətli
o uzaqlardan xəfifcə eşidilən
azadlığın imdadına
qaçırıq nəfəs dərmədən.
Bir çox illər keçir
ruhumla ayrılığın üstündən.
Köçəri quşların gətirdiyi
orda şəhid oldu
xəbərinə ağlarsınız.
Orda qaranlığı
ay kimi titrədib oyadan
qos-qoca bayrağam
köhnələn həsrətlə
əllərimi yellədib vətənə sarı
meydan oxuyuram faniliyə.
Sən varsan deyə...
qardaşım,
kəndimiz yazıq olur axşamlar.
Sən tanıdığın o viranə ürək
bir az da talandı sevdalarla.
Günahlar yiyəsiz qalıb
yağışın
küləyin
qaranlığın altında
təzədən qayıda bilsəm
yığardım ayrıca bir tabuta...
Unutdum ayrılığı və səni
yağışın
küləyin
qaranlığın altında
və ürəyimdə
günahlar bəraət almayıb hələ.
Ölüm su kimi axır
Tanrının əziz göyündən
yuyub-yuyub aparmır
günahların qaysaq bağlamış izini.
Bəlkə indi
keçmişi xatırlayıb ağlayırsan
yaşamanın xiffətini çəkirsən bəlkə.
Bir də məni özləsən
daha günlər qurtarmaz...
Tanrı yaşayan yerdə
ürək yox dönməyə sözə.
Tökülür ilğım-ilğım istilər
quşların qanadlarından.
Amma ərimir bir divanənin
oxuduğu duaların buzu.
Qar çiçəyi tək
sabah ertədən xəfifcə
həyəcandan titrəyir hər təzə gün
nağıla dönürəm xatirəndə.
Gözlədim
Novruz bayramında
gələsən səməni kimi.
Asdım tapa bilmədiyim şəklini
susqun süfrəmizin başından.
Gözəl keçirdik bayramı
sən varsan
sən varsan
fərqi yox harda...
Gedək, dostum,
gün qurtardı...
şər qarışdı
daha işıq da düşmür
ömrün bacasından
nağıl oxuyaq bir-birimizə,
bağladım kitabımı...
Eyyy, gözəlim dünya,
dərd-azarına alışdım,
bəlkə də sənsiz darıxacam.
Çəkilib gedər dostlar-doğmalar
çəkilib gedər
acılı-şirinli günlər.
Kimi ölümə qoşulub gedər
kimi dəyişər yurd yerini...
və vecsiz
xəbərsiz dəyişər rüzgarlar
üzümün ifadəsi tək.
Tanrıdı mənim həmdəmim
heyf ki o da qocadı.
Qocadır vətənin dərdi
böyük xocadı vətən,
namaz qılınar ətəyində...
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
