Bu qışın ən əsəbi vaxtında
yerin də, göyün də
Acısını, yanğısını soyutmaq üçün yağdı yağış.
Yağıb da yerin də, göyün də
əsəbini yuydu,
Könlünü oxşadı,
Üzünə günəş doğdu hər tərəfin.
Qış kimi idi elə Günəş də,
İsitmirdi,
Varlığı - təbəssümü bəs etmirdi
bu təbəssümlü qış gününə...
Bəs bu yağış hardan idi?
Buludlardan aşağa
Göy üzünün bahar dolu sinəsi
enib-qalxdıqca
Günəş göz yaşları ilə təsəlli verirdi.
Hər şey bir ümid dadırdı.
Bu dünyanın məzar boyda vicdanını
Günəşin göz yaşı oyadırdı.
***
Külək bu kəndin saçlarını darayır
Bir qış səliqəsi var -
Qız səliqəsinə oxşayır.
Tellərinə bir az soyuq yayır
ətir əvəzinə.
Bu kəndin alın yazısıdır bu külək
şeir yazılır kənddə
Sətir əvəzinə.
Daha gözəl dinir
Daha gözəl görünür
Qış donlu kəndimiz.
Çıxarır dünyanın mavi gözünü
Əyri bacalardan çıxan tüstüsü.
Yağan yağışlar qırış-qırış yolların ütüsü.
Mehriban buludlar
İsti nəfəslərin
Pəncərəyə hopmuş hənirtisi.
Əyninə gözəl yaraşır
Bu fəsil sənin.
***
Yorulmuşam yüz ölçməyə, biçməyə,
Yüz suala bircə cavab seçməyə,
bacarmıram çirmələnib keçməyə
Ağıl adlı dəryadan.
Yaramadı, tərs gətirdi düşüncəm,
Ağıl mənə işgəncədir, işgəncə.
Dəli olub mən özümə gəlincə
Gördüm yaşayır adam.
Qəlb - gözümün aynasını silməyə,
Hey uğrunda vuruşmağa, ölməyə
Ağıl məni çağıranda gəlməyə, -
bildim yaman inadam.
***
Zaman mənlə yarışmasın - uduzar,
hey öpürəm böyüməyən o qızı.
Yad adamtək əllərindən tutmayan,
zaman ilə yeriməyən o qızı.
Bu albalı ağacına heyranam
gizlənmişəm vedrə ilə budaqda.
Meyvəsini mən dərməyə çıxmışdım
düşəmmirəm o budaqdan bu vaxta.
Sən nə gözəl ay imişsən, may ayı,
dəcəlliyim ot-ələfdə itmədi.
Bu tərəfdə tale məni qarğıdı,
o tərəfdə xoşbəxtliyim itmədi.
Çiyələyi yaşıl-yaşıl yeyəndən
qızarmadı o çiyələk bir də heç.
İlişmişəm bacım deyən sözlərə
Hirsim keçmir, anam deyir bura keç...
***
Kimdir bu gülüşün sahibi, Allah
Bu qədər adama qarışıbdımı?
Yoxsa gülüşləri adam içində
Özüysə göylərə daşınıbdımı?
Dodağından qopan bu incə səslər
Elə bil çağırır məni yanına.
Ayrılıb bu qədər adamdan, indi
Hopmaq istəyirəm sənin qanına.
Bəlkə də o qədər gözəl deyilsən
gülüşün böyütdü səni gözümdə.
Qısqandım səsini bu yer üzünə
bir günah görməzsən indi özündə.
Hardasan, hardasan üzə çıx, ay qız
Tanrı da bəyənmir dərd verənləri
Səni and verirəm gülüşlərinə
Mən şeir yazınca gəl üzübəri.
Daş təbəssüm
Öz üzümə gülümsəyən
Əksim, necə xoşbəxtsən?
Şəkillərdə daşa dönən
Səsim, necə xoşbəxtsən.
Bu gülüş aldadır indi hamını,
Aldadır dünyanın qoca başını.
Dost, düşmən yanında xoşbəxtliklərim
Edibdir hər zaman uca başımı.
Özüm də inanmışam təbəssümlərə
Qarışqa yerişim sürətlənibdir
Olub
Ümid işığında işıq sürəti.
Ən aciz vaxtımda təbəssümlərim
Həyatla döyüşməyə verib cürəti.
Atamtək qolumdan qaldıran olub,
Anamtək canını yandıran olub
Bu kino dünyanın qəm səhnəsini
Elə artisti kimi dandıran olub
Şəkil təbəssümüm, daş təbəssümüm.
***
Könlüm darıxır hələ səninçün,
Səni unutmağa yetməyir gücüm.
İnciyə bilirsən gəl məndən inci,
Uğrunda mən ölsəm xoşuna gəlməz?
Nə çoxdur talelər qaralı, ağlı
Bir günü düzənli, on günü dağlı.
Eşqinin qurbanı olan bu ağlı
Götürüb gəlsəm xoşuna gəlməz?
Üzümdə gəzdirmə baxışlarını
Yağdırma üstümə qışın qarını.
Elə qürurlusan göz yaşlarını
Üzündən mən silsəm xoşuna gəlməz.
***
Saatın bu zamanı,
gecənin bu üçündə
üz-gözündən şeir yağa
elə yuxu biçimdə.
Durub üzü qibləyə
əllərini açasan,
şeir dönüb dua ola
əllərinin içində.
Gecənin tellərinə sığal verən əl ola
Bu sevgili şeirlər.
Elə alıb apara
bu nisgilli şeirlər.
Azanadək sevindirə
elə azan səsitək.
Şeir, qeybdən gələn səs,
səni yaxında hiss edirəm
Yaradanın nəfəsitək.
***
Yuxu alır ağuşuna gözümü
Bu dünyanın üstünə çəkirəm kirpiyimi.
Günəş gülənə kimi.
Zülmət ölənə kimi.
Şirin, rahat yuxumdur
Sakit olan vicdanım,
aram olan ürəyim.
Halallıqla yediyim bircə tikə çörəyim.
Yuxu düşüncəmin güzgüsü,
Ruhumun oyaq səsidir.
Yuxu ölümə gedən
Əcəlin ayaq səsidir.
***
Bu qışın ən əsəbi vaxtında
Elə qışın da, elə yerin də, göyün də
Acısını, yanğısını soyutmaq üçün yağış yuyurdu.
Könlünü oxşayırdı.
Üzünə günəş doğmuşdu.
Qış kimi idi elə günəş də
İsitmirdi.
Varlığı, təbəssümü bəs etmirdi.
Bu təbəssümlü qış günündə
Bəs bu yağış hardan idi?
Bahar dolu sinəsi
Enib qalxdıqca
Günəş göz yaşları ilə təsəlli verirdi.
Hər şey bir ümid dadırdı.
Bu dünyanın məzar boyda vicdanını
Günəşin göz yaşı oyadırdı.
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
