Şeirlər - Sevinc ELSEVƏR

 

***

Nə gözəl payız dəyib bu ağaca

bir yaşıl yarpağı da qalmayıb,

saralmış bir yarpağını da yerə salmayıb...

 

 

***

"Şəhid balam..." sözləriylə başlayan

ağıdır zümzümə etdiyi

təzəcə dil açan körpənin

indi onun şən, şux uşaq nəğmələri

söyləyən vaxtıdır

içində dəniz, günəş

çiçək, böcək,

kəpənək olan nəğmələri...

 

 

***

Eynəyinin nömrələri təzə idi,

bir neçə gün idi aydın-açıq

            baxa bilirdi işıqlı dünyaya,

yenidən dünyaya göz açırmış kimi.

Rəngləri, işığı görüb sevinirdi.

Sarını daha sarı,

səmanı daha mavi,

yaşılı daha yaşıl görüb şadlanırdı uşaq kimi,

ancaq ömür vəfa eləmədi.

Son anlarında

eynəyi qoymadılar qala gözlərində

bəlkə Əzrayıl gələndə

yaxşıca tanıyardı eynəklə

kim bilir aldanmazdı ona...

İndi bu gedən adamın qəttəzə eynəyi,

sahibini bir qışdan çıxarmayan yeni paltosu

çox yandırır doğmalarını.

Doyunca baxa bilmədiyi

səma qədər

gün qədər, gündüz qədər,

Ay, ulduz qədər...

 

 

***

Koroğlu kimi ac idi

əlində dönər parkdan keçərkən,

bir pişik atıldı önünə.

Az qala başına tullanmışdı acından

təpinib kənarlaşdırdı özündən.

Ayaqları getsə də

ürəyi pişiyin yanında qaldı,

neçə kərə dönüb geri baxdı.

Pişik də məlun-məlun,

uzun-uzun dalınca boylandı.

 

Parkın axırına çataçatda

doymuşdu mədəsi də,

gözü də.

Bir küçük dəydi gözünə otluqda

uzatdı yeməyin yarıdan çoxunu ona,

açıb qoydu qabağına.

Küçük yeməyə girişdi

əvvəl həvəssiz, sonra həvəslə.

Bayaqkı ac pişiyi xatırladı küçük yedikcə

içindən hüzn dolu peşmanlıq keçdi.

Ac olanda paylaşa bilmək

            daha böyük comərdlikdir,

Bilirdi,

comərdliyi bacarmamışdı yenə də.

Ha arzusunda olsa da...

özünü yarada bilmir insan.

Arzulayır, xəyal qurur,

amma xəyalındakı insan olmur...

 

 

***

Babamız xəstələnən günün sabahısı

ütümüz xarab oldu,

tozsoranımızın mühərriki söndü,

ədəbi dillə desək,

ürəyi dayandı...

Babamızı xəstəxanaya,

tozsoranla ütünü ustaya apardıq.

Həkim kişini görüncə başını buladı,

babamız xəstəxanada öldü...

Tozsoranla ütünü gözdən keçirib,

başını buladı usta:

"Bunlar bir də ələ gəlməz" - dedi...

Tozsoranımla ütümü

            ancaq babamız təmir edə bilirdi

lalın dilini anası bilən kimi

bilirdi onların dilini.

Kişi yoxdursa, bunlar da yoxdur bilirdim

"yenisini alarsız, ömürləri

            bura qədərmiş" - dedi usta.

Kədərimi görüncə

kaş ki, həkim də babamız haqqında

eyni şeyi deyə biləydi,

babalar gedər-gəlməzə getməyəydi beləcə,

kimsə onları əvəz edəydi layiqincə...

 

 

Pərəstiş

 

Küçədəki dirəkdən asılan lampanın işığı qədər

karıma gəlmir Ayın işığı hazırda

soyuğun, küləyin qabağında

            avtobus gözlədiyim dayanacaqda. 

Qaranlıq selindən qoruyan çətir kimi

alıb başımın üstünü küçə lampası.

Mən nankorun gözüsə elə Aydadır

qara buludların arxasına girib-çıxdıqca

            nəzərimi çəkə bilmirəm ondan.

Aysa sanki hamıyla məzələnir.

Ay Aydır,

lampasa

olsa-olsa

vur-tut adi küçə lampasıdır nəzərimdə.

Qəfil olur ki, bütün dünyaya küsürsən

küsürəm avtobus gecikdikcə,

üşüdükcə,

küçənin qaranlığını,

            kimsəsizliyini bölüşdükcə

və birdən anlayıram

özüm də bir çox insanın gözündə

bu küçə lampasıyam elə...

əməklərim qiymətsiz.

 

 

***

Soyuqdur,

hər yan bombozdur.

Qarğalar ağaclardan düşür

iri yarpaqlar kimi,

yerə qonur,

qarıldayır, uçuşurlar ümidsizcə.

Uşaq baxır və deyir:

"Yazıq qarğalar ağlaşırlar"...

Qarğaların kədərini hiss edirmi

            böyüklər də belə?

 

 

***

Davam edir pandemiya

daha sərt,

daha ciddi.

Şəhərimin ucqar bir metro stansiyasındayam.

Bütün vaqonlar boşdur,

ancaq təkəm-seyrək adamlar da

mən mindiyim

vaqona doluşublar.

Səsgücləndiricidən gələn səs

məsafə saxlamağımızı tələb etsə də,

mümkün qədər yaxın oturublar adamlar.

Bu stansiyada həmişə təklikdir

bəzən vahimələnir adam

            bomboş qatarlarda yol gedərkən.

Kameralar olmasa əsl soyğunçuların yeridir.

Adama elə gəlir, dünyanın qurtaracağına aparır

burdan gedən qatarlar,

yerin altındakı sirli dünyada

sığınır bir-birinə adamlar

ən qədim mağaralardakı kimi

sürüylə yaşadıqları zamanlardakıtək.

İnsanlar

başlarına nə gəlir gəlsin,

yenə bir yerdə olmaq istəyirlər,

bir-birinə sığınırlar bu qorxulu,

bu amansız dünyada.


© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!