Məni də apar İstanbula... - Esat Selişık

MƏNİ DƏ APAR

İSTANBULA

Məni də apar İstanbula,

apar, apar içində -

qəlbinin ən dərin,

ən gizli yerində...

Məni də apar İstanbula

və sadəcə sən bil

sirr düyünçəsinin -

qıraqları güllə işlənmiş

məndilin

arasında olduğumu...

Məni də apar İstanbula,

avtobuslarda

çamadanların,

çantaların

içini yoxlayırlar ən çox.

Kimin ağlına gələcək ki,

qəlbinə baxsın?

Bir də baxsalar nə olacaq?

Sevgi Allah işidir -

gözlə görünməz!

Məni də apar İstanbula,

İnan,

sənə zərrə qədər də

yük olmaram;

səhər-səhər

aynanın önündə

saçlarına bəzək-düzək verərkən

səsimi də çıxarmaram...

Öz-özünə danışarsan:

"Bəlkə yana darayım?

Bəlkə

boynumun arxasında

düyünləyim?

Bəlkə açıb töküm?"

Amma

nə sirdisə, axırda yenə

mənim ürəyimdən keçəni

eləyirsən...

Məni də apar İstanbula,

apar, apar içində -

qəlbinin ən dərin

ən gizli yerində...

Məni də apar İstanbula

və sadəcə sən bil

sirr düyünçəsinin -

qıraqları güllə işlənmiş

məndilin

arasında olduğumu...

Bir biletlə

minək Kadıköy gəmisinə,

göyərtəyə qalxaq,

saçlarını gözləyir

yüz ilin küləkləri,

həsrət içində,

həsrət içində...

Məni də apar İstanbula,

Ortaköydə qəhvə içək,

ya da eşq,

buğlu-buğlu,

udum-udum...

Yük olmaram,

yormaram səni demişdim...

Amma, nə edim,

dinc dura bilmirəm,

səndən nəsə istəyirəm,

dirənə-dirənə,

ayaqlarımı yerə döyə-döyə,

içində böyümüş

bir çocuq kimi...

Səfərdən qayıdarkən, inan,

qəlbin yenə mənimlə dolu olacaq -

İstanbul xatirələrini

qoymağa yer tapmayacaqsan...

SƏNİNLƏ

Dostum Erola

Biz uşaqlığımızı

əski nağıllardakı

alma bağlarında

qoyub gəldik,

Biz baharımızı

sentyabrın son günlərində

solğun bənizli günəşin

batdığı yerdə unutduq.

Biz ana südü dadmadıq:

həyata və ölümə

çarpa-çarpa böyüdük -

içimizdəki "mən"i "biz" yapdıq,

çoxaldıqca, çoxaldıq, çoxaldıq...

Doğrudur,

plastik oyuncaqlarımız olmadı,

Amma bizə

sevgidən və torpaqdan

nələr düzəltməmişdilər...

Təkərləri çöpdən

bir arabamız vardı -

nə, nə axtarırdıq

Kəloğlanın keçib getdiyi

yollarda?

Biz

anaların qızlarına

rəngli qumaşlardan

bəbələr tikdikləri

günlərdən gəldik.

Birlikdə böyüdük səninlə,

Birlikdə çəkdik ilk siqaretimizi

Birlikdə dayandıq kürək-kürəyə,

ilk gənclik davalarımızda.

Sevgimi dilə gətirməkdə

çətinlik çəkəndə,

mənə filmlərdən

dadlı-dadlı sözlər əzbərlətdin,

cəsarət bəxş etdin

titrəyən səsimə -

Biz bu günlərə qovğalarla

və eşqlə gəldik!

Riyaziyyatdan,

kimyadan zəif idik,

Amma həyatdan -

dostluqdan,

mərdlikdən

başımız çıxırdı,

ətlə dırnaq kimiydik!

Solmasın deyə

bağçamızda çiçəklər,

gül açsın deyə

çocuqların üzü

göz yaşını yağış,

acını nemət bildik.

Bir udum suyu,

bir tikə çörəyi,

bir də

saf qəlbimizi

bölüşdük...

Bir qab isti şorbanı

qonum-qonşudan əsirgəyəndə,

içimizi üşüdən sazaqlardan gəldik.

Körpələr ağlamasın,

gəlinlər qara bağlamasın deyə

dönmədik yolumuzdan -

əyilmədən, sarpmadan gəldik.

Böyümədən yaşlandıq -

mən hələ də həyata

bir çocuğun

sual dolu

gözləri ilə baxıram:

biz bu dünyaya niyə gəldik?

Təkərləri çop arabalar...

İlk siqaret...

İlk dava-dalaş...

Biz bu dünyaya

Eşq ilə, yaşamağa,

Eşq ilə ölməyə gəldik!..

GƏL, BİR DƏLİLİK ELƏ

Gəl, bir dəlilik elə, Cimcimə,

günəş ol bu sabah.

Sonra bir fırça al əlinə, işıqdan,

küçənizdəki

bütün maşınların üstünə

günəş çək:

yaşıl, sarı, turuncu rəngdə.

Amma gözlə ha,

yaxalanma.

Gəl, bir dəlilik elə, Cimcimə,

Dəniz ol bu sabah,

içində kəşf edilməmiş

dərinliklər olsun.

Amma gözlə ha,

batma.

Gəl, bir dəlilik elə, Cimcimə,

həyat ol bu sabah.

Sonra həyatın mənasını sor

anandan,

riyaziyyat müəllimindən,

babandan,

tanıdığın hər kəsdən.

Və aldığın cavabları

bir yerə yığanda

"Boş" alınsa,

sakın, çaşma.

Gəl, bir dəlilik elə, Cimcimə,

məktəb önlüyü ol bu sabah,

Doqquz yaşında

bir çocuğu bəzə.

Təbaşirdimi üstündəki o ləkə?

Çocuqlar qədər təmizdir

kirli önlükləri də -

Sakın ha,

Ağlından çıxarma.

Bir dəlilik elə, Cimcimə,

kəpənək ol bu sabah.

Amma unutma

Ömrünün

ilk anı ilə son anı arasında

qocaman bir gün var!

Gəl, bir dəlilik elə, Cimcimə,

yuxu ol bu sabah,

Məsələn, bir filin

özünü göyərçin hesab etdiyi

bir yuxu.

Sən də ona qoşul uç,

Amma yıxılıb

bir yerini sındırma!

Gəl, bir dəlilik elə, Cimcimə,

Şeir ol bu sabah.

Günəş olsun, dəniz olsun,

həyat olsun, bulud olsun,

məktəb önlüyü olsun

və kəpənəklər uçsun içində.

Eşqi gör misralarında,

Amma sakın ha,

dəlilik eləyib,

aşiq olma!

BİR NAĞIL YAZAQ

Səninlə bir nağıl yazaq,

"Sonsuz eşq" olsun adı.

İçində quş ürəkli

yunus balıqlarının üzdüyü

işıq rəngli dənizlərdə çimək.

Hər səhər pəncərəmizi

kəpənəklərin və mələklərin uçduğu

masmavi göyüzünə açaq.

Fağır-füqaradan

öyrənsin dostluğu qırx quldurlar.

Qardaş olsun cinlərlə pərilər.

Yüz illər boyunca köksümüzdə

həp çocuq ürəyi gəzdirək.

Bütün kainatla gizlənpaç oynayaq

mavi gecədə,

bir ulduzun təbəssümündə,

baharı

yeddi iqlimin qışında

nərgiz çiçəyinin ətrində tapaq

və biz gizlənək,

bütün kainat əl-ələ versin,

arasın bizi

göyqurşağının rəngində,

rüzgarların zümzüməsində,

çiçəklərin səsində,

buludların yuxusunda.

amma sonda səni mənim,

məni sənin qəlbində tapsınlar.

GECƏ KİMİ

Bu gecə yarısı

səni düşünməklə məşğulam,

Qəlbimizin açıq pəncərəsindən

eyni ulduza baxdığımızı

bilirəm.

Bir dilək tuturam,

yəni, Tanrıdan səni istəyirəm.

Bir gecənin,

bir də gözlərinin qarasına

vuruluram.

Qəlbimizin açıq pəncərəsindən

eyni ulduzla danışırıq, bilirəm.

Min kilometrlərlə

uzaq olsan da məndən,

Gecə yorğan kimi

örtür üstümüzü...

Artıq sən yanımdasan,

Gecə heç bitməsin deyirəm

və hər gün

ürəyimin üfüqünə

gecə kimi enməyini gözləyirəm...

GÜLBƏYAZ

Gülbəyaz -

ailənin dördüncü qızı

Ankarada

bir gecəkonduda doğuldu.

Atası istəyirdi oğlan olsun,

Amma qismət -

Allahın yazdığı yazı!

Atası oğlan üçün

yəqin gözləyəcək

başqa bir yazı...

Gülbəyaz -

yoxsulluğun əmizdirdiyi uşaq -

bərk-bərk yapışdı həyatdan,

pambıq kimi yumuq-yumuq ağ əlləri...

Gülbəyaz

yoxsulluğu

süfrədəki

bürüşmüş zeytun dənəsində,

yanmayan sobanın

soyuq üzündə,

atasının acıqlı səsində gördü.

Böyük bacılarının

köhnələri ilə böyüdü -

ayağında iri, yırtıq ayaqqabılar,

əynində

günəşin soldurduğu paltarlar...

Amma

yenə də sevdi göyüzünü,

Baxarkən

şüşəsiz pəncərələrindən:

"Mənim də ürəyim

sənin qədər geniş və böyükdür." -

dedi ürəkdən.

Gülbəyaz

sevdi,

amma vermədilər sevdiyinə,

on dördündə, on beşində

yoruldu körpə ürəyi -

və çox sevdiyi

göyüzünə getməkdə

tapdı çarəni...

Gülbəyaz -

gül budağında

solan qönçə,

gecəkondunun tavanından

asdı özünü...

Gülbəyaz -

qara talenin Ay üzlü qızı,

Gülbəyaz -

o gündən

içimdə incə-incə

sızıldayan bir sızı...

Hazırladı:

Dilsuz