Soyuq torpağın nəfəsini kəsirdi,
bizsə sadəcə seyr edirdik.
Kədərlisi də odur ki,
torpaq bizim sonuncu xatirəmiz idi, Şeyx.
Bunu isə sonralar, çox sonralar biləcəkdik.
Mən o, sonralarda həyatla barışdım.
Sən demə, həyatla barışmaq məqamı
məğlubiyyət mənasını sevmirmiş.
Əksinə, onu dərk etmək deməkmiş.
Dərk etdim ki, ovucdan axıb gedən deyil,
ovucda qalandı həyat.
Bəlkə də buna görə hələ də
körpə doğulanda əlində,
ovcunda qalsın söyləyirlər, Şeyx.
Bəlkə də...
Nə yaxşı varmış
bu bəyaz yollar, kağız yollar,
bu göy yollar, ərçin yollar.
Bir gün parlar var olar,
bir gün sönər yox olar.
İsmisə birdən çox olar,
qədər yollar, ömür yollar, tale yollar.
Yollar da adamlar kimiymiş, Şeyx,
böyüdüsə, suyu hiss etmir...
Beləcə, əsrlərdi əldən düşmüş qoca fırçanı
iki tanış sirr güldürər.
Xatırlar, unudar, xatırlar, unudar.
İnsanlarsa gecələrin kölgəsində o,
gülüşləri geyinib sabaha qanad almaq eşqi ilə
ovcuna qalxar, içinə qalxar.
Və...
Yəni bir şeirlə
eşqindən balığa dönmüş adamlar
nə yeri xatırlayıb onunla barışa bildi,
nə də sonda ümidi unudub
göydən küsə bildi, Şeyx.
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
