General-mayor
Polad Həşimovun xatirəsinə
Yuxu kimi yaşamaq istəyirəm ömrümü.
Uzun-uzadı yox,
qəfil gələn dolu kimi.
Tale işidi unudulub unudulmamaq.
Qoy gurlasın yağış
pəncərəmdə naxış-naxış
və göy qurşağıtək parlasın işıq.
Haray salmırsa
qorxaq və aciz böyüyər
oyun zamanı
topu əlindən alınan uşaq!
Nağılsız uyumayan
qızcığaza
Böyük Vətən Savaşının
şəhid uşaqlarına
Ey, orada kim var,
məni eşidirmisiniz?
tabutun içindən səslənirəm sizlərə
yanımda gəlinciyim.
Üşüyürəm
gəlinciyim də üşüyür,
buralar çox soyuq!
Gözlərimi yumsam da,
hələ yatmamışam,
nağılsız uyumam ki!
Ey, oradakılar,
uzadın əllərinizi,
mən sizi eşidirəm
artıq yaşım dörd, -
bir qızam yepyekə!
Çox da ki əlim, ayağım tikə-tikə,
heç sönmədi ki,
oynamaq həvəsim.
Barı sinəmə sığınan
gəlinciyimi qaldırın
tükənməsin nəfəsi!
***
Atam ömür boyu dil açıb danışmadı
beşiyindəymiş kimi yaşadı ömrünü.
dilinin ucundaydı demək istədiyi söz,
deyə bilmədiyi gözlərində.
Gözlərdən seçib ayırardı
Sözlərin qırmızısını, qarasını...
Atamı xatırlayıram:
qarlı qış günlərində
dəmirçi kürəsinin başında.
birdən-birə
donur uşaqlıq illərim yaddaşımda.
donur üzlər, donur gözlər.
Ata! Ata,
O hansı sözdü ürəyində qaldı?
Nədən axı
mənim sevdiklərim
soyuq və laldı?!
***
Şər qarışıb...
uşaqlar küçədən yığışıb...
qapıya yaxınlaşan
tanış addım səslərini axtarıram
sonuncu pilləni qalxa-qalxa, -
məni evə səsləmirlər,
danlamırlar daha -
"Niyə köynəyin tərləyib,
niyə rəngin belə solğun?!".
Əlləri titrəyə-titrəyə,
yorğun-yorğun
anam açardı qapını...
***
Vaxtlar vardı balacaydıq,
əlimiz güclə çatardı açar dəliklərinə
uşaqsan, deyə
bizi buraxmazdılar böyüklərin arasına,
açar dəliyindən baxardıq
qonşunun gəlin köçən qızına!
Biz böyüdükcə açarlar da böyüdü
açar dəlikləri də.
İndi də əllərimiz çatmır
qapı dalında
kiminsə çiyninə qalxıb
bizi haraylayan uşaqlığımıza...
***
Lənətə gəlmiş xatirələr,
lənətə gəlmiş sənli günlər.
Nə olaydı
qarşımda dağ ucalaydı,
divar hörüləydi;
yaddaşımı itirəydim, -
bir də düşməyəydim izinə.
Hara baxıram;
adamlar, ağaclar, quşlar
sən rəngdə dəyir gözümə!
***
Yağışlı günlərdə
qanadlanıb uçaydım,
çıxıb gedəydim bu yerdən.
Adil Mirseyidin
sulu boya ilə çəkdiyi rəsmdəki qadın
neçə gündu ürkək-ürkək
gülümsəyir pəncərədən.
***
Ürəyimin səsini dinləyirmiş torağay
əski patefondakıtək oxuyur pəsdən.
arada səs kəsilir,
yenidən oxumağa başlayır,
sanki torağayı kimsə daşlayır.
Quşcığaz hardan bilsin
bu nə tale,
bu nə qədər?!
Hara uçsa,
hansı mahnını oxusa da,
ovçu əlində hədər!
***
Anadil quşları kimi haraylayır görən:
- tapdın, tapmadın?
Səs ağrılı-ağrılı dolur otağıma,
çökür yatağıma-yuxularıma.
axı mən də bu yollarda ömür yoruram,
xəyallar qururam.
Mənim xəyallarım uşaq xəyallarıdı, neynim?!
Uşaqlar nə istər ki,
atasından, anasından yana?
Elə mən də üz tutsam da hayana,
anadil quşlarıtək
ötən günlərimi haraylayıram!
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
