Çox hörmətli Azər Turan!

Özümü biləndən içimdə bir ağrı kimi daşıyıram bölünən, parçalanan bir ölkənin məğlub durumunu. Neçə yüzillərdi bu məğlubiyyətin göz yaşardan tüstüsü bizimlə bir süfrədə bardaş qurub. Bizimlə bir yerdə olanımızdan yeyir, suyumuzu içir. Beləcə, göz görəsi yüz illərdi ruhumuz talanır. Döyüş meydanlarında qollarımız arxadan çatılır. Qalibiyyətin astanasından ya xəyanət toru, ya kürəyimizə saplanan qardaş xəncəri məğlub duruma gətirib bizi. Yüz illərdi öz qozbelimiz boyumuzu ötüb. Yüz illərdi ruhumda, varlığımda döyüşlər gedir. Son ucu məğlubiyyətlə bitən döyüşlər. Qarabağ savaşından çox-çox qabaq. Məğlubiyyət xofu qoymayıb bir misram sevinc köynəyi geyinsin əyninə. Bir dəfə də olsun Vətən, Xalq, Millət sözünü yazıma gətirməyə ərkim çatmayıb. Heç nə söz qırışığımın alt layına açar salmayıb. Son illərin istilası isə türk adı daşıyan qövmə utancdan başqa bir şey gətirmir... Yəqin, ona görədir ki, yazılarımızın elə bil onurğa sütunu sınıb. Misralar Qopsek kimi əyilə-əyilə gəzir. Məğlub ölkənin məğlub şairinin ruhu tam ola bilməz. Yarıyacan hayqırar, fikri mətnaltı çatdırmağa çalışar ki, duyuq düşüb qəzəbə gəlməsinlər...

İndi-indi, deyəsən, qırışığımız açılır. Aranlı-dağlı Qarabağımızın üstünə yeriyirik. Təkcə ermənilər gizlənməyib dağın, daşın dalında. Sən demə, bütün dünya kolun-kosun dibinə sinibmiş. Deməyəsən, bütün dünyanın üstünə yeriyirmişik. Hamısı üstünü yosun örtmüş yastı-yapalaq qayalar kimi dik durur üzümüzə... Bu ölüm-dirim savaşında köməyimiz bizi istəyənlər, Ali Baş Komandan, əsas da Azərbaycan əsgəridir...