Yumruq günü - Fərid Hüseyn | Edebiyyatqazeti.az

Qarabağımıza və şəhidlərimizə ithaf edilir...

Vaxtın qollarında asılan

qisas günümüz var.

Ovcumuzda daşa dönür güllər,

sularımız rəngini qanlardan alır.

Dözümümüz

od rəngli yaylıq qaldırıb,

səbir öz kasasını təpiklə aşırıb,

daha bizimçün

ölümdən üstün deyil yaşamaq.

Yetişən tarixin vətənisə,

indidir ancaq.

Heç kəs paltar seçməsin,

əyin-baş axtarmasın,

zəfər köynəkləri geyinəcəyik,

hamı ümidinə uzun ömür arzulasın,

bəzən külümüzdən göyərəcəyik.

Düşmən küt dişləriylə

nifaq almasını gəmirir.

Ərşdən sallanır onların

edam ipləri,

ölüm bu dəfə onlara acdı,

baxın, necə ovcunu yalayır.

Məğlubiyyətdir düşmənlərin anaları,

qara günlərinin - gələcəklərinin

söküklərini yamayır.

Düşmənin üzündəki ləkə canlanacaq,

uzun

və əzazil bir kölgəyə çevriləcək,

yaddaşlarından yaşadıqları silinəcək

və ancaq xatirələrində

lənətli bir bu gün qalacaq.

Bu gün yaddaşlar

alov tarlalarına dönəcək,

düşmən daim

ayaqyalın yeriyəcək şüşəli xatirələrində.

Beləcə saxta tarixi pəhləvanlarının

loğması boğmaya çevriləcək.

Dünyanın ən uzun gününü yaşamağa

nəfəsləri çatmayacaq.

Rənglərinə uyacaq əzab göynəkləri,

qızıl suyuna çəkiləcək

əcəl elçilərinin köynəkləri.

Bizim analarımızın ürəyini soyudan,

atalarımızın təskinliyini artıran

çiçəklər açılacaq,

bütün üzlərdən ağrı izlərini silən

günəş doğulacaq

və onda rənglər mənalarına

daha sədaqətli olacaq.

Unudulmuş vətən şərqilərinin

nəqarətləri çiçəklənəcək,

məzarlardakı şəkillər

nigaran-nigaran boylanmayacaqlar,

erkən ölümlərdən

"nakam" dağı silinəcək.

Atəş səslərindən diksinən körpələrin

yataqlarındakı qorxular

əbədi yuxuya gedəcək,

daha heç kəsin dilindən

"mən cəhənnəm"

sözləri eşidilməyəcək.

Quşlar mərmi səsindən

pərəm-pərəm düşməyəcək,

qələbə meydanlarına

asudə qonacaqlar,

düşmənin arzu leşlərinin

gözlərini oyacaqlar.

Vətənində ölmək arzusu

ömrünü əbədiyyətə bağışlayacaq,

həsrəti qarışlarla ölçəcəyik,

anaların arxamızca atdığı sular

buxarlanıb yollarımıza yağacaq,

beləcə hər işimiz avand olacaq.

Deyilənlər başımıza gəlməyəcək,

yaşamalı olduqlarımızı yaşayacağıq,

aqibət axırımız yox,

bu günümüz olacaq.

"Xəritəyə" ancaq əllərimiz yox,

ayaqlarımız da toxunacaq.

Qlobusun hər tərəfinə baxmağa

üzümüz olacaq.

Güllələnən heykəllər sağalacaq,

daşların yarasına

yeni tarix məlhəm qoyacaq.

Ot basmış yollar

kimsəsizliyin xəcalət tərini siləcək,

bütün yollar vətənə gedəcək.

Əmr göylərdəndir bu dəfə,

səma müjdəçimiz olacaq,

haqq dağlarından qopan

daşların səsindən,

nahaqq məmləkətlərin

bağrı yarılacaq.

Məstlərin rəqsi kimi

görünəcək düşmən hərəkətləri,

ildırım qılıncıyla bölünəcək

qaniçənlərin ümidləri.

Bir ömür gözlənilən

namələr oxunacaq,

gələcəyimiz bu günümüzdə

papağını əyri qoyacaq.

Göylə yer birləşənə qədər,

odla atəş dil tapanacan,

günəş əlinin arxasını

torpağa vuranacan

çəkəcək ədalət davamız,

şəhid kərpicləriylə hörülür

şərəf yüksəkliyindəki qalamız.

Daha bizimçün sığınacaq yoxdur,

nə ümidlərimizə,

nə dünyanın ədalətinə

sığına bilərik,

bundan sonra ancaq

vətən naminə atılan

güllə laylalarında

uyuya bilərik.

İndi Allahın nəzərləri ilə toqquşur,

nigaran anaların baxışı,

ruzi doğan torpaqlarda

hər şəhid canı

bir həsrət naxışı.

Qoy Haqq-tala razı qalsın bizdən,

onun iradəsini

tükənməz səbriylə

yerinə yetirənlərdən.

"Nəyi gözləyirsiniz" bəhanəsini

almışıq səbirsizlərin əlindən.

Daha sinəmizdəki səngər darlığımız

göz işləməz genişliyi qovuşmalıdı,

gözləntilərimiz üzünü bozartmalı,

qayğılarımız belə vuruşmalıdı.

Ağ günlə nəfəs almağın dadını,

dumanı tüstü kimi

əllərimizlə qovmağı

geninə-boluna bilməliyik.

Harda dayansaq da

üzümüzü vətənə sarı çevirməliyik.

Gərək vaxtı duymayaq,

qoy gecələrimiz

gündüzlərimizlə əl-ələ versin

Təki bütün yaşadıqlarımız,

bütün dözdüklərimizə dəysin.

Biz kəşf etməmişik

qanı qanla yuyub,

odu suyla söndürməyin yolunu,

düşmən çırmalayıb bizim

gözü yollarda qalan

vətən cənnətlərinin vuran qolunu.

Biz daha səbir zivəsində

təzə-tər ümidləri

qurutmaq istəmirik,

sabah beşiklərində

gələcəyimizi uyutmaq istəmirik.

Daha şahə qalxıb dalğalarımız,

donmuş sularımızın açılıb buzu,

daha hər işıqlı səhərimizdə

nəfəsimiz dəyən bulaqların suyunda

yumaq istəyirik üzümüzü.

Süd qoxuyan körpələrimizin yüyürüyünü,

qoca ağaclarımızdan asmaq vaxtıdı,

vətənə dağlar arxasından yox,

meşələr içindən baxmaq vaxtıdı.

Dağlarımız əbədiyyətə söykəyib çiynini,

bağrını yalın atəşlər sökür,

Ay ulduzları gizləyib,

o da qaranlıqla

təkbətək döyüşmək yolunu seçib.

Bəbəklər mərmi səsinə

oyanmasın deyə döyüşürük,

nənələr şallarını niyyət ağaclarına

bağlasın deyə savaşırıq,

babaların qurbanları öz həyətlərində

kəsməsi üçün vuruşuruq.

İndi hər nə etsək

hər əməlimizdə

bir qayıdış sevdası var,

torpağın dili olsa

gələcəyin tələsməsinə yalvarar.

Poqonlarımızdakı ulduzlar

indi əvvəlkindən daha parlaqdı,

sinələrimizdən asılmış medalların

alnı daha açıqdı,

üzü daha ağdı.

Həyatın qəddar üzündən belə,

döyüşdə nur yağır,

hər kəs vətənin diliylə

özünü döyüşə çağırır.