Sonra necə həsrət çəkdiyini bilirəm, bilirəm... - Sevinc Elsevər - şeirlər

Təhlükəli adamlar

Qorxulu virusdan qorunmaq üçün

qaçıram hamıdan nə vaxtdı.

Qaçıram adamlardan,

qaçıram yadlardan,

doğmalardan...

Anamdan qaçıram,

atamdan qaçıram,

balamdan qaçıram...

Yadlardan yoluxmamaq üçün

doğmaları yoluxdurmamaq üçün qaçıram...

Qaçıram hamıdan

elə hamı kimi.

Kassadakı növbələrdə,

metro vaqonlarında,

avtobus salonlarında,

şübhəylə baxıram adamlara.

Ən mehriban adamlardan da ziyan görəcəkmiş kimi...

Amma di gəl ki...

Bu axşam zibil atıb qayıdanda evimə

bir it mırıldanarkən üstümə

gözüm adamları gəzdi alaqaranlıqda.

Qaçdım adamların üstünə

nə vaxtdı hürkərək yan gəzdiyim adamların

həm dost,

həm təhlükəli adamların...

Koronavirus testi

İndi nə vaxtdı

atalar, analar

gecələr uşaqlarını yatağa salanda

oxuduqları kitabları

dedikləri laylaları yarıda kəsirlər.

"İndi də gəl nəfəstutma oyunu oynayaq

görək kim daha çox nəfəsini tuta biləcək?" - deyə

oyuna dəvət edirlər uşaqlarını.

Sonra həyəcanla ölçürlər

körpələrinin ciyərlərinin havasızlığa dayanıqlığını

gözlərindəki

ürəklərindəki qorxunu gizlətməyə

və

yarım ovuc dənə

bir qurtum suya gəlmiş xırdaca

sərçəcikləri hürkütməməyə çalışaraq...

Koronavirusla mübarizə

Nahar fasiləsi üçün

daldaya çəkiləndə

əlindəki yaraları,

çapıqları göynədir spirt.

Tikintidə işləyən fəhlənin

imanı-dini yandıqca

yanıb tökülür həyatının çətin keçməyinə

indi həmişəkindən çox salır ürəyinə

dalında bir kimsənin durmamağını

ta uşaqlıqdan

arxasız qalmağını

gözünü açandan

həyatda qalmaq üçün mübarizə aparmağını.

2020-ci ilin baharı

Bahar gəlib,

ancaq

həyətlərdən evlərə yığışıblar uşaqlar.

Uşaqların səsi quşların səsinə qarışardı bir vaxtlar

pəncərəmin altında

quşlar civildəşirlər arın-arxayın

arabir pəncərəmin qabağına qonurlar.

Qapıları həmişəkindən möhkəm döyür

tələsik evlərinə qayıdan qonşularım,

sanki dallarınca düşüb izləyirlər onları.

Qapıları daha möhkəm döyür adamlar -

diksinir evlərdə uşaqlar,

pəncərələrdə quşlar...

Qızdırma

Karantin boyu məktəb pəncərələrində

susuz qalan güllərə ithaf olunur

Balaca şahzadələr

tərk edib getdilər gülləri.

Sinif otaqlarının pəncərələrində

Saralıb-soldu güllər gündən-günə.

Əvvəl gözlərinin kökü saraldı

yol gözləyə-gözləyə,

sonra

yarpaqları, çiçəkləri, kökləri saraldı

koronavirus qurbanı oldular güllər də...

Balaca şahzadələrin tez qayıdacağına inanırdılar

"su, su" deyə-deyə qızdırmadan yandılar...

Torpaq

Şimşək çaxdı,

yağış çisələdi.

Bir göz qırpımında başlayıb

bir göz qırpımında kəsdi.

Eyvanda

nəm torpaq qoxusunu çəkdim ciyərlərimə

uzaqdan-uzağa.

Deməli, darıxarmış insan

torpaq qoxusundan ötəri

ayağı torpaqdan üzülüncə...

İxtiyarım yoxdur

o azad torpağın üstündə gəzməyə

sərt karantin rejimində...

Sanki əsirlikdədi baş şəhərim

Şuşam kimi,

Laçınım kimi.

Mənsə düşmən əlinə keçmiş

ən hündür qalada dustaq.

İndi daha dərindən hiss edirəm

əsir şəhərlərimin dərdini.

İndi-indi anlaya bilirəm

əlçatmaz qalalardakı

dustaqların nələr çəkdiyini.

Məsələn, Rapunzelin də

yağışdan sonra

uzaqdan-uzağa

nəm torpaq qoxusunu

ciyərlərinə belə çəkdiyini.

Sonra necə həsrət çəkdiyini bilirəm,

bilirəm...

Koronavirus, müharibə, Qarabağ...

Cəbhədən bayrağa bükülü şəhidlər qayıdır

alqışlarla qarşılayır insanlar igid oğulları

ağızlarında virusdan qoruyan maskalar

hərəyə şirindi öz canı...

Tələsik müsahibə verir ekranda

yalançı bir vətənpərvər

ağzı maskalı jurnalistə

həm ağzında, həm üzündə

maskalar üst-üstə...