Gedək adamsızlığa... - Elxan YURDOĞLU - şeirlər

Gedək adamsızlığa

Adam gərək son səfərə

Tək çıxa, adamsız çıxa.

Şair, gedək buralardan

Təkliyə, adamsızlığa.

Təmizləyək yolu izi,

Tapmasınlar izimizi,

Kim axtarsa bir gün bizi -

Hər yerdən adımız çıxa.

Tapmacalı ömrümüzün

Açmasını tapmaq üçün,

Yalan dünyadakı son gün

Cavabın adı düz çıxa.

Və yorulub təkliklərdən,

Geriyə baxasan hərdən.

Küsüb gəldiyin o yerdən

Səs gələ, adi iz çıxa.

Şəhərdə kəndli şair

Necə miskin görünər, yaman solğun olardı

Hava limanı olmayan şəhərlərin göy üzü.

İçindən keçib getmirsə qatarlar fit verərək

Vüsal, həsrət nədir bilməz, həmin şəhərin özü.

Şəhərlərin ayrı olur küçədəki itləri,

Şəhərliyə quyruq bular, amma cumar özgəyə.

Bizim kənddə təkərlərin iziylə palçıqlanar,

Yağış yağsa burda dönər asfaltları güzgüyə.

Burda böyük marketlərdə ətirli gözəl qızlar

Silər kənd qızlarının təri hopan meyvəni.

Kəndli qızsa yuxusunda şəhərdə mənzil alar -

Üç otağı, bir salonu, bir də açıq eyvanı.

Bircə ağacları meyvə, gülləri ətir verməz,

Gözəlliyə yarayarlar vitrin kuklası kimi.

Uca-uca binaları gecələr par-par yanar,

Uzaqdan göz qamaşdırar nazir kurtkası kimi.

Kənddə qonşu-qonşunun arxası, dayağıdır,

Şəhərdə qonşu qonşunu pulu yoxsa dindirməz.

Bir xeyir gətirməyirsə qonşuya salam verməz,

Eyni yolu getsə belə, maşına da mindirməz.

Şəhərlərin çox yanını sevmədi kəndli ruhum,

Şəhərlərin bir cəhəti təsəlli verdi mənə.

Kənddən gələn şairləri şəhərin gecələri

Alıb qoşa qanadına aparar təkliyinə.

Hava limanı olmayan, qatar keçib getməyən

Şəhərlərdən uzaqlaşın, o şəhərlər yetimdi.

Bir də o cür şəhərlərdən

bir gün getmək istəsən

Mənzil uzaq, yollar bağlı,

qaçmaqsa lap çətindi.

Yaxın və uzaqsan mənə

Azan səsləri kimisən,

Yaxın və uzaqsan mənə.

Bəzən böyük, bəzən isə

Körpəcə uşaqsan mənə.

Danış, hər dərdini danış,

Onsuz da hər dərdin tanış.

Ərk ilə əlimdən yapış, -

Əlini uzatsan mənə.

Ömrün sirrini taparsan,

Sirrin yerini taparsan.

Yaxın birini taparsan

Uzaqdan göz atsan mənə.

Dostum, min yara alsan da,

Ümid tükənmir insanda.

Hamıya həbs olunsan da,

Hər kəsdən azadsan mənə.

Azan səsləri kimisən,

Yaxın və uzaqsan mənə.

Bəzən böyük, bəzən isə

Körpəcə uşaqsan mənə.

Dəli möcüzə

Ayağı burxular xəyallarının

Qayadan yıxılıb tanınmaz bir də

Ölər öz içində can verə-verə.

Səni tanımadan öncə bu şair

Durub dayanmışdı bax həmin yerdə.

Gözləri göylərdən asılı idi,

Ümidi çərpələng kimi tutmuşdu.

Bir qara buludun kölgəsi altda

Yağışı, Günəşi, göy qurşağını -

Yaxşı olan nə varsa, unutmuşdu.

Elə bil şeirlər zəhər dadırdı,

Elə bir sözlərdə tikan var idi.

Elə bil adamlar hamısı saxta,

Elə bil ruhunda on iki ballıq

Dünyanı dağıdan təkan var idi.

Sən məni qayanın dibində tapdın,

Sildin təsəllinlə qan izlərini.

Bir qara buludun altından dartıb

Yağışla, Günəşlə, göy qurşağıyla

Təzədən şeirə qaytardın məni.

İndi ağıl dolu dəli kitabam,

Bir də vurulmuşam, bir də hər sözə.

Özümə güzgüdə baxdım bu axşam,

Tanıya bilmədim güzgüdəkini,

Bu mən o mənmiyəm? Tanrım, möcüzə.

Ağrı canda sağ qalır

Çək bu çəkisiz dərdi,

Gör nə ağırdı ağrım.

Sənsizlik daşıyıram,

Yük altda çatlar bağrım.

Nar kimi dağılaram

Göyün ulduz yerinə.

Hər gecə səpilərəm,

Yuxuna duz yerinə.

Göyüm-göyüm göynərsən,

Bir ömür mənsizlikdə.

Anlarsan nə çəkirmiş,

Bu şair sənsizlikdə.

Hər şeir bir ağrımdı,

Yazdıqca qadam çıxır.

Gecə şair olanlar,

Səhərə adam çıxır.

Başlayır yeni bir gün,

Ağrı canda sağ qalır.

Ağrıları gizlədib

Ömrü yaşamaq qalır...

Təklik səssizliyi ürkütməz məni

Sual ver, cavab tap, niyə ki, sənə

Mən həm həmdərd oldum, həm dərd oldum?

Təklənmək o qədər ağır gəldi ki,

Səkkiz illik bir səfərdən yoruldum.

Dostlarımla düşmən oldun, məni də

Düşmən etdin dostlarımla, bu belə.

Gözüm açılanda gördüm dostlaşıb

Düşmənlərlə yapışmısan əl-ələ.

Yeriş öyrətdiyim, yol göstərdiyim

Yolumun üstündə kola döndülər.

Sol yanımda yer verdiyim adamlar

Məni görən kimi sola döndülər.

Yaxşı ki, əzəldən öyrəncəliyəm -

Mən ulduz çoxluğu təklik adamı.

Təklik səssizliyi ürküdərmi heç

Təklik qarşısında dimdik adamı?

Daha olan olub, etdiklərini,

Nə mən unudanam, nə zaman, "dostum".

Amma bir sualım cavab istəyir,

Nə zaman düşməndin, nə zaman dostum?

Gecəyə pıçıldayan sirr

Qorxuları çiyələk dadında,

Ürəyi doludur - yağsa, qar yağar.

Tanrım, bu nə sirdi bu qadında?

Daş üstündə şəkil kimi ağrılar!

Sevgisini göylərdə oynadır

Gəl bax, çərpələngdir - ipi əlində.

Əl uzatsa tutar, amma susur,

Dinir baxışları təşviş dilində.

Ürəyini əzbərdən oxuyar,

Adam tanımaqda fəhmi dağ dələr.

Şeyda bülbül nəğməsi kimidir

Səsinə uçunar bağda lalələr.

Tərəddüddə çırpınır hələ ki

Özü özü boyda qəfəsə düşüb.

Qış günündə eşq ilə sərxoşdu

Şeir havasında həvəsə düşüb.

Qaranlıqlar bağlamaz yolunu

Gecə çıraq kimi yapışar Aydan.

Sükutunda tilsimlər gizlidir

Divlər diksinəcək səssiz haraydan.

İçindəki qəfəsi sındır, at,

Özünü özündən azad et, qadın.

Şeir kimi gözəldir yaşamaq,

Gecəyə səninçün sirr pıçıldadım.

Çıxdım yerin altına

Endim göyün üstünə,

Çıxdım yerin altına.

Endiyim ucalıqdan

Baxdım yerin altına.

Kim dedi, bu yerə çıx,

Gördüm bir məzar açıq.

Hey işləyir çıqqaçıq

Vaxtım yerin altına.

Ömür yordu büsbütün -

Bir daştək bitmək üçün

Yağışa dönüb bu gün

Axdım yerin altına.

Mənim tənhalığım xatirə seli

Qəhvəmin dadına gecə qarışıb,

Qəhvəmin iyində adın gizlidir.

Mənim tənhalığım xatirə seli -

O seldə sirli bir qadın gizlidir.

Yuxum yallı gedir balıncın üstdə,

Xəyal bardaş qurub başımın altda.

Tavana bir qadın şəkli çəkirəm

Boğulur mənzərə qaşımın altda.

Uşaqkən gizlənqaç oynadığım qız,

Mən qırxı sayınca qaçıb gizləndi.

Qırx ildi axtarıb tapa bilmirəm,

Kimin qapısını açıb gizləndi?!

Suallar gecədə toy tutur mənə,

Cavablar qəlbimə batır ox kimi.

İşığı yandırıb qovdum gecəni,

Güzgüdə özümə dedim dərdimi.

Ordubad yollarında

Atdı qara çadrasını,

Şehləndi üfüq dodağı.

Günəş öpdü buludları

Qızardı göyün yanağı.

Yol boyu ağaclar oyaq,

Maşın ağır-ağır gedir.

Sağımızda Araz çayı

Bizə baxır, axır gedir.

Dağlar ixtiyar qocadı,

Əl-ələ, çiyin-çiyinə.

Haçadağa qalxan duman

Enir deyinə-deyinə.

Bir kəndi ötüb keçirik,

İndi orda yatır hamı.

Dünənin yorğunluğuna

Layla deyir kənd adamı.

İtlər hürür, xəyalımdan,

Ayılıram bir anlığa.

Qoca tülkü kənddən çıxır,

Qaranəfəs xozanlığa.

Düşüncələr sözə dönür:

Həyat qısa, yolum uzun.

Ömür adlı səfərdəyik -

Çoxu getdi yolumuzun.

***

Dəyərli müəllimim Hüseyn Həşimliyə Seyid Əzim Şirvani sovqatı

Canını sevdiyinə hər insan qurban aparar,

Şair öz şeiri ilə ruhuna ehsan aparar.

Gözəlim, baxma elə, qıyqacı süzgün göz ilə

Baxışın varlığımı min alar, bir can aparar.

Min yerə parçalanıb bir ürəyimdən ölürəm,

"Kirpikin bas yarama, qoyma məni qan aparar".

Kimsə görməz mənim o göydə axan ulduzumu,

Tanrı da sevdiyini yanına pünhan aparar.

Nə qədər şeirim ilə vəsf etdiyim gözəl ki var,

Öləndə tabutumu o qədər canan aparar.

Fəqət, eşqiylə dəli olduğum o qəmzəli yar,

Baxıb bu mənzərəyə, özüylə Elxan aparar.