Payız səni xatırladır, əzizim... - Elbariz MƏMMƏDLİ - şeirlər

Altmış yaşıma ön söz

Haradan başlamışdıq, hara gəldik, bilmirəm,

Nəyi apardı bizdən illərin qovğaları.

Göynədən xatirədi həm gənclik, həm uşaqlıq,

Tutub yaddaşımızın yükünü, yarı-yarı.

Arzumuz çox böyükdü, mənzilinə varmadıq,

Ehtiyacın əlində girov qaldı, ümidlər.

Mən getdiyim yerlərə nifrəti aparmadım,

Göz dikib səhərlərin qapısına, ümidlə.

Neçə dost gəldi, getdi, yolumuz haçalandı,

Hərə bir yanda düşdü nəfsinin girovuna.

Bəşər bir möcüzəymiş, ruhundan gen düşəndə,

Tamah üçün gedərmiş, insan insan ovuna.

Sən məni qovdun elə, əzablı sabahlara,

Əzablı axşamlarım duyğumla bir olmadı.

Mənə könül vermədi, mən sevdiyim gözəllər,

Məni sevənlərə də könlümdə yer olmadı.

Baxıram, yer üzündə Vətən boyda dərd qalıb,

Bilmirəm, nə deyəcək, bizdən sonra gələnlər.

Biganəlik hamını elə ovsunlayıb ki,

Başqa səmtə yürüyür, arzusu göydələnlər.

Heç vaxt əyilməmişdik, yad nəfəslər önündə,

İndi boyun bükürük, hənirti duyan kimi.

Niyə qoruyammadıq bu Vətən deyiləni

Analar öz bətnində bizi qoruyan kimi?

İki biçim söz dedik, söz nəyi dəyişdi ki,

Sözümüzü oxuyan, ayaqda yuxuladı.

Kimsə nəşə yerinə baxdı şeirlərimə,

Umduğum adamların biri də oxumadı.

Zaman elə əridi, üzü qüruba tərəf,

Seçib ayırammadım, dərdlərimin rəngini.

Ha doğruya yürüdüm, əllərim boşda qaldı,

Tutdu, tutanlar tutdu zamanın ahəngini.

Bir kənddə doğulmuşdum, yolları çiçək-çiçək,

Sevmişdim səhərini, sevmişdim axşamını.

Orda duyğu yığmışdım ilhamıma - bir ürək,

Şəhərdə tapammadım o duyğunun tamını.

Gəl, oturub dərdləşək, neçə borc yükümüz var,

Sənin yükün tərs gəlir bu odlu ürəyimlə.

Bəlkə təzədən başlayaq savaşların yolunu,

Bircə quru canım var, oynayırsan nəyimlə?

Oğluma məktub

Salam, gözəl oğlum, sabahın xeyir,

Sənə yurd-yuvadan çoxlu salam var.

Boyunu oxşayan, hər axşam-səhər,

Üzünü görməyə həsrət qalan var.

Havası necədir qərib ellərin? -

Könlün oralara uyuşa bilməz.

Batı adamları soyuqqanlıdı,

Sənin ürəyinə yığışa bilməz.

Orda xoş həyat var - özləri üçün,

Orda yaşamağın tamı başqadı.

Bu evin o evə kölgəsi düşməz,

Hamı buz ürəkdi, hamı başqadı.

Bircə tikələri qalmaz ortada,

Səninlə, mənimlə bölməzlər heç vaxt.

Onlar öləndirlər - özləri üçün,

Səninçün, mənimçün ölməzlər heç vaxt.

İllərdi dünyaya hakim olublar,

Alıblar hamıdan canı, ruzunu.

Neftə, qaza qatıb çırpışdırıblar

Mənim ümidimi, sənin arzunu.

Orda təbiətin min çaları var,

Amma çiçəyində bir qoxu yoxdu.

Orda anlamazlar yovşan ətrini,

O ətri duyası türk ruhu yoxdu.

Burda oturmuşuq sükut içində,

Vətən sınaqdadı, torpaq yağıda.

Adamlar nə vaxtdır yadırğayıblar

Bir şirin nəğməni oxumağı da.

Sən qərib ellərdə kiçik Vətənsən,

Dönməyə gününü sayırsan, oğul.

Hərdən bir anana məktub göndər ki,

Gözünü yollardan ayırsın, oğul.

Payız səni xatırladır, əzizim

Ümidimin yenə günü qaralıb,

Günlərimin dar macalı daralıb,

Duyğularım yarpağıtək saralıb,