Sənə inanmağım birinci səhvim idi... sənə aşiq olmağım ikinci səhvim... - Mustafa Məstur - şeirlər

O uzaqda olan qız...

Saçlarının sitayişində

qoxlayıram tellərini ki,

qısqansın mələklər...

Saçlarını darayıram

Hurilər seyr etmək üçün

cənnətdən boylansın.

...Sənə şeir söyləyirəm,

kəlmələr kef alsın,

keflənsin,

ölsün!

...Əllərinin sitayişində

əllərimin ürəyi

kiçik barmaqların üçün darıxanda

onları Günəşin qarşısına sərirəm ki,

Günəşin tutulması ilə istinin vəhdətində

uzaqlığına məna qazandıram.

Səsinin sitayişində

bu sərsəri kitablar

daima çəkisizdir - deyirlər,

və rəngi, dadı, ya qoxusu,

həcmi yoxdur,

görünmür səsin...

Basdırın bu kitabları,

sözləri eşitməkdən dəliliyə çatan

o uca söyüdün altında ki,

bir kədərli kişinin fitvasına görə

hər cümə axşamında

səsinin "zərih"inə dəxil düşür.

Gözlərinin sitayişində

öz əlində deyil...

Məsumiyyətliyin ucbatından

sevgi cinsində parıltısından

günortalarda sülənən ruhları

daş bir skamya üstündə öldürürlər

gözlərin!

***

Saçlarının sünbüllərini istəmirəm...

Qaşının yayını,

gözünün nərgizi,

ağzının qönçəsi,

qamətinin sərvi,

ləbinin ləlini

Və ay üzünü istəmirəm.

...Bu ruhun vəhşi atını

ram etməyə bir şey vardısa

səsin, səsin, səsin!..

Sadəcə səsindir,

uzaq yolda telefon arxasında...

***

Darıxıram gahdan

adi sözlər üçün,

sadə sözlər üçün...

"Nə gözəl havadır"

"dünən şama nə yedin?",

"Mandana evləndi" - sözünə,

"Şadi oğlan doğdu" üçün..

Və nə qədər yorulmuşam "niyə",

"necə"- sözündən.

Yorulmuşam çətin suallardan,

qarmaqarışıq cavablardan,

ağır kəlmələrdən,

dərin fikirlərdən,

sərt döngələrdən,

mənalı, mənasız nişanələrdən.

Darıxıram gahdan,

bir sadə "sevirəm səni" - sözünə,

iki "fincan isti qəhvə",

Qışda üç "gün" tətildən ötrü,

dörd dəfə ardıcıl "qəhqəhən" üçün

və sevimli o beş "barmağ"ına darıxıram.

Sən danışmaq istəyəndə,

mən tufan qorxusundan

masaya,

külqabına,

qələmə zilləyirəm gözümü ki,

külək apara bilməsin məni göyə.

Sən gülmək istəyəndə

ağlı uçmuşlar kimi

əllərinə,

qızıl rəngli qol saatına,

köynəyinin qoluna zilləyirəm gözümü ki,

batıb yerə girməyəm.

Gecə,

anam "sən dünənki

gündən batmısan" - deyirdi,

"E"də,

"Ş"də,

"Q"- hərfində,

Nöqtələrdə...

Sənə inanmağım birinci səhvim idi,

sənə aşiq olmağım ikinci səhvim.

Səninlə xoşbəxt olacağımı

düşünməyim isə üçüncü səhvim.

Səni yüz dəfə bağışlamağım

növbəti səhvim,

özümü heç zaman pəncərədən

çölə atmamağım mininci səhvim.

Hələ də səhv edirəm ki,

səninlə danışıram.

***

O uzaqda olan qız

gecələr fizika kitabının qıraqlarında,

neçə həndəsi xəttin arasında ki,

eşqin kəlmələrini yazmaqdadır,

mənim məşuqəmdir.

Açıq qəhvə rəngli gözlərlə

kiçik bir otaq içində

pəncərəsi açılmış dənizə,

səhraya,

ormana,

hündür binalara,

üzü qonşunun evinə,

tərk edilmiş bir meydana,

üzü uca divarlara,

"Gəlin" sabunun köpüyü ilə

islanmış röyalarla yaşayır.

Atası ağac karxanasında bir fəhlə,

kitabçı,

taksiçi,

bank işçisi,

poçt idarəsində işlə məşğuldur.

Anası məhəllənin dərzisi,

dövlət xəstəxanasının tibb bacısı,

məktəb müəllimi -

evdardı.

Və günortalar mətbəxdə

mənim məşuqəmə röya bişirər,

həsrət, gərginlik, ümid, dua ədviyyatı ilə.

Evləri üç küçə yuxarıdadır...

Dərrusda,

Hafiziyyədən sonra,

Ötüz-üç körpüsünə çatmamış,

Dübbədüz Daş dağı ilə üzbəüz.

O uzaqda olan qız

Məhnaz ya Nəstərən,

Pərəstu, Tuba,

Arzu,

adı Süsəndir

və hər səhər

şurdan bir xırman

məsumiyyət cinsində əlləri ilə

məhz şəhərin çırağını yandırır.

Yaxşı yadımdadır -

dəmir yolu dayanacağında,

bacımın doğum günündə,

şimala gedən avtobus içində,

Yəhya imamzadənin həyətində,

Qrand otelin aşağı mərtəbəsində,

Qissə sinemasının qarşısında

mənə vururdu.

...ya Gözlərinə görə,

ya əllərinə,

səsinə görə,

ya da ağ güllü çadrasına görə,

ya da mavi yaşıl çəhrayı yaylığı ki,

narın narıncı bənövşəyi

gülləri var idi, ona görə...

...iki il öncə boşandı ərindən

Bir oğlu və iki əkiz qızı...

Özü subay və on doqquz yaşlı

amma əri kompüter mühəndisi,

yol polisi,

fəlsəfə fakültəsinin tələbəsi,

aktyordu.

Və hər gecə Beyli və İlder

filmlərini izləyər.

Gecələr, yatmazdan öncə

Universitetin yataqxanasında

anası ilə yaşayar bir binada,

metro stansiyasında,

xatirə dəftərində,

uşaqları və əri gözündən uzaqda,

mətbəxin nəfəsdən düşmüş işığı altında,

darıxmaq cinsində bir qələmlə,

sirr cinsində bir kağızda,

uzaqda qalmış günlərin zövqü ilə,

xatirə yazar.

Və indi mən burda

bu acı kəlmələrin oxucuları qarşısında,

dərin təvazökarlıqla,

sonsuz hörmət ehtiramla

bu nəfəsi tükənmiş kiçik şeiri

ona hədiyyə edirəm.

Şadiyə, Pərəstuya,

Tuba, ya da Arzuya,

adı Sofiyadı

və yeddinci Şərqi küçədə

bir röya içində yaşayır...

"Sevirəm səni" - deyib getdin,

heyrətə gəldim.

Uzaqdan qəribə kölgələr gəlirdi

darıxmaq rəngində, kədər...

Qürbət və tənhalıq

Və bəlkə də sevgi...

Özümə dedim mütləq sevməyəcəm səni!

Sevgini istəmirəm dedim,

qorxub qaçdım...

Nə vardısa, onun sonuna getdim, itdim...

Bunlar hamısı

sənin gülümsə hekayəndən

öncəki sözlər idi...

***

Bu danışılmamış minlərcə söz,

yazılmamış minlərcə şeir,

minlərcə ağrəngli çoban üfürcəyi

gizlənmiş minlərcə "sevirəm səni"

sözünün qasidləri

əbədiyyət məsafəsində

təkcə bir addımlıq uzaqdadırlar.

"Sənə ithafdır ki, təvazökarcasına" yoxsan!

Və bir-bir mənim ruhumun

hüceyrələrində yuva qurmusan.

Tərcümə etdi: Ümid Nəccari