Sükut məqamı... - Rəfail Tağızadə - şeirlər

Bu ilin yazı da mənə qış kimi.

Havası ruhumu heç oxşamadı.

Ruhumun qanadı elə sızladı

bilmədim nələr yad, nələr doğmadı.

İçindən yeyilən ağaclar kimi

nə vaxtdı özümü özüm yeyirəm.

Mənə oxşamadı məni yeyənlər

mən gözü doymazın biri deyiləm.

Quşun cəh-cəhi də ovutmur məni,

sönür bahar ətri ağrılarımda.

İllərdi mənimlə yol gələnlərim

vər salıb dərdlərin sarğılarında.

Günahı özüməm, gümanı özüm,

mən özüm-özümə nə deyəsiyəm?

Çölündən yeyənə nə var dinməyə

içindən yeyənə can verəsiyəm.

Tənhalığım

Bu payız havası üşüdür məni.

Günlər də soyuyub aramız kimi -

qolun qollarıma dəymir haçandı,

əlim əllərinin intizarında.

Yüz ildi, min ildi ayrı kimiyik.

Nəfəsin isitmir üzümü daha,

donub dodaqlarım, ... kəlmələr donub,

baxışım üşüyür yanaqlarında.

Qapının zəngi də susur nə vaxtdı.

Hər addım səsinə diksinirəm mən.

İçimdə bir zindan ağırlığı var,

gecənin sən - yoxluq tənhalığında...

Sükut məqamı

Bu günlərə bir inam,

sabaha güman yoxsa,

məni qorxudan günlər

dünənkindən lap çoxsa,

arzuların, xəyalın

tam sükut məqamıdı.

Demək dayanıb həyat.

Demək yoxam bu saat.

Sükut

Qaranlıq gecələrin

qara sevdalarında

yenə sərxoş küləklər

üst-başımı arayır.

Nə gecəyə Ay doğur,

nə də bağlı qapılar

bir anlıq aralanır.

Bu gecəki sükutda

kimsə könül qapısın

üzümə açacaqsa,

kimsə "gəl, gəl" - söyləyib,

gözümə baxacaqsa,

halından sərxoş külək

bir anlıq dayanacaq,

sükut da dağılacaq.

Milyon-milyon insanın

hərəsində bir ürək,

hər ağızda bir dua,

hər ürəkdə bir dilək...

Sən hardasan, görəsən

Dünya çönüb, biləsən...

Hər yer bomboş, qapqara,

zülmətdə işıq ara.

Yolun çıxıb yolluqdan,

döyülmür qapın daha,

hamı yığışıb gedib,

hamı üzü sabaha...

Nə uzaqdan səs gəlir,

nə yaxından hənirti.

Nə dünəndən xəbər var,

nə bu gündən görüntü.

Dünya çönüb, biləsən.

Boş evinin içində

çarxın dönüb, deyəsən...

Səhərin müjdəsi gecədən qara

Dostlar da seyrəlir, zaman da qaçır,

təklik qalanlara bir dərd olacaq.

Xoş səslər kəsilir qulaqlarımdan,

üzümün istisin donlar vuracaq.

Bilməm, sabah bizi nələr gözləyir.

Səhərin müjdəsi gecədən qara.

Gündüz yollarımı özüm gedirəm.

Gecələr bəs bizi aparır hara?

Həm yaşamaq ağır, həm itki ağır.

İnsan neçə kərə ölüb-dirilər?

Hərə öz dərdini ağlayır indi.

Sənin öldüklərin kimə bilinər?

Mənim dostlarım da dərd dəlisidi,

kimdə nə dərd görsə çəkər özünə.

Nədən öldüyünü bilsinlər deyə,

infarktın şəklini salar üzünə.

Addımlar

Otaqdan başlayan addımlar

günbəgün uzaqlara gedər,

ilbəil yaxınlara qayıdar.

Sonda evə,

nəhayət, otağa dönər...

Son dəfə atılan addımlar

daş kimi yerə düşər

və addımı bitən adam

çiyinlərdə gedər...

Atama

Soldu uşaqlığın o son bənizi.

Bu da son ayrılıq, uzun bir həsrət.

Kimin yaddaşında nə qaldı, bilməm.

Mənim yaddaşımda ən son sükunət.

Səssiz otaqların divarları lal.

Nə kövrək baxış var, nə çağrış, nə səs.

Bu boş otaqların havası hanı?

Qeybəmi çəkildi sonuncu nəfəs?

Neylədim, bu dəfə dinmədin. Susdun.

Daha mən halını bilməyəcəyəm.

Alıb əllərini alıb əlimə,

əlindən, üzündən öpməyəcəyəm.

Ötürüb illəri, gəldi son gecə.

Son divar uçuldu, son dayaq itdi.

Səhrada dolaşan sərsər kimiyəm,

Arxamda kim qaldı? Güvəncim bitdi...

Qaralan yollar

Xəzana bürünən yolların,

qüruba uzanan yolların

sonunda

evlər qaralar,

küçələr qaralar,

şəhər qaralar,

həyatı sönmüş adamlar kimi...

***

Buludlar qaralar göy üzündə,

yuvasız quşların səsi kəsilər qaranlıqda.

Ölü sükuttək qaralan yolların

sonunda kim var,

nə var?

Sonu varmı bu yolların?

Bilinməz.

İzlərsiz solan yollar,

sonu qaralan yollar,

getdikcə daralan yollar,

adamsız yorulan yollar,

yolda qırılan yollar

məni Romaya aparmaz,

məni sənə çatdırmaz...

***

Aysız, ulduzsuz gecələrdə

qaranlığa bələnən yollar

addım səsini udar.

Udar səni qaranlıq qarışıq.

İzlər bilinməz

zülmət gecələrdə.

Yer qara,

göy qara.

Bir qara boşluq uzanıb

görünməz yollara...

Parıldayan yollar

Şüşəli binaların yanından,

yaşıllıqların arasından

keçən yollar

iz saxlamaz.

Par-par parıldayan yollar,

məni mənə aparmaz.

Hamar yollar

sütunlu binalarda mərtəbələrə qalxar,

qalxar...

Ordakılar

ancaq özlərinə baxar, baxar...

Bizdən çox-çox uzaq xəyallara dalar.

Biz yoxuq o yollarda,

biz yoxuq o mərtəbələrdə.

Biz yoxuq o düşüncələrdə;

o yollar bizi sevməz.

Bizimki illərimiz düşüb itən

kələ-kötür yollardı.

Hər şey ayağımıza,

ayağımız ayağımıza ilişər.

Oxşar günlərimiz çalalarda bitişər.

Sadəliyi sadə olanlar sevər.

Bizimki torpaq yollardı,

bizimki taybatay açıq qapıdan,

şüşəsiz pəncərədən

bizə qucaq açan qollardı.

Torpaq da tez çəkər,

torpağı sevən adamları.

Bizim üçün fərqi nə,

bir gün gec, bir gün tez...

Əslində,

bura da bizə elə o torpaq daxma kimidi.

Baxışlar

Bu dünyaya milyon-milyon adam baxır,

bu baxışda adam axır,

üzüb gedən bir yelkənsiz gəmi kimi.

Milyon-milyon baxış baxır;

xoş baxışlar,

bəd baxışlar,

qəm baxışlar,

nəm baxışlar,

kəm baxışlar...

Baxışların bu selində

üzüb getmək,

ötüb getmək,

itib getmək...

baxışlara tab gətirmək

asan deyil.

Baxışların cazibəsi,

nifrəti var,

töhməti var,

möhnəti var,

minnəti var.

Azdıracaq baxış səni.

Baxışların təsirindən çıxmaq çətin.

Oxumasan itəcəksən,

bitirəcək.

Milyon-milyon adam baxır,

bu baxışda adam axır.

Axıb gedir

doru sınmış,

yolu azmış gəmi kimi,

boş küçədə tənha qalan

dəli bir sərsəri kimi...

Sənsizlik havası

Apardın hər şeyi,

apardın özünlə.

Küləklərə qoşulub

sözlərimi apardın.

Sənə zillənən baxışları apardın,

buludları, yağışları apardın,

ruhumun rahatlığını,

gecənin addım səsini,

sənə bağlı yaddaşımı apardın.

Unutdum sevgi dolu nəğmələri,

baxışlarda kəlmələri.

İçimin sükutuna

ayrılıq yağır

sənsizlik havasından...