Səssiz bir gecədə sis çökmüş heybətli dağlara... - Yılmaz Odabaşının şeirləri - DİLSUZ

DİLSUZ

Tanınmış türk şairi Yılmaz Odabaşı 1962-ci il avqust ayının 15-də Diyarbəkirdə anadan olub. Erkən yaşlarında - hələ liseydə oxuduğu illərdə şeir yazmağa başlayıb. İzmirdə - universitetin hüquq fakültəsində oxuduğu vaxtlarda "Göyüzü", "Yeni olğu", "Dönəm", "Ortaqlaşa", "Oluşum" və "Yarın" kimi nüfuzlu dərgilərdə əməkdaşlıq etməyə başlayıb. 80-ci illər ədəbi nəslinin ən populyar şairlərindən hesab olunur.

Yılmaz Odabaşının yaradıcılığı çoxşaxəlidir. O, şeirlə yanaşı, bir sıra hekayə ("Kül eşqlər", "Çocuqlar və ünvanlar"), roman ("Türküsü bəmbəyaz"), xatirə ("Xoşca qal, Diyarbəkir", "Sentyabr dəftəri" və s.), araşdırma ("Sevgi hər kəsdən şikayətçidir" və s.) və gündəlik ("Bütün qanamalar ümid üzündəndir") yazmışdır.

Yılmaz Odabaşının yazıları dəfələrlə mükafata layiq görülmüşdür.

TAPA BİLMİRƏM

Hər köz
özünə bir kül,
hər yaşıl rəng
özünə bir
çılpaq budaq,
hər su
özünə bir çuxur
tapır hökmən.
Yoldursa,
bu gün olmasa da,
sabah,
ya da biri gün
üstündən
keçən olacaq.
Qəbirdirsə,
fərqi yoxdur,
iri, ya böyük,
səbirlə gözləyəcək
ölüsünü...
Hər mövsüm
ilin dörddəbirinə
sığır ancaq.
Qışdırsa - sazağını,
gözdürsə - yuxusunu,
ömürdürsə - tufanını
tapır hökmən.
Dənizdirsə - qağayısı
olacaq.
Kim ala bilər ki,
dumanı dağın əlindən?
Kitabdırsa,
bir məktəbdə
çiçək açacaq,
bar verəcək,
günəşdirsə,
doğmaq üçün
mütləq gizli
və qaranlıq bir yer
tapacaq...
Mən dünyada
səni tapdım, gülüm -
köz
özünə bir kül,
yaşıl rəng
özünə bir
çılpaq budaq,
su
özünə bir çuxur
tapdığı kimi...

BİR EŞQ YARASI

Məni
yalnızlıqla vurdular
gecə vaxtı,
qəlbimi
bir dəniz su ilə
oydular,
öləcəyimi belə demədilər...
Əhməd ƏRXAN
Mən
bu qısaboy həyatda
uzunboy kədərlərlə
boğuşuram:
yorur,
bu təlaş yorur məni,
yorur,
bu qarmaşa yorur məni;
uğultudan
sığınmağa yer axtarıram -
qarşıma
bir eşq çıxır, bir eşq,
yəni bir yara,
yəni təptəzə bir yara,
yəni, təptəzə bir sızıltı,
yəni, təptəzə bir ağrı...
Köhnə eşq
təzə ayrılıqdır
hər zaman,
niyə belədir -
quşlar sorarlar,
ulduzlar anladarlar,
amma
yenə də
kimsə bilməz
bir eşq
bir ürəyi
hər gün
necə qanadır?
Adını
titrək əllərimlə
qəlbimin tərləmiş
şüşəsinə yazdım,
qurutdu
ayrılıq rüzgarı...
Köhnə eşq
təzə ayrılıqdır
hər zaman,
niyə belədir -
quşlar sorarlar,
ulduzlar anladarlar,
amma
yenə də
kimsə bilməz
bir eşq
bir ürəyi
hər gün
necə qanadır?

GETMƏ

Getmə!

Bax,

dənizlərdən keçdim,

dağlardan aşdım,

tövşüyə-tövşüyə

yanına gəldim...

Xəyallarımız bitmədən getmə,

Röyalarımız bitmədən getmə.

İçimdə qürbətlərin acısı,

İçimdə həsrətlərin acısı,

İçimdə uzaqların acısı,

İçimdə sazaqların acısı...

Qürbətlər bitmədən getmə,

Həsrətlər bitmədən getmə,

Uzaqlar bitmədən getmə,

Sazaqlar bitmədən getmə.

Humay quşu

yuva qurmaq üçün

gecənin köksünü dəlir,

Gəl,

mənim də ürəyimdə

sənə bir yer var,

yumşaq, isti…

Sevgimiz bitmədən getmə,

Sevgimiz bitmədən getmə!

BİR OVUC BAHAR

Deyək ki,

səssiz bir gecədə

sis çökmüş

heybətli dağlara,

yurdun qar altındadı,

göy üzünü andıran

göy gözlərində

bir simurq quşu

dolanır,

dolanır…

Deyək ki,

sınamısan dostları,

səsləmisən,

səsinə səs verməmişlər,

bəlli ki,

qışın qış günü

pörşələnmisən,

bəlli ki,

yayın yay günü

üşümüsən…

Deyək ki,

çörəyin tükənmiş,

suyun kəsilmiş,

həyat səni

ələ salmış,

ələ salmış…

Deyək ki,

dəli olmağın - yasaq,

ağlamağın - yasaq,

acılı-şirinli

xəyallar qurmağın - yasaq…

Deyək ki,

üşüyürsən

qısacıq bir ömrün

daracıq hücrəsində

və həyat

bir fincan isti çayı

çox görür sənə!

Deyək ki,

çirklənməmiş

bir şey qalmamış artıq -

duman almış güvəndiyin dağları.

Nə olar,

durma, atını dəhmərlə!

qarlı qış

hər şeyi çürütsə də,

sən qəlbindəki tumurcuğa

bir ovuc bahar ver -

içsin, özünə gəlsin!

Unutma,

yamaqlı yerindən solur həyat,

yamaqlı yerindən qanayır ümid!

Unutma,

hər insan bir limandır,

hüznü - qocaman,

eşqi - dalğın,

kimi əli, qolu bağlı,

kimi dərviş kimi yetim,

kimi xəyallarıyla pərişan…

Sən durma,

atını dəhmərlə,

uçurumlardan keçəcəksən,

suyun

ən dərin,

ən sərin yerindən

qalxan bir rüzgar

dağıdacaq buludları,

bir qaranquş

uçub keçəcək

səmanın

ən geniş, ən mavi yerindən,

sən qəlbindəki tumurcuğa

bir ovuc bahar ver -

içsin, özünə gəlsin!

YALNIZLIQ

Qaraca dağ,

yamaclarındakı novruzgülləri

hər yaz ümidə verir rəngini

və hər yaz

Dəclədə bir-birinə qarışır

ağ köpüklərlə papatyalar.

Sivərək düzü -

alnında

tər damcıları

puçurlanan insanları

və cəsur igidləriylə

məmləkətimdir mənim.

Orda

kərpic damlarda

tüfənglər yağlanır,

tütün qaçaq,

mazut qaçaq…

Qaçaq çay buğlanır fincanda,

şövqü

pəncərə şüşəsində

rəqs edə-edə.

Və çəkinir bir-birindən

qorxuyla ümid…

Qaraca dağ…

Önü Diyarbəkirdir.

Mən üzümü

ovuc-ovuc hüsnlə

yudum həbsxanalarda,

buludlarla

oynayan rüzgarların

rəsmlərini çəkdim,

baxıb,

baxıb zirvələrə,

köks ötürərək…

Qaraca dağ,

cığırlarında - məsum ceyranlar,

Zirvəndə - cəsur qartallar…

Qaraca dağ,

mənim köksümdə -

səbr daşı bir sevda,

Bəs, sənin

nəyin var, nəyin?

Yamaclarındakı novruzgülləri

hər yaz ümidə verir rəngini

və hər yaz

Dəclədə bir-birinə qarışır

ağ köpüklərlə papatyalar…

SƏNƏ YAĞIŞ DEYİRƏM

Ümid idin, ümid idin,

Unuduldun, unuduldun…

Harda qaldı

açdığın yarğanlar,

qış tərpənişlərin,

yaz yuxuların?

Sənə yağış deyirəm,

islanmış olmağın səndəndi,

yağ ki, islanım,

amma islanmayım,

islanmayım!

Gün yükləsin yükünü

gecənin kürəyinə,

səsim yetsin

pas atmış uzaqlara,

ən gözəl eşq

ölməmək üçün ölməkdir!

Ah çəkmə, gülüm,

çıtır-çıtır yanaram,

dağlar od tutar odumdan,

dənizlər od tutar odumdan,

ah çəkmə, gülüm,

çıtır-çıtır yanaram!

Bu yağış

söndürə bilməz məni…

QANAYAN GÜL

Sən güldükcə,

gün əyilir

axşama doğru,

gecə düşür,

rüzgar əllərini gətirir,

öpürəm.

Qorxma,

kimsələr görməz,

budaqlar

islaq-islaqdı

Ay işığında…

Bəlkə

bir qış günəşisən,

kim bilir,

bəlkə

kimsələrin uğramadığı

bir payız çinarısan,

qalmısan tək-tənha,

kölgəsiz…

Və türkün

qanadı sınmış

bir gül kimi

enir

ömrünün

rüzgarlı küçələrinə…

* * *

Ovuclarım doldu -

sil gözlərini.

Getmə!

Sən gedincə,

düyün düşür

ürəyimdə sevgi,

udquna-udquna qalıram.

Getmə!

Sən gedincə,

pəncərəmə

ürkək quşlar qonur.

Getmə!

Sən gedincə,

bu göy var ha, bu göy,

birdən-birə

üstümə çökür.

Getmə!

QISA BİR ÖYKÜDÜR HƏYAT

Qısa bir öyküdür həyat -
uğrunda
upuzun acılar çəkdiyimiz.
Qısa bir uyqudur həyat -
hər axşam deyil,
hər səhər gözlədiyimiz.
Qısa bir türküdür həyat -
bir daha oxumağı
ümid etdiyimiz...

* * *

Hər kəs qırılmaz ki…
Qırılmaq üçün
ipincə bir budaq
olmaq gərəkdir,
amma dünya kötüklərindir…
Hər kəs ağlaya bilməz ki…
Ağlaya bilmək üçün
böyümək gərəkdir,
amma dünya kiçiklərindir…
Hər kəs sevə bilməz ki…
Sevə bilmək üçün
orman olmaq gərəkdir,
amma dünya səhralarındır…
Madam ki, belədir,
cəsur bir damla ol,
okeana qatıl -
eşq üçün, qovğa üçün!