DİLSUZ
Görkəmli türk şairi Ağgün Ağova 1962-ci ildə Ağyazıda anadan olub. "Şair abi" (1991), "Papatya" (1992), "Ata, qışqırma" (1994), "Eşq və quyruqlu ulduz" (1997), "Sevdiyim qadın adları kimi" (2002) və s. şeir kitablarının müəllifidir. Yaradıcılığı bir sıra yerli və beynəlxalq mükafatlara layiq görülmüşdür.
Ağgün Ağova şair olmaqla yanaşı, həm də məşhur fotoqrafdır. Onun hazırladığı albomlar dünyanın bir çox ölkəsində dərc olunmuşdur.
AYŞƏGÜL
Bir irmaq
səni çağırır, Ayşəgül.
Bir rüzgar,
Anadolunun hitit məbədlərinin
neçə min illik yuxusunu qaçıran
bir rüzgar
səni çağırır, Ayşəgül.
Səni çağırır
Karvanyolunu isladan
göz yaşları ulduzların.
Səni çağırır
ilk eşqə düşəndən bəri
arayıb-axtardığın
o məna, o məna -
səhərin tərləmiş aynasında
həyatın gözlərindən
öpəsən deyə.
Bir quş
çağırır səni, Ayşəgül, bir quş,
dünyaya qanad taxmaq üçün
və hara getdiyini bilmədiyin
yollar çağırır səni, yollar;
sən
ayaqqabılarını axtarırsan,
tapammırsan -
bir zürafə çağırır səni,
bir zürafə,
boylan, deyir, boylan,
tapacaqsan!
Bir qatar
çağırır səni, Ayşəgül,
onu
öküzlərin
çaşqın baxışlarından
qurtarasan deyə.
Səni,
səni Servantes çağırır:
"Ayşəgül xanım,
niyə son vaxtlarda
"Don Kixot"u az oxuyurlar,
hətta sizin ölkədə də…
Halbuki, bax,
ədəbiyyat müəlliminizin
üzündəki üzüntü ilə
mənim
zavallı Sançomun
üzündəki üzüntü
eynidir!"
Bir tonqal,
İnebahtda batan
bir yelkənli qayıq,
və Çanaqqalada
şəhidlərin önündə
diz çökən Ay
ağlaya-ağlaya çağırır səni.
Bir qırmızı yağış
çağırır səni, Ayşəgül,
bir qırmızı yağış…
Səni çağırır, səni,
Eyni anda
Çatalhöyükdə
qapısı ulduzlara
açılan evlər,
kimsəsiz adalar
və inqilab nümayişləri,
əllərin bir yerə gedir,
ayaqların bir yerə…
İbtidai sinif müəllimin
Şaziyə xanım
çağırır səni:
"Ayşəgül,
yavrum, nə oldu
bizim gözəl türkcəmizə?"
Yoxsul bir uşaq
çağırır səni,
oyuncağım olarsanmı deyə?
Bir yarpaq…
bax, o niyə çağırır,
vallah, bilmirəm.
Bir dodaq
çağırır səni, Ayşəgül,
bir dodaq,
gözlərin
çay bağçasına
bənzəyir deyə…
Bir şeir çağırır səni,
səni
və bir dağ yolundan başqa
bir şey olmayan,
yalnız
çılpaq ayaqlarla yüyürdükcə
dadı duyulan EŞQİ…
Səni mən çağırıram, mən,
anlayırsanmı, Ayşəgül.
EŞQ VƏ QUYRUQLU ULDUZ
Şükür…
Çox şükür…
Konsiliumdan
yekdil fikir çıxdı:
eşq xəstəliyi
imiş xəstəliyim,
bu yaşdan sonra,
şiddətlənərək
qəlbimi daha çox
saracaqmış…
Şükür…
Çox şükür…
Amma
mən -
ürəyimdə yaranan
o qəfil aydınlıqdan,
parıltıdan sonra -
Quyruqlu ulduzla
toqquşduğumu zənn etmişdim…
Şükür…
Çox şükür…
YALNIZ QANADLARINA GÜVƏN
Sevgilim,
eşqimiz
çiyni çantalı bir duman
mələklə toqquşan
kəpənək qanadından
tökülən bir toz
və
seldə
sürüklənən
bir budaq kimi
bir gün
aramızdan
istəmədiyimiz yerlərə
çıxıb gedərsə,
yalnız qanadlarına güvən.
Uçurumun kənarında
bərk-bərk
tutduğumuz
bir qapı dəstəyidir
həyat
və
eşq
əlimizdən
ən dərin quyuya
düşən kaman -
inim-inim inildər müdam…
Sevgilim,
yeridikcə,
yollar daralarsa,
piləkənlər çökərsə,
yalnız qanadlarına güvən.
Sevdalılar bilər -
bir çiçək yağışı,
bir gül ətridi
ilk bahar,
sevməyi bacarmayanların
kəşf etdikləri yasaqlar
yox olar
ipək kölgələrində yayın
və
dilimizin ucunda
ballanar eşq,
sonra
sarı kəsmiş
şəkər kimi
əriyər payız
sonra
bitməyəcək
bir qışdan
söz açılarsa,
sevgilim,
yalnız qanadlarına güvən.
Sənə
bir hərb gəmisi
göstərmək istəyirdim,
sükanında
bir kapitan,
qan iyindən bayılmış,
Sənə
bir ölkə
göstərmək istəyirdim,
üfüqlərdə
od-alovun ürəyinə
sürüklənmiş…
Sənə
doyüş təyyarəsinə çarpmış
göyərçinlər göstərmək istəyirdim,
tükləri
yer üzünə səpələnmış…
Bir gün
apararlarsa məni,
əli-qolu bağlı,
köçəri quş kimi uç
alnımın yanından
və mənsizliyə
havalanarkən,
qorxma, sevgilim, qorxma,
amma…
amma
yalnız qanadlarına güvən…
QUŞ BAXIŞI
Sənin baxışın, sevgilim,
sənin baxışın
buludlarla
yanaq-yanağa uçan
qaranquş,
çərpələngin
sirrini bilən
albatros - fırtına quşu,
yağışlı günlərdə
günəş rəqsi oynayan
göyərçin…
Sənin baxışın
telefon köşkünün üstündə
səsimlə sevişən qumru,
göy gurultusunun
üstündən keçən durna,
qovğaya qanad verən qartal.
Sənin baxışın, sevgilim,
Sənin baxışın:
"çox uzaqlara getməyim
özümü tapmaq üçün" -
deyən leylək,
"uzaqlara gedərsəm,
yaxındakıları da itirərəm" -
deyən sərçə, -
başı qara,
içimdəki yazı bağçasına
dadanan…
Sənin baxışın, sevgilim,
sənin baxışın
qısa otlara
uzun budaqların
hekayətini anladan
çalıquşu,
uşaqlığımın
şeytan çərpələngləri ilə yarışan,
aynaların önündən
ustufca-ustufca keçən tovuzquşu,
sənin baxışın, sevgilim,
işığın
yırtıldığı yerdə
göy üzünü gözləyən
bir ispinoz quşu -
mavi tüklü,
gözəl səsli...
Hərb gəmilərinin
göyərtələrinə yağan
qağayılar
sənin baxışlarındı -
təlaş və qorxu içində.
Sənin baxışlarındı
gecəni,
sevişdikcə
qanadı qanayan gecəni
sübh işığıyla
aralayan çöl qazı.
Sənin baxışın
qonduğu ağacları
bir-bir bağrıma basdığım,
dəstədən
vaxtından əvvəl
ayrılan bildirçin,
cüyürün kürəyində
uyuyan kəklik.
Sevgilim,
sənin baxışın
beşikdəki göy qurşağına
layla deyən bülbül,
sənin baxışın
dimdiyi ilə kədərə
təbəssüm nəqş edən qayaşaqrağı,
yarpaqdan
çəmənə xəbər aparan
ötləgən,
sənin baxışın
dənizçilərin unutduğu
bəhri,
Sevgilim,
sənin baxışların - ağac,
sənin baxışların - yuva,
sənin baxışların -
dağ, dəniz,
sənin baxışların -
göy üzü,
göy üzü,
göy üzü...
Sənin baxışların
quşlarla dolu,
dopdolu!
HƏR GECƏ
Ovçunun gözlərindən
su içən əlik,
çocuq meşə,
ayaqları
dünyanın ayaqlarından
çox üşüyən gözəl,
uçan xalçamı
kimyəvi təmizləmə
məntəqəsinə verməsəydim,
bir yaxşıca
gəzdirərdim sizi,
ulduzların
pəncərəsini sındırıb,
doluşardıq içinə,
yatardıq,
yatardıq,
yatardıq -
günəş xəbər tutana…
ÇİN SƏDDİ
Ayrıldıq…
İkimizə aid
nə vardısa, yandırdım -
içim "cız" etmədimi, etdi,
Allah qəhr etsin,
gözlərimə
təyyarələr enmədimi, endi,
Allah qəhr etsin,
gül yarpaqlarından
kağız düzəltdim,
məktub yazacaqdım sənə,
Allah qəhr etsin,
hər yan su, su, su…
Nuhun gəmisi paramparça,
Allah qəhr etsin!
Məscid
pişiklərindənmi keçdi
bu yalnızlıq mənə,
Allah qəhr etsin!
Səni unutmaq istədim,
bu qədər qısqanc
olmağıma rəğmən,
Allah qəhr etsin!
Ayrıldıq…
Çin səddinin
bir tərəfində mən,
bir tərəfində sən…
Nə yaman uzun imiş
bu möcüzə dedikləri,
Allah qəhr etsin…
SÜLH NƏDİR, SEVGİLİM?
Sülh nədir, sevgilim?
Bilirsənmi?
Bir körpümüdür,
üstünə kölgə düşən kimi uçan?
Açılmadan
bağlanan şirkətdimi?
İki müharibə arasında
nahar fasiləsidimi,
yoxsa,
velosipedi sınmış bir uşağın
təmirçiyə dediyi sözdü?
Eynşteynin
Ruzveltə yazdığı
məktubdumu sülh?
Lozandan
Mustafa Kamala gələn
telefon zəngidi yoxsa?
Bəlkə
zibilini elmin süpürdüyü
bir küçədi?
Danış, sevgilim,
de ki,
balaladığı eyvan
plana düşən
bir quşdu sülh,
saatçı
həbs olunduğu üçün
işləməyən bir saatdı sülh,
de ki,
aldadılmış türküsüdür,
de ki,
dişləri çıxarılmış
bir sirk qaplanıdır
sülh,
de ki,
sevgilim,
lampası yanmış
bir əl fənəridir,
bir dövlətin
poçt qutusundan
ölü çıxartdığı -
açıb-ağartmadığı məktubdur...
Bunların
heç biri deyilsə,
bəs, onda,
bu sülh,
dillərdən düşməyən bu sülh
nədir, sevgilim?
KRİT ADASINDA BİTƏN HÜZN
Sənin ölkəndə
hüzndən boyu qısalan
yasəmən vardı,
donmuş göz yaşları,
qurumuş otlar
və adını xatırlamadığım
bir yığın hüznlü şey vardı.
Komyüterlərə belə
hüzn proqramları yükləmişdilər...
O ki qaldı,
atanın
bir beyin cərrahının
təmir çantası olmasına,
məncə,
quru iftiradır,
amma,
özünüöymə kompleksinin
ona kimdən keçdiyi bir sirdir...
Anan isə,
bir şüşənin içində
batmış gəmiləri
gözləmiş,
gözləmiş,
gözləmiş...
Sonra
kirələdiyi bir qar adamla
çıxmış kif rəngli yolçuluğa
və əyyaş ayı kimi
qadın hamamında bayıldığı gün
səni doğmuş,
heç gözləmədiyi halda...
A mənim Cülyettam,
sonra atmışlar səni küçəyə,
baxmışlar keflərinə...
Sən kiçikmişsən,
sönük ulduzlar ormanında
qarışmısan insanlara,
nəyisə sevmək istəmisən,
dünyaya alışa-alışa,
dişlərini qıcamışlar,
insan
insanın içinin qurdu imiş,
sən demə.
Sonra mənə rast gəlmisən...
Sevməsinə, sevərdim səni,
amma
mənim
hüznlü Kirit adam yox,
hüznlü yasəmən kolum yox...
yox... yox... yox...
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
