Sevmək başqa bir ömrə səyahətmiş, sən demə... - Oğuz AYVAZ - şeirlər

Sevgi ölkəsi

Sevmək başqa bir ömrə səyahətmiş, sən demə

biletimi almışam, cibimdədi

özüm gedəcəm bu yolu,

əllərimdə illərin yorğunluğu...

"Səni sevirəm"i axtaracam yol xəritəmdə

görən, harasında gizlənib bu müdhiş cümlə

hansı küncündə ağlayır

hansı bucağında darıxır

hansı köşəsində sevinir... bilmirəm...

Elə bir şəhər olmalı mütləq

bir kaşifin tapıb ortaya çıxardığı

adını "səni sevirəm" qoyduğu

turistlərin axışdığı şəhər

bələdçilərin xoşbəxtcəsinə danışdığı

küçələr, parklar, muzeylər...

adamların şəkil çəkdirdiyi...

hansı xoşbəxt bucaqda...

hansı uşaq çığırtısında...

hansı yağışlardan qoruyan ağaclarda...

O şəhər hardadır görən

o şəhərdə yaşayan varmı

ölən varmı

bilirəm, o şəhərdə adamların cibi üşümür

maşınların səs-küyü yox orda

zibilqabları da gözə dəymir.

Uşaqların göz yaşı şeirdir o şəhərdə

qocaların yerişi nəğmə...

Gecələr düşmür o şəhərə

bəyazlara bürünüb yatır gecə...

Gecənin eskizi

Saat gecənin ağır-ağır çırpınan ürəyidi,

bilmirəm, ömrün hansı günüdü, ayıdı,

içimdəki adamlar yuxular aləmindədi.

Saat kibrit alovu kimi

darıxan pəncərə işıqlarıdı.

Bilmirəm, ömrün hansı günüdü, ayıdı,

qaranlığa batmış küçədə

rəngli karandaşlar kimidi

indi günəşi arzulamaq,

indi adamların xorultusudu

məhəllə-məhəllə gəzən,

dənizdəki balıqların səsidi bulvarda dolaşan,

dalğalanan dəniz indi durğundu,

ömründə susmayan külək indi yorğundu.

Sərxoşların ağacları qucaqladığı anlardı indi,

indi itlərin zibil qutularında sümük axtarışıdı,

kişilərin səssiz hıçqırıqlarıdı gecədən gələn,

körpələrin yuxuda süd gördüyü vaxtdı.

Saat gecənin öldüyü saniyələrdi,

bilmirəm, ömrün hansı rəngidi, suyudu,

siqaret tüstüsünün ilan kimi

süründüyü dəqiqələrdi,

kiminsə ağrılarıdı, əzablarıdı sayrışan işıqlar

gecədi, söndürün şəhərin işıqlarını...

güllələyin gecənin bətnini...

Ayaqlarından

yetim qalmışdı küçələr

Şəhərə anamın qalıqları yağırdı,

saçıma qonurdu əlləri

günəşə oxşayan əlləri...

İslanmış küçəyəm indi mən,

maşınların işıqlarında görünən

qaranlıqlarda yox olan küçə

bir nəfərin gələ bilmədiyi küçə...

O bir nəfər

onu deyirəm

saçıma qonurdu əlləri

yoxluğunu Yer kürəsindən asmışdı,

xatirəsi sulu qara çevrilmişdi,

ayaqlarından yetim qalmışdı küçələr

kağızlarda oxunmurdu kəlmələr...

Sənsiz qalıb o küçə

uşaqlarla dolu küçə

burdan bir ömür keçə

üstünü örtə gecə...

Uşaqlığın son akkordu

Onda hələ atamın əlləri günəşi əvəz edirdi,

onda hələ adamlar incitmirdi adamları

onda hələ topumuzu

parçalamamışdı pis adamlar...

Yağış tez-tez yağardı şəhərimizə,

islanardıq yarpaq küçələrdə,

binalarda axşamlar işıqlar çox yanardı,

uşaqlar aydınladardı qaranlıqları...

Onda hələ anamın üzündə uşaqlar qaçışardı,

onda hələ ağlamazdı anamız

onda dizimizin qanamasına gülərdik

onda hələ darıxmazdıq, tənhalaşmazdıq

islanardıq söyüd qoxulu küçələrdə,

tez yatardıq bürkülü iyun gecələrində...

Və onda həyat hələ həyat deyildi

hər yer balacaydı, körpəydi

oyuncaqlarımızı aparmırdı küləklər...

Bağışla

Mən gedəndə yarpaqlar tökülmüşdü o parka,

bir az içmişdim,

şəhərə sənin adını pıçıldayırdım

sərxoşdum, bir az qışqırdım,

qabağıma çıxan qızlara sataşdım, bağışla.

Paltarım bədənimə yapışmışdı elə bil,

adamlar işıqdan çıxıb arta-arta

bir qatar kimi üstümə gəlirdilər,

bu da sizin yol, tez-tez görüşdüyümüz yerlər

sənin keçdiyin küçələrə tüpürdüm, bağışla.

Daha gözəl qızlarla baxışdım bu gün

sonra başladım arxanca deyinməyə,

ağzıma gələni deməyə, söyməyə,

Tanrını, səni, yoxluğunu...

sənə aldığım gülün başını üzdüm, bağışla.

Küçəmiz sizin küçəyə bənzədi

bircə zibil maşınıdı fərq

qaranlıqda ağaca dırmaşan pişiyə daş atdım

pişikləri çox sevirdin, bağışla...