Yeganə ümidim sinəmin altından çıxacaq Günəşədir... - Stefen Moysanın şeirləri Cavanşir Yusiflinin tərcüməsində

(Fransa, 1979)

Ölənlərin yeri necədir,

yol gedirlərmi bizim kimi?

Bizim kimi danışırlarmı,

bizimkilərdən daha gerçəkmi sözləri

Axı kimdir onlar: yarpaqların ruhumu,

yarpaqların üzü yoxsa...

Simurq quşu onlar üçün qəsr tikibmi,

Masa açıbmı orda?

Hansısa ağacın alovunda

hansısa quşun çığırtısı -

Budurmu məkanları,

hara belə sıxışıblar?

Bəlkə, bu sarmaşıq yarpağındadı onlar,

Səsləri -

Gecənin düşdüyü

yarpaqlar arasındakı yarğanda.

Dua

Özünə gəlmək üçün

Çıxıb getmək insanlardan uzağa

Könül rahatlığı bulmaq

Nə ümid gərəkdi, nə təəssüf

Baş-başa qalmaq ürəyinlə

Nə bir səs, nə də hənir...

Sükutun dərsini dinləmək

Bundan sonra

Lal olmaq həmişəlik, danışmamaq...

Uşaq oyunu

Gölə baş vurur

Suları oyatmadan

Yay günəşi...

Yatmış gözəl

Çarpayıdan daha gözəl.

Qumun üstündə

Üzündə kitab

Burnu vərəq ayrıcında

Yuxunun tarixçəsi.

Eşq sözləri

Səninlə olanda sevincin işığı

Fişəng fitili kimiydi

Bizi ulduzlara aparardı.

Ruhun bir sakit dəniz

Kimsə bata bilməz,

dərinliyində.

Beləcə üzürəm qəlb dolusu səadətlə

Qorxmuram uçub gedərsən

Sevmək qanaddı çünki...

İyirmi il sonra

Zamanın keçməsinin

Sübutu odur ki,

Yaddaş sönür söndükcə...

Qat kəsmiş məktub

Bəzi sözlər unudulub

İlk məhəbbət.

Oda çınqı atdı

Tutaşdım,

Sonra külüm qaldı

Zərfin içində.

Sorğulayan təbəssüm

Küçədə döşək,

Keçib-gedənlərdən xəbərsiz

Yaşamaq üçün çox az.

Evsiz-eşiksiz bir qoca

Arıq, müqəvva kimi

Yaxşı geyinib amma.

Neynəyir, necə eləyir,

Ağzında dişi yoxdu,

Təbəssümü qırılır...

Əbədi dərd

Dərddən qaçmaq üçün

Dünyanı gəzib

Dolaşmaq lazım.

İşlətdiyimiz cinayətləri

Uc-uca calayıb

Qaranlığı ölçək.

Dal-dalı getsək də

Görəcəksən ki, hər kəs

Ölümə doğru gedir...

Yoxsan...

Dərdli göy üzü

Bayramların ruhu

Noyabrdan belədi.

Onu düşünürəm,

Çıxıb gedəndən bəri

Bəlkə, ondan da qabaq.

Kəsmir, səngimir

Sülh vaxtında ölənlərin

Müharibəsi...

Hava pərisi

Nə gördüm, nə tanıdım

Mən bir ətirəm

Yaşayan və ölən

Küləyin içində.

Nə gördüm, nə tanıdım

Təsadüf, ya göstərmə?

Güclə gəlib yetişdim...

Nə oxudum, nə anladım?

Ən iti ağıllara

Nə səhvlər vəd edilmişdi!

Nə görünmüş, nə tanınmış,

Çılpaq sinənin zamanı

İki köynək arasında...

Sakitlik

Çıxıb getmişəm

Çox-çox uzaqlara

İtmişəm, yoxam artıq...

Gözlərindən iraq olmasın deyə

Bir kəpənək əlimdən tutub

Məni özümə aparır...

Gölün kənarında

Tilovuma balıqdan çox

Sükut ilişir...

Fevral

Qar günü

Soyuq ilham,

Ağ vərəq.

İki sükut arasında

Qış küləyi

Nəfəsimi kəsir, doğrayır.

Yeganə ümidim

Sinəmin altından çıxacaq

Günəşədir...

Günəş

Çox baxma ona

Zülmətə

Qərq olarsan...

Arxanı da çevirmə

Kölgəsində

İtərsən...

Ancaq üzündə onun

Bir nöqtəlik

Qaranlıq belə yoxdu...

Pişik və günəş

Pişik gözlərini açdı

Günəş girdi içəri.

Pişik yumdu gözlərin

Günəş orada qaldı.

Buna görə də axşam,

Pişik oyananda

Qaranlığın içində

İki parça günəş gördüm...

Fransız dilindən tərcümə edəni: Cavanşir YUSİFLİ