sənin qaldığın payız fəslini xatırladım... - Əhmədrza Əhmədi - şeirlər

Mən çox ağlamışam

göy üzü buludlu olan zaman...

Niyyətim odur ki,

evdən çıxanda çətirsiz olam.

...Mən çox yaşamışam,

məqsədim odur ki,

bu pəncərədən bir daha çəkinmədən

dünyanı gilas ağacının

çiçəklərinə qarışmış görəm.

***

Əllərin başdan-başa gündüzdür...

Üzündəki siman istidir,

nə sükutu dəvət edir,

nə gec vaxt.

Daha gərək təşrifin ola...

Gündüzdə,

xəbərdə,

damarda

və ölümdə...

Eşqdən dilə gəldiksə,

bir fəsil özümüzə səsləyək gərək.

Mahnıları oxuyaq ki,

daha yaralarımız bahar ətrinə bulaşsın.

Qal!

Evimin yarpağını yuxuya verdin,

baharımın fındığını küləyə

və gözlərimin rəngini suya...

O silah ki, daha silah deyil,

o güllə ki, nağıllarda köhnəldi,

Göyərçinlərin qarşısında

quşlara susuzladı.

Tələsmə ki, bulud evinə yağsın

və eşq bir tikə çörəkdə itsin.

Heç vaxt adamı evə gətirmək olmaz...

Adamlar kəlmələrin çöküşündə, çökürlər

və yerdən qalxarkən.

Dəyməmiş sözləri keçənlərə

vermək istəyirlər.

Adam eşqin bacarığında deyil,

eşq qırılır və ölür...

***

Güllələnmiş bir insanın şəklindən eşitdim ki,

o qədər də vaxt qalmayıb

gülün könlünü alasan...

Bir saniyə içində günəşə paltar tikdim,

bir saniyə içində

mavi göyü yatağa yatırtdım.

Ta vaxt qalmamışdı

dərimin yaralı körfəzində

məzhəbi güllər əkim.

Yalnız bir saniyə qalmışdı

O xoşbəxt anı qorumağa ki,

günəşlə günəbaxan arasında

Öz nəfəsiylə qərar verirdi.

Yalnız bir saniyə qalmışdı ki,

çəmənlərin barmağına qonmuş göy üzünü

genişləndirim!

***

Oğurladılar bizi...

Çoxu oyaq idi,

Çoxu yuxuda.

Cümə günləri buludumuz var idi,

amma cümə günlərin oyanmağın,

yuxlamağın adını həyat qoya bilmirdik.

Dandıq ona görə də yuxunu,

dandıq ona görə də oyanmağı.

Evdən çölə çıxdıq cümələri ki,

buludu bəlkə görməyək...

Nə fayda?

Ömür sona varmaqdaydı

və çay cümə axşamlarında

masa üstdə soyuyurdu.

Kibriti yandırdım...

Bu az işığa ağladın sən,

təpədən dırnağa küləkdə durdum.

Mən, sadəcə, bir nəfərəm,

amma indi yüzlərlə quşu

küləkdə unudulmağa aparırlar.

Ay işığından ki, evə dönürəm

dəmirlər paslanıb

itiriblər küləyin ünvanını şairlər,

unudublar balı arılar.

İşıqsız üfüq sənin incə əllərində can verər...

Mən qızılgül idim ki,

başdan-başa Ay işığını qırdım...

***

Divar satin şüşəsində

pozduq bənövşə güllərini...

Pəncərədə balıqların yuxusu idik,

qulaqları üstündə ovcuların şəklini çəkdik.

Tapılmayan şəhərin qız oğlanlarıyla

çiçəklərin fanusunu yandırdıq,

boş ağacların qollarına

meşə meyvələrini asdıq,

işıqlı şüşəli bağların sərhədindən keçdik,

keçilməz solğun divarların üstündən keçdik,

qəmdən toxunmuş inci boyunbağıları qırdıq

və parlaq dənələri balıqçıların

şəkli üstünə tökdük ki,

həsrəti tora çəkmişdilər.

Rənglərlə şəhərə gəldik,

naxışsız şəhərdən getdik...

Sabah buz güllərinin yanına gəldi,

buz güllərinin yanından kənara çəkildi günəş.

Onların bütün şəkli

buz güllərinin üstünə calanmışdı...

Bizdən diri olan uşaqların şəkli idi

və uşaqların röyasında olan kədər bağı

buz güllərini əritmişdi...

***

Bulud mahnının möcüzəsini

dodaqlarımıza əkdi,

unutduq dilimizi...

Köhnə ayaqqabılarımız

köhnə paltarlarımız qaldı.

Biz öpüşlə ağacları bahar etdik...

Biz anlaşılmamazlıq idik bədbəxtlikdə.

Birgə eşq nəfəslərimizdən dolu olan şarlar

tikanlara batıb partladı...

Dayandı ürəyimiz

və yer üzünün yatmış saatları

işə başladı...

Danışırdın mənlə buğ vurmuş

şüşələr arxasından,

görmürdüm üzünü...

Baxdım buğlanmış şüşələrə,

şüşələrdə buxar suya dönmüşdü, cilalıydı,

amma sən yoxuydun.

Eşidirdim səsini uzaqlardan,

yağışda gedirdin...

Sən bir tənha,

çətir altında küçənin sonuna getdin...

Yağışda bir pəncərədən

Violonçel səsi gəlirdi.

Soyuq idi,

evə döndüm.

Pəncərə arxasında yağış yağdı səhərədək...

Kədərin arxasındaydın, qadın!

Hiss et məni,

evə apar!

Bir gülü unutmuşam ki,

üzüm gülmürdü.

Ağız açdı yaralarım,

kədərdən qaynayırdı günlərim.

Məni damcı-damcı hiss et, qadın!

Bu ev söz yeri deyil.

Dilimi bağladım,

keçdi ömür.

Apar bağa məni bu evdən.

Taleyim puçluğa, ürəyim qan olmağa,

dilsizliyə məhkum.

Göz yaşlarım üzümə düyünlənmişdir.

Kimsə evdə görmədi ürək yürüşünü, qadın!

Evə gəldim,

sevginin çöküşünü gördüm

və qəlb zirvələrdə azad olur

tökülür bağçanın üzərinə...

Hiss et məni, qadın!

Biz gecədə çıraq deyildik,

biz gecədə uduzduq!

***

Bəzi ağacları yuxudan çölə çıxarıram,

bəzi ağacları gözgörəsi gündüzdə

gözlərində itirirəm.

Sən ki, bu yoxsulluqla

çörəksiz süfrəyə rəğmən

oturdun yanımda.

Təbəssüm var dodağında,

hər şeyi gördüm.

Ağır təcrübələrimiz mükafatlandırır bizi ki,

astaca ağlayaq.

İnsanlardan qaçaraq

itirdik ev ünvanımızı.

Bənövşənin gözəlliyinə bilərəkdən baxmırıq.

Biz bilmirik!

Bəlkə, bənövşənin yanında

bir gizli bıçaq var torpaqda.

Ağlamaq gərək,

səssiz və sönmüş həftənin

sonuna baxmaq gərək!

Bəlkə də, yağış ola

Biz...

Sən və mən,

bir dükanda süni güllərə baxmağa gedəndə

yağışlı gündə çətirimizi itirdik.

***

Hər bardaqdan su içəndə

sənin dodaqlarının dadını

və sənin qaldığın payız fəslini xatırladım.

Unutqanlıq, unutqanlıq arxasınca...

Amma niyə sənin dodaqlarının dadı

və o qaldığın payız evdə qalmışdı?

Biz sonunda bacardıq ki,

payızı təqvimdən ayıraq.

Amma sənin dodaqlarının dadı

bütün bardaqlara, boşqablara həkk oldu.

Bardaqları, boşqabları evən çıxarıb

sünbüllərin yanına basdırdım.

Sən astanada dayanmışdın

sən bardaqların,

boşqabların mühasirəsindəydin.

Saçların bəyaz,

amma dodaqların gənc idi.

***

Bir vaxt axtarın

saçlarınızı günəşdə

bir çayın kənarında daramağa,

bir vaxt axtarın

qanınızı çəhrayı edəcək qədər

ən gizli adınızı o böyük çaydan soruşmağa...

Sizin zamanız var

o atın adına,

o çölün adına,

sünbülləri dərənə qədər aşiq olmağa..

Sadəcə, uşaqlığınızı deməyin bir-birinizə!

Sünbüllər saraldı,

sünbüllər dərildi

və isti çörək hazırdı,

amma siz sarı kolların

qırağında qarğıdalı olun!

Kuzəyə tökün suyu,

Tək qalmış qızılgül yanına qoyun.

Biz sevirik sizi yalnız o qızılgülün xatirinə...

Tərcümə etdi: Ümid Nəccari