***
Məndə daha qış fəslidi,
qalın qar basdı yurdu,
erkən düşdü soyuqlar,
uçurdu gerçəkləri tufan.
Tələskən getdi dostlar da
daha isti ürəklərə.
Sığınıb son baxışın istisinə
təkcə vəfalı anılar qaldı
mənimlə qiyamətə...
***
Bir gün fələk durub sorar:
kimsə varmı yer üzündə,
acısını,
ağrısını,
yarasını sevməsin,
axır günün zəhmindən çaşmasın...
Gerçək qorxub bayılar,
xəyal susar,
nə ağlım bir şey kəsər,
nə də ruhum tərpənər…
***
Yerin qulağına pıçıldayıram:
bir səfər üstündə ölməyim gəlir.
Sümüyə dirənib qından çıxıram,
bir haqsız bəlaya düşməyim gəlir.
***
Həyatın ləkəsini
ölüm tək-tək təmizlər.
Qan ağladar dirisini,
ölüsünü əzizlər.
Məni bir gün sağ görürkən
gözlərinə inanmayıb
fələk cırar yaxasını.
Azadlıq yıxılırkən dilimdən
dualar da gileylənib
durdurar haqq davasını.
***
O yurdun adını
heç eşitmədim,
qibləsini seçmədim...
Heç bilmək istəmədim
ürəyimcə olacaqmı
torpağının ətri qəbrimin.
Başımın üstündən buludlar
ağlım tək uçacaqmı,
ayağımın altından sular
qanım tək axacaqmı.
Boşuna xəyal eylədim...
***
Öldüyüm an
bir görəydim
Tanrının gözünü aldadıb biri,
ruhumu gizlədə biləcəkmi.
Heç üzünü tanımadığım,
məni yaşatmaq riskini seçən
azad və ürəkli bir kabus
görəlim qürurundan keçəcəkmi...
***
Zor anlarımda
Tanrıya nə ünüm,
nə əlim yetməyəndə,
məcbur qalıb
imdada çağırmaq istərkən
səsim boğazımda ilişib qalar.
Yuxularda Tanrının surətini
bir doğma insan tək görürkən
ruhum tənimdə təntiyir,
gözüm üzümdə səyriyir...
***
Bilsəm də bütün yozumlar
bir qəddar təsəllidi,
yuxuda aldanmaq həzzi
gerçəyin üzündən
məsum və təsirlidi...
Və hər şeyin
puç olan sonluğunda
O daha yoxdur deyə
zorunlu təsəllim
fürsət verməkdir acıya.
***
Hələ heç nəyin,
heç kimin
dözülməz itkisindən,
ölümcül yarasından
sarsılmaz könül,
sarsılıb öfkələnməz öz aqibətinə.
Və bir üzgünlüklə xatırlanan,
ər sinəsi dağlayan,
ana üzünü cıran bir acı belə
nə savaş,
nə də zəfər bəhanəsi deyil.
***
Öz yolumdan üşənirəm,
amma bəlli bir behiştə
inanmağa həvəsim də qalmayıb.
Başardım
yalandan sevinməyi,
acılar çəkdirməyi.
Ölüm düşüb izimə
qəbrimə catanadək
addımımı tovladı.
***
Adım kimi
tanıdığım o yolu,
getmədim qəzasız olduğu üçün
keçmişin intiharına şahid olan
bir vadidə dayanıb
səfər sonunu gözlədim...
***
Susdum,
əfəldi, - dedilər.
Dindim,
cığaldı, - dedilər.
Yaşamaq istədim,
hədərdi,
öldüm,
əcəldi, - dedilər...
Bir bilsən,
bir görsən,
könül,
bu zəvzəklər nələr söyləyib,
bir-birini necə qandırdılar
qarın doyurmaq üçün.
***
Yollar ünvanı tanıtmaz,
amma son məqama çatmaqçün
amanım kəsilincə qaçaram.
Yol uzandı,
vaxt daraldı,
həvəs də qalmadı getməyə,
nə dayanıb gözləməyə.
Yenə səfər üzüntüsünü
mən təxirə salmadım.
Həsrətdən,
arzudan
və qorxudan bezmədim,
Tanrı da öldürməkdən usanmaz.
***
Bakı-Tiflis yolu
qədər yolumdu,
uğuru pozulub yad ayağında.
Qatar dəmir qəlbim,
relslər qolumdu,
qəhr olub qürbətin doğanağında...
***
Dost qanında boğulmağa
və yenidən anılarda
yalan-doğru yaşamağa
daha mənim zamanım yox.
Bir ağır səfəri
ayrılıq fürsəti kimi
gözləməyə macalım,
üzülməyə canım var.
Qəza məni bulursa rahatlansın,
bulmasa könlü bulansın..
Ən betəri
ümidlərin tək-tək qırılması,
dostların ayaqları altında
xırçıltıyla əzilib
qanı havayı axmasıdı...
Və hər şey yaxşı olar inamı
dar macalda gizlicə
yenidən doğular,
imdada yetişmədən
hirsindən çatlayar hər gün.
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
