Təbrizin qönçələri
Yağış yağır qızılgülün üstünə,
Torpaq ətri qəmli tarix danışır...
Damlalar içində yaşıl yarpaqlar
Sirlə dolu qönçələrə qarışır...
Təbəssümü Təbrizimə bənzəyən,
Ərklə baxan o qönçələr doğmadı.
Şirin-şirin nəğmə dediyi yerdə,
Kövrələn qönçələr qəfil ağladı...
...sular sellənər gedər,
sevdalar olmaz hədər,
üzün gülsün, Təbrizim,
daha bəsdi qəm, kədər.
bu yağan hansı qardı?
sədası gələn yardı...
gah yaxın, gah uzaqsan,
qəlbim qubar-qubardı..
Çox qarışıb bu yer üzü, Təbrizim,
Dar günümdə sən arxam ol, əhdim ol.
Mən sənsiz sınığam, param-parçayam,
Müqəddəs bir yoldu, sənə gələn yol.
Şirvan şikəstəsi
Ustad Aşıq Şakirə rəhmətlə
Ey Şirvandan söhbət açan sübh üzü,
Heç nəyi unutma, el inciməsin.
Kimsədə qüdrət yox vəsf eyləməyə,
Özün vəsf eylə ki, dil inciməsin.
Tarixdə, ən ulu qədim çağlarda,
Başı buludlara dəyən dağlarda,
Ülgüsün behiştdən alan bağlarda
Qəlblər inciməsin, gül inciməsin.
Müqəddəs ruhların məskəni bu yer,
Dahi müdriklərin ölkəsi bu yer,
Muğamın da doğma nəfəsi bu yer,
Elə dindir tarı, tel inciməsin.
İgidləri, gözəlləri şahanə,
Bir gözəli etdi məni divanə,
Dünyada yox ona tay, nişanə,
Qəşəmoğlu, dövran, il inciməsin.
Qəlbində bir işıq
alışa bilsə...
Toz-duman alanda hər bir tərəfi
Bir addım qabaq da görünmür gözə.
Amma ki, yaxında, bəlkə səninlə
Ilahi bir aləm durub üz-üzə.
Bəlkə qızıl güllər bürüyüb səni?
Bəlkə min əlvanlıq, sehr içindədi?
Bəlkə də dindirsən sən hər birini
Görərsən hamısı eşq bürcündədi...
Hələ ruhdan salır səni bu duman,
Hələ itirmisən özünü, qorxma.
Qəlbində bir işıq alışa bilsə
Sənə yol göstərər, dumana baxma.
Köklən kainata, ətrafı unut,
Köklənsin ahəngə qəlbin telləri...
Gör dinən nəğmələr hara çağırır?
Ordadı ruhunun doğma elləri.
Daşkəsən dağlarında
Yallar açıb allı-güllü yaxasın,
Tanımadım çiçəklərin çoxusun...
Bu halıma ildırımlar şaxısın,
Bağışla sən bu vəfasız oğlunu.
Yaşım gəlib daha qırxı haxlayıb,
Ömür məni səndən uzaq saxlayıb.
Sinəmdən doyunca ruhun axmayıb...
Dindir indi bu vəfasız oğlunu.
Çən-dumandı Söyünxanın yaylağı ,
Doğma babaların doğma oylağı.
Giley etdi Qaşqaçayın çaylağı,
Gəzdir eldə bu vəfasız oğlunu.
Əlimdə saz, dilləndirir var-yoxu,
Aşkar olur tarix olanın çoxu.
Saz kiminsə, dağlar onundu axı,
Oyat, anlat bu vəfasız oğlunu.
Həsənnənə, Həsənbaba, Xoşbulaq,
Sizdən Ələsgərin sədasın alaq,
Qədim cığırlardan gəlir min soraq,
Ağlat, güldür bu vəfasız oğlunu.
Bu duruşa, bu çiçəyə, bu gülə
Neynəyim, qarışım mən gilə-gilə...
Qəşəmoğlu getsə, çətindi gələ,
Qoyma getsin bu vəfasız oğlunu.
Yıxıldım
Sərv nurum məni duymadı,
Budağından yıxıldım.
Hər an gözləri doğmaydı,
Yanağından yıxıldım.
Bu qədər qısqanclıq olar?
Hər an ilan kimi çalar.
Gileyimdən kitab dolar,
Varağından yıxıldım.
Şübhə düzür ətrafına,
Suallar sual yanına...
Min yol çəkir imtahana ,
Sınağından yıxıldım...
Hərdən qalmadı ümidim,
Qəlbim qırıq, didim-didim,
Körpü saldım, gəldim...gəldim...
Qırağından yıxıldım.
Min sahilə atdı məni,
Tonqallara çatdı məni,
Ayrılıq qorxutdu məni,
Fərağından yıxıldım.
Axı, nurdan nur doğular,
İtər, gedər qalmaqallar...
Yarım, nə vaxt bitər bunlar?
Marağımdan yıxıldım.
Səndən nur yağır
Səni çiçəklərmi yaradıb, yoxsa
Buluddan süzülüb, işıqtək gəldin?
Necə də ilahi baxırsan hərdən,
Dindirdim, nə doğma ədayla dindin?....
Cənnət guşəsidir sənin dörd yanın,
Sənsə bu cənnətin bir məlakəsi...
Nə gözəl dolanır başına sənin,
Sənə aşiq olan günəş şöləsi...
Axı, belə kimsən? Səndən nur yağır...
Ətraf sehr içində şəfəqlərindən...
Nə qədər doğmasan, nə qədər əziz...
Duydum o titrəyən gül əllərindən...
İlham pərisi
...Tarixin ən böyük
günlərindən biri
"Şəbi-hicran" qəzəlinin
yarandığı gündü...
Həmin gün
nələr olubsa tarixdə,
bu qəzəldən sonra gəlir
onların
göy üzüylə, yer üzüylə sevdası,
nuru, ziyası....
Füzuli qəlbindən,
Füzuli qələmindən
axıb gəldi bu qəzəl...
Ey dünya!
bir kimsə bilmir,
kim idi o vədə Füzuli qəlbini
göy üzünə kökləyən,
göy üzüylə gəzdirən gözəl...
bu ilahi sözləri
bir ilahi nizamla
düzdürən gözəl...
"...Deyildim mən sənə mail,
sən etdin əqlimi zail.
Mənə tən eyləyən qafil,
səni görcək usanmazmı?..."
Hər ilahi şeirin
ilahi nurunda
ilahi bir gözəl var...
Ölə bilməz, itə bilməz
elə gözəllərin ruhu....
bəlkə də, çiçəklərin, göy üzünün
gözəlliyindən boy verir
onların ruhu....
Bu dövrana verməm səni
Yer üzündə külək əsir,
Dumanı toza bulaşıb...
Şər xeyirə hücum çəkir,
Qarası ağa daraşıb.
Niyə yaranıbdı insan?
Müdriklərdən xəbər alsan,
Özün də bir arif olsan,
Bilərsən, dövran dolaşıb.
Çox düşündüm qəni-qəni,
Bu dövrana verməm səni,
Könlündən xəbər al məni,
Bir bax, o, mənlə barışıb.
Qəlbinə nur tək dolaram,
Bağın bağbanı olaram,
Elə bir aləm quraram -
Orda gül-gülə qarışıb.
Baxma mənə belə kövrək
Ahəng hökmün dərk elədim,
Çox hürkünü tərk elədim.
Dünya sirlər açdı mənə,
O sirləri görk elədim.
Çiçək baxır, min nazı var,
Çaylar axır, öz sözü var.
Hər eşqin bir qaranlığı,
Qaranlığın gündüzü var.
Baxma mənə belə kövrək,
Quşlar uçur ürkək-ürkək.
Üzüm sənə gülümsəyir,
Qəlbim yanır ləçək-ləçək.
Daha söyləmərəm
sənə dərdimi
Daha söyləmərəm sənə dərdimi,
Dərdimi duymağa nurun qalmayıb.
Uca zirvə idin, zirvələrdə sən.
Zirvələr yox olub, qarın qalmayıb.
Ömrümü bürüyən bir alov idin,
Sözümdən, üzümdən hey şölə verdin,
Mən sənə ruhuma ruhumsan dedim,
Sönübsən daha sən, qorun qalmayıb.
Səni də bu dövran aldı apardı,
İlğımlar könülü candan qopardı.
Ümidim də yoxdu, vaxtım çox dardı,
Sovrulmuş bir bağsan, barın qalmayıb.
Kainat verəcək
hökmünü adil
Yer üzü yaşamaz belə nizamla
Nizam dəyişəşək, yol dəyişəcək.
Kainat verəcək hökmünü adil
Əllərin üstündə əl dəyişəcək.
Bütün fəlsəfələr etmədən tərslik,
Çiçəklər olacaq ən gözəl dərslik,
Məhəbbət hər qəlbdə bir nur, üzərrik
Acı söz keçəcək, dil dəyişəcək.
İblisin hökmündən insan arınıb,
Axır biləcək ki, niyə yaranıb?
Uca kəhkəşandan nümunə alıb
Allahın yolunda el dəyişəcək.
O vədə səmalar olacaq yerim,
Yenidən dillənər mənim hər şeirim,
Ruhumdan boy verər o ilham pərim
Dövran dəyişəcək, il dəyişəcək.
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!