Yuxu içində... - Məhərrəm Qasımlı - ŞEİRLƏR

Yuxu içində

Yuxu kimi gəlir ötüb keçənlər,

Nağıldan qopmuşdu o yaz görünür.

Oyaq qaldığımız uzun gecələr

Ay Allah, necə də bəyaz görünür!

Nələrsə deyirdim düşüb tilsimə,

Göylərin ulduzlu yaraşığından.

Sən də heyran-heyran baxıb üzümə,

Möcüzə umurdun ay işığından.

Görən o sözlərdən varmı yadında? -

Göydən gətirmişdim durna telində.

De, nələr deyirdim könlüm adından

Bənövşə dilində, nərgiz dilində?!

Biz iki bəxtəvər duyurduq ancaq

Aylı gecədəki o həzin dili.

Telindən savayı, əlimdən özgə

Kim bilə bilərdi de, bizim dili?!

İndi yuxu kimi gəlir o gecə

Dalğalı axarı qəhətdi şerin:

Uşaqlı bir qadın gülür gizlicə;

- Demərəm yerini süd kəlmələrin...

Bu gecə

Bizə də yer varmış dünya üzündə,

Üz-üzə, göz-gözə gəldik axır ki...

İnana bilmirəm sənsən önümdə,

İlahi gözlərin elə yaxın ki...

O uzaq illərdən soraqmı gəlib? -

Tanrının nurudu bu sirli gecə.

Yaşın on beşindən qonaqmı gəlib? -

Saçların qoxulu, ətirli gecə.

Könlümü titrədən işıq əllərin

Baharı çağlayan bir quş olubdu.

Utancaq, həyalı, uşaq əllərin

Toxunub çiynimə bihuş olubdu.

Dayanaq beləcə könül-könülə,

Min illik yol qalsın gündüzə qədər.

Aya istəmirəm, ay yaxındadı,

Gəl gedək ən uzaq ulduza qədər.

Uzansın bu gecə sonsuza qədər...

Gərək olmur

Boşla getsin boş öyüdü,

Ürəksizdə ürək olmur.

Kim tanımır yaş söyüdü,

Əyiıləndi, dirək olmur.

Nə deyəsən, bu mizana,

Yazını əyri yazana.

Milyon yığa, min qazana,

Çörəksizdə çörək olmur.

Dünyanın oyunu çoxdu,

Yalanları yağlı oxdu,

Mərdin sözü "hə"di, "yox"du,

Onda "baxaq-görək" olmur.

Orxan Paşa, öyrət bizə,

Doğruları söylət bizə.

Qeyrət heç vaxt qeyrətsizə

Lazım gəlmir, gərək olmur.

Minarəli bir şəhər

Dəniz qırağında

minarəli bir şəhər,

Dalğalanır xəyalımda

axşam-səhər...

Sevimliydi o şəhərin

tez-tez yağmur tökən

buludlu göyləri,

quzeyinə bir az mamır çökən

qızıl kərpicli evləri,

qırmızı kirəmidli damları,

havasına, suyuna

oxşar adamları.

...Sehirli minarəsi

bir ayrıydı ancaq,

bir ayrıydı

minarənin

yanında qalmaq;

bir ayrıydı

ondan umud almaq,

işıq almaq.

İllərdi...

illlərdən bəridi

getmir gözlərimin önündən

kərpicli-kirəmidli

o yağmur şəhəri,

getmir

sehrli minarəçiylə

başlanan axşamı,

açılan səhəri...

Ürəyindən öpdüyüm

Bilsən, necə ürəyimə düşübsən,

Darıxanda biləyindən öpdüyüm.

Dalğalanıb yaxınımdan keçəydin,

Havasından, küləyindən öpdüyüm.

Harda qaldı öz-özünə küsməyin,

Qübarlanıb sərin-sərin əsməyin?!

Gözəliymiş hərdən asıb kəsməyin,

Tənbehindən, gileyindən öpdüyüm.

Necə çəkim bu verdiyin möhnəti?!

İndi mənəm dərdlilərin söhbəti...

Yarasına sığal çəkib xəlvəti

Ağrısından, göynəyindən öpdüyüm.

Nisgilimi gizlədirəm qələmdə,

Günahsızdı öldürən də, ölən də.

Tər geyinib, tər bəzənib gələndə

Baxışımnan kürəyindən öpdüyüm.

Orxan Paşa, uçub körpüm-dirəyim,

Heç demirmi hanı könlü kövrəyim?!

Ürəyindən nigarandı ürəyim,

Ürəyinmə ürəyindən öpdüyüm...

Yuva kimi

Sağıma-soluma keçib

bir bəhanəylə

əyilirsən çiynimə;

ilıq öpücüklər

səpirsən boynuma -

ovsun kimi,

dua kimi.

Mən də içimə çəkib səsimi

uduram doymadan

bənövşə ətirli nəfəsini -

işıq kimi,

hava kimi.

O ilıq öpücüklər boyu

canıma-qanıma yayılırsan

loğman kimi,

dərman kimi,

dava kimi,

şəfa kimi.

Beləcə hər gün

sığınıb gizli göz yaşına,

dolanırsan uçuna-uçuna

ürəyimin başına -

qonub isinmək istədiyin

yuva kimi...