Son... - Bilal ALARLI - ŞEİRLƏR

Yanğı

İçərisinə fitil qoyulmuş sözlər

alışır,

yandırır adamı.

Əridir içindəki yaxşılıqları,

dönüb daş olursan.

Güllə kimi açılırsan,

tüfəng kimi boşalırsan.

Nə qədər adam ölür

intihara gedən

sözlərin əlində,

Bir qəbrə qoyulur

öldürən də,

ölən də!

Son

Bu qədər sadə:

Əl üstə böyüdün,

indi əllərdə ölürsən.

Oturub sənə tale yazana

sən də doyunca gülürsən.

Bu idimi əvvəlin,

bu idimi axırın?

Kiminin başı doldu getdi,

kiminin də axuru!

O vurhavurda

özünü hər yerə vurdun,

Büdrədin yıxıldın,

dirçəldin durdun...

İndi bir sinədana,

bir başdaşına ümidin gəlir,

onu da qoyalar-qoymayalar!

Diriykən bir şey deyildin,

qorxursan ölərsən,

adam saymadıqların

səni adam yerinə saymayalar.

Söz

Ələddin Əzimliyə

Ruhum oynadı, qardaş, bu şeirlərin əlində,

Şeir deyil, vəyhdi, ilahidən gəlir.

Şeir var, oxuyursan, başından tüstü qalxır,

şeir də var, fikrinə sığal çəkir,

ruhun dincəlir.

Bilirəm, hər sətir bir ocağın közü kimi

Ürəyini yandırır,

əllərini kül edir.

Bu qaynar fikirlər

dərd dağıdır,

qəm şələsini yüngül edir.

Sən uçursan,

qanadların sözdü,

sözdəndi əynin-başın,

sözdəndi ən dadlı xörəyin.

Bu ağırlığa tab gətirmir

sözün üstünə qoyduğun ürəyin.

Külün dərdini çəkmə,

yanan ocaqdan köz qalar,

Ömürünü sözə verənlərdən

bir ömürlük söz qalar.

Tanışlıq

Məni tanıyanları

yaxşı tanımıram,

bunu yaxşı bilirəm.

Hərdən özüm-özümə gülürəm.

Dost dediyim

zərbəni kürəyimdən vurur,

Yar bildiyim

yarıb ürəyimdən vurur.

Dərdinə şərik olduğum

dərd olur mənə,

Günə çıxardığım

məni qoyur

yaman günə.

Bu yolda palçığa çox batmışam,

yenə girirəm,

Palçığa tüpürəndə,

elə bilirəm,

özümə tüpürürəm.

Bilirəm, səhv edə-edə

ağıllanır adam,

ağıllı adam

başqasının səhvindən dərs alır.

Canım, indi gəl,

dostları, tanışları

bir-bir öyrən -

tanıdıqlarımın arasında

elə tanıdığım qədər

tanımadığım qalır.

Yeriş

Yerişin də növləri var:

Başını dik tutub yeriyirsən,

dikbaş deyirlər.

Sağa-sola burnunu soxursan,

üzünə gülüb,

arxanca söyürlər.

Dinc oturmursan,

çoxbilmiş deyirlər,

özün də bilmirsən,

səndən nə istəyirlər!

Baxışın buludlara dirənir,

gözün göydə qalır -

kiminsə ürəyinə yatmır.

Yerəbaxan ol, deyirlər,

qəpik-quruş taparsan,

göydə ulduz olur,

ona da əlin çatmır.

Yetim

Atalı-analı yetim olmusan,

Yetim tək böyüyüb yaşa dolmusan.

Bu yetim bəxtinə çox vurulmusan,

Nə günə çıxırsan, nə də işığa.

Qəmin çiçəkləyir, təzə-tərdimi?

Səni yaş isladıb, quru sərdimi?

Dastan eyləmisən yetim dərdini,

Nə saza deyirsən, nə də aşığa.

Dərdinin üstünə dərdlər calanır,

Odun nalə çəkir, közün qalanır.

Yetimin sözü də yetim dolanır,

Nə yazıya gəlir, nə danışığa!

Pis adama

Abırmı dilənirsən,

ismətmi gəzirsən?

Hanı sənin itirdiklərin?

Boy verib,

özünə çəpər çəkib

böyür-başında bitirdiklərin!

Dostun da dadlısı,

dadsızı olur,

acı,

şirin,

kəmşirin adamlar var.

Sən bəslədikcə pisliklləri

cır meyvə ağacı tək,

əməlin məhsul verir,

xislətin də bar.

İndi çıxa bilmirsən özündən çölə,

öz əlinlə hördüyün çəpəri aşa bilmirsən.

Yadlaşa-yadlaşa gedirsən,

bircə özünə yadlaşa bilmirsən.

Şeir elə, budur

Deyirsən. bekar olanda şeir yazıram,

deyirəm, yaz,

mən də bekar olanda oxuyaram.

şeir adına bir şey tapmayanda,

sənin şeirinin ümidinə qalanda

oxuyaram.

Əslində, bəyənirəm sənin bekar şeirlərini,

yaxşı ki, bekarçılıqdan

ona-buna daş atmırsan.

Sən ürəyini qoyursan sözün üstünə,

qəzəbini, kinini sözə boşaltmırsan.

Gör, şeir nə qədər insanı kövrək eləyib,

nə qədər şair gecələr söz ovuna çıxır!

Dəli hisslərini ürəyinin oduyla qalayır,

kövrək misralarına gözünün yaşını sıxır.

Kim nə deyir, desin,

vallah, şeir elə budur -

şeirin adama çevirdikləri...

Kalambur

At, canım,

at səni atanları,

at sənə atanları,

çıx get,

çıx özündən get,

öz gözündən düş,

öz sözündən get -

atanlar atılıb qalsınlar,

Çək özünü apar,

oxşamışlarına çək.

Çək,

ürəyini çəkənlərin

ürəyini çək,

çəkisini itirənlər

səni çəkə bilməsin

özünə...

Ərdəbilin kitab dükanında

Kitablar

ağı deyib ağlayır,

qıyha çəkir,

şivən qoparır.

Ərşə qalxır nohəsi,

mərsiyəsi ürək dağlayır.

Qızıl qırmızı kitablar

yaşıl alova bürünür,

öz külü üstündə tüstülənir tarix,

fikrimi qaranlıq səhifələrə çəkib aparır.

Ərdəbilin dükanlarında

türk dilində kitab gəzirəm,

boş rəflər

əlimin istisindən alışıb yanır.

Göy Tanrının yurdunda

göy kişnəyir,

bulud ağlayır,

hər tərəf yaşıla boyanır.

Bax, gör, necə unuduram dilimi, Tanrı!

Min kitabın,

milyon kitabın içində

mənimlə danışan

bircə kitab gəzirəm

gözümə dərman olsun.

Cavab ver, Tanrı,

mən nə qədər gözləməliyəm,

bir Şah İsmayıl,

bir Babək doğulsun?!