Şeirlər
Yıxılmış heykəl
İllərin o üzündə üşüyən
xəyal qırıntılarını
ac sevdamın qabağına qoydum…
Heç üzünə də baxmadı!
Ümid qırıntılarından
xoşbəxtlik adlı
heykəl qurmaq istədim,
uçub töküldü yerə…
Ay Allah, bu çiçək nə yumşaq yatıb...
Bir ümid can verir mənim içimdə,
Dərdi bu dövrandı, loğmanı kimdi?
Bir kədər hıçqırır dodaqlarımda,
Bir ağac ağlayır, - bağbanı kimdi?
Ürəyini elə gizlət…
Göz yasını gözün görsün,
Gözündən özgə görməsin.
Üzünə baxdığım yeri
Üzündən özgə görməsin…
Bir gül bəsdi, dərim, qalım,
Pirdi evin… pərim, qalım…
İzində gözlərim qalıb, -
İzindən özgə görməsin…
Tök bu suyu selə, gizlət…
Bu sirri də hələ gizlət.
Ürəyini elə gizlət
Özündən özgə görməsin…
Dekabrda bahar
Mən səni görəndə dekabr ayı idi, -
Sanki səni görüb
Çiçəkləmişdi dekabr!
Qış günəşini isitmişdi gözəlliyin…
…Bir neçə gündən sonra
itirdim səni, -
Çiçəklərin əllərinə
qar yağdı o gün…
Şəkil uşağındı, ya uşaqlığın
Mənə göndərdiyin şəkil kimindi,
Sənin uşağındı, ya uşaqlığın?
Mənim ürəyimdən şübhə boylanır,
Sənin bu şəklindən körpə saflığı…
…Nə bilim, bəlkə də kiməsə yarsan,
Mən də iç-içəyəm kədər-yarımla.
Nə yaxşı, əgər ki, sən bəxtiyarsan.
Qoy mən də yaşayım xəyallarımla…
Şəklin gülümsəyir, mən qüssəliyəm, -
Bəlkə də deyirsən: "Bu mən deyiləm"
Kimin sevgisisən, kimin haqqısan, -
Kimsənin haqqını yeyən deyiləm!
Mənim olmasan da, xoşbəxtliyin ol!
Saxla şəkildəki bu saflığını.
Yanımda deyilsən… mən də bu şəkli
Asacam yanından uşaqlığımın…
Xatirələr layla çaldı…
Ümidlər solur canımda.
Solur çiçəklər kimi.
Çıxıb yatdım dağ döşündə,
Yorğun küləklər kimi.
Könlümü bir Leyla çaldı…
Bu havanı neylə çaldın?!
Xatirələr layla çaldı
Mənə mələklər kimi.
Bu ocaqda nə qovurdum, -
Mən qovurdum, - yel sovurdu…
…Sonda bir ayrılıq vurdu,
Məni fələklər kimi…
Bir az sükut, bir az səsdi…
O üzünü bu üzünə
Çevirdim, dünya olmadı.
Şəkər qatdım, gördüm həmən,
Xəmirdi - dünya olmadı…
Tez-tez dəyişdi havasın,
Şeytana verdi əbasın.
…Sevdiyim qız bağışlasın,
Sevirdim… dünya olmadı.
Bir udumdu, bir nəfəsdi,
Özü boyda bir qəfəsdi…
Bir az sükut, bir az səsdi,
Səmirdi, dünya olmadı.
Öldürər, - ağlamaz bizi,
İtsək, soraqlamaz bizi.
Sonacan saxlamaz bizi, -
Qəbirdi, - dünya olmadı…
Ulduzların altında
ölmək də gözəl olur…
Bənövşənin boynunu bükməsi
öyrətdi mənə şeir yazmağı.
Müəllim öyrətmədi ki,
Əllərim öyrətdi mənə.
Onacan saymağı…
…Ulduzların altında
oturub gözlədim səhər çağını.
Dan yeri öyrətdi mənə.
Günəşin doğacağını…
Ölümlər öyrətdi mənə
Həyatın şirinliyini.
Balıqlardan öyrəndim mən
Dəryanın dərinliyini.
…Bu həyatda nə gördüm ki,
dan üzü qızaran yerdə.
gördüm boz qurdlar ulayır,
göy atlar da kişnəyir.
Gördüm insan öləndə də
qolundakı saat işləyir…
…Gördüm günah baxışdadı, -
təpələr də dağ olarmış.
Gördüm bir tikə ümidlə
yüz il yaşamaq olarmış…
…Amma unutmadım ki,
Ölümün izimə düşdüyü
bir dünyada yaşayıram.
…Amma neynək,
göylərin kölgəsində,
ulduzların altında
ölüm də gözəl olur…
Heyrət
Suriyalı körpə
ölmüş anasını
elə acgözlüklə əmirdi ki…
Sən demə, öləndən sonra da ana
övladına gərək olurmuş!
…Uşaq ağlaya-ağlaya,
sevə-sevə
anasını əmirdi,
və adama elə gəlirdi ki,
bu ilahi sevginin təsirindən
indicə ana diriləcək.
…Aha, ananın gözlərində
artıq
bir damla yaş da göründü!..
Mən bu dünyanın oldum, dünya mənim olmadı…
Həyat ölümə qədərki nəfəsdərmə kimidi,
Bağçadan gül dərən kimi "dərəcəklər" nəfəsini.
Bu dünyanı hər gün bir az salacaqlar gözündən,
Hər gün biri bu dünyaya azaldacaq həvəsini.
Yalana meydan verən, ya meydandı günahkar
Ölüm gəlib o dünyanın dadından danışacaq.
Tutub yağışın əlindən gətirəcək yanına,
Payız gəlib göylərin adından danışacaq.
Dünyadan gileylənib üz tutdum göy üzünə,
Bir də baxıb gördüm ki, nə yara var, nə yar var.
Bircə insan qalıbsa, demək, dünya boş deyil,
Bircə çiçək qalıbsa, demək hələ bahar var.
Mən bu dünyanın oldum, dünya mənim olmadı,
Neynək, yenə dünyanı bağışlarsan, İlahi.
Göydən çətir düşməyir, göydən düşən yağışdı,
Hara qaçım bu qəfil yağışlardan, İlahi?
Mənə yazı yazan O, mənə şeir yazdırır,
Başqa iş tapılmadı, özümü aldatmağa.
İlahi, bu dünyanı sənə verib gedirəm, -
İlahi, bu dünyanı əlim gəlmir atmağa…
Hər kəs bir təzə nəğmə…
Nə dərəyə vurulmusan, -
Kim sevəcək dağları?
Günü sevə bilmirsənsə,
Söymə qaranlıqları.
Hər kəs - bir təzə nəğmə,
Dünya - köhnə bayatı.
Tanrı sənə qol verdi ki,
Qucasan bu həyatı…
Ümid yoxsa, baharda da,
Erkən solmaq olarmış.
Bir sevgili baxışla da,
Xoşbəxt olmaq olarmış.
Sizlə dolu evdi dünya,
Aç, görərsən, nələr var.
Üşüyürsən, - yanında ki,
İsti xatirələr var?!
Ağ yaylıq kimi
Ağarmış saçlarına
Qara bağlayan qadın.
Öz dərdini dizinə
Vurub ağlayan qadın.
Sevgi gəldi dost kimi,
Getdi ayrılıq kimi.
Ağ əllərin havada
Yellənir yaylıq kimi…
…Qara bəxt geyənlərə
Gündüz də gecə olur.
Ayrılıqla bir evdə
Yaşamaq necə olur?!
Ölüm
Şairlərin çox sevdiyi sözsən, -
Sözümün üstündə yerin var, ölüm.
Gəlmisənsə, xoş gəlmisən,
Gözümün üstündə yerin var, ölüm…
Yuxarı başa dönmüsən,
Tez gəldin, quşa dönmüsən?!
Bir damla yaşa dönmüsən, -
Üzümün üstündə yerin var, ölüm.
Dağ aşıb, dərə düşərsən,
Çox yerdə şərə düşərsən…
…Əyilsən, yerə düşərsən, -
Dizimin üstündə yerin var, ölüm…
Sükut
Hərdən susmaq lazımdır ki,
Sükutun səsinə qulaq asasan…
…Susmaq da sətirdən-sətrə
keçmək kimidi,
sətirdən-sətrə keçəndə bir az
dayanıb susur qələm…
(Ölüm də "sətirdən-sətrə" həyatdan-həyata keçmək deyilmi?)
…Danışmaqla yox, bəzən
susmaqla
"susdururlar" adamı.
Bax, dəniz də ağzına su alıb
susub, -
qağayılar qoruyur
dənizin sükutunu.
…İnsan sükut etməyi bacarmayanda
süqut etməyə başlayır
və heç bir söz bu süquta
çarə olmur…
Hərdən bulud-bulud,
yağış-yağış danışan
göy üzü
sükutuyla daha gözəldir…
Amma ən gözəl sükut Tanrıya
Yaraşır!
…Tanrı onu sevməyənlərə də
elə sükutuyla cavab verir!
…Mən də sevmişəm
sükut etməyi,
İndiyəcən susduqlarımı
bir yerə yığsaydım,
bir "sükut - roman"
edərdi
və verərdim
Sükutu sevənlər "oxusun"…
…Təkcə haqq yıxılan yerdə
Əyilib onu qaldırmamağım
Sükutun mənə, mənim haqqa
Xəyanətimdir.
… İnsan susanda ona görə
Daha gözəl danışır ki,
Heç kəs onun "sözünü" kəsmir!
Güzgüdəki gözəl
Güzgünü doldurub gözəlliyin,
çəkib gözəlliyini basıb bağrına.
Başqa güzgülərə qısqanırmış
kimi
buraxmaq istəmir…
…Deyəsən
saçlarını yuyur.
içi "suyla" dolu
və saçlarının təmasından
xumarlanır…
nar şirinliyindən
çatlayan kimi.
güzgü də çatlayacaq sanki bu gözəllikdən…
…Çıxma, qal bir az da
güzgüləri xoşbəxt etmək
gözəllərin işidir…
…Bir də baxıb gördüm
güzgünün dinc durmayan əlləri
saçlarını tumarlayır…
İllüstrasiya: Vinsent van Qoq "Süsənlər"
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
