Burovestnik
Fortunanın,
o tale ilahəsinin
hamıya əli çatır,
gah səadət bəxş edir insana,
gah atır qoynuna fırtınanın,
budur təsəllisi fəlsəfənin.
Fırtına -
Tale kitabının əlifbasıdır,
həyatın ibtidasıdır,
bətnində fırtına böyüdən
sükutun övladıyam mən,
başıma sığal çəkib
Bakı küləyi,
yeriməyi öyrədib qumsal təpələr,
laylamı çalıb gümüşü ləpələr,
mən öz taleyimin Burovestnikiyəm.
Əhatə dairəsindən kənarda
Naməlum adamlar meşəsində
bir ədəbi zəvvar
pomadalı dodaqlardan çıxan
siqaret tüstüsünü əliylə qovub
yol açır özünə,
sırğalı oğlanlar dəyir gözünə,
bu cinsi transformasiya
salır zəvvarı qorxuya,
Apokalipsis qoxusu gəlir bu meşədən,
baş açmır bu işdən
zavallı zəvvar...
daraşır canına qorxular,
yox, o, somnambul deyil,
debil deyil,
zəvvardı, zəvvar!
Nədənsə evakuator onu
səhv ünvana aparır,
telefonundakı naviqator
məkanı qarışıq salır...
bura dezinformasiya bataqlığıdır,
smartfonların əhatəsində
xoşbəxt yaşayan naməlum adamlar
nə qədər süni, nə qədər bayağıdır...
O modern zəvvaradır sözüm:
Söndür telefonunu,
xilas ol şüalanmadan,
qaç buralardan - dayanmadan,
vaxtı vermə boşa,
qalan ömrünü
əhatə dairəsindən kənarda yaşa.
***
Uşaqdım,
ağlım kəsmirdi,
bir gün dilimdən
bir söz çıxdı:
mən yazıçı olacağam.
Odu-budu,
ürəyim dilimin
bəlasına düşdü...
Smartfon erasından əvvəl
Smartfonlar dünyasında
çanaq antennaları
qürub çağını yaşayır,
DVD-lər istifadəsiz qalıb
evlərin bir küncündə,
üstünü töz basıb,
planşetlər televizorları
küncə qoyub,
bütün suallarına cavabı
süni intellekt verir indi.
Neyləyirsən kitabı?
Ye yağlı kababı,
üstündən iç "Sirab"ı,
sonra Chat GPT-dan soruş ki,
"mən necə arıqlayım?"
Özünüzə yaxşı bir dietoloq soraqlayın.
Biz smartfon erasından
əvvəlki dövrün uşaqlarıyıq,
repetitorsuz böyüdük,
kamal attestatı alıb kamala yetdik,
çörək növbələrində keçdi uşaqlığımız,
gəncliyimizi barıt qoxulu
səngərlərə verdik.
"Lamborghini" ilə şütümədik
Bakının küçələrində,
illər oldu ki,
atamın nimdaş paltosu ilə
çıxdım qışdan,
göynədi ayaqlarım
ayaqqabım su buraxanda,
kasıblıq əl çəkmirdi yaxamdan,
dibçək gülü kimi
heç boy atmadı ümidlərim,
bir köhnə "Jiquli" yadigar qaldı atamdan,
bir gün altını vurdum Həyat prospektində,
Tale şossesində...
Onda kameralar daxil olmamışdı
həyatımıza, həyətimizə,
şütüyürdü "avtoş"lar
radarsız küçələrin azadlığında.
Mənim Universitetim qatarlar oldu,
mən qatarlarda oxudum dünya ədəbiyyatını,
vaqonlarda dolaşan qocanın
peraşkisində duydum həyatın dadını,
bir də köşklərdən aldığım qəzetləri
qoltuğuma vurub ölçdüm hərarətimi,
evdə saatımız yox idi,
mən Günəş saatı düzəltmişdim,
Günəşlə ölçürdüm zamanın boyunu,
vaxtı düz hesablamamışdım,
ol səbəbdən nə atam, nə anam gördü toyumu...
nə e-mail ünvanım vardı,
nə yaşayış ünvanım,
nə noutbukum,
nə sosial şəbəkə hesabım...
Vardı 96 vərəqlik dəftərim,
qələmim, bir də
kənd kitabxanasından götürdüyüm kitabım,
yaşamaq üçün daha nə lazım?!
Biz filmlərə kinoteatrlarda baxan
sonuncu nəsilik,
"İnternetsiz dünya" kitabının
sonuncu fəsliyik...
Sükutun əlifbası
Sükutum
Tərk-silah etdi rəqibi,
Ney kimi gözdən aldım nəfəs,
Anladım ki, nəfsin ilanı
Zəhərini yeridəndə cana,
Zəhər işləyəndə qana,
Sükut imiş dərmanı,
Arzu-istək pətəyinin
Sükutla doludur şanı.
Ey Xaqaniyə
xaqan ola bilməyən sükut,
Mənim xəzinədarım ol,
Zənginə çevir
Fəqir bir insanı.
***
Qəlbən uşaq,
bədəncə gənc,
ruhən ixtiyar
və zehncə ölüyük artıq
diri üzlər kölgəsində...
Bütün simvollar qarışmış bir-birinə,
amma qovuşmaq üçün
öncə dirilmək lazım,
bu haqda yenidən
düşünmək lazım...
köhnə nə varsa, yıpranmış,
daşlar yerindən oynamış,
dünyanın təməli sarsılmış...
zərurətdən yorğuncasına
böyüyürük bu həngamədə,
hər şey göz qapaqlarımızın
yumulmasına bəndmiş,
hər şey uyuyunca unudulsa,
unudulsa...
Qoca Ravinin sualları
Ey
Orfey!
Bəşər övladı,
Məcnunun əcdadı,
niyə susub nəğmələrin?
Yoxsa qovuşmusan Evridikaya?
Əhsən bu "evrika"ya!
Ey Məcnun!
Təkcə sən uğramadın
dekonstruksiyaya -
çün ruhun yenilməzdi,
"saliki rahi həqiqət"
eşqə biət etmiş əlbət...
Siz ey əfsanədən çıxıb gələnlər -
Orfey və Qeys -
Eşqin qəhrəmanları,
açın bu əsrarı
Miflər diyarından
Loqos məmləkətinə
necə keçdiniz?!
Unudulmuş mahnıya remeyk
Üfüqlərdə görünən
yorğun gəminin
yükü buludlardı,
sahillərdə gəzişən
yorğun adamın
yükü umudlardı...
Sən umudlara sığın,
buludlar gəldi-gedərdi...
Quyu dibində unudulmuş Məlikməmməd
Taleyinin üfüqündə
yorğun bir umud işarır,
sənsə abajurun kövrək işığında
umuddan təsbeh düzəldirsən,
aynaya baxınca
gözünün boşluğuna düşürsən,
güzgüdə ipini kəsən umuddu,
Tale yenə Məlikməmmədi
Quyu dibində unutdu...
***
Şaxtaların soyuğunu
daşıyan külək hələ
çox uzaqlardadır,
hələ
səssizliyin fleytasında
Ay işığının həzin musiqisi səslənir,
odamda isə
qürurlu tənhalığın
bayrağı yellənir...
Səbrin qönçəsi
Oldu Leyla eşqinə könlüm vətən,
Açdı səbrin qönçəsi, güldü çəmən.
Gördülər avarəyəm, sərgərdanam,
Tutdular bu aşiqi Məcnuna tən.
Eşqinin dərsində oldum biqərar,
İmtahanından kəsildim, bəs nədən?
Gərçi oldu məskənim səhra mənim,
İtdi cismim, can seçilməz kölgədən.
Rəhmi gəldi aşiqə öz yarının,
Sürgün oldum Yusifi-Kənana mən.
Rəngidir
Üzdə xəfif qızartı utanmağın rəngidir,
Saçda tək-tük ağartı usanmağın rəngidir.
Gözdə qəmin, məlalın ayrılıqla savaşdır,
Vüsal görən xəyalın inanmağın rəngidir.
Dodağın qənd misalı, səhər şirin çay olar,
Axşam sevgi masalı can almağın rəngidir.
Sevda yeli bir əsim, əsib keçər içimdən,
Gül qoxulu nəfəsin oyanmağın rəngidir.
Misirdə sultan ola Yusifi-Kənan yenə,
Yarə itaət qıla, qul olmağın rəngidir.
Retrospektiv qəzəl
Dəniz həmin dənizdir, məndən əsər qalmayıb,
Şəhər həmin şəhərdir, kənddən əsər qalmayıb.
Şıltaq dalğalar yenə dil çıxarır Günəşə,
Deyib-gülür sevənlər, dərddən əsər qalmayıb.
Sahildə bir qoca var, gün isitmir canını,
Külək vurub söndürüb, şəmdən əsər qalmayıb.
Gəncliyini axtarır, hər gözəlin gözündə,
Amma odlu-alovlu qəlbdən əsər qalmayıb.
Laübalı baxışlar parçalayır ruhunu,
Ehtirasdan, sevgidən, kefdən əsər qalmayıb.
Hər dildə dastan olan Yusifi-Kənan idi,
Züleyxadan, Yusifdən, eşqdən əsər qalmayıb.
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
