Rəsul Rzanın anısına aprel piqmentləri
Ön söz
Göy Tanrının vətəni,
ay-yıldızın görklü məskəni,
ruhumuzun kutsal mənzili,
quşların, uçaqların yolu.
Ağ otaqdı göy,
Qara otaqdı yer...
Arada sayrışır
göyün və suyun əlvan rəngləri.
Qara otaq içində
umudun və vəfanın sakinliyi
daş kimi lal dayanıb,
seyr edir doğumu və ölümü.
Quşlar qanadlarıyla göyə,
insan və...
ayaqlarıyla yerə bağlı.
Qızıl qan qırmızısı
qılıncın qanlı tiyəsində,
haqqın gizli mərhəməti var
o qılıncın dəstəyini tutan əldə.
Şəhidlərin al ruhu
neçə çətin döyüşə,
neçə türlü barışa tanıqdır.
Həqiqət qafil üçün
həyatın dözülməz acısıdır,
Üz qızardıb,
can sökər doğru söz,
amma yenə də
ağız-burun sallayıb,
eşitmək istəməz qafil.
İçi yaşıl yosunlu,
dibi lilli-çınqıllı Ana su,
sən də torpağın qanısan...
Suyun nifrəti və sevgisi
axışından bəlli,
odun öfkəsi,
yaşılı yakışından bəlli,
Ağ yelin rəhmi və mehri
yazın boz havasından bəlli,
oxşayıb tökər sünbülünü otların.
Doqquz işığın rəngi,
yeddi budağın kökü
Yer üzünü,
Göy üzünü,
Yer altını
bir-birinə düyün vurub.
Elə bu düyün ortasında
ormanların sakini ulu çinarın içi
barışın yaşıl qan rəmzidi...
Göy çadırın alnında,
Şansı yanır ağzında...
eşq yolu göy qurşağı
dərgahın odasında.
1
Son buluşma yeri
Göy tanrının vətənidir.
Yaşamaq vədəsi bitdiyində
bir bədöy atın tərkində
əgər qismətin sınırlarını atlaya bilsək,
ömrün faniliyini vecimizə almadan
göy otaqda dinlənərik.
Min rəngli qədərlə barışıb,
nə olur olsun,
qırmızı cizgiləri sağ-salim aşıb,
yeni bir alana çıxanda
yetsin ünümüz yazı sahibi Tanrıya,
aydınlansın önümüz.
Hər axşamın sonunda
bir nağıl uyduraq dostum,
sən aypara,
mən yıldız...
Aprel piqmentləri
bir xəfif nəfəsə bənd olub,
ehmalca qarışsın bir-birinə,
gecə gündüzlə uğraşsın,
batan günəş çıxan ayla
dan üzündə sağollaşsın.
Bax, yenə də apreldi,
piqmentlərin üstünə
yağır yaz yağışları...
Əbədi ayrılıq izində,
Bir anıtqəbir üstündə
uçur yelkənli bulud,
içi həyat doludu
anıların içi kimi.
Anıların sonunda
bəlkə də keçici ömrün
fərqli davamı başlayır
başqa uzaq bir məkanda...
***
Quşlar,
uçaqlar,
ağaclar
can atır azad göyə,
səma özəlləşir quşlarla,
uçaqlarla və ağaclarla.
Quşlar özgürdü öz göyündə,
uçaqlar vətən keşiyində...
Qanad vaxtıdır ey arkadaş,
sən quş olsan,
mən bir uçaq,
yardımlaşaq göy üzündə.
Göy oğuz soyundanam,
dəli-dolu oğlanam.
Göy börünün yuvası,
köynəyi dumandanam.
2
Min il keçsə dünəndən...
bir şeytan feliylə,
bir insan əməliylə
dağılıb-qurulsa
bu dünya yeni biçimdə,
ağzımdan üzülsə dilim,
yenə ilkin üzə sahib,
qorxusuz və boyasız
ağ-qara adamam mən.
Dost-düşmən əliylə,
yad qələmiylə
təzə tarix yazıla,
alt yapım kimsə qoparamaz,
keçmişə bağlı çünki.
Harda gözündən doğranıbsa doğru,
harda edam olunubsa ədalət,
millətimin qanı orda tökülüb.
***
Doğru söz
yalanın qırmızı üzündən tanınır,
yalanların arasında
həqiqət axtaran adam
ilk anda dizindən sınır.
Ona görə,
sözümüz keçmir,
qərar tuta bilmirik
və suçlu bulunuruq
ağ yalanların yanında...
Su dirilik uzmanıdı,
izn verdim,
vaxtsız sarsılan ümidlər də içsin.
Beyni qızmış əjdaha
ağzında atəş gəzdirir,
qərbdən əsən o qara yelə
min kərə söylədim,
atəşlə oynama,
qoy su keçsin üstündən...
Qurumaz qan gün altında,
nə yuyulmaz göz yaşında,
nə yatmaz, nə paslanmaz
qılıncın tiyəsi qanda.
3
Yazın yaşıl nəfəsi...
suyun,
odun,
yelin,
torpağın
ağzından çıxan avazdı.
Öndə dağ-dərə,
isti-soyuq,
dost-düşmən,
bilinməz sürprizlər varkən
dərindən nəfəs al, karvanım.
Səfərimiz uzandı bəlkə,
bəlkə bizi uğurlar
ölüm-qalım davasında
barışın yaşıl duası.
Atəşin öfkəsi qorxutmaz,
nə də yandırmaz məni,
çünki suyun özüyəm,
çünki suyun öz yaşıl içiyəm.
Şəhid qanı,
yarpaq suyu,
yosun mayası qarışıb içimə.
***
Torpağı şumla ağlında,
buğdanı ək ovcunda,
cücərt yaddaşında əbədi
bir səməni buketini,
sünbül verəndə suvar gözlərinlə.
Bəsirətin varsa,
gözyumulu duya bilərsən
məqsədin hayanadır,
mənzilin harda tikilib, ay adam.
Bir Ağ otaq,
bir də Qara otaq var,
hara gedirsən-get,
yenə cığırdan çıxamazsan.
Önündə bir bağlı qapı yoxsa,
varlığın bəlli,
bilinməz yoxluğun, ay adam.
Heç yuxuma da girməz,
bir dəli yadında unudulan
daşdan aslıdı dünya...
Dağda orman yellənər,
uçan xalçaya dönər,
dörd qütbün canbazları
minbir oyun düzənlər.
Son söz
Aprel akrilləri...
isladıb kağızın havasını,
Bakının hisli üzü
hüzndən və mutluluqdan
necə rəng alıb-verir,
gah dartılır,
gah açılır
anlamaq dərdinin sehrli simi.
1 aprel anısı
bir bağlı daş kitabdı,
sözləri təsəllidi,
qələmi umiddi,
vərəqi kədərdi...
gəlimli-gedimli,
son ucu ölümlü nağıla bənzər.
Hər dəfə keçəndə
Fəxri xiyabanın yüstündən
daş kitaba təzim edir bulud,
səssiz və gizlicə
yel qovub aparanda məchula
bir şeir çiskini çökür havadan.
***
Bir dərdli yağışdan sonra
qarışanda aprel piqmentləri
göyqurşağı və sancağımız
qardaşca sarılır bir-birinə.
Göy üzü,
dənizin yaşılı,
qanın qızılı
və bir ala-bula gözmuncuğu
asılır yaxasından.
Qan təzələndiyində
güllərin ən qırmızısı
zəfərin köksünə taxılsın.
Torpaq dirildiyində
yarpağın ən yaşılı
bayrağın halalı olsun...
***
Ey qaya içindən baxan...
dünyanı sözlərinlə
yenidən rəngləmisən,
amma son yol görünəndə
qələmi yerə sancıb,
özün çıxıb getmisən.
Bir aprel - gülüş günü
sinə torpağında
qanqırmızı,
solğun üzlü qərənfillər
hələ şəfəq açılmamış,
hələ quşlar oyanmamış
sabah tezdən ağlayıb...
Qayadan bir anıt var,
vaxta meydan oxuyar.
Qaya içindən sözün
işığı axıb durar.
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
