Şair, publisist, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü Hüseyn Bağıroğlu 1961-ci ildə Babək rayonunun Nehrəm kəndində anadan olub. 1987-ci ildə Xarkov şəhərində Kənd Təsərrüfatı İnstitutunu bitirib. Uzun müddət Naxçıvan Dövlət Teleradio Komitəsində redaktor, aparıcı-müəllif işləyib. Şeirləri ölkəmizlə yanaşı, Türkiyə və İranda da dərc olunub. "Adam kölgəsinə səsləmə məni" (1998), "Mən çiynimdən yerə qoydum dünyanı" (2001), "Başımda qar olur, ayağımda yaz" (2010) adlı kitabları oxucuların rəğbətini qazanıb. Şeirlərinə mahnılar bəstələnib.
Ruhumuz göylərdə darıxır yəqin
Ruhumuz göylərdə darıxır yəqin,
Yerdən göy üzünə baxmağa gəlir.
Bəlkə də əyninə bir bədən geyib
Güzgüdə özünə baxmağa gəlir.
Bir gözündə sevinc, birində kədər,
Nə sevinc hədərdi, nə də qəm hədər.
Şeytanın toruna düşənə qədər
Allahın sözünə baxmağa gəlir.
Demə nə mənası açıb-solmağın,
Bu qəmli-kədərli Yerə qonmağın.
Gəlir dadın görsün insan olmağın,
Bir barmağa üzük taxmağa gəlir.
Orda bir axşamı, səhəri yoxdu,
Qonşuyla arada çəpəri yoxdu...
Ölüm qorxusundan xəbəri yoxdu,
Burda ölümündən qorxmağa gəlir.
Ahım uçdu dağda duman olmağa
Hardan gəldi, hara getdi, İlahi?
Bu ömürün ömrü bir anlıq kimi.
Qəmlər qəddimizi əyməsin deyə
Yedik ümidləri yavanlıq kimi.
Güman varmı bir də cavan olmağa?
Ahım uçdu dağda duman olmağa.
Mən gəlmişəm sənə qurban olmağa,
Sən bükmə boynunu qurbanlıq kimi.
Göylər sığal çəkər, Yer didər səni,
Pis gündə xoş söz də incidər səni.
Qocalıq dərd olub göynədər səni,
Qəfil əldən çıxan cavanlıq kimi.
Oxumaq öyrənsən, özünü oxu
Divanə olmadıq ağıllılardan,
Ağıllı deyilik divanələrdən.
Axır ki qurtardıq bu ağlı dardan,
Əbədi vaz keçdik bəhanələrdən.
Eşq bizi aynada görənə kimi,
Bir gözəl hörüyün hörənə kimi,
Bu şamlar nəfəsin dərənə kimi
Gör nələr öyrəndik pərvanələrdən.
Ayağım altından çay keçir, könül,
Başımın üstündən Ay keçir, könül,
Hər gecə könlümdən mey keçir, könül,
De, necə keçməyək meyxanələrdən?
Oxumaq öyrənsən - özünü oxu,
Yerin altın, göyün üzünü oxu...
Abadlıq içində zay oldu çoxu,
Gör nə abad çıxdıq viranələrdən.
Heç hörmət qoymadı dünya özünə,
Qapı açdı hər yetənin üzünə.
Ehtiram gözləmə şair sözünə,
Tanrı kəlamına biganələrdən.
...Dünya qum dənəsidi
Qarğış yağır yenə də
Duasız dodaqlardan.
Sanki xəzəl tökülür
Qurumuş budaqlardan.
Kimi özündən çıxır,
Kimi imandan, dindən.
Hər kəs bəhanə tapıb
Küsür öz taleyindən.
Yenə naşükür bəndə
Sevə bilmir Allahı.
Hər tərəfə kor baxır,
Görə bilmir Allahı.
Yaşamaq istəyən yox
Günləri bayram kimi.
Bu ilahi meyi də
İçirlər ayran kimi.
Qəlbi sıxan qəm-kədər
Dünyanın hədəsidi,
Tanrının göylərində
Dünya qum dənəsidi.
Sənin gileyin
Qışdı hər adamın sevməyən üzü,
Hər adamın sevən üzü bahardı.
İndi nə ad verim bu ömrə-günə?
Bu həyat səninlə məna tapardı.
Gör bir nələr yandı və döndü külə,
Durdun tamaşaya sən gülə-gülə,
Deyirlər, eradan əvvəl də elə
Könlü olmayanlar könül qırardı.
İtirdin səmtini səmt küləyində,
Görmədim mən səni qəm köynəyində.
Yuva bağlasaydı eşq ürəyində
Quşlar da başında yuva qurardı.
***
Allahdan da öz payını
Utana-utana istədin.
Özünə heç nə ummadın,
Hər şeyi Vətənə istədin.
***
Bir az mən danışdım,
Bir az da o danışdı.
Çəkdiyimiz
papirosun tüstüsü
Təpəmizdən çıxan
tüstüyə qarışdı.
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
