Poema
Proloq
Erkən adaxlanan qız,
Baxışların nə deyir?
Puç olmuş arzuların
Gözlərində göynəyir...
Könlün qan ağlayırmı
Düşdüyün əsarətə?
Susdun, boğdun səsini,
Yenildin cəhalətə...
Zərif biləklərinin
De, gücü nəyə çatar?
Güclənib bərkiməyə
Hələ ehtiyacı var.
Sən də düşündün, yoxsa,
Qızıl taxt var "O" evdə?
Mücrülər, zərli boxça
Və ağ atlı şəhzadə?
***
Xəyal qurmaqdan əl çək,
Xəyal gerçək deyildir.
İnsan ağılla ancaq
Çətinə sinə gərir.
Bizim bu hekayəmiz
Əslində cəmiyyətə -
Əsil ibrət dərsidir.
İnsanın taleyinə
Könüllü itaəti, -
Böyük faciəsidir...
***
Tanıyanlar o qızın
Halına acardılar,
Bu taleyin əlindən,
Qoparıb qaçardılar.
O qızın yaşı kiçik,
Arzuları qönçəydi, -
Hələ böyüməmişdi,
Açılmamış çiçəkdi.
Arzusu qucaq-qucaq,
İndi köksündə dağdı, -
O, məktəb bitirəcək,
Gələcək quracaqdı.
Deyir, saydığını say,
Bir gör fələk nə sayır.
Vaxt olur ki, yolunu
Doğmaların bağlayır.
Ata: "Oxumaq nədir,
Buna kim verir qərar?
Elçiyə "hə" demişik,
Bu söhbət bitdi, qurtar!"
"Nə yaşım var, ilahi,
Heç on altı olmayıb, -
Gözüm ata evindən
Usanmayıb, doymayıb.
Amma nə deyə billəm,
Sözümü eşidən kim?
Yaxşısı budur, susum,
Dərdimi özüm çəkim.
Bəlkə anam düz deyir,
Oxumasam da olar, -
Ər çörəyi yeyərəm,
Qohum-qardaş şad olar..."
Çələng arzularından
Özünə dünya qurdu, -
Ər evinə yollandı,
Böyüməmiş o qumru...
Dörd yandan zülm edirdi,
Qayın, qaynana, baldız,
Hər kəsin öz içində
Dərdini çəkdi yalqız...
Bir il keçdi beləcə,
Bu bir il keçdi necə, -
Kaş ki bu an, indicə
Kiçik yaşda olaydı,
Çantası çiynindəcə
Məktəbə yollanaydı.
Ancaq geriyə dönmür
yaşanmış il, keçən ay.
Zalım fələk nə deyir?
Sən öz saydığını say!
***
Körpəsi oldu onun,
Böyüməmiş qumrunun,
Guya dəyəri artdı
Sayəsində yavrunun.
Çox keçmədi sevinci
Uçub ərşə çəkildi,
Dərdin ağırlığından,
Zərif beli büküldü...
Xəstə idi yavrusu,
Yerimir, danışmırdı,
Əri ilə özünün
qanları uyuşmurdu.
"Səndə, səndədi günah,
Cəzanı da özün çək!
Xəstəyə kim baxacaq?
Mənə deyilsiz gərək!
Götür uşağını da,
Atanın evinə get,
Mənə lazım deyilsiz,
Mənim evimi tərk et!"
O qumru böyüməmiş
Ata evinə döndü.
Xəstə uşağı ilə
Qara kölgəyə döndü...
Yeriməyən oğlunu,
Kürəyinə çatdı o,
Oxşadıqca boyunu,
Dərdə-qəmə batdı o.
Baxdıqca uşağına
Yazıq şamtək əridi,
Bütün yaşıdlarından
Uşaq çox-çox geriydi.
Demək, bir ömür boyu
Oğluna baxıb ancaq,
Dərdini dərdə büküb
Yaşlanıb qarıyacaq...
Hər gün qara telinə,
Qar kimi dən ələndi.
Könlü qubar selinə,
İztiraba bələndi.
Düşündü qohum, yada,
Bu dünyaya yükdü o,
İçindəki fəryadı
Lal sükuta bükdü o...
Susdu, susdu o qumru,
Dönüb söyləmədi ki,
Mən deyiləm günahkar!
Məni bədbəxt eləyən,
Siz oldunuz, adamlar!..
***
Ay mənim məsum quzum,
Dinlə, sənədir sözüm,
Bilmirdin amansızdır
Bu həyatın sərt üzü?
Ya vaxtında təhsil al,
Ya da bacarıq öyrən,
Taledən zərbə alsan,
Nə əl aç, nə də dilən.
Dilənmə yad qapıda
Bir loxma çörək üçün, -
Razı olma adına,
Bəxtinə ləkə düşsün.
Küsüb özü-özündən,
Taleyə boyun əymə.
Bacar, özünə güvən,
Özgə qapısı döymə!
Bir az dərin düşünüb
Ağılla addım atsan,
Ömrün çətin yolunda
Bataqlığa batmazsan.
Epiloq
...Kiçik yaşlı qızların
Gəlincikdən fərqi nə?
İncitməyin qızları,
Varın bunun fərqinə!
Dəyməyin arzusuna,
Dayanmayın qəsdinə.
Qaçırıb yuxusunu,
Yeriməyin üstünə.
Bərkiməmiş qanadla
Məsum ruhlu qumrular,
Yuvasını tərk edib
Görün, hara qondular?
Günəşin qarşısını
Kəsdi qara buludlar,
Bax, beləcə saralıb
Məhv oldu neçə bahar...
Soyuq bir qış gecəsi
Və əlacsız intihar...
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
