Sən məni vətən kimi sev, sevgindən arxayın olum... - Narıngül Nadirin şeirləri

Vətən

Dağdı, daşdı, çöldü vətən,

ağac vətən, yarpaq vətən,

Adam ölüb yox olmaz ki,

adam boyda torpaq vətən.

Görən, necə dindir vətən,

hamı ibadət eyləyir?

Görən, necə sevgidir ki,

hamı eyni donda sevir?

Görən, necə yardı vətən,

rəqibi, əğyarı yoxdur?

Görən, necə aşiqdir ki,

özgə bir nigarı yoxdur?

Ərazisi sevgi boyda,

xəritəsi qandan keçir,

Görən, necə qandır ki, bu,

səndən, məndən, ondan keçir?

Getdi igid oğlanları,

getdilər vətən olmağa,

Qorxunc divdən, əjdahadan,

təpəgözdən qorunmağa.

Məlikməmməd xilas edən

qırmızı almadır vətən,

Axtarma başqa yerdə sən,

ürəkdə, candadır vətən.

Adam-adam dolub-daşar,

adam-adam yaşar vətən,

Adam-adam çıxıb gedər,

qürbətə daşınar vətən.

Qürbətdən baxanda vətən,

baxıb ağlamaq üçündür.

Qürbətdən gələndə vətən

yara bağlamaq üçündür.

Sən məni vətən kimi sev,

səndən uzaq düşsə yolum,

Sən məni vətən kimi sev,

sevgindən arxayın olum.

Qarşıda boşluq var

Dolabdan asılıb paltarsız asılqan.

Sümükləri gülür

adamın üzünə.

İndi mən özüm də

dünyanın bir küncündən

asılmış asılqanam

üzü divara sarı...

Hər addım atdıqca

adamlar tökülür əynimdən.

Bir anda

boşalır

bütün izdihamlar.

Qarşıda boşluq var.

Baş alıb gedirəm

adamla dopdolu

qatarın içində.

Ürəyimdə şəhərin basabası,

səhərin basabası.

Baş alıb gedirəm.

bir metro qatarında.

Pərçimlənib adamlar.

Kimsə hövsələsizdir

söyür meqapolisi.

Bax budur, maşinistin

gəlir bariton səsi:

- Ehtiyatlı olun! Qarşıda boşluq var.

İndi mən də şəhərin

gur vağzalı kimiyəm.

Gah dolub, gah boşalır.

ürəyimdən adamlar.

İndi mənim özüm də

fit verən bir gecə qatarı misalı.

Özündən qaçmaqdır

qaçışın ən ən böyük finalı.

Qarşıda boşluq var...

Qanadlarım açılıb

göyün ortasındayam.

Bir quşun qanadında uçduqca uçuram.

Bəs hara gedibdir quşların qatarı?

Bəs bu quş niyə təkdir?

Quşların nə vecinə,

göydəki quşlar üçün

dünya bir yelləncəkdir.

Ürəyim uçunur.

Dimdiyində bir məktub gətirir göyərçin

sevgi məktubudur.

Bu da son sətiri:

Qarşıda boşluq var.

Darıxmaq nədi ki...

Yaxşı tanıyıram mən

bu darıxmağı, sırtığın biridir,

Nə qədər yozursan,

başını qatırsan kirimir.

Yaxşı tanıyıram,

tutub ətəyindən getməz ki,

Yaxşı tanıyıram,

nə qədər çəksən də bitməz ki...

İnadından dönməz,

nə bəndəyə baxar, nə də ki tanrıya

Yaşını bilmirəm,

min illərdir gəlib dünyaya.

Darıxmaq nədir ki,

sənin olanları əlindən buraxmaq,

Sonra da oturub

bir qucaq dolusu darıxmaq.

Darıxmaq nədir ki,

uçmaq istəyərkən qanadı qırılmaq,

Hər gün axşamüstü

üfüqə baxaraq saralmaq.

Darıxmaq nədir ki,

ağacda tək qalan, titrəyən son yarpaq.

Bütün sevgilərin bir ucu darıxmaq.

Dostum, əlini ver

ayrılıq sözünü lüğətdən pozduraq,

Dostum, əlini ver

gedək darıxmağı azdıraq.

Qayıtdınmı, dostum

Unutdunmu, dostum?

Gizlənpaç oyunu kimidir ömrümüz.

Sən varsan, mən yoxam,

mən varam,

sən yoxsan.

İndi bu şəhərdə

qara div kimidir

böyük göydələnlər.

Böyük göydələnlər dam olmaz,

quşlar yuva qurmaz.

Hanı bu şəhərin neft iyi,

hanı mazut iyi?

Sən özün hardasan?

Darıxdınmı, dostum?

Darıxsan, bilet al.

Parisə, Londona,

Ufaya,

Perimə, Hataya...

Hər yerə bilet var,

yetər ki, bilet al.

Şəhərə nə var ki,

atıb getmək olur.

Amma ki, özündən

getmək olmur, dostum.

Bunu sən bilirsən...

Sən bunu bilirsən:

Bütün gedişlərin qiyməti bahadır,

bütün qayıdışlar havayı.

Qarşıda nə var ki, yollardan savayı?..

Qayıtdınmı, dostum?

İndi sən

mənim ölkəmdəki

heç bir xəritədə olmayan şəhərsən -

Çoxdan köçmüş şəhər.

Daha nələr, nələr...

Paslı qıfıl kimidir, bütün xatirələr.

Bir də ki,

Günəş eynidir, dostum,

Şəhərin "Tarqovi" küçəsində,

yaxud da ən ucqar dağ kəndinin

ən ucqar guşəsində.

Günəş eynidir, dostum,

yetər ki, sən gülümsə.

Günəş göydədirsə,

gülümsə...

Darıxmaqdan başqa

Hərdən şəhərin üzünə darıxır adam

tənhalığını sıxır şəhərin alnına.

Baxmır o boyda küçəsinə, dənizinə, vağzalına

darıxmaqdan başqa

heç nə gəlmir ağlına.

Hərdən xoşbəxtlik də görünmür gözünə.

Bu boyda dünyada

adam balası kimi oturub darıxmağa

bir yer tapa bilmir özünə.

Hərdən şəhəri aldadıb vağzala gətirmək,

aldadıb harasa ötürmək,

aparıb dənizdə üzdürmək,

şəhəri götürüb çiynində gəzdirmək

İstəyir adam.

Hərdən şəhərin üzünə darıxır adam

Gül kimi şəhərin üzünə...

Burdan bir köç keçdi...

Mən keçmişi sevirəm, dost.

Ömürlük sürgündür

heç nə geri dönmür.

Qarşıda qadağan işarəsi.

Qarşıda yol polisi

tənzimləyir meqapolisi.

Ömrümün piyada keçidi hardadır?

Keçmək istəyirəm keçmişə.

Mən keçmişi sevirəm, dost.

Keçmiş xatırladır

amma ələ gəlmir.

Zibilliyə atılmış boşqab sınığı

qırıq təbəssümdür.

Boşalmış rezin top

boşalmış dünyadır.

Qırılmış patefon elə hey oxuyur,

bir kimsə eşitmir,

quşlar dimdikləyir səsini.

"Vasmoy" bazarında köhnə əşya satan kişi

qarşısına düzüb keçmişi.

Bəlkə, xırdan ola? Almaq istəyirəm keçmişi.

Keçmiş xatırladır:

Bu dünya bir heçdi...

Yolun kənarında bir yovşan

ətrini burnuna çəkərək ağlayır -

burdan bir köç keçdi...

Mən keçmişi sevirəm, dost.

Bütün gedişlərin vağzalı mənəm,

bütün qatarları qarşılayıram.

Keçmişə aparan taksilər

görəsən, neçəyə aparar?

Ünvanı bilirəm:

Darıxdığın yerdən keçir

bütün ayrılıqlar.

Mən keçmişi sevirəm, dost

Köklü ağac kimi...

Məktub gözləyirəm

Göylərdən bir yarpaq.