Onda ki, məhəbbət məktublarımız Sənədlər qovluğu altında qalar... Onda gəncliyimiz tərk edər bizi. - Zabil Pərvizdən şeirlər

Gənclik

Nə vaxt gəncliyimiz tərk edər bizi?

Bəlkə saçlarımız ağaranda?

Yox.

Bəlkə də ağlımız ürəyimizi

Dəli sevdalardan çağıranda?

Yox.

Onda ki, məhəbbət məktublarımız

Sənədlər qovluğu altında qalar,

Yarımcan arzular, yarımçıq yollar

Taleyin tapdağı altında qalar, -

Onda gəncliyimiz tərk edər bizi.

Haçan ki, "ev bizim, sirr bizim" olar,

Baharın yolunu qışla bağlarıq.

Dostlarla qırılan əlaqəmizi

Bəhanə gətirib işlə bağlarıq, -

Onda gəncliyimiz tərk edər bizi.

Nə vaxt stolüstü kitablarımız

Stollar altına yıxılıb qalar,

Leylinin, Məcnunun, Çalıquşunun

Sevgisi bir küncə sıxılıb qalar, -

Günəşli, gurşadlı yaz səmasıtək

Boşala bilmərik, dola bilmərik,

Əbədi yamyaşıl qalan Müşfiqə

Daha qardaş olub qala bilmərik.

"Çahargah" çarparaq divardan-divara

Yolçunu yolundan eyləməz avara",

Onda gəncliyimiz tərk edər bizi.

Nə vaxt süfrəmizə şeirdən əvvəl

Yeməkdən, içməkdən, kefdən danışan

Qeybətlər, söhbətlər yığını gələr,

Şeirsə, üçüncü qədəhdən sonra

Sağlıq kölgəsinə sığınıb gələr, -

Onda gəncliyimiz tərk edər bizi.

Nə vaxt zərli-zorlu ayı görəndə

İşimiz xətrinə "dayı" deyərik.

Gözümüz öyrəşər qaranlıqlara,

Zülmətə "günəşin tayı" deyərik, -

Satıb gilə-gilə saflığımızı

Bunu özümüzə ləkə bilmərik.

Gərəkli məsləkin, gərəkli eşqin

Gərəkli dərdini çəkə bilmərik, -

Onda gəncliyimiz tərk edər bizi.

Onda ki, hardasa boğulan haqqın

Sonuncu fəryadı əriyər, batar.

Guya eşitmərik, guya görmərik,

Amma əl uzatsaq, əlimiz çatar.

Palaza bürünüb sürünənlərin

Ürəyi kəfənə bürünüb yatar, -

Onda gəncliyimiz tərk edər bizi.

Ardıyca nə gələr?

Ölüm yuxusu.

Bəs hanı həyatın şəhdi, şərbəti -

Bülbülün naləsi, gülün yuxusu?!

Bir gözəl şairin sözü, söhbəti...

Biz onun sərrafı sayılmadıqsa,

Onun nəfəsilə, onun səsilə,

Haqqın nəfəsilə, haqqın səsilə

Ölüm yuxusundan ayılmadıqsa,

Onda gəncliyimiz tərk edər bizi,

Onda itirərik Zabil Pərvizi...

Yollar

Sən "açaq" deyirsən bağlı yolları,

Açaq açılmayan qapıları biz.

Aranlı yolların, dağlı yolların

Qırsın sükutunu şərqilərimiz.

Arzular sel kimi keçir qəlbindən,

Keçir ikiləşən, ayrılan yollar.

Yolçusu qeyb olan, gözü yol çəkən,

Araz sahilində qırılan yollar.

Gözündə, könlündə sevda yolları,

Dənizə aparan məcra yolları.

Fəqət, unutmusan yolun üstədir

Fəlakət yolları, qovğa yolları.

Ölümdən, hədədən, qorxudan uzaq

"Barışıq" yolları, "sevgi" yolları.

Hər cür məhkəmədən, sorğudan uzaq

"Dahi" bir cahilin zövqü, yolları...

Sahili sıldırım məhəbbət yolu,

Sökülüb-tökülmüş həqiqət yolu...

Babək ölüb getmiş...

Ancaq hardasa

Yaşayır Babəkə xəyanət yolu.

Çoxdan bağlansa da, yığışılsa da,

Uzaq Məkkə yolu, Kərbəla yolu,

Ancaq min ildir ki, açıq qalıbdır

Ərəb atlarının dırnaqlarında

Bu torpağa gələn hər bəla yolu.

Daha əsər yoxdur qaçaq-quldurdan,

Nə Ərəb Reyhanı, nə Həsəni var.

Bugünkü yolların "riya" adlanan,

"Satqınlıq" adlanan yolkəsəni var.

Uddu Koroğlunu dövran birtəhər,

Məzarı bu yurdun qucağındadır.

Əsrlər keçibdir...

Bu gün də hələ

Çənlibel yolunda yeni Həmzələr

Yeni Qıratların sorağındadır.

Sən bağlı yolları "açaq" deyirsən,

Sözüm yox.

Amma gəl, fikirləş bir an:

Bilmirəm, yan keçə biləcəkmisən

Rüşvət yolundakı gömrükxanadan?!

Sən bağlı yolları "açaq" deyirsən,

Tutubdur gözünü yerüstü yollar.

Tufandan qorxulu, seldən qorxulu

Hələ saman altdan su yolları var.

Açıqdır dar gündə mərdi çaşdıran,

Dəvəni "görməyən" yalan yolları.

İnsanı axırda ilanlaşdıran

Mənsəbin, şöhrətin ilan yolları.

Bu gündür gələcək günlərə təməl,

Bugünkü yollarda ayıq ol, ayıq.

Unutma:

Bir yolu açmazdan əvvəl

Nə qədər yolları bağlamalıyıq!

Sonuncu mühazirə

Qızlar yaman kövrəlib,

oğlanlar mütəəssir,

Müəllimin səsitək

hamının qəlbi əsir.

Ürəklərdə söz gəzir:

sonuncu mühazirə,

Otaq günəşlə dolu,

otaq qərq olub zərə.

Pəncərədə baharın

şüa-şüa saçağı,

Güllə, çiçəklə dolu

neçə qızın qucağı.

Hələ parta altında,

hələ dizlər üstündə

seyr elə qom-qom gülü,

Sevinc qəmə bükülü,

qəm sevincə bükülü...

Müəllim danışdıqca

sinəsindən elə bil,

şəlalələr tökülür.

Dilində qədim Gəncə,

zəka, qüdrət günəşi...

O danışır, gözündə

oğlanlar Fərhadlaşır,

qızlar Nüşabələşir.

Ürək çırpıntısında

boğulur zəngin səsi,

Neçə çaşqın təbəssüm -

bağlı gülüş qönçəsi.

Hamı heyrət içində,

otaq heyrət salonu,

Müəllim unutmuşdur

zəngin vurulduğunu:

- Siz Vətən övladları,

Nizami övladları...

Sözü yarımçıq kəsib

şüşələri titrədir

qopan alqış axarı.

Elə bil əsrləri

keçib gəlir Nizami, -

Onu dinləmək üçün

ayağa qalxır hamı!