1
Heç nə yadımda yox
hər şeyin nurani üzü
soyuğa və qaranlığa bənzər.
Viranəyə dönüb
sentyabr şənbəsi
dost könlü havasız
qaranlıqdır deyə
gedənlər öz rəhmini də
çəkib aparmış...
isinir tək gecə lampasına
umudun solğun üzü.
Payızın göyləri kövrəlir
xatirəyə dönən sözdən
nə vaxtsa yollarda
kölgəsiz qaldığım günün
ruhu sarmaşır
həyətimizdə uşaqkən
budağına ip salıb
yelləncək oynadığım ağaclara.
2
Həmişə olduğu kimi
bu gün də yuvasız mavilik
quşların gözlərində mürgüləyir
gecənin qəlbi nəbzim kimi
döyünür səssiz və ıssız.
Hər sabah ertədən
yenə də dan üzü
qəfildən pırlayıb uçur
quşların yuvasından.
Quşların qanad səsindən
şeh damlayır puçur-puçur.
Mən isə elə bilirəm
quşlar uçub getsə belə
maviliyin yuxusuz üzünü
hər gün erkən duyacam
və səsimlə sığayacam.
Sükuta bürünmüş payızın
tənhalıq qoxusunu
son nəfəs tək
son gücümü toplayıb udacam.
Süpürüb atacam eyvanımdan
küləyin qovduğu yarpaqları
könlümə sığınıb titrəyən
anılar kimi...
3
Hər kimsəsiz dərd
soyuqdan donanda
əzab verməkdən usananda
qəlbimin qapısından
sorğusuz keçir.
Mən yazıq
sadəlövh və divanəydim
hər yetənə
sıcaq
sevimli
eşqli bir söz söylədim
gedənlər özlərini isindirib
özləriylə apardılar anılarımı
xaraba qaldı könlüm
payız meşəsi kimi.
Bu gün yenə də yaddaşım
ağacı uyğuya dalan
son payızın içinə bənzəyir.
Ulduzum baxır
ulusumun hər zaman
qovrulan təzə yarasından
və nə vaxtsa incitdiyim
bir ruh uçur yanımdan
uçunur cavan canım...
Nə yaxşı hələ
barmaqlarım və ürəyim var
nakam tale nəğməsi oxuyan
mübarək qələmə qoşulub
avara dolanıram sözlərin arasında.
Məktəbli çağlarımın
xatirə kitabçasında
uduram havanı
uduram ilac kimi
içimə dolur göy üzü
aydınınlq və qaranlıqla birlikdə.
4
Neçə il öncə
yanımdan sevinclə ötən
qürurlu ömür saatı sükuta dalmış
sona vardığım uğurun qaranlığında
və mənim addımlarım
döyükür dünyanın harası deyə
dişləri tökülmüş sısqa gülüşlə
etinasız şəkildə ötür
son mənzilin yanından
abırsız bir həyat gölgəsi.
Bilmirəm nəyi ölmüş
ağlar qalan göy üzünün
tükənmir yaşı gözünün
yağmurlar tamam işlatmış
su içində qorxusuz yaşayan
fədakar dünyanı.
Daha yoxdur
anamın solğun qədəmi
izsiz yürüyür
torpaq üstündə və havada
yuyulub yuyulub
görünür görk kimi
həyatın min üzü birdən...
5
Ayın qos-qoca nuruyla
gecələrin üzü gülür
ancaq xoş günlərdə belə
yaşamaq eşqimiz sönür
ağrı çəkəndə
haqqımız itəndə...
və öz bəxtimizdən küsəndə
Tanrı da adamın üzünə baxmır.
İsrarla getdiyimiz yollarda
bizə yoldaş kölgəmiz
qos-qoca ölümün surətidir bəlkə.
Yolumuzun kənarında
əkib böyütdüyümüz ağaclarda
otlardan yuva quran
bala çıxaran quşların yatışında
əzizini itirmək qorxusu var...
haqqın dağılan uyğusunda
dağılır qiblənin xanımanı.
Sabah yenə yaşamaq istəyi
gecə yenə də
həzin ölüm qoxuyur.
Tanrını ibadətlə
aldatmaq istəyən biçarə həyat
həmişə gördüyüm kimi
qələbəlikdə və qiyamətdə
gözləri nəmli və həsrətli...
6
Bu gün bayram ertəsi...
yağmurlu axır çərşənbə
sonuncu bayram günü tək
bu nimdaş sevinci də islatdı
çarəsiz qayğılar və ağrılar
beynimdə yerini aldı.
Yaxşı dərs verdi mənə tale
dostum və güvəncim olsun
bozqurd ağızlı dərd.
Ulusun ürək dolusu qanı
üzündə qalıb vətənin.
Günün son nidasıdır şahid dualar
şahid ağılardı verdiyim nəfəs.
Qəzəb və rəhm sinəmizdə
dərin çuxurlar qazmış
və zirvəsi görünməz dağlar ucaltmış
hələ yumşalmırsan Tanrım...
7
Başımızın üstündən quşlar
göy üzünü daşıyır
bilmirəm hara.
Hər addımda
pis və xoş anlarımda
açılır həyatın sirri
zamanın xəcalətli üzündən
günahlar torpağa damır
şəffaf yağmurlar kimi.
Adəmin viranə vətənindən
pırlayıb göydəcə ölən quşun
qəbri buğda zəmisində.
Soyuqdan ağzımda dilim donanda
qaranlıqdan gözlərim qorxanda
söz yandırıb
ürəyimə düşən
dilsiz kədər də tərpənmir yerindən..
Qar kimi üzüylə
qanıma qəltan olan
divanə və nakam arzuların
xatirəsi çox cavandı.
Tanrım
göy qübbəsi ver
həyatın açıq yarasından
ruhumun xəyalı uçur...
8
Ey izsiz gölgəm
Alın tərini əllərimə tök
dəstəmaz alım
mən Böyük Çölün yorğunuyam
yovşanlıq dil deyir qədəmlərimdə
göylərim qocalır çiyinlərimdə
gözlərimin işığı
maviliyin ahəngini
fərq etmədən və toxunmadan
axır nəfəs-nəfəs
Qiblənin açıq qapısına.
Gecələr qarışıq yuxularda
görünür uzaqdan
vətən uğrunda övlad itirən
anaların sinə dağları...
o dağlar dərdin boyundan
kiçik görünür
önü o dağlara tənha yolçuyam.
9
Qeybdən su kimi axan
divanə səsdir
hüzn günümdə oxunan ağı
vəsf edir Tanrının kəramətini
mələklər xəbər aparır Qiblə ocağına
yurdumuza təzə bir qərib gəlir deyə.
Sinə dağlarının yolu dumandır
orda aqibətin sehri tufandır
daşı-torpağı ulu dağların
söz kimi səpələnmiş
dolanbac gədiklərə.
Orda karvanyeriş şairlər itmiş
sözlərin izində öyküyə dönmüş
O adı bilinməyən gündən
mələk qələmlər
qansız qübbəsinə göylərin
şəhid söz daşıyır nəfəs almadan
10
Türklüyün uğruna
söylənmiş ulu sözlərin
yanğılı öyküyə döndüyü
bir vadinin ulu sularıyam.
Yaşımdan çox erkən
axıb-axıb duruldum
ağacların
insanların
səhraların
uğrunda həlak oldum
heç xəbəriniz olmadı.
Keçmişin diliylə söylənən sözlər
mənə kim olduğumu anladır.
O ulu sözlərin
yarandığı ruhların ürəyində
çəkişdiyim dava anla və qanladır.
Tarixin köşəsində
gözləməkdən
dinşəməkdən
yaşamaqdan
dağlar kimi yalnızam
yalquzağam kutsal yol ayrıcında.
Həyata dönmüş viranəyəm
bir and həmləsinə çoxdan həsrətəm.
11
Sular qiyamətə doğru axdı
kimsə yox yer üzündə
sonuncu günü yaşaya
sonuncu gündən şahid qala.
Mən səhra qızılquşuyam
qızmarın cəsədi üstə
qiblədə qaldı
qocaman gözlərimin nuru.
Bilmədim cənnət hardadı
və havası düşərmi mənə
elə hey can atdım ona doğru...
Küləklərin qovduğu buludların
sələskən suların dalınca uçdum
uçdum və hey uçundum.
Gözləri yumulu halda
bir duanın sırtında
addadım qiblənin qapısından
əziz bəndə tək.
Günahım varmış bəlkə də
mən Tanrının yanında
yenə də tənha qaldım...
12
Ölərkən söz vədəsində
biz hara yolladıq bilmədən
həyatdan küskün ruhumuzu...
yerində təsəlli üçün
bir nişanə də qalmadı.
Talanmış buludlar o vaxtdan
dolaşır dəli-divanə
cəsədlərimizin arasında
könlünü boşaltmağa yer tapmır.
Bir ağı deyən də yox
burda ölən yalquzağa...
heç nədən ölürük deyə
heç nədən unudulduq.
Məkansız və adsız uhumuz
sümüklərimizin sahibi deyil
xaraba qoyduq cənnəti
orda yaşamaq yasaq...
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
