"Kaş sənə vaxtında yetim, İlahi" - Musa ƏLƏKBƏRLİ

Şeirlər

İLAHİ          

Məni bəlalardan keçirib gəldin,

Sevgi badəsini içirib gəldin.

Dəftərə-kitaba köçürüb gəldin,

Qoymadın arada itim, İlahi,

Kaş sənə vaxtında yetim, İlahi.

 

Bilməzdim illərin belə nəhsi var,

Ömrün bu dövranla ağır bəhsi var.

Sinəmdə yaralı qu nəğməsi var,

Onu istəyimcə ötüm, İlahi,

Kaş sənə vaxtında yetim, İlahi.

 

Biz ki, ölümlərə vaxtsız deyirik,

Erkən ölmüşlərə baxtsız deyirik.

Göylərə tavansız, taxtsız deyirik,

"Ol" söylə, göylərdə bitim, İlahi,

Kaş sənə vaxtında yetim, İlahi.

 

Mən niyə gəlmişdim, gedirəm niyə?!

Dala bilmədimsə bu dərinliyə,

Salma sualımı sən qəribliyə,

Dəyişər əvvəlki idim, İlahi,

Kaş sənə vaxtında yetim, İlahi.

 

Mən qol-qanadımı açıram indi,

Nurunu ömrümə saçıram indi.

O böyük sevginə uçuram indi,

Qalmayım  mən ondan yetim, İlahi,

Kaş sənə vaxtında yetim, İlahi.

 

BİR QATAR YOL GEDİR

İnsafsız bələdçi demir çatmısan,

Hələ də yol gedir qatar ürəyim.

Mənim ürəyimə elə yatmısan,

"Yox" desən inan ki, yatar ürəyim.

 

Qoynundan bir qatar uçurar Bakı,

Üzü Qərbə tərəf sökər yolları.

Paralel xətləri bağrına basar,

Mənim istəyimin çarpaz qolları.

 

Doğma obalara yol alar qatar,

Ürəyim uçunar doğmalıq üçün.

Bilməzdim harayım Tanrıya çatar,

Ən doğma kəsimi yetirər bu gün.

 

Bilməzdim taleyim, bəxtim beləcə

Üz-üzə əyləşib üzümə gülsün.

Ömrümə bir ömür artırsın gecə,

Dan yeri gözümdə belə sökülsün.

 

Qəlbimdən keçənlər ona əyandı,

Ən saf diləkləri Tanrı eşidir.

Mən onun görkünə qəlbən inandım

Doğrudan, bu görüş tale işidir.

 

Bir ömür ömrümü qana döndərib,

Bitib-tükənməyib əskik-gərəyi.

O qurban olduğum axır göndərib

Şair sevgisinə layiq mələyi.

 

Talemi xoşüzlə məni dindirib,

Bəxtin günəşimi nurunu saçdı?!

İlham pərisini yerə endirib,

Göylər yaxasını üzümə açdı...

 

Saflığın ilahi sehrinə uydum,

Çox da ki, görürdüm ilk kərə onu.

Bu hissin mən elə zövqünü duydum

Nə Məcnun duymuşdu, nə Kərəm onu.

 

Cırmışam köksünü kədərin, yasın,

Sevincim hər cürə dərdə qənimdi.

Olsun ki, o gözəl mənim olmasın,

Ancaq indən belə dünya mənimdi!

***

Bu Vətənin qanlı köynəyidir

                           Xocalı -

"Qisas" deyə bağırır.

Bu xalqın əbədi göynəyidir

                            Xocalı -

Bizi intiqama çağırır.

XX əsrin utanc yeridi,

                 üz qarasıdı Xocalı -

Zülmün, işgəncənin

               "bundan o yanası yox"

                                 sərhədidi.

Vətənimin, torpağımın                     

                    iç yarasıdı Xocalı -

Vəhşiliyin, barbarlığın

                        son həddidi.

Ruhların fəğana gəldiyi

                        yerdi Xocalı -

İnsanla birgə insanlığın

                   öldüyü yerdi Xocalı.

 

DÜNYA BOYDA
Görkəmli alim,
İmamverdi Əbilovun xatirəsinə

O bölgənin, o torpağın

                 Şeir havasıydı

                       İmamverdi müəllim.

Bütün yazarların

               Bir ocaqda cəmlənən

                Yuvasıydı İmamverdi müəllim.

                  O eldə, o obada

                     Duyğusal insanların

                       Eliydi, obasıydı

                         İmamverdi müəllim.

Şeirin gücünə, şairin

                   sevgisinə qalsa,

Ölümü hələ neçə əsr

               qovasıydı İmamverdi müəllim.

Ürəyində, süfrəsində

                  Muğan genişliyi,

Arzusunda, istəyində

                 Kür axarı

                    vardı.

Ən dərin

           sözü-söhbəti

                 Rəsul Rza,

Dilinin ən şirin əzbəri

            Məmməd Arazdı,

                   Bəxtiyardı.

Ən yaxşı şairlərin

              ən yaxın dostuydu

                   İmamverdi müəllim.

Neftçalada şeir-sənət

                mərkəziydi,

                   poeziya postuydu,

                       İmamverdi müəllim.

O kişi söz imtahanı,

             Şeir sınağı olmuşdu,

Səməd Vurğundan tutmuş

              Musa Ələkbərliyə qədər

                şairlərin hamısı

                    qonağı olmuşdu.

İmkanı səxavəti qədər

                    olmasa da,

Qüruru yer verməzdi

                   qüssəyə, qəmə.

Dünyaya qonaq kimi gəlməyənlərin

Qonaq eləmək arzusu

              Dünya boydaymış

                        Sən demə!

 

QARANQUŞLA SÖHBƏT

Ürəyimizlə, canımızla,

İliyimizlə, qanımızla

Olmayan imkanımızla

                    Qurmuşduq o evi

Atamın-anamın sağlığında.

Bir yaz günü yerin-göyün

                             Qılığında.

Sən də gəldin o evin eyvanında

                         Yuva qurdun…

Havanı qayçıladı qanadların

                       Bala eşqinə…

Bəla hardan gəldi,

                      Qaranquş,

Nədən düşdük bu günə?

Biz o evi unutduq,

                  Sən də o yuvanı,

O evin sahibi,

         Sahibəsi hanı,

               Qaranquş?

Biz nankor olduq,

            O yurda, o ocağa,

 Barı sən yuvanı tanı, qaranquş!

Həvəsimizdən, nəfəsimizdən

                Uzaq düşdü o ev,

Üstündən qərinə keçməmiş

                 Bir əsr qocaldı.

Bizə ata-ana həsrəti,

Bir də beş-on dənə

            Göynəkli xatirə qaldı.

Bəlkə sənin ahına düşmüşük,

Çəkdiyimiz ahı eşit, qaranquş.

Yarıb daş qəfəsini,

O evin buz nəfəsini

Nəfəsinlə

             İsit, qaranquş!

O yuvanı

           Nə zülmlə qurmuşdun,

Bir sən bilirsən, bir də Allahın…

O isti yuvandan perik düşdün

Nəydi sənin günahın?!

Yaralarımız çox dərindədir

           Qaysaq tutmur üzü, qaranquş.

Əsl günah bizdədi,

             Bağışla bizi, qaranquş!

Sən də, o ev də

            insan nəfəsinə təşnədir,

                    qaranquş.

Tavanını yaş gördüm,

Divarında mamırlamış  daş gördüm,

Gəldim sənin yuvanı da boş gördüm,

Daha dünya gözümdə

                   heç nədir, qaranquş?!

 

BU KÖRPƏ ZƏHRANIN QANI

Nənəsi ilə birlikdə erməni qaniçənlərinin

gülləsinə hədəf olan balaca

Zəhranın xatirəsinə

 

Damarda qanı dondurur

Bu körpə Zəhranın qanı.

Bədəndə canı dondurur

Bu körpə Zəhranın qanı.

 

Köksümüzün yarasıdır,

Gözümüzün qorasıdır.

Tarixin üz qarasıdır

Bu körpə Zəhranın qanı.

 

ATƏT, son qoy öz işinə,

Yersiz gəliş-gedişinə.

Dünyanı vurdu dişinə

Bu körpə Zəhranın qanı.

 

Axan qan qana çağırır,

Nuh da tufana çağırır.

Bizi üsyana çağırır,

Bu körpə Zəhranın qanı.

 

Neynirsən şeiri, şairi,

Gəl soy onu diri-diri.

Oyatmırsa yatmış şiri

Bu körpə Zəhranın qanı.

 

Şəri boğazla, as - deyir,

Bitməlidir bu yas deyir.

Bir son, qəti qisas deyir

Bu körpə Zəhranın qanı.

 

QOVUŞA BİLMƏDİM O MƏHƏBBƏTƏ

Dağ idim, düzlənə-düzlənə qaldım,

İçimdən közlənə-közlənə qaldım.

Mən ondan gizlənə-gizlənə qaldım,

Qovuşa bilmədim o məhəbbətə.

 

Axdı iliyimdən, keçdi qanımdan,

Hər gün can ayırdı mənim canımdan.

Simurq quşu idi, uçdu yanımdan

Qovuşa bilmədim o məhəbbətə.

 

Dərdilər mənimçün açılan gülü,

Göynədim bir ömür boynubükülü.

Ayrıldı Əslinin, Kərəmin külü,

Qovuşa bilmədim o məhəbbətə.

 

Elə gözləyirdim göylərdən enə,

Onunla yetişəm imana, dinə.

Kəm baxa bilmədim Məcnun eşqinə,

Qovuşa bilmədim o məhəbbətə.

 

Gedib  səmalarda çadır qursa da,

Odlu şimşəkləri sovuşdursa da,

Ruhumu Tanrıya qovuşdursa da,

Qovuşa bilmədim o məhəbbətə!

***

Çətin qorxudarsan can almaq ilə

Canı boğazına yığılan kəsi.

Abırdan-həyadan saldı bu dövran

Abır-həyasına sığınan kəsi.

 

Nə göy səda verir onun səsinə,

Nə yer dayaq durur yaşam bəhsinə.

Mələklər də almır himayəsinə,

Belə yanan kəsi, yaxılan kəsi.

 

Daha o havanı çaldıra bilməz,

Hansı kökdə dinsə aldıra bilməz.

Heç çərxi-fələk də qaldıra bilməz

Eşqin zirvəsindən yıxılan kəsi.


© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!