Şeirimsən, külək
Bu külək səngimir axşamdan bəri,
Özün pəncərəmə toxuyub gedir.
Elə bil ozandı, əlində sazı,
Külək nəğməsini oxuyub gedir.
Küləyə qoşulub yol gedirəm mən,
Bir həsrət üşüyür baxışlarımda.
Yuvasız quş kimi sarı yarpaqlar
Uçunur ağacın koğuşlarında.
İçimdə çırpınan qəm küləkləri
Titrədib canımı sıxır bayaqdan.
Əcəl küləyidi bəlkə bu yaşda,
Başımda şimşəktək çaxıb bayaqdan.
Külək yaddaşımda görən qalıbmı
Hər gecə yuxuda kəndə getməyim?
Qapımızda paslı qıfılı görüb,
Onunla çöllərdə gecələməyim?
Sübhətək gözlərdim hər gəlişini,
Köhnə sirdaşımsan, sehrimsən, külək!
Pəncərəmi döyüb xəfəki ötmə,
Sən mənim nəğməli şeirimsən, külək!
Ruhuna qatana qədər
Xoş gördük, şəhid anası,
Salam, müqəddəs qadın,
O gündən bu günə yana-yana,
Göynəyə-göynəyə şeirlərimə düzüldü,
Gözlərimdən ağ vərəqə
Damcı-damcı süzüldü adın.
Necə yatırsan, ana,
Qarışırmı heç yuxun?
Danışırmı səninlə gecə mələklərlə enən
Pəncərəndə kölgə görünən oğlun?
Tək böyütdüyün yetim,
Ana, deyə çağırırmı heç səni?
Bir an qızınmaq üçün
Axtarırmı qoynunu, gəzirmi əllərini?
Suyu sovulan dəyirmantək
Bir dam altında təksən, tənhasan,
Nə hənir var, nə də səs,
Tənhalığın dilini, nə təhər öyrəndin bəs?
Oğlunla görüş üçün, bilirəm, darıxmısan,
Dünyaya oğlunun gözlərindən baxmısan.
Qara geymə əyninə, qara demə bəxtinə,
Dualar et Yaradanın uca taxtına.
Ruhunu sındırma, ruhunu qoru, qadın,
Asan bilmə ruhsuz yaşamağı,
Cismi sona daşımağı.
Yaxanı isladan,
Səni selində axıdan bilirəm, yağış deyil,
Göz yaşlarında elə,
Sağmısan buludlardan
Ömrünü yandırsan da
ruhunu yandırma qurtar dardan,
Ruhunu yaşat, ana, sona çatana qədər,
Oğlunun ruhuna qatana qədər.
Damdım şeirlərimə
Yovşandan öyrəndim şeir yazmağı,
Min illər boyunca qoxusu itməz,
Çöllərə sevdalıdı, yeri dəyişməz,
Yuxusu bitməz
Astarı - üzü bir,
İlqarı, sözü bir, heç nəyə bənzəməz.
Qorxusundan min-milyon illərin səsi gələr,
Ölmüş duyğular
Unudulmuş sevgilər dirilər,
Dağların əzəmətindən əzəlliyindən
Öyrəndim şeir yazmağı,
Yağıya yol verməz, yada baş əyməz,
Meşələrin sərinliyindən,
Dənizlərin, göllərin dərinliyindən,
Bir də çiçəklərin, güllərin gözəlliyindən,
Göy üzünün sevgisindən
Öyrəndim şeir yazmağı:
Nə onların sevgisi tükəndi,
Nə mənim sözüm bitdi,
Nə ümidim itdi.
Aydan, Günəşdən öyrəndim şeir yazmağı,
Torpağa,
Dənizə, ağaca, yarpağa, insanlara
Səxavətlə verərlər atəşlərini,
Əsla bölməzlər sevgilərini,
Mənim kimi.
Arazdan öyrəndim şeir yazmağı:
İki sahil ağrısını çəkə-çəkə,
Həsrət yağışını sularına tökə-tökə.
Daşı-daş, quşu-quş, böcəyi-böcək,
Şəlaləni qayalardan atılan hörümçək kimi
Söz-söz, heca-heca şeirlərimə süzdüm.
Qoca palıddan, Xan çinardan
öyrəndim şeir yazmağı.
Ayaqları torpaqda,
Əlləri haqda,
Ögeylik, doğmalıq bilməzlər,
Gəlib-gedənə yol göstərər,
Dözümlərindən, dözüm verərlər.
Daha nələrdən, nələrdən öyrəndim
Şeir yazmağı...
Quş necə uçursa,
Budaq necə tumurcuqlayırsa,
Yarpaq necə açırsa,
Bulud necə dolursa,
Yeddi rəng "Qarı nənənin cecimi"
Aləmi necə işıqlandırırsa,
Arılar necə bal çəkirsə
Çiçəklərin göbəyindən,
İrmaq necə damırsa daşların bəbəyindən,
Mən də eləcə damdım
Şeirlərimə.
Fransa, Strasturq 2016
Özüm payızam
Yenə astanada dayanıb payız,
Durnalar həvəssiz uçub gedirlər.
Qucağı ayrılıq dolu payızda
Nədənsə qocalar qəhərlənirlər.
Göyləri dəli bir ağlamaq tutur,
Sonuncu yarpağı qoparır külək.
Ağaclar təkliyin qəmini çəkir,
Xəyalı dumanlı tənha qadıntək.
Artır saçlarında bəyaz dumanı,
Dolaşır əzəlki cığırı, izi.
Fikirlər qarışır yol ayrıcında,
Qəfil doluxsunur payızın gözü.
Qaranlıq uzanır gecə boyunca,
Bir dünya sirri var onda hər anın.
Üzündən-gözündən xatirə yağır,
Əlləri qoynunda duran qadının.
Köçür aram-aram payız duyğuma
Çətin bu ovqata nə isə yazam.
Özümə baxıram, bir də payıza,
Nə deyim, axı, mən özüm payızam.
Duz çevirirəm
Yelkənsiz gəmiyəm suyun üzündə,
Bilmirəm, dünyada nə üçün varam.
Düyününə salıb ümidlərimi,
Mən belə dünyayla ta barışmaram.
Kiçik bir zərrəydim göyün üzündə,
Rəngbərəng yalandan, günahdan uzaq.
Kürəyimə alıb dərd şələsini,
Sərgərdan yolçuya döndərdi nahaq.
Bir əzəl sevdanın dadından ayrı,
Gözümə dəmadəm yaş qazanmışam.
Yaşıl illərimi əynimdən töküb,
Yazımı itirib qış qazanmışam.
Dərdimi üyütməz dərd dəyirmanım,
Yükü çəkəmmirəm mənzil başına.
Ömür də yorulub, güman da gedib,
İnamım qalmayıb ömür yaşına.
Bir qəm adasına sanki sürgünəm,
Ayımı, ilimi yelə verirəm.
Özümlə bir kərə görüşüm deyə,
Hər günün başına duz çevirirəm.
Qoru, İlahi
Kişilərimiz, oğlanlarımızla birgə
qız-qadınlarımız da şəhid sayılırlar
Bu qız nigarandı, pərişan gəzir,
Qəmli baxışları yolları üzür.
Həsrət yağışları gözündən süzür,
O gedən igidi qoru, İlahi!
Sevgisin əmanət verib, gedirdi,
Saçlarından bir tel dərilib, gedirdi.
Şəhidlik zirvəsin görüb gedirdi,
O gedən igidi qoru, İlahi!
Gecə kipriyilə səhəri açır,
Təzə qanadlanıb sevgiyə uçur,
O gedən igidi qoru, İlahi!
Xəyal misallıdı, danışıb-dinmir,
Yuxusu qayıdıb yerinə dönmür.
O qız da şəhiddi, özü də bilmir,
O gedən igidi qoru, İlahi!
Bəxtinin ulduzu ta sönüb axır,
Başında tufanlar, şimşəklər çaxır.
Bir Şəhid göylərdən o qıza baxır,
Özün o Şəhidi qoru, İlahi!
Görüşürük hərdən
Kənddə həyətimizin yaxınlığında
Tənha tut ağacı vardı,
Yol qırağında,
Hamı ona möcüzəli ağac deyərdi,
Gəlib-gedən şirin barından yeyərdi.
Mən də anamdan gizli
Ağaca dırmaşardım,
Başdan-ayağa tut rənginə bulaşardım.
Yayda kənd uşaqları sallanıb
Qanadlarını əyərdi,
Qışda qar-şaxta başına döyərdi.
Küləklər fırfıra kimi dolanardı dörd yanında,
Sarı payız yarpaqları yuvalanardı koğuşunda
Tut ağacı dinməzdi, dözərdi,
İçinə çəkilib tənhalığını kiridərdi
Nə sirdisə yarpaqları elə hey xışıldayardı,
Ətrafa həzin, kövrək zimzümə yayardı,
Sanki nəğmə dilində ağlayardı.
Nənəm bizi ovudardı.
İsax-Musaxdı həsrətini,
Ya Anadildi, nəğməsini oxuyur
Yuxularınıza - deyərdi.
Gözümüzün qabağında kəndimiz öldü bir gün,
Tut ağacı da yox oldu,
İsax-Musax da, Anadil də,
Görən olmadı bir də,
Nənəm də dözmədi kəndimizin yoxluğuna,
O tut ağacı hər gecə yuxuma gəlir,
Yenə həzin zümzümələr eləyir
Onda olanlardan indi heç nə heç kim yoxdur.
Bu yoxluqda nə kəndimiz,
Nə möcuzəli tut ağacı var,
Nə nənəm, nə uşaqlığım, nə də mən,
Yuxularda görüşürük - hərdən.
Nağılçıyam
Bu karvan ləngər-ləngər
Yön alıb özbaşına,
Şair də köks ötürüb
Baxır ahıl yaşına.
Uzandıqca-uzanır
Dünyanın karvan yolu,
Karvanın çəkdiyi yük
Həsrət dolu, qəm dolu.
Ruhunun yedəyində
Gedən uçur quş kimi,
Getdiyi yolun sirri
Açılmayıb hələ ki.
Ömrüm də son şeirimtək
Bir gün əldən düşəcək,
Tanrının dərgahında
Ruhumla görüşəcək.
Ruhumun kölgəsində
Baş daşımı görürəm,
Hər kəsdən gizli özüm
Özümü dəfn edirəm.
Eh... Darıxma, ay könül
Nə əzəl, nə axırdı,
Ömür uydurduğumuz
Qorxulu bir nağıldı.
Mən də ömür nağılında
Azan qərib yolçuyam,
Bu yalan dünyamızda
Qosqoca nağılçıyam.
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
