Arzularım ağlayır, Allah!.. - Əhməd Qəşəmoğlunun şeirləri

Hamını sevgiyə

səsləyən oğlan

Əzizim Vaqif Bayatlı Odərin

75 illiyinə

Daşları nur çeşməsi olan dağların,

sirr dolu meyvələr eşqinə

çiçəkləyən bağların,

ilahi nəğmələr deyən bulaqların dünyasında

tək-tənha dolanan, uçan oğlan,

üzən oğlan...

telləri pəjmürdə, üz-gözündə

kainatın yaraşığı...

Qəlbində türk sevdası, türk davası,

türk havası gəzən oğlan...

Sən gəzən aləmin nizam verdiyi

yer üzünə sevginlə,

yer üzündən gələn sevgilərə sevinən,

yer üzündən gələn ağrılara

gülə-gülə dözən oğlan...

yer üzünün dərdlərini

yarıgörünməz sözlərlə yazan oğlan...

Hər misranda

uçduğun aləmlərin sədası....

Daşları nur saçan dağların bir cığırında,

suları, gülləri

yer üzünün daş-qaşından qiymətli bulaqların,

dərini görünməz yarğanların qırağında,

düşüncələr içində,

tərini silən oğlan,

məlakələr dindirdikcə

qəmlənən, gülən oğlan...

Düşündükcə, ahəngə kökləndikcə

ucalardan gələn sədalardan

qanad alıb qalxan oğlan...

Sənin yanından baxanda

qırxlar vadisi nə aydın görünür,

nə gözəl görünür...

İşıq yağmurları şimşəklər içində

sirli dumana bürünür...

Görkəmin yer üzündədi,

bir sevgi qayğıyla bürüyüb səni,

bir sevgi eşq ilə qoruyur səni,

gözlərində kainatın sevdaları,

sədaları...

İnsanlar elə bilir

onların yanındasan,

onların halındasan, sevdalarındasan...

İnsanların özünün də olduğu,

amma

gözlərinə görünməyən aləmdən

hər kəsi çağıran oğlan...

Çiçək-çiçək, dəstə-dəstə şəfəqləri

yer üzünə paylayan oğlan...

hamını bir-birini sevməyə, sevindirməyə

səsləyən, haylayan oğlan...

Türkiyə

Sübh üzü,

günəş çıxmazdan əvvəl, alaqaranlıqda,

böyük, yaşıl yarpaqlardan

ağappaq çiçəklərin üstünə

astaca tökülür

şeh damlaları...

Ey yer üzünün adamları!

Allah kömək eylədikcə açılır

tarixin sirli,

daşlaşan varaqları...

...qədimlərin qədiminin qədimində

Qafqazlardan, Urmiyadan,

Ağrı dağdan gələn türklərin,

Asiyanı abad eyləyən, sellər kimi kükrəyən

Anadolu ellərindən yer üzünə yayılıb, həm də

Altaylarda işıq olan, Alyaskaya aşiq olan,

yeni aləmlər yaradan türklərin övladları,

əllərində Baykal görkəmli qılıncları, bayraqları,

qəlblərində ruhların sədası,

üz-gözlərində yer üzünün

ağayana ədası

Altaylardan dönüblər...

Min illər onları gözləyən yurdu

Ana kimi qucaqlayıb öpüblər...

...bu, uzun bir hekayə,

babaların ruhunun

yaratdığı Türkiyə...

Göyçə əsir qala bilməz!

Tanrıya üz tutdu türklər,

Ucalara göy dedilər.

Tanrı göydə, qüdrət göydə,

Göyçə - göyə tay dedilər.

Göyçənin gülləri ayrı,

Göyçənin gölləri ayrı,

Göyçənin elləri ayrı,

O yerləri öy - dedilər.

Göyçə əsir qala bilməz!

Dünya belə ola bilməz,

Ürək qəmli, gülə bilməz

Göz yaşına çay - dedilər.

Türk eli boy verər, qalxar,

İldırım tək parlar, çaxar,

Yağı diksinər, qarıxar,

Qəlblərində: - vay! dedilər.

Kükrəyir haqqın dənizi,

Göyçəyə dayaq göy üzü,

Hər övladı - oğlu, qızı:

- Rədd ol, murdar hay! - dedilər.

Dolanır Ələsgər ruhu,

Aləmi tutubdu ahı,

Yer-göy görür bu günahı,

O Allahdan pay - dedilər.

Göyçə əsir qala bilməz!

Ta ayları say - dedilər.

Həbsxana

Allah! Ömrüm nə gündədi?!.

arzularım ağrıyır...

Özüm özümdə deyiləm,

elə gözlərim önündə, ağrıların əlindəyəm,

ağrılarım ağrıyır...

Həbsxanalar təkcə

qalın divarlı, dar pəncərəli,

hasarları tikanlı məftillərə bürünmüş

qapalı binalar olmurmuş, həm də

ömrünün kövrələn çağında,

öz gözlərinin qabağında,

uzaqlardan uzaqlarda,

dərinlərdən dərinlərdə

asta-asta ağlayan işıqlardan asılı,

işıqlarnan qapalı

bir kəcavə kimi, tabut kimi

fırlanırmış, üzürmüş havada...

Gözlərini açsan da, yumsan da,

özünü görürmüşsən orda...

Arzularım ağlayır, Allah!

ağrılarım ağlayır, Allah!

İşıqların xəbəri yox

Türkiyədə zəlzələnin baş verdiyi vədə,

mənim zəlzələdən xəbərim olmadan,

öz-özünə yazılan şeir.

Aləmi köməyə çağır,

Allahı köməyə çağır!

İşıqlara kölgə yağır.

İşıqların xəbəri yox,

Durub baxma fağır-fağır.

***

İşıqlar öz növrağında,

Güllər şux - öz budağında,

İlan var yar yatağında.

Yarın bundan xəbəri yox,

Şur içində bu çağında.

***

Sən ki, görürsən olanı,

Gizli gələn bu talanı,

Göz yumub demə yalanı.

Eşit, gör, nədən danışır

Mələklərin ağlayanı.

***

Gör bu işıq hansı işıq?

Ömrün adına yaraşıq!

Olsa bir azca qarışıq

Dünya qopar məhvərindən,

Xeyir-şər düşər dolaşıq.

***

Aləmi köməyə çağır,

Allahı köməyə çağır!

İşıqlara kölgə yağır.

06.02.23

Şəfəqlər içində ümid

Dəniz kənarında qalmışam tənha,

Ömrüm kökdən düşmüş, xəyalım küskün,

Bu işıq yağışı qəfil başladı,

Damlalar dilavər, damlalar gülgün.

Damlalar bir səhra nağılı deyir,

Küləklər əlində qalan bir səhra...

İllərlə qovrulan, cadar torpaqda

Çiçəklər bitirmiş yağışın sehri...

Təskinlik gətirir dənizin səsi,

Hər dalğa özüylə ümid gətirir,

Uçqunlar altında qalmış ömrümün

Elə bil üstündən bir daş götürür...

Qəlbin də özünün duman, çiskindən

Yenidən boy verən sübh üzü varmış,

"Əlvida" deyərkən insan ömrünə,

Şəfəqlər içindən ümid doğarmış...

Ülvi dünya

Çiçəkdən istədiyimi

istəsəm səndən,

məni çiçəkdən də incə

dindirərmisən?

Günəşdən istədiyimi

istəsəm səndən,

ömrümə günəştək

nur yayarmısan?

Anamdan istədiyimi

istəsəm səndən,

ruhumu anamtək

oxşayarmısan?

Taledən istədiyimi

istəsəm səndən,

qoşulub taleyimə,

üzümə gülərmisən?

Göy üzündən

yağan işıqdan istədiyimi

istəsəm səndən,

eşidərmisən?

Tənha darıxıram

bu yer üzündə...

Hayana üz tutum?

sən deyərmisən?

Gedirdim,

yoldan qaytardın

Sonsuz sualların soyuğu,

ömrümün ögeyliyi, ağrısı,

əzrayılın xofu içində

çırpınırkən,

dünyadan getməyə razılaşırkən,

birdən, qəfildən

canlandın xəyalımda

gülərüz, şən...

həsrətində olduğum bir səslə,

dindirdin məni...

duruxdu əzrayıl, gülümsədi,

vaxtsız gəldiyinə

üzr dilədi...