Azadlığını axtaran qadın
Azadlığını axtaran qadın,
dinlə içində səssizcə
hayqıran o səsi...
O incə, o gözəl
nəğməni götür
ürəyinin tellərindən as,
xəyallarınla qucaqlaş...
Qəlbinlə ağlının arasında sən,
gündə neçə dəfə
can çəkib ölmə...
Əlini bərk-bərk tutan
əldən yapış,
o ilıq, o sərt duyğuda alış...
Keç cızdığı sərhədin içinə...
Bir küncündə
gördüyün azadlığı götür,
saxla gözlərinin içində...
Üşüyən uşaqlığım
Yurd-yuvamızdan
bir nifrət qoşunu keçib-gedib...
Allah, sənin gözlərindən necə yayınıb gedib?!.
İtkin xatirələri axtarıram orada -
viranə həyətimizdə,
qəddi əyilmiş evimizdə...
Kor qalmış dərdlər də susur...
Uçulmuş, dağılmış divarlarımızın
daşları sızıldayır,
xəcalətli pıçıldayır:
Bizdə,
qəlbimizdə,
atanın-ananın üstümüzdəki izlərində...
Solan çiçəyinizdə,
quruyan ağacınızda,
tökülən qan-yaşımızda...
Və...
Sissiz qalan,
gecə-gündüz ağlayan,
yanımızdan heç ayrılmayan
körpəcə uşaqlığınızda...
Üşüyür o uşaqlığın,
gəl, bir misra sər üstünə...
Payız sonatası
Barmaqlarım ona yazılan
sonatasın çalır
payızın saralmış yarpaqlarında...
İslanmış bir payız çiçəyi
dupduru bənövşədən
halallıq istəyir,
Yazın ilıq nəfəsində isindiyinə görə...
Payız yağışı gözləyir bir günah,
yuyunsun, təmizlənsin,
bələnsin bir ovuc təbəssümə,
üşümüş göz yaşlarının üzərinə
ələnsin deyə...
Mən bir payız sonatasıyam
ömrümün dodağında...
Yiyəsiz qadın
Gəl,
çağır aralıqda
qalan xəyallarını...
Tut əllərindən
çək gətir,
o tünlükdə sovrulan arzularını...
Aç qollarını,
bağrına bas
nisgilli ağrılarını...
Önəmsəmə aldadan
gümanlarını...
Get,
sığın gecələrə,
söhbətləş, dərdləş onunla,
özünə həmdəm et qaranlığını,
ay bu dünyada yiyəsi olmayan,
yiyəsiz qadın...
Ömür
Bir üzü yaz,
bir üzü ayaz ömür
köklənir payızın sarı siminə...
Sığınır fələyin qatı bəminə,
başını qoyur zamanın
sürüşkən çiyninə...
Görür ki, ehh...
Üşüyür,
səssiz-səssiz göynəyir,
ovuc-ovuc ovulur,
anbaan sovrulur...
Hönkürür gözündə yuva qurmuş
solğun buludların çiskinli nəminə...
Payız nəğməsi
Ağaclar yola salır
payız rəngli yarpaqları,
sevindirmək üçün torpaqları...
Budaqlardan sapsarı
təbəssüm yağır
torpağın yanağına
sevgi dolu bir öpüş kimi...
Yollar gözləyir hər gün
o addımların nəğməsini,
dinləmək, dinlənmək üçün...
Günəş payızın əlindən tutdu,
payız özün unutdu...
Bir ovuc mən
Bir ovuc torpaq atdım
ömrümün üstünə,
Boynu bükük bənövşələr cücərdi...
Barmaqlarımı nə qədər
ovutsam da,
Səssiz hıçqırdı əllərindən
uzaq düşmüş həniri...
Öz əlimlə bağladım qurdağızları,
Nəfəsləri üşütdü məni...
Dönüb ayaq izlərimə baxdım,
Tozu gözlərimə doldu...
Nisgillərimin boyunu sevdim,
Süzüldü şəlalətək
çiyinlərimdən ayaqlarımın ucuna qədər...
Gözləyir
Üşüyən gözlərinin
kökü saralıb
sarı simin.
Tək-tənha oturub
can verən
daşın üstündə.
Min ildir ki, gözləyir,
yanıb-yanıb yaxılıb,
buxarlanıb
göyün yeddi qatında itib-batan
içinin səsini,
yanağından süzülüb tökülən,
yerin yeddi qatına hopan
masmavi nəğməsini...
Soluxmuş ümidlə
gözləyir,
bir gün yağışa qoşulub yağmağını,
bulağa qarışıb qaynamağını...
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
