Qaranquşlar
səhv salar...
Şaxta çıxır aradan,
Yer-yurddan əriyir qar.
Bir azdan qanad çalıb,
Geri dönəcək quşlar...
Aylin durmur bir yerdə,
Tez-tez həyətə çıxır.
Gözünü zilləyib o,
Hey sağa-sola baxır...
Narahatlıq bürüyüb,
Haçandan bəri qızı:
"Qaranquşlar səhv salar,
Birdən eyvanımızı!.."
Ağaca dırmaşdırıb...
Qartək ağ çiçək açıb,
Bağçamızdakı alça.
Turqut gülür:
"Yaz qışı
Dırmaşdırıb ağaca!.."
Yaz buludları
Göydəki yaz buludları,
Nəhəng-nəhəng ağ çiçəkdir.
Yer onları çox xoşlayır,
Bircə-bircə dərəcəkdir!..
Şərf
Sənubər qonaq gedir,
Bu gün əmisi gilə.
Boynu, başı üşüyür,
Yol da qurtarmır hələ...
Havanın soyuqluğu
Pozur qızın kefini.
Evdən çıxarkən
Yaddan
Çıxardıb o şərfini...
Atın tapqırı
Turqut minmişdi atı,
Gəzsin dərə, gəzsin dağ.
Onun atla gəzməyi
Uzun sürmədi ancaq...
Atın kəməri - tapqır,
Yaxşı bağlanmamışdı.
Oğlan
Yəhərlə birgə,
Atın belindən aşdı!..
Gecənin qonağı
"Şimal şeirləri" silsiləsindən
Ətraf aydın görünür,
Gecə - bəyaz gecədir.
O bağdır, o ağacdır,
O evdir, o küçədir...
Yaxşı görünür gözə,
O çay, o dərə, o dağ.
Görünür indi gündüz
Gecəyə gəlib qonaq...
Yaşıllıqlı yollar
Cərgə-cərgə ağaclar,
Yolları çox bəzəyir!..
Yaz gələndə
Bu yollar
Yaşıl çaya bənzəyir...
Dağarcıq
Dükandan düyü alıb,
Evə dönürdü Dadaş.
Gəlib yetişməkdəydi
Dikdirə yavaş-yavaş...
Möhkəm vurmamışdı o,
Dağarcığa düyünü.
Dikdir
Dağıtdı yerə
Dağarcıqdan düyünü...
İnək şəkli
- Şəkil dəftərin ki var,
Bəs o nədir, ay Qara?
Kömürlə
İnək şəkli,
Çəkmisən sən divara!
Qara duruxdu bir az,
Dilləndi birdən-birə:
- İnəyim çox yekədir,
Sığışmazdı dəftərə!..
Tələ və dələ
Tələt qurdu dələyə
Bapbalaca bir tələ.
Tələni quyruğunda
Aparıb getdi dələ...
Uzaqdan gələn ulaq
Boylanırıq bayaqdan,
Uzaqdan ulaq gəlir.
Ulağın da belində,
Görürük uşaq gəlir...
Uşaq arxaya baxır,
Görünmür üzü-gözü.
Onun bu görüntüsü,
Yaman çaşdırır bizi...
Ulaq gəlib yetişir,
Tanıyırıq uşağı.
Gülağaymış...
Tərsinə
Minibmiş o, ulağı...
Quşların yelləncəyi
Ağacdan kəndir asıb,
Qurmuşam bir yelləncək.
Bu yelləncəyim mənim,
Elə qəşəngdir, qəşəng...
Yelləndiyimi görüb,
Quşlar verir səs-səsə.
Mənim yellənməyimdən,
Onlar gəlir həvəsə...
Bağda yelləncək qurmaq,
Quşlara nə gərəkdir.
Nazik-nazik hər budaq...
Onlara yelləncəkdir.
Cərgə düzülüb quşlar,
Gör necə də şənlənir.
Bağda mənimlə birgə
Onlar da hey yellənir...
Nar ağacı
Nar ağacı çılçıraqdır,
Nurlandırar bizim bağı.
İşığına yığışarıq,
Həmişə də payız çağı...
Yaxasını düzüm-düzüm,
Bəzəyər alqırmızı nar.
Qəribədir bu çılçıraq,
Gecə deyil -
Gündüz yanar!..
Kiçik
poemalar
Bəkirin at minməsi
Kürən atımızı mən,
Səhər-axşam
Minərdim.
Qalxardım təpələrə,
Dərələrə enərdim...
Sürüb belədən-belə,
Gəzərdim
At belində.
Hörmə qamçım
Necə də
Yellənərdi əlimdə...
Qonşumuz kiçik Bəkir,
Bir gün
Qarşıma çıxdı.
Həm mənə,
Həm də ata,
Dayanıb xeyli baxdı.
Sonra da
Ordan-burdan,
Danışdı,
Tutdu dilə.
Axır öz istəyini,
Bildirdi gülə-gülə:
- Nə olar,
Sənin kimi,
Qoy mən də atı çapım.
Gedib dərim gül-çiçək,
Yığım moruq, göbələk!..
Cavab verdim:
- Bir şərtlə
Sənə verərəm atı.
Kömək etməyim,
Özün
Atın belinə atıl!..
Qalxa bilsən yəhərə,
Hara istəyirsən sür.
Şərtim ürəyincədir,
Kefinə yarayır gör?..
Əvvəl o, fikrə getdi,
Xeyli çatdı qaşını.
Sonrasa razılaşdı, -
Yelləyərək başını.
Yəhərdən endim yerə,
Dedim:
- Bu at,
Bu yüyən!..
Nə qədər kefin çəkir,
Di özünü sına sən!
Yüyəndən tutub Bəkir,
Atıldı neçə kərə.
Ha yorsa da özünü,
Qalxanmadı yəhərə...
Bu oyuna
Kənardan
Baxa-baxa güldüm mən.
Yaxınlaşdım,
Yüyəni
Alım onun əlindən...
Bəkir durub yalvardı,
Mən yaxın gələn kimi:
- Rəşad,
Dəymə,di görüm,
Bir minə bilirəmmi!
Ha atılıb-düşsə də,
Yenə bir şey çıxmadı.
Amma yüyəni yenə,
Əlindən buraxmadı...
Durub düşündü xeyli, -
Baxdı o yan-bu yana.
Sonra güldü gözləri,
Nə gəldisə ağlına...
Dilləndi:
- Sən bir az da,
Gözlə məni, ay Rəşad!
Sonra dartdı yüyəndən, -
Arxasınca
Getdi at...
Onun hərəkətinə
Mən qaldım baxa-baxa.
Yüyəndən çəkə-çəkə,
O, atı saldı arxa...
Üzəngiyə keçirdi,
Ayağını bir anda.
Atılantək
Əyləşdi
Yəhərin düz qaşında!..
Daha dana bilməzdim,
Dilimdən çıxan sözü.
Mən kömək etməsəm də,
Atı
Minmişdi özü...
Bəkirə üz tutdum mən:
Dedim ki,
Sözüm sözdür.
Di o at,
Di o da sən, -
Hara kefindirsə sür!..
1980
Cavanlaşan ağac
Qocalmışdı
Həyətdəki
Tut ağacı.
Ordan-burdan
Çallamışdı
Onun saçı.
İldən-ilə
Azalırdı
Onun barı.
Quruyurdu
Bir-bir
Yaşıl
Budaqları...
Bir gün
Baba
Durub xeyli
Ona baxdı.
Sonra balta
Götürüb o,
Tuta çıxdı.
Budaqları
Kəsib bir-bir
Tökdü necə!..
Bu ağacın
Gövdəsicə
Qaldı təkcə...
Gəldi Əli, -
Balta səsi
Eşidəntək.
Bilmədi ki,
Bu nə işdi,
Bu nə demək!?
Düşündü o:
"Babam mənə
Deyirdi bəs;
Adam heç vaxt,
Ağac qırmaz,
Ağac kəsməz!"
Tərəddüdlə
O baxdı
Bu
Mənzərəyə:
Bu ağacı
Babam axı,
Kəsir niyə?!"
Nəvəsinə
Nəzər saldı, -
Baba güldü;
Nəvəsinin
Niyə heyrət
Etdiyini
Yaxşı bildi:
- Mənim balam,
Dayanmısan
Niyə elə?..
Nə edirəm, -
Bilmirsənmi,
Yoxsa hələ!?
- Baba,
Bəs sən
Deyirdin ki,
Bizə axı;
Adam kəsməz
Bir ağacı,
Bir budağı!..
Söylə, yoxsa
Zarafatmış
Sənin sözün?..
Bəs ağacı
Kəsmirsənmi
Sənin özün!?
Gülümsədi, -
Baxdı baba,
Ağır-ağır...
Nəvəsinə
Belə cavab
Verdi axır:
- Mənim balam,
Dediklərim
Doğru sözdür.
Hamısı da,
Bircə-bircə
Bil ki, düzdür!..
Diqqət yetir, -
Qoyma, balam,
Fikrin çaşsın;
Bu ağacı
Kəsmişəm ki,
Cavanlaşsın!..
Qocalmışdı, -
Quruyurdu
Axı ağac...
İndi isə
Boy atacaq
Qulac-qulac!..
Yaz gələndə
Baba deyən
Söz
Düz çıxdı.
Bu ağacın
Gövdəsindən
Zoğlar qalxdı...
Baxdı Əli, -
Sevinci hey
Aşdı-daşdı.
Axı
Qoca
Tut ağacı
Cavanlaşdı!..
1980
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
