Yenə heyran olum gözəlliyinə... - Sergey Yesenin - şeirlər

Əlizadə Nurinin tərcüməsində

Темна ноченька, не спится,

Выйду к речке на лужок.

Распоясала зарница

В пенных струях поясок.

На бугре береза-свечка

В лунных перьях серебра.

Выходи, мое сердечко,

Слушать песни гусляра.

Залюбуюсь, загляжусь ли

На девичью красоту,

А пойду плясать под гусли,

Так сорву твою фату.

В терем темный, в лес зеленый,

На шелковы купыри,

Уведу тебя под склоны

Вплоть до маковой зари.

1911

Gecədi, yuxum da ərşə çəkilib,

Çıxdım çəmənliyə - çay kənarına.

Fəvvarələr işığında parlayan

Şimşək beldən düşən kəmər kimidi,

Atılıb gecənin ayaqlarına…

Şamlara bənzəyən ağcaqayınlar

Ayda parıldayır gümüş ləcəktək.

Ey mənim ürəyim, çıx gəl yanıma,

Gəl quslidə çalanları dinləyək.

Yenə heyran olum gözəlliyinə,

Ay məftun olduğum, sənə tay hanı?

Qusli nəğmələri altında, gözəl,

Qoy götürüm başındakı fatanı.

Qüllədən baxanda meşənin otu

Sanki xatırladır ipək paltarı.

Səni apararam qaya altıyla,

O xaşxaş qoxulu şəfəqə sarı…

Вот уж вечер. Роса

Блестит на крапиве.

Я стою у дороги,

Прислонившись к иве.

От луны свет большой

Прямо на нашу крышу.

Где-то песнь соловья

Вдалеке я слышу.

Хорошо и тепло,

Как зимой у печки.

И березы стоят,

Как большие свечки.

И вдали за рекой,

Видно, за опушкой,

Сонный сторож стучит

Мертвой колотушкой.

1910

Gicitkən üstündə şeh parıldayır

Bax, yenə də bu axşam.

Söyüd ağacına söykənən

Yol üstə dayanmışam.

Ayın sonsuz işığı

Evin damına düşür.

Bülbüllərin nəğməsi,

Uzaqlarda ötüşür.

Hara istidi, sanki

Sobanın yanındasan.

Soyuq qış axşamları,

Ağcaqayın ağacları,

Xatırladır şamları…

Çəkirəm çiyərimə,

Çay arxasında qalan

Meşənin nəfəsini...

…Və yuxulu gözətçinin

Toxmağının səsini…

Прощай, Баку! Тебя я не увижу.

Теперь в душе печаль, теперь в душе испуг.

И сердце под рукой теперь

больней и ближе,

И чувствую сильней простое слово: друг.

Прощай, Баку! Синь тюркская, прощай!

Хладеет кровь, ослабевают силы.

Но донесу, как счастье, до могилы

И волны Каспия, и балаханский май.

Прощай, Баку! Прощай, как песнь простая!

В последний раз я друга обниму...

Чтоб голова его, как роза золотая,

Кивала нежно мне в сиреневом дыму.

май 1925

Əlvida, ey Bakı, bu da son görüş,

Könlümdə qorxu var, bir az da kədər.

Əlimin altında ağrıyan ürək

Səni hiss edirəm sadə, dost qədər.

Mavi türk səmalı Bakı, əlvida,

Qan donur damarda, ürək bayılır.

Məzara aparram xoşbəxtlik kimi,

Xəzər ləpəsini, Balaxanı mayını.

Sadə bir nəğməylə vidalaşantək,

Son dəfə sinəmə sıxıram səni.

Əyil qızılgültək köksümə sarı,

Çəkim tüstüsünü o yasəmənin…

***

Вечер черные брови насопил.

Чьи-то кони стоят у двора.

Не вчера ли я молодость пропил?

Разлюбил ли тебя не вчера?

Не храпи, запоздалая тройка!

Наша жизнь пронеслась без следа.

Может, завтра больничная койка

Упокоит меня навсегда.

Может, завтра совсем по-другому

Я уйду, исцеленный навек,

Слушать песни дождей и черемух,

Чем здоровый живет человек.

Позабуду я мрачные силы,

Что терзали меня, губя.

Облик ласковый! Облик милый!

Лишь одну не забуду тебя.

Пусть я буду любить другую,

Но и с нею, с любимой, с другой,

Расскажу про тебя, дорогую,

Что когда-то я звал дорогой.

Расскажу, как текла былая

Наша жизнь, что былой не была...

Голова ль ты моя удалая,

До чего ж ты меня довела?

1923

Bir qaranlıq, qanıqara gecədi,

Kiminsə atları, həyəti tutub.

Bəlkə gəncliyimi dünən itirdim,

Bəlkə elə dünən səni unutdum?

Fınxırma üçatlı araba, gecdi,

Bizim bu ömrümüz izsiz ötdü, ah.

Bəlkə xəstəxana çarpayısında

Əbədi toxtaqlıq tapacam sabah.

Bəlkə də əhvalım dəyişdi, sabah,

Bəlkə də tərk etdi ağrılar məni.

Meşə gilasını öpən yağışın

Nəğməsi həyata çağırar məni…

Mənə əzab verən, məni incidən

O məkri birtəhər unudacağam.

Sənin o mehriban, o xoş çöhrəni

Çətin ki, unudam, nə qədər sağam!

Sabah özgəsini sevsəm də belə,

Tapsam da mən sabah bir başqasını.

Tək sənin haqqında danışaçağam, -

Sənin xəyalının çəkib nazını…

Sənli günlərimdən bəhs edəcəyəm,

Deyəcəm: - Bağlıydı hər gecəm ona.

Sən məni öz cəsur məhəbbətinlə

Necə ram etmişdin, - deyəcəm ona…

***

Туча кружево в роще связала,

Закурился пахучий туман.

Еду грязной дорогой с вокзала

Вдалеке от родимых полян.

Лес застыл без печали и шума,

Виснет темь, как платок, за сосной.

Сердце гложет плакучая дума...

Ой, не весел ты, край мой родной.

Пригорюнились девушки-ели,

И поет мой ямщик на-умяк:

"Я умру на тюремной постели,

Похоронят меня кое-как".

1915

Tor kimi meşəni bürüyüb bulud,

Xoş iyli dumanın dodaqları nəm.

O doğma yerlərdən uzaqda qalan

Kirli bir vağzaldan çıxıb gedirəm.

Meşə də qəmli bir yuxuya gedib,

Başında yaylıq var sanki o şamın.

Mənim ürəyimin əzablarını

Bu qəmli vətən də öpüb oxşamır.

Büzüşüb kədərdən çüt bacı küknar,

Oxuyur at çapan gözündə kədər:

"Öləcəm bir məhbəs yatağında mən,

Eh, məni hardasa dəfn edəcəklər…"

***

Вот оно, глупое счастье,

С белыми окнами в сад!

По пруду лебедем красным

Плавает тихо закат.

Здравствуй, златое затишье,

С тенью березы в воде!

Галочья стая на крыше

Служит вечерню звезде.

Где-то за садом несмело,

Там, где калина цветет

Нежная девушка в белом

Нежную песню поет.

Стелется синею рясой

С поля ночной холодок...

Глупое, милое счастье,

Свежая розовость щек!

1918

Ona bax, o axmaq səadətim də

Açıq pəncərədən boylanır bağa.

Gölməçə üstündən uçan o qazlar,

Üfüqün rənginə boyanıb daha.

Salam ver, qızılı sakitliyə də

Suya ağcaqayın kölgəsi düşmüş.

Dolaşa dəstəsi damla üstündə

Ulduzlu gecəyə xidmət edirmiş…

Hardasa bağın lap ənginliyində

Bir başınağacı çiçək qoxuyur.

Bax orda ağ donlu bir zərif qız da

Dayanıb bir zərif mahnı oxuyur…

Səhranın bu soyuq gecələrində

Açılan çiçəklər göy rəngi kimi,

Çəhrayı yarpağa baxsan, görərsən

Bu sərsəm, mehriban xoşbəxtliyimi…