MASAL MAVİSİ - AYDIN HATİPOĞLU - Dilsuzun təqdimatında - DİLSUZ

Görkəmli türk şairi Aydın Hatiboğlunun ilk şeirləri 1958-ci ildə Şükran Kurdakulun nəşr etdirdiyi "Yelkən" dərgisində çap olunub. "Çömçə gəlin" (1966), "Hoyrat" (1973), "Həzrəti İbrahim" (1975), "Mən sizə qonaq gələndə" (1979), "Son deyil" (1983), "Koroğlu" (1985), "Saç" (1995), "Qərənfilli küçə" (2003) kimi şeir kitablarının müəllifidir. Bir sıra milli mükafatların laureatıdır. Uzun müddət Nazim Hikmət vəqfinin sədri vəzifəsində çalışıb.

DİLSUZ

BAHAR TÜRKÜSÜ

Qumrular bilir

bahar çağı sübh tezdən

şehin

çəmənə necə düşdüyünü.

Bir dağın

ətəyində gördüm səni,

əllərin

çocuq gülüşü kimi

ağappaq idi.

Sən heç bilirdinmi,

heç bilirdinmi

nə qədər bənzəyirmiş

insan sevinci

suyun dibindəki çınqıla?

Bu nəfəs

meşəninmi,

səninmi -

üzümə toxunduqca

bihuş oluram.

Nə incəcik lalə,

nə boynubükük bənövşə,

içim

qırxkirpik

çobanyastıqlarıyla dop-dolu...

QƏRƏNFİLLİ KÜÇƏ

Rüzgar xəzan rəngində,

sarı-sarı toxunur

yalnızlığa.

Sanki

bıçaqla kəsilmiş üfüq

qovrulmuş un

ətri verir.

Çocuq gözlərimdə ölüm,

suya düşmüş

yaralı bir quş.

Xəyal-məyal əllərim

ümidsizliyi oxşayır.

Quşlar

ən qədim sakinidi

bu yerlərin,

bütün qalaların

bürcləri onların,

bəs niyə

doğulduqları

yuvaları qoyub,

bir başqa diyara

uçub gedirlər?

Günəş sevda rəngində,

çiçəklər açmış, göz-göz.

Çalır

yorğun düşmüş

zamanın zəngini

bulud karvanını

andıran xatirələr...

Bağ-bağatın

sevdiyim cəhəti bu:

mən gəlincə,

hər kəs gəlir.

Toxununca əlimə əlin,

bütün göyərçinlər

qəfildən uçur...

Ürəyim qar bəyazı...

Elə bil,

titrədi payız yarpağı,

küçələrin içində

mənim sevdiyim -

qərənfilli küçə,

qərənfilli küçə!..

TUT ƏLİMDƏN

Tut əlimdən,

yenə yan-yana addımlayaq,

Payızı

sarı şal kimi

at çiynindən,

söykənək

dost çinarların

bəmbəyaz gövdəsinə,

sonra

çıxaq çocuqların

oynadıqları

küçələrə,

hələ

məndə qalır

quru yarpaq kimi

bağışladığın o hüzn...

Yaxşı xatırlayıram:

ölümlə oynayardıq,

soyuq

bir bıçaq kimi

kəsərdi sevdamızı,

indi

pəncərəmdən atıram

vəfasız üzləri, bir-bir...

çürüyür torpaqda

çiçək kimi

solğun bənizli dostluqlar...

Tut,

tut əllərimdən -

ölü şəhərin nəbzi

gup-gup atsın...

Tut,

tut əllərimdən, bərk tut,

sevgi piləkənləri

aparsın bizi

söyüd ağaclarının

altındakı qaranlığa,

və gecənin

ən qatı yerində

bir-birinə qarışsın səssizliyimiz...

SƏSSİZCƏ
Elçinə

Gecə

durğun və səssiz.

Xəzər uyuyur.

Bəbələr uyuyur.

Küçədə qara kölgələr.

Binalar içinə qapanmış.

Kimsə

piano çalır

uzaqlarda,

yer-göy oyanır,

bir qadın,

gözünü zilləyir qaranlığa...

Dinlədikcə

ürpənirsən,

ürək kimi vurur gecə...

Yenə kimsə

piano çalır

uzaqlarda,

yer-göy susur,

bir qadın

gözünü zilləyir qaranlığa,

ürək kimi vurur gecə...

Bu dəm

bir qayıq

batır Xəzərdə,

dalğalar

cəsədi sahilə vurur

səssizcə...

BU CÜR ŞEİR HEÇ YAZILMADI

Sevdalar yoğurduq əllərimizlə,

Qovğalarla oyandıq,

hələ uşaq idik, uşaq.

Kibirli

və qansız idi dünya,

heç nədən sönürdü

ömrün işığı,

heç nədən solurdu

lalələrin yanağı,

acı

və göz yaşıyla sulanırdı

dibçəkdəki küskün çiçək,

öncə

coşqunluqlarımız,

sevinclərimiz,

inanclarımız öldü,

sonra arkadaşlarımız,

sonra sabahların işıltısı,

sonra suların türküsü...

Ey, irmaqlarından

zəhər axan dünya,

səni

yarpaqsız ağaclar

adından,

dəhlizlərdə

yuxusunda uçqunlar görən

körpələr adından,

göy adından,

yer adından,

məsum dənizlər adından,

qadın hıcqırıqları adından

və

ölü quşlar adından

lənətləyirəm!..

İNADKARLIQ

Qayıq üzdürürlər uşaqlar

çamur gölündə,

kağızdan qayıq.

Xoşbəxtlik rüzgarlarını

doldurub yelkənlərə

üz tuturlar azadlığa,

ta ki,

qayıqları islananadək.

Sonra yeni bir qayıq,

bir qayıq daha...

Camur gölü

udur durmadan

ümidin

kiçik qayıqlarını,

amma

ağlamağı unutmuş

inadkar çocuqlar,

bu oyuna alışıq -

həvəsləri bol,

kağızları bol...

İnşalllah, çıxarlar

həsrətini çəkdikləri

azadlığın sahillərinə...

NOVRUZ

Duman sarmış dərələri,

Qüssəyə baş əymir bülbül.

Alnında

dağ güllərinin ətri,

dili - bal,

dodağı - bal.

Tül-tül olmuş

şəfəqlərin ardında

ağca-ağca qovaqlar,

lalə-lalə təpələr,

yaz gəlir,

səhər vaxtı ötən bülbül,

qürbət eldə nə işin,

burda qal!

Səssizlik canda,

can yuxuda,

incəcik bir toxunuş -

bir nəfəs,

bahar qonmuş budağa,

ərimiş dağların qarı,

gülü - ləl!...

LEVNİYƏ

Hər şeyin

bir rəngi var,

bilirsiniz,

azadlığın rəngi,

ümidin rəngi,

qorxu kəsmiş

üzün rəngi,

bulaşmasın

bezmişlik qarası

adımıza...

Sevincin rəngini

xatırlayın bir,

xatırlayın

çocuqluğun şəkər

pəmbəsini,

dəliqanlı günlərin

nar çiçəyini,

bizi

həyata bağlayan

turuncunu...

Sonra

qızılın hüznə

qarışdığı yeri,

mavi-

uzaq bir ölkədir -

heç gedilməyən,

sarı -

sərxoşluqdu, bezginlikdi həmişə

və durmadan

bitib - tükənmənin

türküsünü söyləyər...

Əski

bir sevda

yaşar limon rəngində,

incəcik

bir sızı yayılar

damarlarımıza,

səssizcə sezərik -

torpaq rəngi ölüm rəngidir...

Hüznün rəngini,

zülmün zəngini,

qəhrin rəngini bilirsiniz,

adımız kimi,

adınız kimi bilirsiniz

inancın da rəngini...

XANIMƏLİ

Günmü doğdu,

gülmü açdı?

Yanağında şeh damlası,

bir qoxlasam!

Südmü süzmüş balam,

gül məmələrdən?

Bir bəbə gülsə,

oxşasam!

Səhər yeli keçər kimi,

Turfan dağından...

Dağıtsam saçlarını,

toplasam saçlarımı.

Bir çini qab kimi incə...

(Büllurdandır bədənin, büllurdan)

Yuxun qaçarmı

toxunsam?

Pəmbə buludlar

dağılır üzündə,

Al lalədir

sanki əllərin,

əyilib

su içər kimi çeşmədən,

öpsəm...

GÜN

Pərdəni açınca

çılpaq

bir sabah

qonur budaqlara,

yuxudan

doymuş gözlərində

çiçəkləyir şəfəq,

dağılır

mahmur saçları

gecənin...

Bətnində

hüzn gəzdirən

bir qaraçı şərqisi

qarışır

təkərlərin

taqqıltısına,

kədərə toxunur əlim,

küçədə -

quş səslərini

qaraya boyayan çocuq,

qapıda - yeni bir gün...

Haqqını halal et, sevgilim.

DÜNƏN - BU GÜN

Səsimdə yalnızlıq acısı,

Gözlərim yanır yuxusuzluqdan.

Sönür,

sönür mumu ərimiş

şamın işığı,

uzaqda,

çox uzaqda

ağlayan çocuqların səsi...

Dağları kəşf edirəm -

üsyanların sığınağı...

Qəsfət kəsilmiş göyüzü,

Dodaqlarım çatlamış.

Nəyin sorağında ürəyim,

Ovuclarımda kədər, nisgil.

Qara bulud sarmış göyü,

Üzüm solmuş xəyal bağçası.

Budağından

qorxu sallanan ağac,

neçə acı,

neçə ümid,

neçə inanc,

Bədrəddin,

Pir Sultan,

Hallac...

Vətəni Asyamı,

yoxsa Rum,

Havada

yanıq yarpaq qoxusu,

Dünya, səni tanıyıram,

Dünya, səni tanıyıram...

Aldada bilməzsən

doğrusu...

ÇOCUQ

Səni

meşədən gələn ətir

kimi xatırlayıram,

bapbalaca qucağına

tökülür yarpaqlarım.

Səni

sənsiz keçən illərin

qaranlığında süzürəm.

irmaq boyunca

qaçan çocuq.

Məni eşmə bığımla xatırla,

atıb-tutub

bağrına bas

yalnızlığımı...

Solmaqda olan

bir sentyabr çiçəyidi

gözlərin,

Talanmışam,

yorğunam,

qırğınam,

Amma

yenə də

dilimdən düşmür sevinc.

Atdım silahımı

əski coşqunluqlar kimi,

indi

pəncərəsində

qırmızı sardunyalar açan

üstü mor kirəmitli

bir kənd evidir sevdam...

MASAL MAVİSİ

Kalabalık kıpırtılar içinde

Gizli saklı karanlıklar içinde

Koparılmış bir gül yaprağı gibi

Yüreciği titremeler içinde.

Sonsuzluğun sınırında duruyor

Çiçekler takınmış reyhan kokunmuş

Hayatın devingen beşiğinde uyur gibi

Gülücüğü ışıltılar içinde.

Akşamın hançeri hüzne boyanmış

Acımasız rahim sevecen mezar

Ölüme bir nokta düşürmek için

Bağrında inciler duruyor gibi.