Dünyanın sən olan yeri |
Dünyanın
sən olan yerindən indi
Tozlana-tozlana maşınlar keçir,
Nazlana-nazlana xanımlar keçir,
Cavanlar keçir
tüpürüb siqaret kötüklərini.
Dünyanın sən olan yerindən ancaq
mən keçə bilmərəm.
Baş alıb qaçaram gecələr ilə,
Uzun yollar ilə, küçələr ilə,
Dünyanın sən olan yerindən elə
baş alıb qaçaram, qaça bilmərəm.
Yenə də, açılar səhər qəfildən,
yenə də, sökülər qızıl dan yeri.
Bütün yer üzünün hər tərəfindən
görünər dünyanın sən olan yeri.
Dünyanın sən olan yerinə bir gün
yağış yağacaq.
Gecə köynəyində, ürkək-utancaq,
çıxarsan eşiyə, gözlərsən məni,
üşüyə-üşüyə gözlərsən məni.
Qoşulub ağlarsan
yağan yağışa,
Əlimdən nə gələr?..
Məni bağışla!..
…Nə sən kiriyirsən, nə yağış kəsir,
yağışa qarışıb axarsan, kiri.
Ağlaya-ağlaya bu yaz gecəsi
əriyib yağışa çıxarsan, kiri.
Baxdıqca qorxuram
yağan yağışa,
Ağlaya bilmirəm…
Məni bağışla!..
SEVGİ AÇARI
Hər yolun öz sonu var,
hər evin öz açarı.
Ayrılığa dözməyi
hərə bir cür bacarır.
Çoxdu hirsi, acığı
yarı yolda sönənlər.
Bir vaxt çırpıb çıxdığı
qapılara dönənlər.
Səhər-səhər, obaşdan
qapıları döyənlər.
Pıçıltıyla yavaşdan:
- Aç, gəlmişəm, - deyənlər.
Sonra açılan qapı
və qapıda dayanan
bir köynəksiz, yad kişi.
Və onun arxasından
qorxa-qorxa boylanan
Bir vaxt hər kirpiyini
sevə-sevə öpdüyün
bir cüt gözün təşvişi.
... Yox, köhnə sevgilərə
qayıtmaq dəlilikdi.
Yatan evi yuxudan
oyatmaq dəlilikdi.
Çoxdandı ki, bu evdə
yoxdu səni gözləyən.
Şəklini tumarlayıb
körpətək əzizləyən.
Şəklin çoxdan cırılıb,
verilibdi yellərə.
Burda hər şey yaddı, yad;
kar qapı, kor pəncərə.
Girsən, səni tanımaz
bu evin bir güzgüsü.
Bu evdə gəzən indi
özgəsidi, özgəsi.
Daha burda
dayanıb-durmağa nə ehtiyac?
Bu qapıdan
başını birdəfəlik götür qaç.
“Hər yolun öz sonu var”, -
axı kim deyib bunu?
Kim nə bilir hardadı,
yolun əvvəli, sonu?
Bütün yollar qarışıb,
əriyib bir-birində.
Əvvəli, sonu yoxdu
bütün sevgilərin də.
Neçə ürəyə düşür
bir sevginin açarı.
Bir qapı bağlanırsa,
başqa qapı açılır.
İndi səni gözləyən
bir qapı var hardasa;
görmədiyin bir evin
sənə həsrət qapısı.
Orda bir qız darıxır, -
səni tanımasa da,
səni sevməkdən ötrü
tanrı seçib o qızı.
Ömründə görmədiyin
o ev sənin evindi.
Get, o evdə yolunu
gözləyəni sevindir.
1977
TOY
Sən getdiyin yolu azıb,
başqa yola çıxmısan.
Hara gedirdin, qadası,
gəlib hara çıxmısan?
Bu nə toydu, atam oğlu?
Bir ölən eşqin yası...
Sən sevən qız başqasıydı,
sən alan qız başqası.
Bu səs-küylü toy axşamı
qardaş-bacın oynayır.
Səndən başqa burda hamı
əl-qol açıb oynayır.
Əllərə bax, bu əllərə;
yellənir qanad kimi.
Müğənni də qalxıb zilə,
şahə qalxan at kimi.
Yox!.. Bu toyun səndən ötrü
bir damcı sevinci yox.
Oturmağa gücün çatmır,
qaçmağa da gücün yox.
Rəhmin gəlir yanındakı
bu yad qıza, şad qıza.
Ağ gəlinlik donundakı
bu yazıq, xoşbəxt qıza.
Bu qız sənə yadsa əgər,
yüz yol öp, nə xeyri var?
Sənə doğma olacaqmı
o doğduğu balalar?!.
... Bəlkə tale görüşdürüb,
rast salıb fələk sizi.
İkinizə bəs eləyər
tək bu qızın sevgisi.
O sevgiylə qızınarsan
ən soyuq havalarda.
O sevginin işığında
böyüyər balalar da.
Dur, bu qızla oyna görüm
ömrün bu xoş anında.
Kim bədbəxt olar, kim, -
bu cür xoşbəxt qızın yanında?!..
1973
SON GÖRÜŞ
Bu vaxtsız sevginin əcəli yetdi,
Buydu qismətimiz -
ya tez, ya da gec.
Hərə öz dərdini apardı-getdi,
Bəs niyə dərdimiz azalmadı heç?
Dünya dağılmadı biz ayrılanda,
Göylər bir az yağış çilədi ancaq.
Mən sənə xoşbəxtlik dilədim onda,
Sən mənə rahatlıq dilədin ancaq.
Rahatlıq dilədin ev-eşiyimə,
körpəmin beşiyinə.
Nəvəsi dizinin üstünə çıxan
atama, anama da.
Bir vaxt səndən qabaq rastıma çıxan,
məni səndən alan qadınıma da.
İstədim son dəfə basım bağrıma,
Dedin:
- Nəyə lazım, yox, yaxşı deyil!..
Ağladın.
Dedim ki, kiri, ağlama!
Dedin ki, yağışdı, göz yaşı deyil.
- Bu görüş sonuncu görüşdü daha,
bu gün ayrılırıq, - deyib gəlmişdin.
Bəs niyə mənimlə bu ayrılığa
ən gözəl donunu geyib gəlmişdin?
Bəs niyə o cürə gözəldin onda?
İndi bunu necə yozum -
bilmirəm.
Bəlkə də son dəfə mənim yadımda
Gözəl qalmaq idi arzun -
bilmirəm.
Bir sevgi yarımçıq qırıldı o gün,
Yağış da kəsildi, bulud da getdi.
Bir qızla bir kişi ayrıldı o gün,
Hərəsi bir yana üz tutdu-getdi.
… O qızdan gözəl qız tapılmaz daha,
Daha o kişidən igidi yoxdu.
Amma bu dünyada xoşbəxt olmağa
Daha heç birinin ümidi yoxdu…
MƏN DƏ DƏYİŞKƏNƏM HAVALAR KİMİ
Sən mənim ömrümün həyəcanısan,
bir batan gəmidən gələn SOS kimi.
Yuxusuz gecəmin lap əvvəlində
çəkdiyim sonuncu papiros kimi.
Sən mənim dərdimə dərman deyilsən,
Sən mənim dərdimi ovutduransan.
Sən mənim sevdiyim insan deyilsən,
Mənə sevdiyimi unutduransan.
Sən susuz səhraya çilənən yağış,
qaranlıq gecədə yanan çıraqsan.
Qar basmış bir çöldə yolunu azmış
yolçunun rastına çıxan ocaqsan.
Kor olan deyiləm sənin tüstünə,
yenə öz yolumu mən gedəcəyəm.
Hələlik bir azca tutub üstünə
donmuş əllərimi isidəcəyəm.
Nə yaxşı, rastıma çıxdı bu ocaq,
bu donmuş əllərim qızındı bir az.
Heyif, bu ocağın istisi ancaq
donmuş ürəyimin buzuna çatmaz.
Yox, ocaq neyləsin?.. Onda günah yox.
Günahkar varsa da, mənəm... ocaq yox.
Öz alov dilini uzadıb necə
üzümü-gözümü yalayır yazıq.
Bu ocaq sonuncu kösövünəcən,
mənimçün yanmağa hazırdı, hazır.
Burda həmişəlik qalsaydım əgər,
Özümə ev-eşik qursaydım əgər,
Sən də bu ocağın keşik çəkəni,
Evimin xanımı olsaydın əgər, -
Lap səni sevsəm də, sevməsəm də mən,
burda yaşamağa nə vardı onda.
Bir az dincələrdim özüm-özümdən,
bir rahat həyatım olardı onda.
Amma “rahat həyat” mənlik deyil ki,
mən də dəyişkənəm havalar kimi.
Odur ki, ayrılaq, sağ-salamat qal.
Yolumdan saxlama -
məni yola sal.
Bəlkə də hardasa bir təzə sevgi
çıxacaq rastıma
CANAVAR kimi!..
1977
TƏBƏSSÜM
O məclisdə deyəsən
tək bircə mən yadıydım.
Qarışmırdım heç kəsə,
hamıdan azadıydım.
Təkliyim, tənhalığım
yoxsa dəydi gözünə?
Çiyninin üstən baxıb
gülümsədin üzümə.
O təbəssüm görəsən
nəyin işarəsiydi?
Bəlkə məni gözləyən
dərdlərin çarəsiydi.
Onda mən lap cavandım,
nə görmüşdüm mən axı?
Ömrüm hələ yavandı;
yoxdu dərdim, günahım.
Hələ dərdlər, günahlar
qabaqdaydı, qabaqda.
Üstümə qatar-qatar
gəlirdilər uzaqdan.
... O məclisdə, bəlkə də,
sən ən gözəl xanımdın.
Mən səni tanımırdım,
sən məni tanımırdın.
Heç bilmirəm kimiydin,
nəydi sənin adın da.
Amma o təbəssümün
yadımdadı, yadımda.
O təbəssüm -
Bəlkə də anlasaydım
mən dəli;
Baş tutmayan bir eşqin
əvvəliydi, əvvəli.
O ötəri, gözucu,
xilaskar təbəssümün.
O həm ana, həm bacı,
həm də yar təbəssümü.
O gündən illər keçib; -
biz bu illər uzunu
Nə bir yol rast gəlmişik,
nə görmüşəm üzünü.
Bəlkə o məclisdəki
o tənha, o tək oğlan
Sənin yadından da
lap çoxdan çıxıbdı, çoxdan.
Bəlkə xoşbəxtsən bu gün;
ər də var, ailə də.
Amma o təbəssümün
mənimlədi hələ də.
Gizlicə bağışlanan
çiçək kimi, gül kimi,
Qalıbdı bu vaxtacan
aramızda sirr kimi...
2001
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
