- "Alma, alma"!
Çıx daha
gizləndiyin bucaqdan...
Mən uduuuzduuum,
uduuuuuzduuuuuuuum.
Qışqırıram, uzaqdan
səsim çatırmı sənə,
eşidirsənmi məni?!
Mənəm, mənəm,
Mənəm, mən!..
Qaldır başını bir az,
Bir az endir başını.
Bax, bu sənin dənizin,
Bax, bu sənin sahilin,
Bu da balaca qızın...
Dəhşətlidir, deyilmi?
əllərimdə qan izi.
Bax, yaxşı bax, yaxşı bax,
Sənə tanış gəlirmi bu qan,
bu əl,
bu "günah"?!
...yalvarıram,
çıx daha,
oyunu bitirmişəm.
Gəl, su tök yu əlimi,
Özümü öldürmüşəm...
"Mu"
"Mu" Sakit Okeanın sularına qərq olub məhv olmuş qitədir. Deyilənə görə orada bir-birinin yarı olan bütün kişi və qadınlar bitişik olublar. Bir gün insanlar Tanrıya qarşı günah edirlər. Tanrı onları cəzalandıraraq bir-birindən ayırır, hər birini dünyanın müxtəlif yerlərinə atır. Qadınlara da uşaq dünyaya gətirmək cəzası verir. Ona görə də indi kimsə əsl yarını tapanda özünü tamamlanmış və həmin insana mənasını bilmədiyi doğmalıq hiss edir. Çünki həmin insan onun tarixən bitişik olduğu insandır.
Ehh, balgözlüm...
Mu qitəsində
bitişik olduğumuzdan əminəm.
Görən kimi tanıdım
sən osan,
o, sənsən...
Tanrı bizi cəzalandıranda
sancılar içində ilk dəfə sən ayrılmışdın
canımdan...
Anam həmişə deyir ki,
qadın körpəsinin gözlərini
ilk dəfə görəndə
anlayır,
daha onsuz yaşaya bilməz...
Sənin gözlərin isbatladı
haqlıymış anam...
Ürəyində açdığın süfrədən
indicə doyub qalxmışam,
əllərinlə şum çəkmisən üzümə
dodaqlarımın kənarında,
gözlərimin altında
toxunuşların cücərəcək,
burnumda iki barmağının
izi bitəcək...
Əllərimlə dərəcəm...
əllərimlə
toxunuşlarını
bütün vücuduma səpəcəm...
sonra da aramla oxuyacam:
"gün çıx, gün çıx
kəhər atı min çıx"...
və o gün...
o "Gün çıxanda",
səninlə Mu qitəsinə dönəcəyik
yenə də...
***
Günəş hələ bərq vurur gölün sularında,
Hələ gecə düşməyib,
başlamayıb Tanrının qəbul saatı
Uzanıb gedir gözlərimdə fikir dalğaları:
- Görən Tanrı hardadı?
Bir azdan bu göl də,
Bu səma da,
Bu sevda da
qaranlığa qərq olacaq...
Mən bilirəm,
köhnə fotoşəkillər kimi unudulacaq insanlar
evlərin bir küncündə,
başlayıb bitəcək həyat
solmuş albomların içində...
Gülümsəyən üzlərdəki donub qalmış sevinc
və öldürmədikcə ölməyən ümid
tək varı olacaq insanın...
sonra
qatar platformalarına düzülmüş ümidlər
hərəsi bir vaqona minib gedəcək uzaqlara...
Sönəcək şəhərin işıqları,
Gözlərini uzağa dikmiş
qadın baxışındakı
mənasızlıqdan da betər olacaq
bu həyatı yaşamaq.
Hardasa balaca bir qızcığaz sual verəcək anasına:
- "Allah baba hardadı?"
İllər sonra o qızcığaz
Sualının cavabını
Uzaq bir göl sahilində
tapacaq:
- "Mavi yollar, mavi yollar...
...Məni Tanrıya aparacaq"
***
...Ehh
bilirəm, payız gəlmir siz tərəfə.
Yarpaqlar tökülmür, yağışlar yağmır,
Tanrı hamısını mənim payıma yazmış...
İndi baxıb məni xatırlamağa heç nə tapmırsan
"mən də səni..."
Arabir əllərini qaldır havaya
küləyə toxundur,
toxundur küləyə.
O külək ki,
dağıtsın bir payız səhəri saçlarımı,
qarışdırsın bir-birinə
bütün həyatım kimi.
Bilirəm unudursan hər gün saçlarımı
"mən də səni..."
Uzun-uzun telləri
uzanacaq sərhədlərin...
bilirəm
sonra,
sonra
uzaq bir qadın bətnində
doğulacaq əllərin,
doğulacaq heç vaxt olmamış kimi...
Onun da ovcunda
əllərimin heç vaxt dolmayan boşluğu...
sən demə
qadının bətnində cücərirmiş
ayrılıqlar...
bilirəm, sevirsən onu
"mən də səni..."
***
Tanrım, əllərimi açdım sənə.
ovcumdakı duaları bir-bir çıxarıb
vurdun üzümə:
"Bəxtini bir daha sına"!
Nə edim,
nə edim ki,
ürəyim
uyuşmur başqasına?!
Onu,
onu
səsləyir
nə edim ki,
kəndirim
onun,
onun
əlləriylə asılmağı gözləyir...
***
Bax, günəş batır,
batır günaha...
gecənin günəşsizliyində
kimsə bir qadını aldadır...
O qadın ki,
sinəsində bəslədiyi əzabla
dilindəki zəhərlə
yedizdirir övladını...
sən də bu şəhərin bir küçəsində
nəfəs alıb-verirsən
ağaclar kimi,
quşlar kimi,
həşəratlar kimi...
Daha
xatırlamadığım heç kəs,
heç vaxt doğulmamış kimsəsən...
© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!
