Xəyallarım hardasa yol gözləyir, mənim yolumu... - Şeirlər. Elçin İSGƏNDƏRZADƏ

 

 

 

Şuşanın "Xarıbülbül"

otelinin pəncərəsindən

baxarkən

 

Pəncərələr bir umuduydu, onda,

hər mövsüm çiçəkləyərdi şüşələrdə nəm,

hər mövsüm utancaq baxışlar

            keçərdi şüşələrin içindən...

Bir ürək şəkli cizilərdi,

cızıqlarından şeh daman...

sonra o ürək də süzülüb gedərdi,

yerində ağlayan şüşələr qalardı...

Bir umud yeriydi pəncərələr quşların

ovcumuzda çörək qırıntıları

            uzadardıq quşlara,

əvvəl qorxardı quşlar,

sonra öyrənərdilər ovucdan yem yeməyə.

Quşlar da sevda quşlarıydı, sanki,

pəncərələr də,

küçələr də.

Pəncərələr yola açılırdı, onda,

sevdaya açılırdı.

İndi ayrılığın gözləri kimi baxır pəncərələr -

içindən bütün ayrılıqlar keçir...

 

 

Şəhid övladının sevinci

 

Atası şəhid olandan

uşaq eşidirdi ki,

- şəhidlər ölmür,

- şəhidlər diridir.

Uşaq sevinirdi atasının sağ olmağına

bilirdi ki, nə vaxtsa gələcək...

 

 

Bu şəhər hara gedib?

 

Son arzusuydu... -

qadın bircə dəfə doğma şəhərini

görmək istəyirdi.

Onu Ağdamın yaxınlığına gətirdilər, -

beş barmağı kimi tanıdığı ana yolun

getdiyi səmtə baxdı...

 

Şəhərin yerindəki xarabalıq

            göz işlədikcə uzanırdı -

nə ağ evlər, nə ağaclar, nə də bir yaşam vardı.

Qadın heyrətlə pıçıldadı, -

- bu şəhər hara gedib?

 

 

Yanıq adam qoxusu

 

O vaxtdan düşüb qaldı -

gözlərində bir damla yaş,

üzündə bıçaq izi cizgilər,

ürəyində bir qom bənövşə ağrı...

hərdən, -

bir qom bənövşə ağrını qoxulamaq istəyirsən,

qoxulamaq istəyirsən -

həyatdan yanıq adam qoxusu gəlir...

 

 

Olur

 

Min ildi belədi, bəlkə milyon il

yolların əvvəli cığırnan olur,

Dünya gözəlləri çiçəkdən, güldən,

düşmən çəpərləri oğulnan olur.

 

Bizi aparanlar mələklər isə,

çərxi döndərənlər fələklər isə,

ölümə qədərlər gerçəklər isə -

ölümdən sonralar nağılnan olur.

 

Nə yolun sonu var, nə heçin sonu,

bilmirəm hardadı bu köçün sonu,

Vuruşdum, çalışdım bir keçim sonu

gördüm ki, əvvəllər axırnan olur.

 

 

Şuşadakı evimizin

uçuqlarına noktürn

 

Əllərim

qapımızın tutacağında qaldı...

 

Səsim qapımızın cırıltısına qarışdı,

gözlərim pəncərəmizdən asıldı...

 

Xəyallarım hardasa yol gözləyir,

mənim yolumu...

 

Evimizin uçuq, sökük daşları,

ürəyimi əzir indi...

 

Daha...

ürəyim yeriyir uçulmuş yurd yerlərində...

 

 

Şuşa küləyi, Şuşa yağışı

 

Bakıda Şuşa küləkləri əsir hərdən,

Şuşa yağışları yağır...

 

Bir qərib oğlan keçir o küləklərdən,

islanır o yağışlarda.

 

Bir qərib umud közərir

vətən həsrətli baxışlarda.

 

Küləklər Şuşa küləyi,

yağışlar Şuşa yağışı...

 

Bir qərib oğlan dumana qarışır,

çənə qarışır.

 

Duman nə gözəldi, İlahi,

külək nə gözəldi, İlahi,

yağış nə gözəldi -

 

oğlan nə qəribdi, İlahi!..

Əllərim uçur göyə

 

Sevgilisi şəhid olan

qızın dilindən...

 

Belə axşamlarda da

yarpaq kimi əsirəm.

Axşamdan da küsürəm,

yaşamdan da küsürəm.

 

Elə darıxıram ki,

lap ürəyim göynəyir.

Ad günündə aldığım

göy köynəyin göynəyir.

 

Geyinməmisən, amma

köynəkdən qoxun gəlir.

Bu necə ömürdü ki,

gecələr ruhun gəlir.

 

Bu yaşam bir yuxusa...

yuxudan ayılaydım.

Kaş ruhunu görəydim,

ruhuna sarılaydım.

 

Eh, belə axşamlarda

Sabah açılmır, niyə.

Göz yaşım yerə damır,

əllərim uçur göyə...

 

 

Bəzi insanların...

 

Bəzi insanların üzündə bahar yoxdu -

soyuq,

uzun bir qış hekayəsi var...

 

O hekayəni oxuyursan,

oxuyursan,

sən də üşüyürsən.

 

Oxunu yarımçıq kəsib susursan -

nəsə deməyə söz axtarırsan,

amma sözlər də üşüyür, görürsən!..

 

 

Göylərə

 

O yuxu kimiydi, canım,

o qoxu kimiydi, canım,

o oxu kimiydi canım -

oxudum, üzü göylərə...

 

O uzaq kimiydi, sözüm,

o uşaq kimiydi, özüm,

o islaq kimiydi, gözüm -

ağladım, gözü göylərə...

 

O şüa kimiydi, dostum,

o röya kimiydi, dostum,

o dua kimiydi, dostum,

çağırdı bizi göylərə

 

 

Xatırla

 

Xatirələr yaralıdı, dəymə heç,

dərd qapısı aralıdı, döymə heç,

istəyirsən... mənə bir şey demə heç,

ara-sıra bulud-bulud xatırla.

 

Hərdən də bir xəyalları al, gedək,

o yolları gözlərindən sal, gedək,

istəyirsən... xəyallarda qal, gedək,

ayrılığı umud-umud xatırla.

 

Kimsə itsin dumanında illərin,

qayıtmasın gümanında illərin,

istəyirsən... səndə qalsın əllərim,

sonra məni unut, unut, xatırla.

 

 

Qırılır

 

Sularda ləpələr qırılır,

sularda körpələr qırılır.

Ağrının, acının üstündən

keçəndə, körpülər qırılır.

 

Bu həyat donduqca, gördüm,

bir umud sındıqca, gördüm,

bir qazi yandıqca, gördüm,

canında qəlpələr qırılır.

 

Bu dünya nə aldı, nə verdi,

dərdi də bir matah nəmərdi.

Ömür də bir gödək kəmərdi,

dartıram, törpülər qırılır.

 

 

Qağayı nəğməsi

 

Sonra qağayılar düşdü sulara,

sonra sular ağladı qağayılara...

Əlindəki çörək ovuntularını

küləklər sovurdu

hardan haraya...

Dalğalar sahilə çırpdı ölü qağayıları,

sahillər dənizə qaytardı dəniz quşlarını.

O bir nəğməydi,

gözlərin dolmağa hazırıydı,

əllərin ağlamağa,

saçların uçub getmək istəyirdi

qağayıların getdiyi yerlərə...

 

O bir nəğməydi,

o nəğmədə onsuz da

            küləklər qaytarıb gətirəcək

çörək ovuntularını,

gətirib vərəqə səpəcəklər...

Hardansa qağayılar gələcək -

çörək ovuntularını dənləməyə...

 

 

Rostok-Köln qatarında

 

Hər stansiyada bir xəyal öldürürəm,

hər dayanacağa

bir məzar daşıyıram,

uzaqlaşıram vağzallardan.

Vağzallar heç də qovuşdurmur həsrətliləri,

vağzallar ayırır,

vağzallar ən böyük ayrılıq məkanıdır.

Gözləmələrin mamır bağlamış

umudları rəngdədi həyat da...

Elə yaşılına aldanırsan,

rənginə susayırsan.

Hər limanda bir vidanın

kölgəsi sarılır boynuna...


© Müəllif hüquqları qorunur! Mətndən istifadə etdikdə istinad mütləqdir!